ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ.η΄- θ΄1).

Ὁ Χριστός ἐπισκέπτεται και τούς Γαδαρηνούς

καί θεραπεύει τούς δύο δαιμονιζομένους.

Ὁ «Ἰησοῦς Χριστός (εἶναι ὁ ἴδιος) χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8 ).

Τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς ἐπισκέπτεται, μᾶς συναναστρέφεται και δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλῇ ἀδελφούς Του. Μᾶς προσκαλεῖ καί ζητεῖ νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4). Ἔρχεται κοντά μας ἀθόρυβα, «ὡς αὔρα λεπτή» καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ «εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός -Πατήρ ἦν μετ’ αὐτοῦ» (Ματθ. δ΄ 23. Πράξ. ι΄ 38).

Πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί τόν καθένα μας χωριστά, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη. Σπογγίζει τά δάκρυά μας ἁπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας. Φωτίζει τά σκοτάδια μας. Πλησιάζει, λέγει ὁ Ἡσαῒας, τήν τρεμοσβήνουσα  λυχνίαν καί τῆς ρίχνει λάδι. Πλησιάζει τήν ψυχή μας καί τῆς δίνει ζωή. Πλησιάζει τό τσακισμένο καλάμι καί τό περιδένει καί τό στηρίζει. Αὐτός εἶναι ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ.

Ὁ Θεός ἐπισκέπτεται τό Λαό Του καί δέν  στερεῖ κανέναν τήν ἀγάπη Του. Ἐπισκέπτεται τόν καθένα  μας, ὅποιος κι’ ἄν εἶναι, ὅπου κι’ ἄν βρίσκεται , ὅ, τι  κι’ ἄν κάνῃ. Καί αὐτή ἡ πληροφορία μᾶς ἐνθαρρύνει, μᾶς παρηγορεῖ μᾶς, δίνει δύναμι καί ζωή.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. «Τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 45). Ἐπισκέπτεται τόν ἐκ γενετής τυφλόν καί τόν θεραπεύει, χωρίς νά περιμένει ἀνταπόδοσι, χωρίς νά περιμένει εὐχαριστίες. Θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5). Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅλους μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας. Μᾶς εὐεργετεῖ. Ἐπισκέπτεται ἀκόμη καί τούς ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ. Θεραπεύει καί τούς δαιμονιζομένους. Ζητεῖ νά ἔλθουμε σέ συναίσθησι καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά ἐπιστρέψουμε, χωρίς ἐξαναγκασμό, μέ τή θέλησί μας, κοντά Του, γιά νά βρῆ ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας. Ἔρχεται καί στούς Γαδαρηνούς , γιά νά τούς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἐμπαγῆ. Ἐκεῖ θεραπεύει τούς δαιμονιζομένους. Καί θαυμάζουμε τήν πίστι τῶν δαιμόνων, τά ὁποῖα πιστεύουν, φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν  τήν πίστιν τους καί λέγουν: «Τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;... Εἰ ἐκβάλλεις  ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων». Καί ἐπέτρεψεν εἰς τούς δαίμονας νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους, μέ σκοπόν νά φέρει σέ συναίσθησι καί μετάνοιαν τούς Γαδαρηνούς.

Θέλει νά τούς ἀνασύρει ἀπό τό βόρβορο τῆς αἰσχροκέρδειας. Νά τούς λυτρώσῃ ἀπό τή φιλαργυρία, ἀπό τήν ἐμπορία τῶν χοίρων σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους. Καί ἐδῶ παρατηροῦμε τήν πώρωσι καί ἀμετανοησία τῶν Γαδαρηνῶν καί τήν ἀπιστία τους, σέ ἀντίθεσι μέ τά δαιμόνια τά ὁποῖα πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν, οἱ Γαδαρηνοί μαραμένουν στερεωμένοι στήν ἀκαθαρσία τῆς ἀποστασίας . Οἱ πρώην δαιμονιζόμενοι  ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες στέκονται παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά οἱ Γαδαρηνοί  δέν μεταμελοῦνται, δέν μετανοοῦν, δέν συγκινοῦνται ἀπό τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Εὐεργέτου, ἀλλά Τόν παρακαλοῦν «ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν». Παραμένουν ἀχάριστοι, ἀγνώμονες πρός τόν Εὐεργέτην.
Τό παρήγορον εἶναι ὅτι ὁ μακρόθυμος Κύριος μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς θεραπεύει, χωρίς νά περιμένει τίς εὐχαριστίες μας. 

Καί παρόλην τήν ἀχαριστία μας συνεχίζει νά μᾶς ἐπισκέπτεται καί νά μᾶς καλεῖ σέ μετάνοια. Συνεχίζει νά «κρούει τήν θύραν» καί ζητεῖ νά τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας, ζητεῖ τή σωτηρία μας.

Στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν  δέν τόν δέχθηκαν.

Τόν ἔδιωξαν... κι’ ἔφυγε καί βρῆκε ἀνάπαυσιν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν. Πόσο θἄθελα καί ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, νά γίνη πόλις τοῦ Χριστοῦ, νά γίνη κατοικητήριον καί θρόνος τοῦ Θεοῦ!...

