«ΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΠΙΠΟΘΕΙ Η ΕΛΑΦΟΣ ΕΠΙ ΤΑΣ ΠΗΓΑΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ,

ΟΥΤΩΣ ΕΠΙΠΟΘΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

ΠΡΟΣ ΣΕ Ο ΘΕΟΣ…» ( Ψαλμ.41).

 

Ἀκριβῶς ἔτσι. Μέ τόν ἴδιο πόθο. Μέ τήν ἴδια δίψα. Δέν εἶν’ ὑπερβολή. Ὅπως ἀκριβῶς τό διψασμένο ἐλάφι. Τρέχει μέ λαχτάρα στίς Πηγές  τῶν ὑδάτων, τή δίψα του νά ξεδιψάσῃ, ἔτσι κι’ ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, μέ ἀκόρεστη, ἀχόρταγη δίψα ποθεῖ νά βρίσκεται κοντά Σου καί  διαρκῶς νά ἐπικοινωνῇ μαζί Σου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου!...Γλυκύτατό μουἜαρ !

Μόνον τότε, Κύριε, αἰσθανομ’ ἀσφαλής. Μόνον τότε βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ταραγμένη μου καρδιά, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, σ’ αὐτή τή Βαβυλῶνα. Ἐσένα, Κύριέ μου Ἰησοῦ, τόν ζωντανό Θεό, διψάει ἡ ψυχή μου. Ἐσένα μόνον Κύριε, ποθῶ. Παντοῦ καί πάντοτε, Ἐσένα ἀναζητῶ. Ἕως πότε θά ὑποφέρω σ’ αὐτόν τόν ἄχαρο τῆς ἐξορίας τόπο; Πότε, Κύριε, θά ἀξιωθῶ νά ἀποθέσω τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, νά ντυθῶ τή  Χάρι Σου  καί  νά βρεθῶ κοντά Σου; Ποθῶ νά  Σέ λατρεύω αἰώνια μέ ὅλη τή  δύναμι τῆς ψυχῆς μου, μέ ὅλη την καρδιά μου, «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ». Κράζω μεγάλῃ τή φωνῇ· «Ἰησοῦ μου, Ἀθάνατε, μόνον Ἐσέ λατρεύω!»

(Δέν νοιάζομαι, γιά τό τί μπορεῖ να πῇ ὁ κόσμος. Δυστυχῶς, μή σᾶς φανῆ παράξενος ὁ λόγος μου, ἀγαπητά μου παιδιά, οἱ    περισσότεροι, δέν ἔχουμε μυαλό. Χάσαμε, μακρυά ἀπό τό Θεό, τήν τιμήν τοῦ «κατ’ εἰκόνα». Καί ὁ Θεός μακροθυμεῖ, καταδέχεται Σταυρό καί περιμένει).

Κύριε Θεέ μου, μᾶς περιβάλλεις μέ ἀπέραντη στοργή, εἶσαι διαρκῶς κοντά μας. Κι' ἐμεῖς, μπροστά στά μάτια Σου ἀδικοπραγοῦμε...Χάνουμε, Θεέ μου, τήν αἴσθησι τῆς ζωντανῆς Σου Παρουσίας καί μετουσιώνουμε τόν Παράδεισο σέ «Χοιροστάσι»  κάνουμε τή  ζωή μας  «Κόλασι, καί ὑποφέρουμε τά πάνδεινα μακρυά Σου.

