ΠΩΣ ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ;

 

ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ,ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ.

 

 

«(Ὁ Κύριος εἶπε πρός τόν ὑποκριτή Ἀρχισυνάγωγο)· Ὑποκριτά, ἕκαστος  ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τόν βοῦν αὐτοῦ ἤ τόν ὄνον ἀπό τῆς φάτνης καί ἀπαγαγών ποτίζει; Ταύτην δέ θυγατέρα Ἀβραάμ οὖσαν, ἥν ἔδησεν ὁ Σατανᾶς ἰδού δέκα καί ὀκτώ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπό τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;»(Λουκ ιγ΄16).

 

Συγκύπτουσα εἶναι ἡ γυναῖκα. Δέκα καί ὀκτώ(18) χρόνια ὑποφέρει. Κατέχεται ἀπό τό πονηρό πνεῦμα τῆς ἀσθενείας αὐτῆς. Ἦταν διαρκῶς σκυμμένη, μέ κυρτωμένο τό σῶμα. Δέν μποροῦσε νά σηκώσῃ τό κεφάλι, δέν μποροῦσε  νά σταθῇ ὅλως  διόλου ὀρθή. Παρά τό μεγάλο της ὅμως πόνο, δέν παρέλειπε νά πηγαίνῃ στή Συναγωγή νά ἀκούῃ τό λόγο τοῦ Θεοῦ,  νά προσεύχεται καί νά  εὐχαριστεῖ τό Θεό. Δέκαοκτώ χρόνια τή βλέπει ὁ Ἀρχισυνάγωγος, πού ὑποφέρει, ἀλλά δέν θέλει(;), δέν ἐνδιαφέρεται(;) ἤ δέν μπορεῖ νά ἀνακουφίσῃ τόν πόνο της, δέν μπορεῖ νά θεραπεύσῃ τήν ἀρρώστια της.

Ὁ Ἰησοῦς διδάσκων στήν Συναγωγή τήν εἶδε καί τήν εὐσπλαγχνίσθη ὁ Πανάγαθος, καί τή θεράπευσε. Ὅταν τήν εἶδε, σταμάτησε τήν ὁμιλία Του, τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου. Γυναίκα, εἶσαι ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀρρώστια σου. Ἔβαλε πάνω της τά πανάγια Χέρια Του, τήν εὐλόγησε  καί παραχρῆμα, ἀμέσως, ἀνωρθώθη καί ἐδόξαζε τόν Θεόν(Λουκ. ιγ΄12-14). Ὅλοι χάρηκαν μέ τή θεραπεία τῆς δυστυχισμένης αὐτῆς ψυχῆς. Μόνον ἕνας, αὐτός πού πρῶτος ἔπρεπε νά χαρῇ, δέν χάρηκε, κι’ αὐτός ἦταν ὁ Ἀρχισυνάγωγος. Αὑτός ὁ Φαρισαῖος, ὁ ὑποκριτής, ὁ Θεομπαίχτης. Αὐτός δέν χάρηκε. Δέν τόλμησε ὅμως νά στραφῇ ἀμέσως πρός τόν Θεραπευτή καί Κύριον, ἀλλά ὁ φθονερός καί δαιμονόπληκτος, ἀγανακτησμένος, γιατί ὁ Ἱησοῦς ἐθεράπευσε τήν ἄρρωστη γυναῖκα κατά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, Ἡμέρα ἀφιερωμένη στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, τολμᾶ ὁ ἄμυαλος, καί, ἀπευθυνόμενος στούς παρευρισκομένους ἐκεῖ, εἶπε:

«Ὑπάρχουν ἕξη ἡμέρες πού ἐπιτρέπεται ἡ ἐργασία· τότε νά ἔρχεσθε καί νά θεραπεύεσθε καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου». Ἐμμέσως κατηγορεῖ τό Χριστό, ὁ Ἄφρων, γιατί θεράπευσε τήν ἄρρωστη τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Δέν ἔχει συνειδητοποιήσῃ ὅτι μέ τή θεραπευτική αὐτή Πρᾶξι, ὁ Χριστός διδάσκει ὅτι μόνον μέ ἔργα ἀγάπης πρός τόν Πλησίον ἁγιάζεται ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἀγανάκτησις τοῦ Ἀρχισυναγώγου ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἄμυαλος αὐτός δέν πιστεύει καί δέν τιμᾶ τό Θεό μέ τήν καρδιά του, ἀλλά μέ τά χείλη καί ὅ,τι κάνει, τό κάνει πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Δέν ἔχει ἀγάπη. Δεν ἀγαπᾶ τον Θεόν. Πολύ δέ περισσότερον δέν ἀγαπᾶ τόν πλησίον, τόν πάσχοντα συνάνθρωπόν του.