Ἄπειρες εἶναι οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλους μας. Ἄπειρες εἶναι οἱ εὐεργεσίες Του. Καί ὅμως ἐμεῖς παραμένουμε δυστυχῶς κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου τῆς ἀχαριστίας. Καί ὄχι μόνον δέν εἴμαστε μιμητές τοῦ Χριστοῦ, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ἀλλά εἴμαστε ἀχάριστοι καί ἀγνώμονες στόν Κύριό μας. Ὁ Κύριος ὅταν θεράπευσε τούς δέκα λεπρούς καί εἶδε ὅτι μόνον ἕνας ἐπέστρεψε νά εὐχαριστήσῃ, γιά τή θεραπεία  του, κι’ αὐτός ἦταν Σαμαρείτης, ρώτησε: «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἰ δέ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρεψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;» (Λουκ. ιζ΄17-18). Δέν ζητεῖ  τίς εὐχαριστίες τῶν ἀνθρώπων. «Οὐ γάρ τῶν ἡμετέρων ἐν χρείᾳ Θεός, ἀλλ’ ἡμῶν, ὡς ἀγαθότητος ὑπάρχων πηγή τήν σωτηρίαν ζητεῖ». Πικραίνεται ὅμως ὁ Κύριος, γιατί διαπιστώνει ὅτι, παρόλες τίς εὐεργεσίες Του, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν στήν ἀκαθαρσία τῆς ἀχαριστίας καί δέν σώζονται.

Ὁ  Προφήτης Ἡσαῒας μᾶς ἀναφέρει τό παράπονον τοῦ Θεοῦ Πατρός, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων καί λέγει:
«Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν» (Ἡσ, α΄ 2-3).
Ὁ Προφήτης Δαβίδ διαπιστώνει τή σκληροκαρδία, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀχαριστία τους πρός τόν Εὐεργέτην καί ἐρωτᾷ:
«Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).
Καί ὁ  ἱερός Χρυσόστομος διαπιστώνει των πώρωσι τῶν ἀνθρώπων καί λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;»
Καί ὁ Ἴδιος ὁ Μακρόθυμος Κύριος θά μᾶς πῇ:
«Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄  17).

 ΕΩΣ ΠΟΤΕ ; Ἔγινε γιά Χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος.

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ, γιά νά συνέλθουμε καί νά μετανοήσουμε καί,  εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὑδατος στόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν;
Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ, γιά νά ἀκούσουμε τή γλυκύτερη κι’ ἀπό τό μέλι φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας; Γιά νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης  Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι»; Γιά νά βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας καί νά γίνῃ ἡ ψυχή μας καί ἡ ζωή μας Παράδεισος;

ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΑΥΤΟΣ, ΓΙΑ  ΜΑΣ.  ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥ. ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ.

ΕΨΥΓΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ. ΠΕΤΡΩΣΑΝ’ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΩΣ ΠΟΤΕ;
Εἷναι καιρός , πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά, νά συνέλθουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν Εὐσπλαγχνία καί τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του σέ μᾶς τούς ἀχαρίστους.

Εἷναι καιρός νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί γονυκλινεῖς νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Του. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας. Ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί  Ζωή, τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ὅσους ὕμνους καί Ὠδές  εὐχαριστίας καί ἄν  συνθέσουμε καί ἄν ἀκόμη ξεπεράσουμε σέ ὕμνους εὐχαριστίας τήν ἅμμο τῆς θαλάσσης, εἶναι βέβαιον ὅτι δέν θά εἶναι ἀρκετές σέ σχέσι μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Εἶμαι ὅμως βέβαιος ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὡς Πολυέλεος, θά εὐχαριστηθῇ ἐάν καταθέσουμε στἄχραντα Πόδια Του τῆς ἁμαρτίες μας, μέ τήν ἀπόφασι νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στό κακό. Καιρός , λοιπόν, εἶναι νά προσφέρουμε δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, μαζί καί τήν καρδιά μας.

Ο ΠΑΥΛΟΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Μᾶς καλεῖ νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς   παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις (Γαλάτ. ε΄ 24).

«Οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν

σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις»

                                                                                                                         (Γαλάτ. ε΄ 24).

Ὁ Παῦλος, ὁ πρώην διώκτης, δέχθηκε τήν κλῆσιν τοῦ Χριστοῦ, καί μετεστράφη. Πίστεψε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό, Τόν λάτρεψε καί ἀφοσιώθηκε στό ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ ἴδιος, ὁ καρδιογνώστης Κύριος.

Ὁ Κύριος βλέπει στά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί γνωρίζει καλά τήν ψυχήν τοῦ Παύλου, τόν ζῆλο του, τήν καλήν του προαίρεσιν καί εἰς τον δρόμον πρός τήν Δαμασκόν γίνεται τό Θαῦμα τῆς μεταστροφῆς τοῦ Σαούλ. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καλεῖ τόν διώκτην.