Ὤ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών καί  τά πάντα πληρῶν, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἀξίωσέ με νά νοιώσω τήν  Πανταχοῦ εὐλογημένη Παρουσία Σου, χάρισε καί σέ μέ, τόν ἄθλιο, τό δικό Σου ζωντανό νερό, ἵνα μή διψῶ. Νά ριζώσω, νοερά, παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, παρά τούς πόδας Σου, νά ἀκούω τό  ζωοποιό Σου λόγο καί  νά τόν  κάνω «πρᾶξι» στήν καθημερινή μου ζωή καί ἔτσι νά ἐργάζομαι στόν Παράδεισο καί νά προσέχω νά μήν τόν χάσω. Παράδεισος εἶναι ἡ ζωντανή Σου Παρουσία στή ζωή μας! Ὁμολογῶ καί διακηρύττω σέ  ὅλους ὅτι δέν ὑπάρχει, γιά μένα, ἄλλη μεγαλύτερη χαρά, εὐφροσύνη, γαλήνη καί  ἀγαλλίασι ἀπό τήν αἴσθησι τῆς ζωντανῆς Σου παρουσίας στή ζωή μου. Καί ὁ λόγος Σου, ἄρτος οὐράνιος, τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μου, ἴαμα, θεραπεία. Στερέωσέ με, Κύριε, ἐπί την πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου. Βοήθησέ με, νά νικῶ, μέ τή  Χάρι Σου, τό  Κακόν καί  τήν ἁμαρτίαν καί  «δῶσε καί  σέ ἐμέ, Κύριε, φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ»(πρβλ. Ἀποκ. β΄ 7) καί  εὐσπλαγχνίσου τούς πολλούς, τούς δυστυχεῖς, τούς παραστρατημένους. Γνωρίζεις, Κύριε,  πώς οἱ περισσότεροι, χωρίς αἰδώ, δυστυχῶς, παραφέρονται καί, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, ἀσχημονοῦν, ἀγνοοῦντες, ὅτι «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, ὅς τά πάνθ’ ὁρᾷ» καί  ἀποδίδει στόν  καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Λύτρωσέ με, Κύριε, ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν  Παραφροσύνη!...

Πιστεύω ἀπόλυτα, ὁμολογῶ καί διακηρύττω σέ ὅλους ὅτι νοιώθω πλήρης, ἀπόλυτα ἀσφαλής καί δέν φοβοῦμαι τίποτε καί κανέναν, διότι Σύ, Κύριε, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ Θεός μου, εἶσαι, σίγουρα, παντοτεινά μαζί μου (Ματθ. κη΄20). Ναί εἶσαι μαζί μας, ὡς στοργικός Πατέρας καί μᾶς προστατεύεις ἀπό κάθε Κακό καί  μᾶς εὐεργετεῖς. Ὅπως ὁ Δαυΐδ κι’ ἐγώ κραυγάζω· δέν  φοβοῦμαι τίποτε, γιατί Σύ, Παντοδύναμε, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, εἶσαι μαζί μου. Καί  ὅταν βογγοῦν τά κύματα καί σείεται ἡ γῆ ἐκ θεμελίων καί μετακινοῦνται τά ὄρη καί ἔρχεται στήν ξηρά, ἡ θάλασσα  καί  ἡ  θάλασσα, στήν ξηρά καί συγκλονίζεται τό Σύμπαν, ἐμεῖς οἱ πιστοί δέν  θά  φοβηθοῦμε,  διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας(πρβλ. Ψαλμ. 45).

Πῶς μπορῶ, Κύριε, νά ἀπαριθμήσω τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου ἐν παντί καιρῷ; Πῶς νά διηγηθῶ τά ἀνεκδιήγητα, νά ἐκφράσω τά ἀνέκφραστα, νά περιγράψω τά ἀπερίγραπτα; Πῶς να λαλήσω τά ἀνείπωτα; Μαζί μέ τόν Μέγαν Βασίλειον ἀναφωνῶ: «Καί τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς Δυναστείας Σου; ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις Σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῶ;» Κύριε, «Σύ πάντα οἶδας, Σύ γινώσκεις ὅτι φιλῶ Σε» καί, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζεις καί τά  κρύφια τῆς καρδίας μου, γνωρίζεις τί κρύβω στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου. Προσπαθῶ νά βρῶ λόγια κατάλληλα, γιά νά ἐκφράσω, ὅ, τι αἰσθάνομαι, ὅ,τι νοιώθω μέσα μου, τόν  πόνο καί  τή θλῖψι μου, τήν Ὀδύνη μου, γιά τίς  πτώσεις μου καί τῶν ἄλλων γύρω μου, γιά τό πῶς φθάσαμε στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι, μακρυά Σου. Καί ἀπορῶ…  Πῶς  μᾶς ἀνέχεσαι, Μακρόθυμε; Μέγα Σου τό Ἔλεος, Θεέ μου! Ἄφατη ἡ Μακροθυμία Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ!...

Ἄν σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται. Θέλω νά διαλαλήσω τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Σου, καί μένω ἄφωνος… Ἄναρθρες οἱ κραυγές μου. Καθημερινά Σέ προδίδουμε. Καθημερινά σέ Σταυρώνουμε στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Σου, και Σύ, μακροθυμεῖς καί περιμένεις τήν συνειδητή ἐπιστροφή μας. Κρούεις τήν Θύραν καί περιμένεις... Καί ἡ κραυγή μου, ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, κράζει: Ε Λ Ε Ο Σ...

