Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

 

«ΙΔΩΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΑΥΤΩΝ ΕΙΠΕΝ · Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι

αἱ ἁμαρτίαι σου»(Ματθ. θ΄ 2β).

«Ὁμολογουμένως μέγα εἶναι το τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…»(Α΄Τιμ.γ΄16).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ «πανακής ἰατρός», γιά νά θεραπεύση ὅλες τίς ἀρρώστιες καί ὅλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, συμφορές.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μᾶς τίμησε μέ τό «κατ’εἰκόνα» μᾶς χάρισε νοῦν καί λογικόν καί ἐλευθερία. Μάς χάρισε τό «αὐτεξούσιον» καί ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον τήν Ἐντολήν. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, ὁ Πάνσοφος δημιουργός ἐτοποθέτησε μέσα σέ κάθε Ἐντολή Του «τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδόσεως». Καί ὡς στοργικός Πατέρας εἶπε: «Ἰδού παρέθηκα ἐνώπιόν σου τήν  Ζωήν καί τόν Θάνατον, τό Πῦρ καί τό Ὕδωρ. Εἶσαι ἐλεύθερος νά ἔχῃς τή χαρά νά διαλέξῃς ἀνάμεσα στή ζωή καί τό θάνατο, το πῦρ καί τό ὕδωρ. Καί εἶσαι ὐπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς σου.

Σάν Πατέρας σέ συμβουλεύω νά διαλέξῃς τή Ζωή καί  ὄχι τό Θάνατο. Νά διαλέξῃς τό Ὕδωρ καί ὄχι τό πῦρ, γιά νά  μην καῇς. Κάμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας σου. Τήρησε τάς ἐντολάς, γιά νά ζήσῃς καλά ἐσύ και τά παιδιά σου. Δεν σέ ἐξαναγκάζω. Εἶσαι ἐλεύθερος, γιά νά ἔχῃ ἀξία κάθε σου ἀπόφασι. Κάθε Ἐντολή εἶναι Φῶς, πού σέ ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς ζωῆς και τῆς μακαριότητος». Κάθε Ἐντολή ἔχει ἔμφυτη την Ἀρχή τῆς Ἀνταποδόσεως. Προγνωρίζουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ τήρησις  τῆς Ἐντολῆς, ἡ Ὑπακοή εἶναι ζωή, χαρά ἀγαλλίασις εἰρήνη, ψυχική και σωματική Ὑγεία. Και ἡ ἀθέτησις τῆς Ἐντολῆς, ἡ παράβασις, ἡ Παρακοή εἶναι θλῖψις, πόνος, στενοχώρια, Ὀδύνη, ἀρρώστια, Θάνατος. Ἡ Παρακοή εἶναι ἐκτροχιασμός ἀπό το δρόμο τῆς ζωῆς, εἶναι ἁμαρτία και «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι Θάνατος», αἰώνιος χωρισμός ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, χωρισμός ἀπό τον Θεόν. Ἡ ἁμαρτία εἶναι Κακόν και εἶναι προϊόν τῆς κακῆς Θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου. ΠΡΕΠΕΙ να τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός εἶναι ΑΓΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ. «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός».

 Ὅλα τά κακά, ὅλες οἱ στενοχώριες καί ὅλες οἱ ἀρρώστιες, ψυχικές καί σωματικές, εἶναι προϊόντα τῆς παραβατικῆς, τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς. Εἶναι γεννήματα τῆς κακῆς μας ἐκλογῆς, τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Μόνοι μας ἀποφασίζουμε καί ἐκλέγουμε τή ζωή ἤ τό Θάνατο, τήν Ὑγεία ἤ τήν Ἀρρώστια. Προγνωρίζουμε τά ἀποτελέσματα  τῶν πράξεών μας. Γνωρίζουμε τό εὐόλισθον, το ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὀφείλουμε νά προσέχουμε κάθε μᾶς ἐνέργεια, ὥστε νά εἶναι σύμφωνη μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, με τίς πανάγιες Ἐντολές του. Ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Ζωῆς εἶναι Ὑγεία. Ἡ Παράβασις τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνορθοδοξία τῆς ζωῆς εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι ἀρρώστια.

