«ΟΙ ΤΩι ΥΨΕΙ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΔΙΑΠΡΕΨΑΝΤΕΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΘΕΟΥ ΔΟΞΗΣ ΑΞΙΩΘΗΣΟΝΤΑΙ»

 Ὁ «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, κατέβη κάτω, ἔρχεται στή γῆ, κοντά μας, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ ἄνω, ψηλά, στά οὐράνια σκηνώματα τοῦ Θεοῦ.

Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας, ὥστε νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του.

Ὁ Προφήτης Μιχαίας, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, μᾶς καλεῖ νά ἀνέβουμε στό ὕψος τῆς Θεότητος, λέγων:

«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου καί εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, καί δείξουσιν ἡμῖν τήν ὁδόν αὐτοῦ, καί πορευσόμεθα ἐν ταῖς τρίβοις αὐτοῦ· ὅτι ἐκ Σιών ἐξελεύσεται νόμος καί λόγος Κυρίου ἐξ Ἱερουσαλήμ» (Μιχ. δ΄ 2).

Ἔρχεται ὁ Χριστός καί μᾶς ἀναφέρει, μᾶς ἀνεβάζει εἰς τό Ὄρος τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς δείξῃ τή Θεϊκή Του Δόξα, νά φανερώσῃ τή Θεότητά Του εἰς τούς ἀξίους καί καθαρούς. Σέ Κείνους, πού πρόκοψαν στίς ἀρετές. Σέ Κείνους πού βίωσαν τήν Πίστιν, «τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην», σέ κείνους, πού ἀνέβησαν εἰς τό ὕψος τῆς  ἐνθέου ζωῆς, πού δέχθηκαν βαθειά μέσα στήν καρδιά τους τό ζωοποιό Του λόγο, καί ἀνέβησαν ψηλά, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά, μέ λαχτάρα γιά τά ἄφθαρτα, τά ἐπουράνια.

Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι ὁ Χριστός, στό Θαβώριον Ὄρος, δέν πῆρε, δέν ἀνέβασε μαζί Του καί τούς δώδεκα Μαθητάς, ἀλλά μόνον τούς τρεῖς. Ἦταν προσωπολήπτης ὁ Κύριος; Ὄχι, ἀσφαλῶς. Μή γένοιτο. Ἀνέβασε  μαζί Του, μόνον τούς τρεῖς, τόν Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην, διότι μόνον αὐτοί, πάλεψαν καί ἀγωνίσθηκαν, μέ τή χάρι τοῦ Κυρίου, ἀνέβησαν  «εἰς  ὕψος θείας ἀναβάσεως» καί  διέπρεψαν εἰς τάς ἀρετάς, καί ὡς ἐκ τούτου ἔγιναν δεκτικοί τῶν θείων ἀποκαλύψεων καί ἀξιώθηκαν τῆς ἐνθέου δόξης.

Καί οἱ ἄλλοι Μαθηταί ἄκουσαν τό ζωοποιό Του λόγο, ἀλλά δέν εἶχαν κατορθώσῃ νά ἀνέβουν ἔστω στό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς πνευματικῆς Κλίμακος, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Κύριος, δέν τούς ἀνέβασε μαζί Του, στό Ὄρος τῶν θείων ἀποκαλύψεων. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι πῦρ καταναλίσκον. Φωτίζει καί δροσίζει τούς καθαρούς, τούς εὐσεβεῖς, κατακαίει δέ καί φλογίζει τούς ἀκαθάρτους, τούς ἀσεβεῖς.

Οἱ ὑπόλοιποι Μαθηταί ἔμειναν στούς πρόποδας τοῦ Ὅρους τῆς Θεϊκῆς ἀποκαλύψεως, ὡς μή δεκτικοί τῆς ἐνθέου δόξης. Ὅταν ἀργότερα θά ρωτήσουν τόν Κύριο· Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά θεραπεύσουμε τόν νέον; Γιατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; Ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν». Αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος, πού δέν τούς πῆρε μαζί Του καί, συνεπῶς,  δέν ἀξιώθηκαν τῆς ἀποκαλύψεως τῆς ἐνθέου Δόξης.

Ἑπομένως εἶναι αὐτονόητον ὅτι, γιά νά ἀξιωθῆ ὁ ἄνθρωπος νά γίνῃ θεατής τῆς ἐνθέου δόξης εἶναι ἀνάγκη πρῶτα ἀπό ὅλα νά ἀνοίξῃ  τήν καρδιά του τό Χριστό, νά πιστεύσῃ στό Χριστό, νά ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά ἀγωνίζεται νά τό κάνῃ «πρᾶξι», στήν καθημερινή του ζωή. Δηλαδή νά λατρεύῃ τό Χριστό «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Νά ἔχῃ πίστιν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην».  Νά νικᾷ τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, καί, μέ νῆψι,  μέ νηφαλιότητα, μέ ἐγρήγορσι, προσοχή καί μέ ἀδιάλειπτη Προσευχή καί τήν κατά Θεόν Νηστείαν, νά ἀνέβη εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Διότι μόνον τότε θά ἀξιωθῇ   τῆς ἀποκαλύψεως  καί τῆς ἐνθέου Δόξης. Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος καί νά φανερώσῃ καί σέ μᾶς τή Θεία Του Δόξα! Εἴθε!

Ἐμπρός, λοιπόν, στό ἀγῶνα, νά ἀνέβουμε ψηλά καί ἀπό τό ὕψος αὐτό τῆς  θείας ἀναβάσεως νά γίνουμε ἄξιοι, δεκτικοί, τῶν Ἀποκαλύψεων!

 

«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου, καί εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καί θεασώμεθα τήν δόξαν τῆς Μεταμορφώσεως Αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά Πατρός· φωτί προσλάβωμεν Φῶς καί μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, Τριάδα ὁμοούσιον ὑμνήσωμεν εἰς τούς αἰῶνας».