Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟΝ,

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΘΕΟΣ.

ΞΕΦΥΓΑΜΕ καί ἐκτροχιαζόμαστε. Ἀμαρτάνουμε. Ὁλοένα καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τόν ΟΡΘΟ δρόμο τῆς Ζωῆς. Ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ στό Θεῖον Θέλημα. Ἀκολουθοῦμε τό δικό μας δρόμο, τό δρόμο τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ στό Θ. Θέλημα. Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε· παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Καί καθημερινά, δυστυχῶς κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆ ἐλευθερίας μας καί γινόμαστε ὅμοιοι μέ τά ἄλογα κτήνη, καί ζοῦμε καί πεθαίνουμε σάν κτήνη. Εἷναι πικρή ἡ ἀλήθεια, ἀλλά εἶναι ἡ ἀλήθεια. Χωριζόμαστε ἀπό τόν Ἕνα καί  Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουμε τό Βόρβορο. ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ τήν καρδιά μας στό Θεό καί ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στόν ΕΓΩΙΣΜΟ, στόν Ἑωσφόρο, στόν ΟΦΙ τόν ἀρχαῖον, τόν Διάβολο καί θέλουμε νά γίνουμε θεοί, χωρίς τόν Θεόν. Εἷναι ὅμως δυνατόν νά γίνουμε θεοί, χωρίς ἀγάπη; Εἶναι δυνατόν νά τελειωθοῦμε πνευματικά, ὅταν ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας, μέ ὅλα τά βλαστήματα τοῦ Εγωϊσμοῦ, μέ τήν ὑπερηφάνεια, τήν ὑπεροψία, τήν ἔπαρσι, τήν ἀλαζονία;

Δυστυχῶς αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι ἀφανίζουμε τό ἀληθινό μας πρόσωπο καί πλάθουμε ἕνα ψεύτικο ἑαυτό, Ἕνα Πλαστό Πρόσωπο, κι’ οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς φορᾶμε τό Προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἴμαστε λύκοι ἅρπαγες. Ἀκολουθοῦντες τό δρόμο τῆς Παρακοῆς στό Θεῖο Θέλημα, πορευόμαστε ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν καί κατεβαίνουμε ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχώ. ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ,ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ. Μέ λυσσώδη μανία, παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Μισοῦμε τό Φῶς. Παραμένουμε ΨΕΥΣΤΕΣ, ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ.

ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ τό Θεό ἀπό τή ζωή μας  καί χωρίς Θεό, ὁδεύουμε ὁλοταχῶς  πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

ΧΑΝΟΥΜΕ την ἐπαφή μας    μέ τήν πραγματικότητα

καί φθάνουμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

ΟΜΩΣ ὁ Φιλάνθρωπος καί Μακρόθυμος Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΖΕΤΑΙ. Καί ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾷ, ὥστε στέλνει τό Μονάκριβο Γιό Του στή γῆ, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Τή Θεϊκή Του συγκατάβασι δέν τή χωράει ὁ νοῦς μας, ὑπερβαίνει τή νοητική μας ἱκανότητα.

Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἀγίου καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος «Ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», Τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας, ζωντανό Παράδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἵχνεσιν Αὐτοῦ». Γίνεται ὁ Θεός , ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς συμφιλιώσῃ, μέ τόν Θεόν. Μᾶς καλεῖ νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά τήν καταστήσουμε κατοικητήριον καί Θρόνον Θεοῦ. Μᾶς ἀποκαλύπτει τόν Θεόν Πατέρα. Μᾶς βοηθεῖ νά ξαναβροῦμε τό Θεό, τήν ἀγάπη, τήν μακαριότητα. Μᾶς  λούζει καί μᾶς καθαρίζει μέ το πανάγιον Αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κάνη βασιλεῖς καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα. ΑΡΚΕΙ νά τό θελήσουμε καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. ΑΡΚΕΙ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. ΑΡΚΕΙ νά ὑποτάξουμε τό εὐτελές  καί ἀνόητο θέλημά μας, στό Ἀγαθό, τό εὐάρεστον καί τέλειον Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά φθάσουμε στό ὕψος αὐτῆς πνευματικῆς τελειώσεως, νά ὑποτάξουμε τό δικό μας θέλημα, στό ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

