«ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ»

                    ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣΑΙ  ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ (Ματθ. η΄ 28-34).

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, πῶς νά μή θαυμάσω τήν ἄπειρη ἀγάπη Σου, γιά ὅλους, τούς παραστρατημένους; Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά σπογγίσῃς τά δάκρυά μας, γιά νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃς τίς πληγές καί τά τραύματά μας.

Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως μας ἀπό κοντά Σου. Ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀναστήσῃς ἀπό τίς πτώσεις μας καί νά μᾶς   ἐπανεισάγῃς εἰς τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, νά μᾶς συμφιλιώσῃς καί νά μᾶς ἑνώσῃς μέ τόν  Οὐράνιον Πατέρα και μεταξύ μας, γιά νά  βροῦμε ἀνάπαυσι καί ψυχική γαλήνη καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς, «ὑπό την κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ και Πατρός»(πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 6).

Ἔρχεσαι κοντά μας, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ, τι  κι’ ἄν κάνουμε καί δέν ἐντρέπεσαι νά  ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ὅλους ἐμᾶς τούς ἐλεεινούς, τούς ἀρνητές τῆς Ἀγάπης Σου.

Κύριε, πῶς νά περιγράψω τό Ἔλεός Σου, τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνίαν Σου καί  τήν συγκατάβασίν Σου; Πῶς νά μή  θαυμάσω τά μεγαλεῖα Σου και τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου ἐν παντί καιρῷ;

ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΥΡΙΕ, μένω ἄφωνος μπροστά στήν  ἄφατη Μακροθυμία Σου. Ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας καί παρ’ ὅλα αὐτά ἐπισκέπτεσαι, με τρυφερότητα καί ἀγάπη, και αὐτούς ἀκόμη τούς Γαδαρηνούς. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου. Γνωρίζεις ὅτι εἶναι αἰσχροκερδεῖς ἔμποροι. Κερδίζουν χρήματα σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους, παραβαίνοντας τόν πανάγιον Νόμο σου καί ὅμως… Σύ, Μακρόθυμε, ἔρχεσαι καί θεραπεύεις τούς δαιμονιζομένους καί κρούεις την Θύρα και περιμένεις, με ὑπομονή καί μέ  λαχτάρα. Περιμένεις καί αὐτοί, οἱ Γαδαρηνοί, νά ἀκούσουν τήν πιό γλυκειά καί ἀπό τό μέλι φωνή Σου, καί νά ἐπιστρέψουν μετανοιωμένοι κοντά Σου. Τί περιμένεις, Κύριέ μου, να ἀκούσουν τη φωνή Σου, οἱ Γαδαρηνοί; Καί δέν εἶναι, Κύριε, οἱ μόνοι, πού κωφεύουν στό ζωοποιό Σου λόγο. Ὅπως πολύ καλά γνωρίζεις, ὑπάρχουν καί ἄλλοι, πολλοί… οἱ Σταυρωτές Σου, πού ἀποκρινόμαστε, στήν Εὐσπλαγχνία Σου, μέ ἀναισχυντίας κραυγές: Ἆρον ἆρον, Σταύρωσον αὐτόν. Ἐμεῖς ἔχουμε Βασιλιά τον Καίσαρα. Ἐμεῖς λατρεύουμε τό Διάβολο, τον Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.Καί με χίλιους τρόπους ἀρνούμαστε τη Χάρι Σου καί βλασφημοῦμε τήν  Εὐσπλαγχνία Σου. Μέ λυσσώδη μανία, πολεμοῦμε Ἐσένα τό πραγματικό Μεσσία καί μένουμε ὄντως «δέσμιοι τῆς γῆς», τυφλοί και κωφοί, «δέσμιοι τοῦ σκότους». Καί τό ξέρεις. Καί δέχεσαι τίς ὕβρεις καί ὑπομένεις καί περιμένεις, Πολυεύσπλαγχνε!... Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί μᾶς κυνηγᾶς, Κύριε καί μᾶς καταδιώκεις μέ τό Ἔλεός Σου… Στέκεσαι ἔξω ἀπό τή Θύρα τῶν Ἀρνητῶν, τῶν Σταυρωτῶν, τῶν Ἐχιδνῶν, ὅλων ἡμῶν τῶν πωρωμένων καί ἀμετανοήτων, πού προσκυνοῦμε τά Εἴδωλα τά ἄψυχα, τά νεκρά και, χωρίς ντροπή, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε τίς προδοσίες, τίς κλοπές, τίς ληστεῖες, τίς πορνεῖες, τίς φαρμακεῖες τούς φόνους κάθε εἴδους ἀκαταστασία καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα (πρβλ.Ἰακ.γ΄16). Παραμένουμε Εἰδωλολάτρες καί  ἀγαπᾶμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία (πρβλ. Ἀποκ. κβ΄ 15), και σύ, Κύριε, μᾶς ἀνέχεσαι… Μέγα το Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου καί ἀνερμήνευτον. Παραμένω ἄναυδος και ἀπορῶ, καί ἀναρωτιέμαι, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, Κύριέ μου;

