ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ.η΄- θ΄1).

Ὁ Χριστός ἐπισκέπτεται και τούς Γαδαρηνούς

καί θεραπεύει τούς δύο δαιμονιζομένους.

Ὁ «Ἰησοῦς Χριστός (εἶναι ὁ ἴδιος) χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8 ).

Τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς ἐπισκέπτεται, μᾶς συναναστρέφεται και δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλῇ ἀδελφούς Του. Μᾶς προσκαλεῖ καί ζητεῖ νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4). Ἔρχεται κοντά μας ἀθόρυβα, «ὡς αὔρα λεπτή» καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ «εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός -Πατήρ ἦν μετ’ αὐτοῦ» (Ματθ. δ΄ 23. Πράξ. ι΄ 38).

Πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί τόν καθένα μας χωριστά, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη. Σπογγίζει τά δάκρυά μας ἁπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας. Φωτίζει τά σκοτάδια μας. Πλησιάζει, λέγει ὁ Ἡσαῒας, τήν τρεμοσβήνουσα  λυχνίαν καί τῆς ρίχνει λάδι. Πλησιάζει τήν ψυχή μας καί τῆς δίνει ζωή. Πλησιάζει τό τσακισμένο καλάμι καί τό περιδένει καί τό στηρίζει. Αὐτός εἶναι ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ.

Ὁ Θεός ἐπισκέπτεται τό Λαό Του καί δέν  στερεῖ κανέναν τήν ἀγάπη Του. Ἐπισκέπτεται τόν καθένα  μας, ὅποιος κι’ ἄν εἶναι, ὅπου κι’ ἄν βρίσκεται , ὅ, τι  κι’ ἄν κάνῃ. Καί αὐτή ἡ πληροφορία μᾶς ἐνθαρρύνει, μᾶς παρηγορεῖ μᾶς, δίνει δύναμι καί ζωή.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. «Τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 45). Ἐπισκέπτεται τόν ἐκ γενετής τυφλόν καί τόν θεραπεύει, χωρίς νά περιμένει ἀνταπόδοσι, χωρίς νά περιμένει εὐχαριστίες. Θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5). Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅλους μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας. Μᾶς εὐεργετεῖ. Ἐπισκέπτεται ἀκόμη καί τούς ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ. Θεραπεύει καί τούς δαιμονιζομένους. Ζητεῖ νά ἔλθουμε σέ συναίσθησι καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά ἐπιστρέψουμε, χωρίς ἐξαναγκασμό, μέ τή θέλησί μας, κοντά Του, γιά νά βρῆ ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας. Ἔρχεται καί στούς Γαδαρηνούς , γιά νά τούς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἐμπαγῆ. Ἐκεῖ θεραπεύει τούς δαιμονιζομένους. Καί θαυμάζουμε τήν πίστι τῶν δαιμόνων, τά ὁποῖα πιστεύουν, φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν  τήν πίστιν τους καί λέγουν: «Τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;... Εἰ ἐκβάλλεις  ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων». Καί ἐπέτρεψεν εἰς τούς δαίμονας νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους, μέ σκοπόν νά φέρει σέ συναίσθησι καί μετάνοιαν τούς Γαδαρηνούς.

Θέλει νά τούς ἀνασύρει ἀπό τό βόρβορο τῆς αἰσχροκέρδειας. Νά τούς λυτρώσῃ ἀπό τή φιλαργυρία, ἀπό τήν ἐμπορία τῶν χοίρων σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους. Καί ἐδῶ παρατηροῦμε τήν πώρωσι καί ἀμετανοησία τῶν Γαδαρηνῶν καί τήν ἀπιστία τους, σέ ἀντίθεσι μέ τά δαιμόνια τά ὁποῖα πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν, οἱ Γαδαρηνοί μαραμένουν στερεωμένοι στήν ἀκαθαρσία τῆς ἀποστασίας . Οἱ πρώην δαιμονιζόμενοι  ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες στέκονται παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά οἱ Γαδαρηνοί  δέν μεταμελοῦνται, δέν μετανοοῦν, δέν συγκινοῦνται ἀπό τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Εὐεργέτου, ἀλλά Τόν παρακαλοῦν «ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν». Παραμένουν ἀχάριστοι, ἀγνώμονες πρός τόν Εὐεργέτην.
Τό παρήγορον εἶναι ὅτι ὁ μακρόθυμος Κύριος μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς θεραπεύει, χωρίς νά περιμένει τίς εὐχαριστίες μας. 

