Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΑΓΙΑΣ ΖΩΗΣ

 

«Ὁ θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

 

 Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τίς 12 Δεκεμβρίου ἑορτάζει τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, τοῦ Θαυματουργοῦ.

Ὁ Ἅγιος  ἦτο Κύπριος τήν καταγωγήν. Ἔζησεν ἐπί τῆς Βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Κωνσταντίου τοῦ υἱοῦ του. Ἀνετράφη μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὑπῆρξε ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ ἡγιασμένος, πολύ Πιστός, ἀληθινά ἁπλός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἀρχικά ἔγινε ποιμήν προβάτων. Ἐνυμφεύθη  καί ἐκ τοῦ γάμου του ἀπέκτησε μιά κόρη, τήν Εἰρήνη. Ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία, πίστευε , μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό καί διακρίθηκε, γιά τίς Χριστιανικές του ἀρετές. Ἦταν ἀφοσιωμένος στό Χριστό. Φρόντιζε πάντοτε τούς συνανθρώπους του στήν ἀνάγκη τους. Ἕγινε γνωστός, γιά τόν ἐνάρετο βίο του καί μετά τήν ἀποβίωσι τῆς συζύγου του ἡ Ἐκκλησία τόν ἐξέλεξε καί τόν ἐχειροτόνησε Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος.

Ὁ Ἅγιος  ὑπῆρξε «Καλός ποιμήν», γνήσιος  φίλος καί μιμητής τοῦ Μόνου καί Μεγάλου «ΚΑΛΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ», τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διακρίνεται γιά τήν ἄκρα ταπείνωσι καί τή γνήσια ἀγάπη του στό Χριστό καί στόν πλησίον του. Γνωρίζει ὁ Ἅγιος ὅτι ἡ Ταπείνωσις ὑψώνει τόν ἄνθρωπον μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ἡ γνήσια Ἀγάπη τόν κρατάει σ΄ αὐτό τό ὕψος, καί περιπατεῖ «ἐν ἀγάπῃ», «τύπος γενόμενος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσιν». Ὁ Ἅγιος ἦταν μέν ὀλιγογράμματος, ἀλλά «καθαρός τῇ καρδίᾳ», ἁπλός, ταπεινός, πρᾷος καί ἀγαθός. Ἔλαβε τήν ἄνωθεν σοφίαν, τήν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι «πρῶτον μέν ἁγνή, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί ἀνυπόκριτος»(Ἰακ. γ΄ 17). Ἀνεδείχθη πράγματι ΑΞΙΟΣ «Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν»(Ἑβρ. ζ΄26).

 Δι’ αὐτό καί ὁ Θεός, τοῦ ἔδωκε τό χάρισμα νά θαυματουργῇ καί νά θεραπεύῃ νόσους ἀνιάτους, ὄχι μόνο ὅσο ζοῦσε, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησί του. 

«Ο Θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

 Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματά του.

Θαυματουργικός ἦταν καί ὁ λόγος του, «χαριτωμένος καί ἅλατι ἠρτυμένος». Θεράπευε τίς ψυχές καί στήριζε τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς. Ἀλλά κυρίως ὁ Ἅγιος ἐλεοῦσε  τούς  πτωχούς κρυφά. Πρόσφερε τά πάντα στούς ἄλλους κρυφά, χωρίς νά γνωρίζει ἡ ἀριστερά τῆς δεξιᾶς τό ἔργον.

Ὅταν ἀπεβίωσε ἡ κόρη του, μιά  φίλη της, τοῦ ζήτησε  νά τῆς ἐπιστρέψη ὁ Ἅγιος τά  χρήματα, πού τῆς  εἶχε  ἐμπιστευθῆ. Ὅ Ἅγιος ὅμως δέν γνώριζε, που τά εἶχε φυλαγμένα καί τότε πῆγε στό μνῆμα της καί τή ρώτησε, πού τά ἔχει κρύψει. Καί ἡ νεκρά κόρη του ἡ Εἰρήνη,  τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ ὑπέδειξε τόν τόπο, πού τά εἶχε φυλαγμένα καί τότε τά ἐπέστρεψε.

