«ΙΔΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΑΙ ΥΜΙΝ ΧΑΡΑΝ ΜΕΓΑΛΗΝ».

           «ΟΤΙ ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ,

     ΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ» (Λουκ. β΄ 10-11).

Οἱ Ἄγγελοι εὐαγγελίζονται σ’ ἐμᾶς τή μεγάλη Χαρά. Σήμερα ἀποκαλύπτεται «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον, τό μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ»(Ρωμ.ιε΄25.Ἐφεσ. γ΄9. Κολος.α΄26-27 κλπ.). Καί πράγματι εἶναι «Μέγα τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον. Ο Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί...»(Α΄Τιμόθ. γ΄16). Ὁ ἔχων Θρόνον Οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν, ὁ ἀχώρητος Θεός, χωρεῖται ἐν γαστρί τῆς Παρθένου.  Σήμερον γεννᾶται ἐν Βηθλεέμ. Ἡ «προσδοκία τῶν ἐθνῶν» ἔρχεται κοντά μας. Καί τό «Πῶς» συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ καί ἔρχεται κοντά μας, εἶναι μέγα, ξένον, καί παράδοξον μυστήριον μέν, ἀλλά ΓΕΓΟΝΟΣ. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι «ὑπέρλογο», «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν», ἀλλά ΓΕΓΟΝΟΣ καί προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Καί δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη Χαρά, ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Κυρίου στή γῆ. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη. Καί ὅπως λέγει ὁ ποιητής· «Στή Βηθλεέμ ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ ἀγάπη μέ τήν ταπεινοσύνη». 

Εὐλογημένος Σύ, ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου! Εὐλογημένος Σύ, ὁ Βασιλεύς, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης! Εὐλογημένος εἶσαι Σύ, Κύριε, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, ὁ Θεός τῆς καρδιᾶς μας!

Κύριε, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζεις καλά, πόσο παγωμένες, πετρωμένες εἶναι οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πιό παγωμένες ἀπό τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, ψυχρές καί σκοτεινές... Κι’ ὅμως ἔρχεσαι κοντά μας, Μακρόθυμε καί Πολυέλεε !...

«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος.

Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδενἡ κτίσις;

Ἔρχεσαι, Χαρά μου, κοντά μας. Καταδέχεσαι καί γεννᾶσαι ἐκ Παρθένου. Ὥ  γλυκειά μου Ἄνοιξις! Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ἀναλλοίωτε καί Πανοικτίρμων Κύριε! Ἔρχεσαι νά σπογγίσῃς τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃς τά τραύματά μας, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὀποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»!... Κι’ οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, «γεννήματα ἐχιδνῶν», τέκνα Παραφροσύνης, δέν Σέ δεχόμαστε, Ἀνεξίκακε Κύριε! Φθάνεις μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου γιά χάρι μας... «Αμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων Σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;»

«Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» ἔρχεσαι ἀθόρυβα, ταπεινά «ὡς αὔρα λεπτή», νά γαληνέψῃς τήν ταλαιπωρημένη μας ψυχή, κρούεις τήν θύραν καί βρίσκεις ἑρμητικά κλειστές τίς Θύρες τῆς Ἀφροσύνης μας...Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι;

Πῶς νά περιγράψω τήν ἄφατη μακροθυμία Σου;

Πῶς νά ἐκφράσω τήν ἀνέκφραστη  ἀγάπη Σου; Πῶς νά διατυπώσω, μέ λόγια τή μεγάλη  μου Χαρά; Πῶς νά θρηνήσω τήν ἀναλγησία, τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία πολλῶν ἐλεεινῶν, ἄμυαλων καί δυστυχισμένων; Οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων Κύριε, ὡς Πῦρ καταναλίσκον, κάψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας, κάμψε,  μέ τή Χάρι Σου, τήν ἰσχυρογνωμοσύνη τῶν ἀσεβῶν καί ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνης τίς ντροπές, λυπήσου μας, Χριστέ μου καί ἐλέησέ μας! Βοήθησέ μας, νά καταλάβουμε ὅτι στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, τίκτεται ἡμῖν σήμερον Σωτήρ. Βοήθησέ μας νά νοιώσουμε βαθειά μεσα στήν καρδιά μας ὅτι Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Σωτῆρας μας, ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής καί Κύριός μας! Σύ, Κύριέ μου, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού ἔρχεσαι κοντά μας, γιά νά φωτίσῃς τά σκοτάδια μας, κατεύθυνον τά βήματά μας πρός τή Βηθλεέμ, γιά νά βρῇ ἐκεῖ ἀνάπαυσι καί γαλήνη ἡ ψυχή μας!