«Καί ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτόν φῶς ἀπό τοῦ οὐρανοῦ, καί πεσών ἐπί τήν γῆν ἄκουσε φωνήν νά τοῦ λέγῃ, Σαούλ, Σαούλ γιατί μέ καταδιώκεις; Καί εἶπε, Ποιος εἶσαι, Κύριε; Καί ὁ Κύριος εἶπε: Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖον σύ καταδιώκεις. Ἀλλά  σήκω καί εἴσελθε εἰς τήν πόλιν καί θά σοῦ δηλωθῇ τί πρέπει νά κάνῃς. Καί ἀναθέτει ὁ Κύριος στόν Ἀνανία τήν κατήχησι τοῦ Παύλου,  μέ τή δήλωσι ὅτι Αὐτός, ὁ πρώην διώκτης, εἶναι τό σκεῦος , τό ὄργανον τῆς ἐκλογῆς μου, γιά νά φέρῃ τό ὄνομά μου ἐνώπιον Ἐθνῶν καί βασιλέων καί Ἰσραηλιτῶν. Ἐγώ ὁ Ἴδιος θά τοῦ δείξω ὅσα πρέπει νά πάθῃ διά τό ὄνομά μου» (Πραξ. θ΄ 1-16).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁλόψυχα ἀποδέχεται τό ἔργο, πού τοῦ ἀναθέτει ὁ Κύριος καί, μέ τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ ἀναδικνύεται ὁ Πρῶτος μετά τόν ΕΝΑ, πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος. Ἀγωνίζεται καί ἀποβάλλει τήν Φαρισαϊκήν ἔπαρσι καί ὑποκρισίαν, ἐγκολπώνεται τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τό ὁποῖον  κηρύσσει  πάσῃ τῇ κτίσει.

Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἀγωνίζεται μέ τόν κακόν ἑαυτόν του, μέ τόν Διάβολον καί μέ τόν κόσμον, καί ἐν Χριστῷ νικᾷ καί λέγει: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄13). Ὁμολογεῖ ὅτι ὅλα ὀφείλονται στή Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀνέστησε μαζί μέ τόν Χριστόν καί μᾶς ἔβαλε νά καθήσωμε μαζί Του εἰς τά ἐπουράνια. Καί ἡ Ἀνάστασις καί  ἡ ἀνύψωσίς μας αὐτή  ἔγινε διά τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅλα ὀφείλονται στό πλούσιον ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ σωτηρία μας ὀφείλεται στό ἔλεος καί τή χάρι τοῦ Θεοῦ διά τῆς πίστεως. Καί τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τό δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται» (Ἐφεσ. β΄ 4-9). Καί γιά τόν ἑαυτόν του διακηρύττει καί λέγει: «Χάριτι Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμί» (Α΄Κορινθ. ιε΄ 10). Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ἔχει βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του μπροστά στό Θεό καί μᾶς συγκλονίζει μέ τήν ἄκρα ταπείνωσί του. Πάλεψε πολύ καί μέ τόν ἑαυτόν του καί μᾶς περιγράφει τήν πάλη Του,γιά νά μᾶς ἐνθαρρύνῃ στόν προσωπικό μας ἀγῶνα. Κάνει ψυχολογικήν ἀνάλυσι τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἀγῶνος του μέ τά πάθη του. Καί λέγει:

«Εἶμαι σκλάβος τῆς ἁμαρτίας. Εἶμαι σαρκικός, πουλημένος στήν ἁμαρτίαν. Δέν μπορῶ νά ἐννοήσω τίς πράξεις μου. Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ. Ἀλλ’ ἐάν κάνω ἐκεῖνο πού δέν θέλω, τότε συμφωνῶ ὅτι ὁ νόμος εἶναι καλός. Ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν ἐνεργῶ πλέον ἐγώ, ἀλλά ἡ ἁμαρτία πού κατοικεῖ μέσα μου. Διότι ξέρω ὅτι δέν κατοικεῖ τίποτε καλόν μέσα μου, δηλαδή στή σάρκα μου. Ἡ θέλησίς μου νά κάνω τό καλόν ὑπάρχει, ἀλλά δέν ἔχω τή δύναμι νά τό κάνω. Οὐ γάρ ὅ  θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’  ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω.  Καί ἐάν κάνω ἐκεῖνο, πού δέν θέλω, τότε δέν ἐνεργῶ πλέον ἐγώ, ἀλλ’ ἡ ἁμαρτία πού κατοικεῖ μέσα μου. Καί ἔτσι βρίσκω τοῦτον τόν νόμον, ὅτι δηλαδή ἐνῷ ἐγώ θέλω νά κάνω τό καλόν,  μέσα μου ὑπάρχει πρόχειρον  τό κακόν.Αἰσθάνομαι μεγάλην εὐχαρίστησιν στό νόμο τοῦ Θεοῦ κατά τόν ἐσωτερικόν μου ἄνθρωπον, ἀλλά βλέπω ἄλλον νόμον  εἰς τά μέλη μου, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατευεται εἰς τόν νόμον  τοῦ νοός μου (τοῦ λογικοῦ μου) καί μέ αἰχμαλωτίζει διά τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας, πού ὑπάρχει εἰς τά μέλη μου. Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Ποιός θά μέ λυτρώσῃ; Ποιός θά μέ ἐλευθερώσῃ ἀπό τό σῶμα τοῦτο τό καταδικασμένο σέ θάνατο; Εὐχαριστῶ τόν Θεόν, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας» (Ρωμ. ζ΄ 14- 25).