ΑΡΚΕΙ  νά ἀνοίξουμε  τήν καρδιά μας στό Χριστό. Τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, καί νά Τόν κρατήσουμε ἐντός μας καί νά βαδίσουμε μαζί Του «τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν», τήν Ὁδόν τῆς Τέλειας Ἀγάπης, τήν ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα καί νά ὁδεύσωμεν ἐν Χριστῷ καί νά προ-οδεύσωμεν ἀπό τό Α πρό τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχήν πρός τό Τέλος, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», ὥστε  ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί».

Θά πρέπει ὅμως νά τονίσουμε ἐδῶ ὅτι γιά νά ἐπιτύχουμε σ’ αὐτήν τήν ἀνοδική Πορεία, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ νά πάρουμε τή μεγάλη ἀπόφασι νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  συνεχής, ἐπίπονη, πνευματική ἄσκησις, συνεχής ἐπίπονη γυμνασία εἰς εὐσέβειαν. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ προσοχή, ἐγρήγορσις, νῆψις, ἀδιάλειπτη Προσευχή καί Νηστεία.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, στήν Σατανοκρατούμενη καί ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας  συπεριφερόμαστε χειρότερα καί ἀπό τά ἀνήμερα, τά ἄγρια Θηρία. Καί ὅπως λέγει Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τά ἄγρια θηρία ἔχουν ἕνα πάθος, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος συγκεντρώνει στόν ἑαυτό ὅλα τά ἄγρια πάθη. «Ὅταν γάρ τις σκιρτᾷ μέν ὡς ταῦρος, λακτίζει δέ ὡς ὄνος, μνησικακεῖ δέ ὡς κάμηλος, καί γαστριμαργεῖ μέν ὡς ἄρκτος, ἁρπάζῃ δέ ὡς λύκος, πλήττῃ δέ ὡς σκορπίος, ὕπουλος δέ ἦ ὡς ἀλώπηξ, χρεμετίζῃ δέ ἐπί γυναιξίν ὡς ἵππος θηλυμανής, πῶς δύναται ὁ τοιοῦτος τήν υἱῷ πρέπουσαν ἀναπέμψαι φωνήν, καί πατέρα ἑαυτοῦ καλεῖν τόν Θεόν; Τί οὖν ὀνομάζεσθαι χρή τόν τοιοῦτον; Θηρίον; ἀλλά τά θηρία ἑνί τούτων τῶν ἐλαττωμάτων κατέχεται· οὗτος δέ πάντα συναγαγών ἐν ἑαυτῷ, καί τῆς ἐκείνων ἀλογίας γέγονεν ἀλογώτερος. Καί τί λέγω θηρίον; ΘΗΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΧΑΛΕΠΩΤΕΡΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΤΟΙΟΥΤΟΣ»(Περί τοῦ κατά Θεόν πολιτεύεσθαι).

Γιά νά ἡμερέψουν, λοιπόν, τά ἄγρια θηρία, χρειάζονται συνετό καί φωτισμένο θηριοδαμαστή. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ Πνευματικό Ὁδηγό νά ἀναλάβῃ νά δαμάσῃ, νά ἡμερέψῃ τό Θηρίον αὐτό, πού λέγεται «ἄνθρωπος χωρίς Θεόν».

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἔρχεται κοντά μας ὁ Χριστός καί ἀναλαμβάνει νά μᾶς ἐπαναφέρῃ εἰς τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν καί νά μᾶς διδάξῃ «πῶς δεῖ πρός Θεόν, πρός ἑαυτόν καί πρός ἀνθρώπους διακεῖσθαι». Γίνεται ὁ Ἴδιος ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς. Μᾶς παραδίδει τό Εὐαγγέλιον, ὥστε νά μάθουμε ἀπό τόν Ἴδιο, τόν Κύριον τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά γυμνάσουμε τόν ἑαυτόν μας εἰς εὐσέβειαν. Χαρίζει δέ καί στόν καθένα μας Πνευματικό Ὁδηγό, γιά νά μᾶς μάθῃ τό Εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ, νά μᾶς διδάξῃ νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις, ὥστε νά μάθουμε νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ καί, ὅπως ὁ  Χριστός, ἔτσι κι’ ἐμεῖς νά προσφέρουμε, γιά τούς ἄλλους, τόν ἑαυτόν μας προσφοράν καί θυσίαν στόν Θεόν εἰς ὀσμήν εὐωδίας.