Ὁ Κύριος, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μέ ἀγάπη, ἐλέγχει τόν Ἀρχισυνάγωγο καί, συγχρόνως, διδάσκει ὅλους ἐμᾶς, Πῶς ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα του Κυρίου. Ἀποκρίνεται στόν ἀρχισυνάγωγο καί λέγει: «Ὑποκριτά, ὁ καθένας ἀπό σᾶς δέν λύνει τό βόδι του ἤ τό γάϊδαρό του ἀπό τό σταῦλο καί τόν φέρνει νά τόν ποτίσῃ; Αὐτή ἡ γυναῖκα, πού εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ, καί τήν ἔχει δεμένη μέ τήν ἀρρώστια της ὁ Σατανᾶς ἐπί δέκα ὀκτώ χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθῇ ἀπό τά δεσμά αὐτά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου;» (Λουκ. ιγ΄16).

Ὁ Ἔλεγχος αὐτός τοῦ Κυρίου ἔρχεται ὡς βροντή  νά συγκλονήσῃ τή δαιμονόπληκτη ἐποχή μας. Ἀπευθύνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί κυρίως πρός στούς Θεομπαῖχτες καί ἀσεβεῖς, στούς Πατριδοκάπηλους καί Χριστοκάπηλους, στούς Ψευδοπροφῆτες καί Ψευδοδιδασκάλους, στούς κουλτουριάρηδες, τους ψευτοευσεβεῖς καί σέ ὅλους τούς προβατόσχημους λύκους, πού,  ἔρχονται μέ ψευτιές καί ὑποκρισίες,  ἐξαπατοῦν τό Λαό τοῦ Θεοῦ καί βασανίζουν  καί κατατυραννοῦν τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ὑποκρινόμενοι τούς κοσμοσωτῆρες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι δόλιοι, ἐκμεταλευτές, ἐκγκληματίες, «λύκοι βαρεῖς μη φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου». «Γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶς τολμᾶτε νά μιλᾶτε,  γιά καλά πράγματα, ἀφοῦ εἶσθε τόσο πονηροί καί δόλιοι;»(πρβλ. καί Ματθ. ιβ΄ 34).

Ὁ Ἀρχισυνάγωγος εἶναι ἐνσάρκωσις τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας. Εἶναι τύπος  τῶν, μέ τό λευκό κολλάρο, μισητῶν καί ἀπηνῶν  Ἐγκληματιῶν τῆς Σατανοκρατούμενης ἐποχῆς μας.

Εἷναι λυπηρόν, ὕστερα ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί ὕστερα ἀπό τό Κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης Του, νά μένουν οἱ ἄνθρωποι, «δέσμιοι τῆς γῆς», βυθισμένοι στό σκοτάδι, καί, μέ λυσσώδη μανία, νά μάχονται νά μᾶς γυρίσουν πίσω στίς τρῶγλες καί στά σπήλαια, ὡς «ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη».

Εἷναι ἀλήθεια ὅτι πετρῶσαν οἰ καρδιές, Ἐψύγη ἡ ἀγάπη. Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα σωτηρίας;

Πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι κανείς καί τίποτε δέν θά μπορέσῃ νά ἀνατρέψῃ τίς προαιώνιες Βουλές τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Καί ὁ Ἰησοῦς, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»,   «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ἔρχεται κοντά μας, «ὁ πανακής ἰατρός», γιά νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύση τά τραύματά μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ καί νά μᾶς διδάξῃ νά ἀποφεύγουμε κάθε μορφή Ψευτιᾶς καί Ὑποκρισίας. Ἐνσαρκώνεται ἡ ἀγάπη  καί ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται ἠ Ὁδός τῆς Ζωῆς καί μᾶς καλεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τή Ἀλήθεια, τό Εὐαγγέλιον τῆς  Ἀγάπης Του, νά  κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του στήν καθημερινή μας καί νά ἁγιάζουμε τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, μέ εὐεργεσίες, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ».

Πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι στό Τέλος, παρόλες τίς δόλιες προσπάθειες των ἀντιχρίστων καί τῶν ὑποκριτῶν, τῶν δαιμονανθρώπων, Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣῌ καί μαζί Του θά νικήσουν καί οἱ δικοί Του κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί (Ἀποκ. ιζ΄ 14).

«Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός τοῦ Θεοῦ· και γάρ αὐτός πολεμήσει τούς  ἐχθρούς(τούς Ψεῦτες, τούς  Ὑποκριτές, τούς Δαίμονες καί  δαιμονανθρώπους), ὡς Παντοδύναμος». Γένοιτο, Κύριε, τό ἔλεός Συ ἐφ’ ἡμᾶς ! Γενηθήτω τό θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Ἀμήν.