Κανείς δέν μπορεῖ νά κρυφτῇ ἀπό Σένα. «Οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής, Κύριε, ἐνώπιόν Σου. Τά πάντα εἶναι γυμνά καί φανερά στα μάτια τά δικά Σου» (Ἑβρ. δ΄13). Ὅπου κι’ ἄν πάω, ὅπου κι’ ἄν βρεθῶ, ἐκεῖ Σέ βρίσκω, νά μέ  περιμένῃς, ὄχι γιά  νά μέ κρίνῃς, ἀλλά γιά νά μέ σώσῃς. Ὅλους μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἔλεός Σου. Προσκυνῶ, Χριστέ μου, τήν ἄφατη Μακροθυμία Σου. Κύριε,  δόξα Σοι!

Πρίν ἀκόμη Σοῦ ζητήσουμε, ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, μᾶς τό ἔχεις πλουσιοπάροχα  προσφέρει. Καί ποτέ κανείς δέν  μπορεῖ νά ἀμφισβητήσῃ ὅτι Σύ, Κύριε, καθημερινά «ἀνατέλλεις τόν Ἥλιόν Σου ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχεις ἐπί δικαίους καί  ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 45). Σύ, Κύριε, ὁ Πανταχοῦ Παρών, μᾶς περιβάλλεις μέ  τήν  ἀγάπη Σου, μᾶς φροντίζεις καί μᾶς προστατεύεις (πρβλ. Ματθ.στ΄25-34).Μᾶς δέχεσαι στήν ἀγκαλιά Σου, ὡς ἡ Ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Ματθ. κγ΄ 37).

Κι’ ἐμεῖς, οἱ ἄμυαλοι, ἀπό κακή μας θέλησι, παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Σέ παρακαλῶ, Κύριε, ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου! Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου και ἠ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου παρηγοριά, ἡ μόνη μου  καταφυγή, ἡ μόνη μου ἐλπίδα, τό Φρούριόν μου, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Προστρέχω κάτω ἀπό τή  σκέπη Σου καί Σέ ἱκετεύω, ἐλέησον ἐμέ καί τόν κόσμον Σου, ὡς Οἰκτίρμων καί Φιλάνθρωπος. Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, Ἐσύ, πού σταυρώθηκες, γιά μᾶς, λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν  ἔχουμε  καί δέν  θέλουμε νά ἔχουμε κανέναν ἄλλον βοηθόν ἐκτός ἀπό Σένα. Σύ καί μόνον Σύ, εἶσαι ὁ  Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε δοῦλοι Σου, ἀχρεῖοι μέν καί  ἐλεεινοί, ἀλλά δικοί Σου δοῦλοι.

Σύ, Κύριε, ὁ Ποιμήν ὁ Καλός, πού προσφέρεις τήν ψυχήν Σου ὑπέρ τῶν προβάτων, ὅπως μέχρι σήμερα φροντίζεις ἐμέ, φρόντισε καί κάθε παραστρατημένο. Προσκυνῶ, Κύριε,  τή Μακροθυμία Σου καί τήν Ἀγαθότητά Σου, Σέ Εὐχαριστῶ καί ὑμνῶ τά μεγαλεῖα Σου καί Σέ εὐγνωμονῶ, πού μέ ἀξίωσες νά  βρίσκωμαι κάτω ἀπό τήν σκέπην  τῶν πτερύγων Σου.  Αἰσθάνομαι ὅτι τώρα πιά δέν ζῶ ἐγώ, ἀλλά μέσα μου ζῆς καί βασιλεύεις Ἐσύ, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ. Τίποτε καί κανέναν δέν φοβοῦμαι, γιατί, Παντοδύναμε, Σύ, εἶσαι διαρκῶς μαζί μου καί ὁμορφαίνεις τή ζωή μου. 

«Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου καί ἀπό τοῦ προσώπου Σου ποῦ φύγω;  Ἐάν ἀναβῶ εἰς  οὐρανόν, σύ ἐκεῖ εἶ· ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾏδην, πάρει· ἐάν ἀναλάβω τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καί  κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καί γάρ ἐκεῖ  ἡ χείρ σου καθοδηγήσει καί καθέξει με ἡ δεξιά σου» (Ψαλμ.138,7-10)

«Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ' ἐμοῦ εἶ» (Ψαλμ. 22,4).

ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!