Κάθε Πνευματικός ὀφείλῃ  θεραπεύῃ τίς ἀνάγκες κάθε ἀνθρωπου, πού θέλει τή σωτηρία του.

Ὁ Πνευματικός εἶναι ὐποχρεωμένος νά μή χαϊδεύει τά αὐτιά τῶν πνευματικῶν του Παιδιῶν, ἀλλά νά ἐλέγχῃ, νά διορθώνῃ, νά τροποποιεῖ ἤ καλλίτερα νά θεραπεύῃ τήν προβληματική συμπεριφορά τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, καί νά ἀντιμετωπίζῃ μέ πραότητα τήν ἐχθρότητα τῶν ἄμυαλων. Οἱ περισσότεροι δυστυχῶς δέν ἀκοῦνε τίς Ὀδηγίες τοῦ Πνευματικοῦ τους καί μάλιστα στήν ἐποχή μας δέν ἔχουνε πνευματικό Ὁδηγό. Θίγονται ὅταν τούς ὑποδείξῃς τόν ὀρδόδοξο τρόπο ζωῆς καί αὐθαδιάζουν καί κρίνουν καί κατακρίνουν, ὡς κακόν, τόν Πνευματικόν αὐτόν, πού δέν δέχεται τίς διαστροφές τοῦ καθενός ὡς ἰδιαιτερότητες. Καί καταφεύγουν δυστυχῶς σέ κακούς ὁδηγούς, πού ξέρουν μόνον νά κολακεύουν καί νά ὑποκρίνονται τόν προοδευτικό. Ὑπάρχουν καί παρείσακτοι ψευδάδελφοι καί ψευδοδιδάσκαλοι, πού ἐκμεταλεύονται τήν ἀφροσύνη τῶν ἀνθρώπων καί δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν διόρθωσί τους. Ὑπάρχουν ἀκόμη καί ψευτοκουλτουριάρηδες  κακοί Ὁδηγοί, ἐπαγγελματίες, αἰχροκερδεῖς, πού ἐπαγγέλλονται τό θεραπευτή. Ὁ Θεός νά γίνῃ Ἔλεος σέ ὅλους μας. Καλόν εἶναι ὅλοι μας νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, νά ἀκοῦμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος λέγει: «Προσέχετε δέ ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσί λύκοι ἅρπαγες. Ἀπό τῶν καρπῶν  αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς»(Ματθ. ζ΄15).

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ καί ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Μᾶς ὁπλίζει μέ τά ὅπλα τοῦ Φωτός καί μᾶς βοηθεῖ νά μάθουμε πῶς θά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, πῶς θά ἐπανεύρωμεν τόν Θεόν, πῶς θά βροῦμε ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας.

Θά πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι τά δαιμόνια, καί τά πνευματικά βακτήρια καί οἱ θανατηφόροι Ἰοί, πού μᾶς τυραννοῦν, δέν φεύγουν, παρά μόνον μέ συνεχῆ γυμνασίαν εἰς εὐσέβειαν, μέ Προσευχή καί Νηστεία. Θά νικήσουμε τό Κακόν, μόνον μέ τή Βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἄς  μείνουμε , λοιπόν ἑνωμένοι μαζί Του ζῶντες εὐσεβῶς, καθώς πρέπει ἁγίοις καί δοξάζοντες τόν Λυτρωτήν, τόν Κύριόν μας,  τόν Ἰησοῦν Χριστόν, στον ὁποῖον ἀνήκει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας.ΑΜΗΝ.