Ἔρχεται ὁ Χριστός κοντά μας, γιά νά μᾶς ὁδηγήσῃ στην ὁδόν τῶν Ἐντολῶν, στήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Γίνεται ὀ ἴδιος ἡ Οδός, Τύπος καί Ὑπογραμμός σέ ὅλα. Γίνεται ὑπήκοος στόν Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Ἐπισκέπτεται ὅλους ἐμᾶς τούς ἐλεεινούς , ἀκόμη και τούς Γαδαρηνούς και ὡς πανακής ἰατρός, θεραπεύει ὅλες τίς ἀρρώστιες μας, ὁ Φιλάνθρωπος. Ἀρκεῖ καί μεῖς νά θέλουμε τήν ὑγεία μας. Δηλαδή, ἄν μέ τή Θέλησί μας ξεριζώσουμε ἀπό την καρδιά μας πᾶσαν κακίαν, Πιστέψουμε στό Χριστόν, ὡς Θεόν καί Σωτῆρα μας, και ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά και ἔμπρακτα μετανοιωμένοι. ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ, ὁ παράλυτος, παρέλυσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐξ αἰτίας τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. 

Συνειδητοποίησε ὅμως την κατάντια του και την παραλυσία του καί μετενόησε καί πίστεψε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς στό Χριστό, στή ἀγάπη Του, στή Θεότητά Του. Πίστεψαν και οἱ ἄνθρωποι, πού ἀπεστέγασαν τήν στέγην, ὅπου ἦτο ὁ Ἰησοῦς καί ἔφεραν τόν παράλυτον στά πόδια τοῦ Ἱησοῦ. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶδε τήν πίστιν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ἐφανέρωσε τή Θεότητά Του καί τήν ἀγάπη Του.  Βραβεύοντας δέ τήν Πίστιν τους εἶπε στον παραλυτικό: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ξεριζώνει την αἰτία τῆς Παραλύσεώς του καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς, ἀκόμη μια φορά, ὅτι τά ὀψώνια τῆς παραβατικῆς μας συμπεριφορᾶς, δέν εἶναι μόνον ἡ σωματική παράλυσις, ἀλλά ἡ αἰτία πάντων τῶν κακῶν καί ὀ σωματικός, ἀλλά κυρίως ὁ πνευματικός, ὁ αἰώνιος Θάνατος.

Οἱ ἄπιστοι, ὅπως οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ὅλως τῶν ἐποχῶν ὡς ἀνεγκέφαλοι ἄρνοῦνται τή Θεότητα Τοῦ Ἰησοῦ καί μέ λυσσώδη μανίαν πολεμοῦν τον Χριστόν και την Ἐκκλησίαν Του, με ἀποτέλεσμα νά κονιορτοποιοῦνται, ὅτι «γινώσκει Κύριος Ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται».

Ἡ Ἱστορία διδάσκει ὅτι «τεθνήκασι και θνήσκουν οἱ ζητοῦντες την ψυχήν τοῦ Παιδίου».

Πολεμοῦν οἱ ἀντίχριστοι καί οἱ δαιμονάνθρωποι μετά τοῦ Ἀρνίου καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί και Βασιλεύς βασιλέων, (νικοῦν δε) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί και πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14).

«Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ Πίστις ἡμῶν, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη».

Και εἶναι καιρός να λυτρωθοῦμε ἀπό κάθε εἶδος παραλυσίας. Νά παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώσῃ νά παρακαθήσουμε, νοερά, παρά τούς πόδας Αὐτοῦ καί,  συνειδητά, να ἀκοῦμε τον ζωοποιόν Του λόγο καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε μέ αὐτόν τόν τρόπον ζωῆς, νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας κάθε εἴδους παραλυσία, κάθε εἴδους θανατηφόρο ἰό, χαίροντες δέ ἄκρας ψυχοσωματικῆς ὑγείας, νά δοξολογοῦμεν τόν  Θεόν, πού μᾶς χαρίζει τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού καταδέχεται νά εἶναι παντοτεινά μαζί μας και να μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του. Τά λόγια περιττεύουν. Ἄς εἶναι, λοιπόν, ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας καί  δάκρυα εὐγνωμοσύνης στο Λυτρωτή! ΑΜΗΝ.