Μιλάει ὁ Παῦλος, γιά  τή βασική σύγκρουσι, πού γεννιέται στήν ψυχή του καί στήν ψυχή τοῦ κάθε ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου.

Πράγματι στό βάθος τῆς ψυχῆς μας συγκρούεται ἡ ἠθικότητα μέ τήν ἀνηθικότητά μας. Συγκρούεται ὁ  νόμος τῆς σαρκός μέ τόν νόμο τοῦ νοός. Συγκρούεται τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι θάνατος (Ρωμ. η΄ 6), μέ τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ζωή καί εἰρήνη. Εἶναι δέ βέβαιον ὅτι τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο (Ρωμ. η΄ 7).

Ὁ  Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό, στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί μᾶς τονίζει ὅτι χρειάζεται ἀγῶνας πάνω ἀπό ὅλα μέ τόν κακό μας ἑαυτό. Εἶναι ἀνάγκη, ὡς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὁ Καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ πόθος τοῦ Πνεύματος, ποιά εἶναι ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας. Καί μᾶς βεβαιώνει ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, ὅτι «αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει  ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς  ἀλαλήτοις.

Μᾶς βοηθεῖ στόν ἀγῶνα μας τόν πνευματικόν, ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η΄27-28).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄριστος ἀνατόμος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί γνώστης ἄριστος τῶν δυσχεριῶν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, γιά τή «Σταύρωσι» τῆς σάρκας καί τῶν σαρκικῶν παθῶν καί τῶν  βρωμερῶν ἐπιθυμιῶν, μᾶς συμβουλεύει:

« Τό λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ, γίνατε δυνατοί δια τοῦ Κυρίου καί διά τοῦ κράτους τῆς δυνάμεώς Του. Ἐνδυθῆτε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέσετε νά ἀντισταθῆτε πρός τάς μεθοδείας, πρός τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, διότι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ΄ 10-13).

Ὁ Παῦλος γνωρίζει καλά τίς δυσκολίες τοῦ ἀγῶνος γιά τή «Σταύρωσι» τῆς σάρκας καί τήν κατανίκησι τῶν παθῶν καί μᾶς τονίζει ὅτι μόνον μέ τή Χάρι καί τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ θά μπορέσουμε νά νικήσουμε. Ὁ Χριστός σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Συνεπῶς πιστεύω στό Χριστό καί τόν λατρεύω σημαίνει συμορφώνομαι μέ τό Θέλημά του. Κάνω «πρᾶξι» τήν καινήν ἐντολήν. Περιπατῶ ἐν ἀγάπη. Ζῶ εὐσεβῶς , καθώς πρέπει ἁγίοις. Διά τῆς πίστεως ἔχω σταυρωθῆ μαζί μέ τόν Χριστόν. «Σταύρωσις» (Γαλάτ. ε΄ 24) τῆς σαρκός τῶν Χριστιανῶν σημαίνει ὅτι « ὁ παλαιός ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἵνα καταργηθῇ τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ.στ΄6).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ νά τόν μιμηθοῦμε:

«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄ Κορινθ. ια΄ 1). «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Ἔχω σταυρωθῆ μαζί μέ τόν Χριστόν. Δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλά ζῆ μέσα μου ὁ Χριστός. Τήν ζωήν πού ζῶ τώρα στό σῶμα, τήν ζῶ μέ πίστιν εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπησε καί παρέδωκε τόν ἑαυτόν Του πρός χάριν μου (Γαλάτ. β΄ 20). Ὅπως ἐγώ, ἔτσι καί σεῖς. Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ». Διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὁ κόσμος εἶναι σταυρωμένος, εἶναι νεκρός γιά μένα, καί ἐγώ εἶμαι σταυρωμένος ὡς πρός τόν κόσμον, εἶμαι νεκρός γιά τόν κόσμο (Ἐφεσ. στ΄14).

Καιρός εἶναι νά γίνῃ σκοπός τῆς ζωῆς μας ἡ προτροπή τοῦ Παύλου. Νά νεκρώσουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς (Κολοσ. γ΄ 5). Νά σταυρώσουμε, ὡς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ  γνήσιοι, τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις (Γαλάτ. ε΄ 24-25).

Νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά ἀποθέσωμε τά ἔργα τοῦ σκότους (Ρωμ. ιγ΄ 12). Νά ἀποθέσωμε  τόν κακόν μας ἑαυτόν, νά ἀποθέσωμεν τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δέ τῷ πνεύματι τοῦ νοός ἡμῶν καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν, τόν νέον ἄνθρωπον τόν κατά Χριστόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ΄ 22-24).