ΠΟΛΥΕΛΕΕ ΚΥΡΙΕ, Σέ ἱκετεύω… Σέ παρακαλῶ, ἄκουσε τίς κραυγές μου και βοήθησέ με νά κατανοήσω τή διδαχή τῆς ἄπειρης συγκαταβάσεώς Σου και τῆς ἀνεκφράστου Εὐσπλαγχνίας Σου. Ἡ νοητική μου ἱκανότητα ἀδυνατεῖ νά νοήσῃ τό Μυστήριον τῆς ἀγάπης Σου. Εἶναι ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν. Φώτισε τά σκοτάδια μου, ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς μου. Φώτισέ με τόν ἐλεεινόν, βοήθησέ να ἐννοήσω τῆς συγκαταβάσεώς Σου τό Μέγα Μυστήριον.

ΘΕΛΕΙΣ νά ἐξαντλοῦμε ὅλη τήν ἀγάπη μας, πρός τούς Γαδαρηνούς, προς τούς Σταυρωτές μας καί πρός τά ἄγρια θηρία, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ΠΩΣ δέχονται  αὐτοί τή ἀγάπη μας; Ἀνεξάρτητα ἄν αὐτοί ἀνταποκρίνονται, μέ δηλητήριο στην ἀγάπη μας καί, μέ τό νά συνεχίζουν νά μᾶς  Σταυρώνουν; Γενηθήτω τό Θέλημά Σου.

ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΓΧΝΕ ΚΥΡΙΕ, ἔρχεσαι στούς Γαδαρηνούς. Θεραπεύεις τούς δαιμονιζομένους, πού στέκονται στά πόδια σου ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες. Οἱ δαίμονες πιστεύουν καί φρίσσουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν Πίστι στή θεότητά Σου καί Σοῦ ζητοῦν ἔλεος, τήν ἴδια στιγμή, πού ἐμεῖς οἱ Γαδαρηνοί, Σέ ἀρνούμαστε , Σέ βλασφημοῦμε καί Σέ διώχνουμε ἀπό κοντά μας... Παρακολουθῶ την ἀγάπη Σου καί θλίβεται ἡ ψυχή μου, ἀπό την ἀναλγησίαν τῶν ἀνθρώπων, ἀπό την πώρωσί μας και τήν ἀμετανοησία μας. Καί Σύ, Κύριε, πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ἐπιτρέπεις στά δαιμόνια νά εἰσέλθουν στους  χοίρους καί, κάθε νουνεχής καταλαβαίνει ὅτι, μᾶς ἀποτρέπεις ἀπό τήν αἰσχροκέρδεια καί μᾶς δείχνεις Τί πρόκειται να μᾶς συμβῇ, ἄν δεν προσέξουμε κι’ ἄν ἀφήσουμε ἀφύλακτες τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στην ψυχή μας ὁ θάνατος. Μᾶς δείχνεις Τί θα μᾶς συμβῇ, ἄν κυριευθοῦμε ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη, ἄν γίνουμε βρωμεροί, σάν τά γουρούνια, και ἄν ἀφήσουμε νά   μπῇ ὁ Διάολος μέσα μας. Μᾶς δείχνεις πῶς, σίγουρα, θά μᾶς ὁδηγήσῃ κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς την λίμνην προς ἀποπνιγμόν.