Πότε ἐπί τέλους, ἀγαπητά μου Παιδιά, θά καταλάβουμε πώς μόνον ὁ Χριστός ὑπάρχει γιά μᾶς, ὁ Μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ Ἀληθινός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», ὁ Πάντων ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών;

Πότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει καί μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει καί ὅτι,  Μόνον ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ;

Πότε θά καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό κάθε ὑλική καί  ἀκάθαρτη ἡδονή, πότε θά καθαρίσουμε τίς ἰχῶρες ἀπό τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, ὥστε  νά δοῦμε τήν Ἀλήθεια καί νά ἀνοίξουμε τή ματωμένη μας καρδιά ΣΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ, τόν Μόνον Σωτῆρα καί Λυτρωτήν, στόν Κύριόν μας Τό ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ;

ΠΟΤΕ θά προσεγγίσουμε τό μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ,  μέ πίστι θερμή, καί θά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί θά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, γιά νά γευθοῦμε τῶν θείων δωρεῶν τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεώς Του;

ΠΟΤΕ ἐπί τέλους θά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό, ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί θά χαροῦμε τή μεγάλη Χαρά τῆς Παρουσίας Του;

ΠΟΤΕ θά παύσουμε νά προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τήν πεῖνα τῆς ψυχῆς μας , μέ τά «ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας» καί νά ξεδιψάσουμε τή δίψα μας στά λασπονέρια τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς; Καιρός νά γευθοῦμε « τόν μόσχον τόν σιτευτόν».

Μακρυά ἀπό τόν Θεόν, χάσαμε τήν Χάρι Του καί φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Καιρός νά ἀνανήψωμε, νά βροῦμε τή νηφαλιότητα καί τή σωστή μας πίστι. Ὁ Ποιητής θρηνεῖ τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία μας καί θρηνῶν μᾶς προτρέπει καί λέγει:

«Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως Καλωσύνη, πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά ἡ Ἀγάπη κατοικεῖ καί πώς μιά Φάτνη ταπεινή διαλέγει, γιά νά γείρῃ, στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια καί σταθερά θά φέρναμε τό Βῆμα πρός τά ἐκεῖ».

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς στρέψουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μας, τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας στόν Λυτρωτή,   καί ἄς φέρουμε σταθερά τά βήματά μας,  πρός τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ. «Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. β΄ 15β).

Καιρός, λοιπόν, εἶναι νά σπεύσωμεν εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί εὐλαβικά  νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ καί νά γονατίσουμε μπροστά στό Θεῖον Βρέφος καί νά προσφέρουμε σ’ Αὐτό, τίς ἁμαρτίες μας μαζί καί τήν καρδιά μας καί, παίρνοντας τή Χάρι Του, ἐξερχόμενοι ἀπό τό Σπήλαιον, νά μή ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἡρώδη, νά  μή ἐπιστρέψουμε πίσω «ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα» (Β΄Πέτρ.β΄22), ἀλλά  «δι’ ἄλλης ὁδοῦ νά ἐπιστρέψουμε στή Χώρα μας», ὡς ἐν Χριστῷ καινή κτίσις, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν, τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεώς μας καί τελειωτήν ΙΗΣΟΥΝ. Ἀμήν.

«Δεῦτε, πιστοί, ἐπαρθῶμεν ἐνθέως καί κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν ἄνωθεν ἐν Βηθλεέμ πρός ἡμᾶς ἐμφανῶς· καί νοῦν καθαρθέντες, τῷ βίῳ προσενέγκωμεν ἀρετάς ἀντί μύρου, προευτρεπίζοντες πιστῶς τῶν γενεθλίων τάς εἰσόδους, ἐπί τῶν ψυχικῶν θησαυρισμάτων, κράζοντες· ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΔΟΞΑ ΘΕῼ Τῼ ΕΝ ΤΡΙΑΔΙ, δι' οὗ ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ ἐπεφάνη, τόν Ἀδάμ ἐκλυτρώσασθαι τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς, ὡς Φιλάνθρωπος»