«ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ»

 Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (IMANU EL).

 

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός, μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Ἄφατη εἶναι ἡ συγκατάβασί Του. Ἀνεκλάλητη ἡ Μακροθυμία Του. Μυστήριον ξένον καί παράδοξον ἡ ἐνανθρώπησίς Του. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας.

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Αγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Ἔρχεται κοντά μας, ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», «ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ὁ Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει: Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Ἔρχεται νά μᾶς λυτρώση ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό, ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τόν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται».

Τό παράδοξον καί ἀνήκουστον εἶναι ὅτι ἔρχεται κοντά μας ὁ Θεός καί κρούει τήν Θύρα καί οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς δέν ἀκοῦμε τή φωνή Του, δέν Τόν δεχόμαστε, κωφεύουμε στόν ζωοποιό Του λόγο καί συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Μέ λυσσώδη μανία παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου καί λατρεύουμε τά Εἴδωλα, λατρεύουμε τήν κτίσιν παρά τόν Κτίσαντα καί κλείνουμε ἑρμητικά τήν ψυχή μας στόν Ἐρχόμενον.

Πετρῶσαν οἱ καρδιές. Ἐψύγη ἡ ἀγάπη. Ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς, ἐμπεπηγμένος εἰς «ἰλύν βυθοῦ» καί λατρεύει τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί ἀρνεῖται τόν Ἕναν καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί «Ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν».

Μολονότι ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, κλείνουμε τήν καρδιά στόν Ἔρχόμενον, Ἐκεῖνος, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, Μακρόθυμος καί Πολυέλεος, συνεχίζει νά ἔρχεται κοντά μας καί νά μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἕλεός Του. Κρούει τήν Θύραν.

Ἀναρωτηθήκαμε ποτέ Ποιός εἶναι ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ; Συνειδητοποιοῦμε ἄραγε τό μέγεθος τῆς μωρίας μας; Καταλαβαίνουμε Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Πώρωσις καί ἡ ἀμετανοησία μας;

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «τό Α καί τό Ω, ἡ Αρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8β).Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι «ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ   Ἰσχυρός Θεός, ὁ Θαυμαστός Σύμβουλος, ὁ Ἐξουσιαστής,  ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ΄ 6). Ὁ Μοναδικός Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου.

Καί πιστεύω πώς εἶναι καιρός, ὅλοι ἐμεῖς, οἱ  ἐλεεινοί θνητοί, νά συνειδητοποιήσουμε, ὄχι μόνον Τήν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἐλεήμονος Θεοῦ καί τήν ἄφατον αὐτοῦ συγκατάβασιν, ἀλλά καί ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12), καί ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός «σώσει καί σώζει  τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»(Ματθ. α΄21). Καί ὅτι «πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται, καί πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Ρωμ. ι΄11,13.Πραξ.β΄21.Ἰωήλ γ΄ 5).

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε ἀχρεῖοι μέν , ἀλλά δοῦλοι Του. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι ὅλα καί ὅλοι μᾶς ἔχουνε ἐξαπατήσει καί μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει, καί ὅτι μόνον Αὐτός ἔρχεται καί μένει κοντά μας. 

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι  Βοηθός μας ὄχι μόνον στίς θλίψεις μας, ἀλλά ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς, βοηθόν δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον Κανέναν. Καί Αὐτός, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Εἶναι, λοιπόν, καιρός, νά προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας, νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν ΛΥΤΡΩΤΗ.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐξέλθουμε ἀπό τήν Βαβυλῶνα, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ, τόν ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀνανήψωμεν καί γονατιστοί νά στρέψουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος πρός τή Βηθλεέμ καί νά σταθερά νά φέρουμε τό βῆμα πρό τά ἐκεῖ. Νά προσκυνήσουμε τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ, νά ἐναποθέσουμε στά πόδια Του ἀντί δώρων τίς ἁμαρτίες μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί ἐξέλθουμε ἀπό τό Σπήλαιον νέοι ἄνθρωποι, ἐν Χριστῷ καινή κτίσις , νά πάρουμε δέ τήν ἀπόφασι νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, νά ἀκολουθοῦμε τῷ Ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγῃ, ἄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν ὕμνους Εὐχαριστίας στό ΛΥΤΡΩΤΗ.

 

«Ἄκουε οὐρανέ, καί ἐνωτίζου ἡ γῆ· ἰδού γάρ ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ και Πατρός, ἔρχεται νά γεννηθῆ ἐξ ἀπειράνδρου Κόρης εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βηθλεέμ εὐτρεπίζου, ἄνοιγε πύλην ἡ Ἐδέμ· Ὅτι ὁ Ὤν γίνεται ὅ οὐκ ἦν. Ὁ Πλαστουργός πάσης κτίσεως διαπλάττεται. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, Αὐτός , πού παρέχει στόν κόσμο τό μέγα ἔλεος».