Δέν κρατοῦσε τίποτε γιά τόν ἑαυτόν του. Μιά φορά τόν ἐπεσκέφθη ἕνας πτωχός καί τοῦ ζήτησε χρήματα, γιά νά ἐξοφλήσῃ τό δάνειόν του. Τότε ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε: δέν ἔχω νά σοῦ δώσω ἐγώ χρήματα, ἀλλά ἔχει γιά μᾶς ὁ Θεός. Ἔλα μαζί μου. Ἔξω ἀπό τό πτωχικό του στήν ξερολιθιά ἦταν ἕνα φίδι. Τό πῆρε στά χέρια του ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καί, μέ προσευχή, τό μετέβαλε εἰς χρυσόν, τό ἔδωσε στόν πτωχό καί τοῦ εἶπε·  «δῶσε  το ἐνέχυρον, καί ὅταν ἐξοφλήσῃς τά χρέη σου, νά τό ἐπιτρέψης. Ἔτσι καί ἔγινε. Ὁ Ἅγιος καί πάλιν  ἔδωσε  στό φίδι ζωή, καί τό ἄφησε στή φωλιά του.

Ὅταν συγκροτήθηκε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στή Νίκαια, τό 325 ἐκλήθη καί ὁ Ἅγιος Σπυρίδων. Καθ’ ὁδόν πρός τή Νίκαια συναντήθηκε ὁ Ἅγιος μέ ἄλλους Ἀρχιερεῖς,  οἱ ὁποῖοι, ὡς  ἐπηρμένοι, ἐσχολίαζαν  τόν Ἅγιον ἀπαξιωτικά, λέγοντας· «Τί θέλει αὐτός ὁ ἀγράμματος στή Σύνοδο;  Θά μᾶς ντροπιάσῃ». Καί σκέφθηκαν νά τόν ἐμποδίσουν. Καί τό βράδυ, στό Χάνι, πού διανυκτέρευσαν, σηκώθηκαν ἀπό τά ξημερώματα καί ἀποκεφάλισαν τό ἄλογο τοῦ Ἁγίου καί ἔφυγαν κρυφά. Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἅγιος καί εἶδε, τί εἶχε συμβῆ, μέ προσευχή, σήκωσε τό κεφάλι τοῦ ἀλόγου του καί τό κώλησε στή Θέσι του, ζωντάνεψε τό ἄλογό του καί ξεκίνησε γιά τή Σύνοδο. Μπροστά σέ ἕνα πλημμυρισμένο Ποταμό, ἀδιάβατο, συνήντησε καί τούς ἄλλους ἀρχιερεῖς, πού τοῦ εἶχαν σκοτώσει τό ἄλογο καί τούς εἶπε: «Τί κάθεσθε ἐδῶ;» Αὐτοί τοῦ εἶπαν: Δέν μποροῦμε νά περάσουμε. Τότε ὁ Ἅγιος μέ Προσευχή, ἀναχαίτισε τόν ποταμόν,  ἄνοιξε δρόμο, καί πέρασαν. Καί στή Σύνοδο κατήσχυνε τόν Ἄρειον μέ τό ὑπερφυέστατον θαῦμα του.

'Εκλήθη καί Θεράπευσε τήν ἀνίατη ἀσθένεια τοῦ υἱοῦ τοῦ  Κωσταντίνου ,το Κωσταντίου. Ὅτανλειτουργοῦσε στήν Ἐκκλησίαν εἶχε συλλειτουργούς Ἀγγέλους, ὁ Ἅγιος. Ὁπως ἀντιλαμβάνεσθε, ἀγαπητά μου Παιδιά, εἶναι ἀδύνατον νά ἀπαριθμήσῃ  κανείς τά θαύματα τοῦ Ἁγίου ἐν ζωῇ καί ἀκόμη πιό ἀδύνατον νά ἀπαριθμήσῃ    τά θαύματά του, μετά τήν Κοίμησί Του.

ΕΙΝΑΙ Θεοφόρος,  Χριστοφόρος καί Πνευματοφόρος Ἅγιος. Ὡς Θησαυρός φυλάσσεται τό ἄφθαρτον σῶμα του, τό λείψανόν του, στήν Κέρκυρα, παρηγορία καί στήριγμα τῶν πιστῶν  στήν Ὀρθοδοξία, πηγή ἰαμάτων, φρουρός ἀκοίμητος καί προστάτης θερμότατος.

 Ἀπό τό 350 μ.Χ. μέχρι καί σήμερα σώζεται ἄφθορο τό σῶμα του, διασώζει ἀκόμη καί τήν ἴδια ἐλαστικότητα τοῦ δέρματος. Ἀκούει δέ μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τρυφερότητα τίς προσευχές μας, καί δέν παύει νά θαυματουργῇ καί «νά θεραπεύῃ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», Ζωντανό Ὑπόδειγμα Ἁγιότητος, γιά κάθε συνετό ἄνθρωπο. ΕΙΘΕ Ο ΘΕΟΣ, ΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓῌ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΖΩΗΝ, ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑΝΑΚΤΟΣ ΘΕΟΥ. ΑΜΗΝ.