Ὁ Παῦλος, μετά τήν «σταύρωσιν» τῆς σαρκός , «την νέκρωσιν» τῶν παθῶν, «τήν κάθαρσιν» τῆς ψυχῆς,  συνιστᾶ «τήν ἐπιτέλεσιν ἁγιωσύνης ἐν φόβῳ Θεοῦ». Καί λέγει: «Τό λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις  ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε καί εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν» (Φιλιπ. δ΄ 8-9). Ἡ σύστασι τοῦ Παύλου προϋποθέτει ζωντανή πίστι στό Χριστό, δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην. Προϋποθέτει λατρεία στό Χριστό ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ. Αὐτό σημαίνει νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, γιά νά μπορέσῃ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς , μαζί μέ τόν Παῦλο, νά πῇ: «Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. α΄ 21).

Ὁ Παῦλος μέ τή ζωή, μέ τά ἔργα του καί μέ τό μαρτύριό του, μᾶς ὁδηγεῖ κοντά στό Χριστό καί μᾶς μαθαίνει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός ἐσταυρώθη καί Ἀναστήθηκε γιά μᾶς, Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή ἡ μόνη μας ἐλπίδα. Αὑτός εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων καί ὁ Κύριος τῶν κυρίων, ὁ δίκαιος Κριτής καί συνιστᾶ σέ ὅλους μας ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν δοξάζουμε, διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ,σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί  τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας.

«Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄17).

ΠΙΣΤΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Μέ πίστι στό Θεό καί ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια θριάμβευσε ἡ ἔνδοξη Πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα καί φώτισε μέ τόν πολιτισμό καί τή λεβεντιά της ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη. Βάδισε καί βαδίζει μόνη της. Μάχεται καί νικᾷ, μέ μοναδικά της ὅπλα τήν πίστι στό Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Δέν δειλιάζει. Συνεχίζει τήν πορεία της καί δέν φοβᾶται τίς φαρμακερές Ὀχιές (Ἀγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ἀμερική κ.ἄ.), πού τή φθονοῦν, γιά τόν Πολιτισμό καί τήν ἔνδοξη Ἱστορία της. Δέν φοβᾶται οὔτε τή Σκύλλα καί τή Χάρυβδι, οὔτε τό Μεφιστοφελῆ. Ἡ Ἑλλάδα δέν ἐκινδύνευσε ποτέ καί δέν κινδυνεύει ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί ἄσπονδους φίλους, ἀλλά κινδυνεύει ἀπό μια χούφτα ἀνεγκέφαλους, κιοτίδες, κοντόφθαλμούς, Ἰδιῶτες, παρείσακτους ψευδαδέλφους, ψευτοέλληνες , Ἐφιάλτες, Πηλιο-Γούσιδες καί Ἰούδες.

Μέ αὐτούς συνεργάζονται οἱ φανεροί καί κρυφοί ἐχθροί μας καί προσπαθοῦν μέ δόλια μέσα νά ἀφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔκτιζαν Παρθενῶνες, ὅλοι οἱ ἄλλοι Λαοί πηδοῦσαν σάν πήθικοι ἀπό δένδρο σέ δένδρο. Γι’αὐτό καί μᾶς φθονοῦν καί μᾶς μισοῦν καί κατεργάζοναι τόν ἀφανισμό μας, σέ συνεργασία μέ τούς ὀλίγους αὐτους ὀσφυοκαμπτες καί γλιφοποδίτσες.

Δυστυχῶς «ἡ προβατόσχημη αὐτή ὀλιγαρχία», πού παρουσιάζονται σάν προοδευτικοί δημοκράτες, εἶναι
στήν πραγματικότητα, ἡ χειρότερη μορφή φασισμοῦ.
Συνεργάζονται δέ οἱ Πηλιο-Γούσιδες μέ τίς Ὄχιές τῆς Εὐρώπης καί τούς Σατανάδες τῆς «Παγκοσμιοποίησης-σατανοποίησης», γιά  τή θεσούλα τους ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων»,  διαπράττουν «ἐγκλήματα ἐσχάτης προδοσίας» καί ξεπουλοῦν «τά ὅσια καί ἱερά τοῦ Γένους». Προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καί μάλιστα τῶν Νέων Παιδιῶν, τήν πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια. Ἀπαλείφουν τό Θρήσκευμα καί τήν Ἐθνικότητα ἀπό τίς ταυτότητες, καταστρέφουν τήν θεϊκή ἑλληνική γλῶσσα, καταργοῦν τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία στά ἑλληνικά Σχολεῖα, διαστρέφουν, παραχαράττουν τήν ἔνδοξη ἑλληνική Ἱστορία, νοθεύουν τή  θρησκευτική καί ἐθνική συνείδησι τῶν Ἑλληνοπαίδων. Τοποθετοῦν δυναμίτες στά θεμέλια τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογενείας, μέ τό Αὐτόματο Διαζύγιο, τόν Πολιτικό Γάμο, τήν νομιμοποίησι τῶν ἐκτρώσεων, σέ μια ἐποχή ὐπογενητικότητας, νομιμοποιοῦν τήν Ὁμοφυλοφιλία μέ τό «σύμφωνο  συμβίωσης». Θεωροῦν τήν Ὁμοφυλοφιλία, τό Σοδομισμό, καί κάθε διαστροφή σάν ἰδιαιτερότητα, ποδοπατοῦν τίς αιώνιες Ἀρχές καί τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς. Κατεργάζονται  δολίως τόν ἀφανισμό μας.

