ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ

ΝΑ Σ’  ΕΙΧΑ ΠΡΩΤΑ.

«Ἕως τό Φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τό Φῶς,

ἵνα υἱοί Φωτός γένησθε» (Ἰωάν. ιβ΄  36).

 Περάσανε τά χρόνια κι’ ἄφησαν τή σφραγίδα

τῆς Ἀφροσύνης μου ἀνεξίτηλη. Τρομακτικές

οἱ μνῆμες παραμένουν καί θυμίζουν στιγμές...

καί ἀμείλικτο προβάλλει τῆς αἰδοῦς τό ἐρύθημα.

Ὁ Χρόνος δέν γυρίζει πίσω καί τά γεγονότα;...

Τά γεγονότα οὐκ ἀπογίνονται. Τά λάθη μου, νά

διορθώσω δέν μπορῶ, οὔτε τά τραύματα καί τίς

πληγές νά θεραπεύσω... «Στερνή μου γνῶσι  νά σ’

εἶχα πρῶτα». Ἔχω μόνιμο σύντροφο τή θλῖψι...

Καί μόνον δακρύζω, θρηνῶ καί  ὀδύρομαι .

Ὀδύρομαι καί κραυγάζω, μά δέν ἀπελπίζομαι,

δέν λυγίζω. Εἰλικρινά μετανοιωμένος ἐπιστρέφω

προς Σέ τόν Πανταχοῦ καί μέ ἄναρθρες κραυγές

κραυγάζω καί ζητῶ ΕΛΕΟΣ, τό Ἔλεός Σου.

Στήν ἄφατη μακροθυμία Σου προσφεύγω. Τολμῶ

Καί κλίνω τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος τά γόνατα

πρός Σέ Ὕψιστε Θεέ, γλυκύτατέ μου  Ἰησοῦ, μόνη μου καταφυγή, μοναδική μου Ἐλπίδα!...

Καθάρισον, Κύριε, τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου καί

σῶσον με ὡς μόνος Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. 'Αμήν.