Καί παρατηρῶ μέ πικρία, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, συμπεριφερόμαστε χειρότερα ἀπό τούς Γαδαρηνούς, ἀποκρούουμε τή Χάρι Σου και Σέ διώχνουμε ἀπό κοντά μας. Δίωχνουμε ἀπό κοντά μας Ἐσένα τόν ἀληθινόν Φῶς καί μένουμε στό σκοτάδι. Διώχνουμε τήν ἀληθινή, τήν γνήσια Ἀγάπη καί βυθιζόμαστε στό βόρβορο τοῦ μίσους. Ὥ τῆς Παραφροσύνης  και τῆς Χριστοκτονίας τῆς τῶν Προφητοκτόνων!

Διώχνουμε τη  ΖΩΗ καί μένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, μέ τή Θέλησί μας, χωρίς ἐπιστροφή. Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι; Κύριέ μου Ἰησοῦ, Ἐσύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας. Ἐσύ τό γλυκύ μας Ἔαρ, ἡ Χαρά μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ, τό μόνον ἀσφαλές Καταφύγιον. Σύ, Κύριε, εἶσαι τά ΠΑΝΤΑ, γιά μᾶς! Ναί, μόνον κοντά Σου, βρίσκει ἡ ψυχή μου ἀναπαμό. Χωρίς Ἐσένα δέν ὑπάρχει γιά μένα ζωή. Ὅλα, μά ὅλα εἶναι Ἕνα ΤΙΠΟΤΕ, ἝΝΑ ΜΗΔΕΝ. Μόνον Σύ εἶσαι ὁ Ὤν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. Σύ εἶσαι ὁ Παράδεισος. Κύριέ μου, προσπαθῶ νά Σέ ὑμνήσω, νά μιλήσω σέ ὅλους γιά τή Χάρι Σου, ἀλλά δέν βρίσκω τά κατάλληλα λόγια, νά ἐκφράσω τά ἀνέκφραστα, κι' ἄν κάπου λαθεύω,ἄν κάπου ἀστοχῶ, δέν τό θέλω. ΘΕΕ ΜΟΥ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ!

 Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ὄχι, ὄχι σέ παρακαλῶ, μή φεύγῃς ἀπό κοντά μας. Παράβλεπε. Συγχώρεσε τά λάθη μας. Μεῖνε μαζί μας καί ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Κάψε τά ζιζάνια μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας. Κάψε τον Κακό μας ἑαυτό. Ἐλευθέρωσε καί μᾶς ἀπό τά δαιμόνια, πού μᾶς καταβασανίζουν. Ἔλα γρήγορα καί μεῖνε κοντά μας, πρίν νά εἶναι ἀργά. Στήσε στήν ψυχή μας τή σκηνή Σου, Σύ, ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον. Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. Σύ εἶσαι το Πᾶν για μᾶς. Ἐλευθέρωσέ μας ἀπό τά δαιμόνια και ἀξίωσέ μας νά σταθούμε, νοερά, στά ἄχραντα Πόδια Σου, ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες, ἀσιγήτως καί συνετῶς, νά Σέ ὑμνοῦμεν σύν τῷ Πατρί καί τῷ   Ἁγίῳ Πνεύματι, ψάλλοντες καινές  ᾠδές, ὕμνους εὐχαριστίας, Σέ Σένα,  τόν Κύριον τῆς Δόξης, διά τήν ἄπειρόν Σου Εὐσπλαγχνίαν καί τήν πρός ἡμᾶς ἀνέκφραστον συγκατάβασίν Σου ! Δόξα Σοι, Κύριε, Δόξα Σοι!