Ἔχουν βέβαια ἰσχυρούς συνεργάτες, πού σπέρνουν τή ΔΙΧΟΝΟΙΑ.

Ὁ ἐθνικός μας ποιητής γνωρίζοντας τήν καταστροφή, πού φέρει σέ ὅλους μας ἠ διχόνοια, μᾶς ἀποτρέπει καί τονίζει ὅτι οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδος μας, ὑποδαυλίζουν τό βρωμερό αὐτό Πάθος, πού κυριεύει τούς ὀλίγους πατριδοκάπηλους, διότι ὅλοι τους  δέν θέλουν τήν πρόοδο τῆς Πατρίδος, ἀλλά μέ κάθε δόλιο  τρόπο ἐπιδιώκουν τόν  ἀφανισμό της.

Καί λέγει ὁ ποιητής:

                    144

«Ἡ διχόνοια πού βαστάει

Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή·
Καθενός χαμογελάει,
Πάρ’ το, λέγοντας, καί σύ.

                  145

Κειό τό σκῆπτρο πού σᾶς δείχνει

Ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά·
Μήν τό πιάστε, γιατί ρίχνει
Εἰσέ δάκρυα θλιβερά.

                  146

Ἀπό στόμα ὅπου φθονάει,

Παλληκάρια, ἄς μήν ‘πωθῆ,
Πώς τό χέρι σας κτυπάει
Τοῦ ἀδελφοῦ τήν κεφαλή.

                              147

Μήν εἰποῦν στό σταχασμό τους

Τά ξένα ἔθνη ἀληθινά:
Ἐάν μισοῦνται ἀναμεσό τους,
Δέν τούς πρέπει ἐλευθεριά».

Προτρέπει ὁ ἐθνικός μας ποιητής, νά μή παίζουμε τό  παιχνίδι τῶν φθονερῶν ἐχθρῶν μας, πού θέλουν τόν ὄλεθρο τῆς Πατρίδος μας, πρᾶγμα τό ὀποῖον ἐπιδιώκουν μέ κάθε δόλιο τρόπο, καί χωρίς ντροπή.

Εἶναι πασίδηλον ὅτι κινδυνεύουμε νά καταστραφοῦμε καί μάλιστα «νά βγάλουμε τά μάτια μας μέ τά ἴδια μας τά χέρια». Ἀφήσαμε τήν ὀλιγαρχία αὐτή ἀσύδοτη νά ριμάζῃ τό τόπο, νά καίει τό σύμβολον τοῦ Ἔθνους, τήν Ἑλληνική σημαία καί νά βεβηλώνει τόν ἱερόν μνημεῖο «τοῦ ἀγνώστου στρατιώτου» καί νά παρελαύνουν οἱ Γκέι, ξεβράκωτοι καί προκλητικά, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, νά προβάλλουν τή διαστροφή τους καί νά ἀσελγοῦν δημοσίᾳ. Ξεπέρασαν κάθε μέτρο, κάθε ὅριο.  Τούς ἀφήσαμε καί κατάντησαν τήν Πατρίδα μας Σόδομα καί Γόμορα καί Αἴγυπτο. Εἶναι καιρός νά συνέλθουμε. Νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας. 

ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ !  ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!

Ὁ μεγάλος πατριώτης καί ἀγωνιστής ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ἔχοντας βαθειά Πίστι στό Θεό καί θυσιαστική ἀγάπη στήν Πατρίδα, μέ  ζωντανή θρησκευτική καί ἐθνική συνείδησι βροντοφωνάζει. Καί σήμερα ἀκόμη μᾶς ἐνθαρρύνει καί λέγει ὅτι  Ο ΘΕΟΣ  ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ  ΤΟΥ, ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ὅμως κι’ ἐμεῖς νά ξυπνήσουμε καί νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί μέ ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, νά διαφυλάξουμε, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τά ὅσια καί τά ἱερά, τά Ἰδανικά καί τίς ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις μας. Νά διαφυλάξουμε τήν Πίστι στό ΧΡΙΣΤΟ καί τήν ἀγάπην πρός τήν πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια. Καί ἑνωμένοι, σάν μιά ψυχή, νά σταθοῦμε κάτω ἀπό τή γαλανόλευκη, μέ τόν Τίμιον Σταυρόν  καί νά ὑπερασπισθοῦμε τή θρησκεία μας, τήν Πατρίδα μας τήν Οἰκογένειά μας. Ὅπως πάντα ἔτσι καί τώρα, μέ τό αἷμα μας, νά φυλάξουμε τήν Πατρίδα καί τά Ἰδανικά της. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. 

«Ἐν δέ δικαιοσύνῃ συλλήβδην πᾶσ' ἀρετή ἐστιν» (Ἀριστ. Ἠθ. Νικομ. Ε΄3,1129b 37)

«Εἰς τήν δικαιοσύνην συμπεριλαμβάνεται

κάθε ἄλλη ἀρετή».

