ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΛΠΟΝ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

ΣΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

 

Γιέ μου, καρδούλα μου,

Χθές(15/ 12/ 20) τό ἀπόγευμα(7,41 μ.μ.),

πού τηλεφωνηθήκαμε, δέν κατάλαβα,

πώς θἄφευγες, γιά τό Μεγάλο σου ταξίδι.

Ποῦ νά τό φαντασθῶ;...

Ἐκεῖ στόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ,

ἀναπαύου, Ψυχή μου.

Ἔφυγες ἀπ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία,

Γιά τήν αἰώνια, μόνιμη κατοικία.

Ἐκεῖ, Γιέ μου, δέν ὑπάρχει λύπη,

πόνος ἤ στεναγμός, ἀλλά ζωή  ἀτελεύτητος.

Ἀπό τώρα δέν θἆσαι πιά μόνος, θά ἔχῃς

συντροφιά Ἁγίους καί Ἀγγέλους καί

δέν θά πονᾶς. Θά χαίρεσαι τήν αἰώνια

χαρά, κοντά στό Λυτρωτή μας.

Παιδάκι μου,

Ξέχασες ὅμως τήν Κιθάρα σου.

Μή μου στενοχωριέσαι, Γιέ μου.

Ὅταν ὁ Πανάγαθος Θεός θελήσῃ,

νά  συναντηθοῦμε ἐκεῖ, στήν αἰώνια

χαρά, ἐγώ θά σοῦ τή φέρω καί θά

κάνουμε ὡραῖες λειτουργίες «ἐν χορδαῖς...»

καί θά ψάλλουμε καινές ὠδές...

Ὕμνους εὐχαριστίας στόν Ὕψιστο,

Τόν Κύριον τῆς Δόξης, ὅπως παλιά,

Θυμᾶσαι;... Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας

καί ἡ εἰρήνη μας. «Ἐάν τε οὖν ζῶμεν,

ἐάν τε ἀποθνήσκομεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν».

Ὁ Χριστός, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς,

ὁ Λυτρωτής, ἔκανε τό καλλίτερο, γιά σένα.

 Σέ ἀπάλλαξε, σέ λύτρωσε, Καρδούλα μου,

 ἀπό τόν πόνο καί τή μοναξιά.

ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Πανάγαθος,

μαζί, μέ κάθε δημιούργημα, νά Τόν

ὑμνοῦμε αἰώνια,  ἀσιγήτως  «ἄδοντες

καινήν ᾠδήν», ὅτι «Τῷ Καθημένῳ

ἐπί τοῦ Θρόνου καί Τῷ Ἀρνίῳ ἡ εὐλογία

καί ἡ τιμή καί ἡ δόξα καί τό κράτος

εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ»

                                         (Ἀποκ.ε΄9—14).