Ἔρχεται στή γῆ, στούς δικούς Του καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχονται. Στή Βηθλεέμ δέν βρίσκεται Κατάλυμα γι’ Αὐτόν. 

Γεννιέται σέ ἕνα παγωμένο Σπήλαιο, ἀνακλίνεται σέ μιά φτωχική Φάτνη καί Τόν Θερμαίνουν, μέ  τά χνῶτα τους, ἕνα Βόδι καί ἕνας Ὄνος καί ἐκπληρώνεται ἡ Προφητεία τοῦ Ἡσαῒου, πού λέγει ὅτι «Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός μου ού συνῆκεν» (Ἡσ, α΄ 3). Ἀλλά καί σήμερα ὁ Χριστός ἔρχεται, καί θέλει νά γεννηθῆ μέσα στήν ψυχή μας, νά βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας καί μεταβάλῃ αὐτό τό «Χοιροστάσι», σέ Παράδεισο τῆς Ἐδέμ.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ, ὅτι «Ὅσοι δέχθηκαν τό Χριστό καί πίστεψαν στό πανάγιον ὄνομά Του, σ’ αὐτούς ὁ Κύριος ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι». Τί ἄλλο καλλίτερο θά μποροῦσε νά ὑπάρχει ἀπό τό νά λάβῃ ὁ ἄνθρωπος τήν ἐξουσία καί τή Χάρι νά γίνῃ παιδί τοῦ Θεοῦ;

Εἷναι, λοιπόν,  καιρός, χωρίς ἀργοπορείαν, νά σπεύσουμε καί νά προετοιμάσουμε τήν Ψυχή μας νά δεχθῆ τόν Κύριον τῆς Δόξης, τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ.

Καιρός νά στραφοῦμε στήν Ψυχή μας καί νά τήν προετοιμάσουμε λέγοντες:

«Βηθλεέμ ἑτοιμάζου· Εὐτρεπίζου ἡ φάτνη· τό Σπήλαιον δεχέσθω· ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιά παρέδραμε· καί Θεός ἐν ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τό καθ’ ἡμᾶς, καί θεώσας τό πρόσλημμα. Διό Ἀδάμ ἀνανεοῦται σύν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπί γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τό γένος ἡμῶν»( Ποίημα Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων).

 

«Ἡ Παρθένος σήμερον, τόν ὑπερούσιον τίκτει, καί ἡ γῆ τό Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι, μετά Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δέ, μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι·  δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός»(Κοντάκιον Ἑορτῆς).

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΣΥ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ   ΚΥΡΙΟΥ. Σύ , Κύριέ μου, εἶσαι ὀ Ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Ἔλα κοντά μας, ἄν και δέν τό ἀξίζουμε. Ἔλα γρήγορα κοντά μας, μή βραδύνης. Ἔρχου ταχύ, Κύριέ μου, Ἱησοῦ, ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Θεέ μου,  συγχώρεσέ με, πού δέν μπορῶ ἐπάξια νά ὑμνήσω τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι. Δέν βρίσκω λόγια νά ἐκφράσω τό Ἔλεός Σου. Δέν βρίσκω λόγια νά περιγράψω τά μεγαλεῖα Σου, Κύριε. Συγχώρεσε τήν εὐτέλεια τοῦ λόγου μου καί τά ψελίσματα τῆς ἀναξιότητός μου. «Μέγας εἶσαι , Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου». Λυπήσου με καί ἐλέησόν με τόν ἀνάξιον δοῦλον Σου καί ἔρχου ταχύ καί λύτρωσε τόν κόσμον Σου ἀπό πάσης ἀπειλῆς τοῦ ἀντικειμένου καί ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς κινδύνου καί ἀνάγκης καί ἀξίωσον πάντας ἡμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου , ἀσιγήτως νά Σέ ὐμνοῦμεν καί νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Εὐφραίνεσθε Δίκαιοι· οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε τά ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος· Παρθένος καθέζεται, τα Χερουβίμ μιμουμένη, βαστάζουσα ἐν κόλποις, Θεόν Λόγον σαρκωθέντα. Ποιμένες τόν τεχθέντα δοξάζουσι. Μάγοι τῷ Δεσπότῃ δῶρα προσφέρουσιν. Ἄγγελοι ἀνυμνοῦντες λέγουσιν· Ἀκατάληπτε Κύριε, δόξα σοι».

«Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται, καί ὁ Λόγος σαρκοῦται. Αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἀγάλλονται, καί ἡ γῆ σύν τοῖς ἀνθρώποις εὐφραίνεται. Οἱ Μάγοι τά δῶρα προσφέρουσιν· οἱ Ποιμένες τό θαῦμα κηρύττουσιν· ἡμεῖς δέ ἀκαταπαύστως βοῶμεν· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».