Ὑπάρχουν στή ζωή μας Ἀρχές, Ἰδέες αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες, αἰώνιοι Νόμοι ἐντεθειμένοι ἀπ’ ἀρχῆς ἀπό τόν πάνσοφον Δημιουργόν, πού  ρυθμίζουν τίς σχέσεις μας μέ τόν Θεόν, μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ Τήρησις τῶν Ἀρχῶν, τῶν Νόμων, (φυσικῶν, ἠθικῶν, πνευματικῶν), διαφυλάσσουν τήν ἁρμονίαν, τήν ἰσορροπία καί τήν τάξιν στό Σύμπαν.

Ἡ παράβασις τῶν Ἀρχῶν, τῶν Νόμων, ἐπιφέρει καταστροφές, διαταράσσει τήν ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος.

Ὁ Ἀριστοτέλης στά Ἠθικά Νικομάχεια (Ε, 3, 1129b 37) μᾶς θυμίζει τό γνωμικό τοῦ Θεόγνιδος, καί μᾶς τονίζει ὅτι πράγματι, εἰς τήν δικαιοσύνην συνοπτικά συμπεριλαμβάνεται κάθε ἄλλη ἀρετή. Διότι ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἡ τελειοτάτη ἀρετή, διότι αὐτή εἶναι ἡ ἐφαρμογή τῆς τέλειας ἀρετῆς. Εἶναι δέ  τελεία, διότι αὐτός πού  τήν κατέχει, μπορεῖ νά ἐφαρμόζει τήν ἀρετήν καί ὡς πρός τούς ἄλλους καί ὄχι μόνον γιά τόν ἑαυτόν του. Συνεπῶς αὐτός πού κατέχει τήν ὑψίστην αὐτήν ἀρετήν τῆς δικαιοσύνης, ἀσφαλῶς σέβεται καί τηρεῖ πάνω ἀπό ὅλα τίς Ἀρχές καί τούς Νόμους τοῦ Θεοῦ. Κάθε συνετός ἄνθρωπος, ἄνω θρώσκων, σέβεται τόν ἑαυτόν του καί τούς ἄλλους γύρω του καί τηρεῖ μέ Θρησκευτικήν  εὐλάβειαν τούς Νόμους τοῦ Θεοῦ πρός τό συμφέρον  τῶν συνανθρώπων του καί πρός δόξαν Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τόν κόσμον καί τόν ἄνθρωπον ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί προνοεῖ, νοιάζεται, συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ ἐν ἁρμονίᾳ καί τάξει τόν κόσμον, τόν ὁποῖον ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν.

Κάθε συνετός ἄνθρωπος, κατά τόν Πλάτωνα, προσέχει καί γυμνάζεται ἔτσι, ὥστε νά τηρῇ τά καθήκοντά του, «ὅσα γε πρός Θεόν, πρός  ἑαυτόν καί ἀνθρώπους διακεῖσθαι» (Πλάτ. Ἀλκιβιάδης δεύτεροςXIII D).

Πρώτιστον  χρέος εἶναι ἡ ἄσκησις τῶν ἀρετῶν καί ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἡ τελειοτάτη ἀρετή, διότι εἰς τήν δικαιοσύνην συμπεριλαμβάνεται κάθε ἄλλη ἀρετή.
Ὁ Πλάτων λέγει ὅτι «’Αρετή μέν ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὑγίειά τέ τις ἄν εἴη καί κάλλος καί εὐεξία  ψυχῆς, κακία δέ νόσος τε καί αἴσχος καί ἀσθένεια. Ἔστιν οὕτω». Δηλαδή, καθώς φαίνεται ἐκ τῶν πραγμάτων ἀρετή εἶναι ἡ ὀμορφιά καί ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἐνῷ  κακία εἶναι ἀρρώστια καί ντροπή καί ἀσχήμια, ἔλλειψι δυνάμεως, σωματικοῦ καί ψυχικοῦ σθένους (Πολιτ. Δ΄ 444 D-E).
Ὁ Ἀριστοτέλης λέγει ὅτι ἡ ἀρετή εἶναι καλόν, διότι ἀποτελεῖ ἀγαθόν καί ἄξια ἐπαίνου καί λέγει: «Ἀρετή δ’ ἐστι μέν δύναμις, ὡς δοκεῖ, ποριστική ἀγαθῶν καί φυλακτική, καί δύναμις εὐεργετική πολλῶν καί μεγάλων  καί πάντων περί πάντα». Δηλαδή : Ἡ ἀρετή εἶναι, καθώς φαίνεται, δύναμις, πού ὄχι μόνον προσπορίζεται ἀγαθά, ἀλλά καί τά διατηρεῖ. Ἀκόμη δέ εἶναι καί δύναμις εὐεργετική σέ πολλά καί μεγάλα γιά ὅλους καί σέ ὅλες τίς περιστάσεις. Καί συνεχίζει ὁ σοφός καί λέγει ὅτι μέρη τῆς ἀρετῆς εἶναι:
ἡ   δικαιοσύνη, ἡ ἀνδρεία, ἡ  σωφροσύνη, ἡ ἐγκράτεια,
ἡ μεγαλοπρέπεια, ἡ μεγαλοψυχία, ἡ  ἐλευθεριότης (στό νά εἶναι κανείς εὐεργετικός) , ἡ πρᾳότης, ἡ φρόνησις , ἡ σοφία. Καί τά ἐξηγεῖ στή συνέχεια ( Ρητορ. Α΄ 9 1366a).
Βέβαια ἡ κατάκτησις τῆς ἀρετῆς θέλει κόπο, ἀγῶνα, ἱδρῶτα. Ὁ Ἡσίοδος (Ἔργα 287) λέγει ὅτι «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι».