Καί παρόλην τήν ἀχαριστία μας συνεχίζει νά μᾶς ἐπισκέπτεται καί νά μᾶς καλεῖ σέ μετάνοια. Συνεχίζει νά «κρούει τήν θύραν» καί ζητεῖ νά τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας, ζητεῖ τή σωτηρία μας.

Στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν  δέν τόν δέχθηκαν.

Τόν ἔδιωξαν... κι’ ἔφυγε καί βρῆκε ἀνάπαυσιν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν. Πόσο θἄθελα καί ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, νά γίνη πόλις τοῦ Χριστοῦ, νά γίνη κατοικητήριον καί θρόνος τοῦ Θεοῦ!...

Ἄπειρες εἶναι οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλους μας. Ἄπειρες εἶναι οἱ εὐεργεσίες Του. Καί ὅμως ἐμεῖς παραμένουμε δυστυχῶς κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου τῆς ἀχαριστίας. Καί ὄχι μόνον δέν εἴμαστε μιμητές τοῦ Χριστοῦ, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ἀλλά εἴμαστε ἀχάριστοι καί ἀγνώμονες στόν Κύριό μας. Ὁ Κύριος ὅταν θεράπευσε τούς δέκα λεπρούς καί εἶδε ὅτι μόνον ἕνας ἐπέστρεψε νά εὐχαριστήσῃ, γιά τή θεραπεία  του, κι’ αὐτός ἦταν Σαμαρείτης, ρώτησε: «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἰ δέ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρεψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;» (Λουκ. ιζ΄17-18). Δέν ζητεῖ  τίς εὐχαριστίες τῶν ἀνθρώπων. «Οὐ γάρ τῶν ἡμετέρων ἐν χρείᾳ Θεός, ἀλλ’ ἡμῶν, ὡς ἀγαθότητος ὑπάρχων πηγή τήν σωτηρίαν ζητεῖ». Πικραίνεται ὅμως ὁ Κύριος, γιατί διαπιστώνει ὅτι, παρόλες τίς εὐεργεσίες Του, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν στήν ἀκαθαρσία τῆς ἀχαριστίας καί δέν σώζονται.

Ὁ  Προφήτης Ἡσαῒας μᾶς ἀναφέρει τό παράπονον τοῦ Θεοῦ Πατρός, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων καί λέγει:
«Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν» (Ἡσ, α΄ 2-3).
Ὁ Προφήτης Δαβίδ διαπιστώνει τή σκληροκαρδία, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀχαριστία τους πρός τόν Εὐεργέτην καί ἐρωτᾷ:
«Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).
Καί ὁ  ἱερός Χρυσόστομος διαπιστώνει των πώρωσι τῶν ἀνθρώπων καί λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;»
Καί ὁ Ἴδιος ὁ Μακρόθυμος Κύριος θά μᾶς πῇ:
«Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄  17).

 ΕΩΣ ΠΟΤΕ ; Ἔγινε γιά Χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος.

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ, γιά νά συνέλθουμε καί νά μετανοήσουμε καί,  εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὑδατος στόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν;
Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ, γιά νά ἀκούσουμε τή γλυκύτερη κι’ ἀπό τό μέλι φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας; Γιά νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης  Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι»; Γιά νά βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας καί νά γίνῃ ἡ ψυχή μας καί ἡ ζωή μας Παράδεισος;

ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΑΥΤΟΣ, ΓΙΑ  ΜΑΣ.  ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥ. ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ.

ΕΨΥΓΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ. ΠΕΤΡΩΣΑΝ’ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΩΣ ΠΟΤΕ;
Εἷναι καιρός , πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά, νά συνέλθουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν Εὐσπλαγχνία καί τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του σέ μᾶς τούς ἀχαρίστους.

Εἷναι καιρός νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί γονυκλινεῖς νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Του. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας. Ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί  Ζωή, τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ὅσους ὕμνους καί Ὠδές  εὐχαριστίας καί ἄν  συνθέσουμε καί ἄν ἀκόμη ξεπεράσουμε σέ ὕμνους εὐχαριστίας τήν ἅμμο τῆς θαλάσσης, εἶναι βέβαιον ὅτι δέν θά εἶναι ἀρκετές σέ σχέσι μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Εἶμαι ὅμως βέβαιος ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὡς Πολυέλεος, θά εὐχαριστηθῇ ἐάν καταθέσουμε στἄχραντα Πόδια Του τῆς ἁμαρτίες μας, μέ τήν ἀπόφασι νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στό κακό. Καιρός , λοιπόν, εἶναι νά προσφέρουμε δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, μαζί καί τήν καρδιά μας.