Καί οἱ ἄνθρωποι καί μάλιστα οἱ Νέοι, χρειάζονται πρότυπα ἀρετῆς. Καί δυστυχῶς στήν σχιζοφρενική ἐποχή μας, στόν κόσμο δέν ὑπάρχουν πρότυπα ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Ὑπάρχουν μάλιστα μερικοί, πού ἰσχυρίζονται πώς εἶναι ἄθεοι καί ὄτι ἔχουν τίς ἀρχές τους. Καί ἀκολουθῶντας τίς ἀρχές τους, ὄχι μόνον παραβιάζουν τούς  αἰωνίους καί ἀναλλοιώτους Νόμους τοῦ  Θεοῦ, ἀλλά καί «καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασιν».  Σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τους θεωροῦν ἀρετή, τήν ἀδικία, τήν παρανομία, τήν ἀνισότητα, ἀποστρέφονται τήν ἰσότητα, θεωροῦν ἠθική, τήν ἀνηθικότητα, τή φαυλότητα, τή διαστροφή, μετέρχονται κάθε δόλιο τρόπο νά ἐπιβάλλουν καί στούς ἄλλους τίς ἀρχές τους. Αὐτοί, δυστυχῶς οἱ ὀλίγοι δέν λειτουργοῦν, ἀλλά δυσλειτουγοῦν μεσα στό κοινωνικόν σύνολον  καί εἶναι ἀσφαλῶς παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν. Διαταράσσουν τήν ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος. Στό διάβα τους σπέρνουν συμφορές καί τό Θάνατο.

Ποῦ, λοιπόν, οἱ Νέοι μας, θά βροῦν τό δρόμο τους, τό δρόμο τῆς ἀρετῆς, τό δρόμο τῆς Ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, γιά νά μπορέσουν νά δημιουργήσουν Ἀξίες στή ζωή τους; Ποῦ θά βροῦν τά πρότυπα ἀρετῆς, νά τά μιμηθοῦν καί νά φθάσουν στήν κορυφή τῆς τελειότητος; Τί προσφέρει ὁ κόσμος;
Ἐκ τῶν πραγμάτων γίνεται φανερόν ὅτι ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ

πονηρῷ κεῖται καί προσφέρει μόνον Βόρβορο, δυσῳδία καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα.

Τό μόνον, πού μᾶς ἀπομένει εἶναι  ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς Χριστός, πού εἶναι γιά κάθε ἄνθρωπο συνετό καί πιστό, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo). Αὐτός καί μόνον Αὐτός  εἶναι τό «Ἕν», πού ἔχουμε ἀνάγκην. Αὐτός ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς καί εἶναι τύπος καί ὑπογραμμός, σέ ὅλους μας. Ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στούς αἰωνίους Νόμους τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐνσάρκωσις τῆς ἐν δικαιοσύνῃ ἀγάπης. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα.

«Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Αἷμα Του καί μᾶς ἔκαμε βασιλεῖς και ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί Αὐτοῦ» ( Ἀποκ. α΄ 5β-6).
Ὕστερα ἀπό τήν ὑπέρτατη Θυσία τοῦ Ιησοῦ, ὁ  ὁποῖος καταδέχθηκε κι’ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά χάρι μας, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, καί ὅχι μόνον ἔπλυνε ἀκόμη καί τά πόδια τοῦ Ἰούδα ἀλλά καί Σταυρώθηκε Αὐτός, γιά μᾶς, καί μᾶς ὑπέδειξε ἕνα νέο, θεάρεστο τρόπο ζωῆς, γιά νά μιμηθοῦμε τό Παράδειγμα Του, θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι, ἄν δέν πάρουμε τήν ἀπόφασι, ὅσο εἶναι καιρός,  νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του.

Πολύ σωστά ὁ Νῖκος Καζαντζάκης , λέγει στήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου του «ὁ τελευταῖος πειρασμός», ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί, ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ἀγωνιζόμενος ἔφθασε στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό, μετέβαλε «τή σάρκα, σέ πνέμα» καί εἶναι τό ἄριστο πρότυπο, γιά κάθε ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο.

Θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι, ἄν δέν ἀκολουθήσουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, τόν προσωπικό μας Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος κόσμου.
Ἐμπρός, λοιπόν, ὅσο εἶναι καιρός, ἄς ἀκολουθήσουμε τά Ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, ἄδοντες καί ψάλλοντες ὕμνους καί ᾠδές πνευματικές στόν Λυτρωτή, στόν ὁποῖον καί ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δύναμις, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.