ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΑΠΟ ΤΩΝ ΛΥΠΗΡΟΤΕΡΩΝ

ΕΠΙ ΤΑ ΧΡΗΣΤΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΘΥΜΗΔΕΣΤΕΡΑ,

ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΙΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ.

 

Ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα εἶναι μεγάλος πόνος. Καί ὁ πόνος δέν μετριέται.

Ὁ Χριστιανός ποτέ δέν παραφέρεται. Ἀποφεύγει «τό ἄτεκτον καί θηριῶδες», ἀλλά καί τό «γυναικοπρεπές».

Ἡ Πίστις στό Χριστό στηρίζει τήν ψυχή μας. Πιστεύουμε στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί στή μετά θάνατον, τήν ὄντως ζωήν.

Χωρίς αὐτήν τήν πίστιν βυθίζεται ὁ ἄνθρωπος σ’ ἕνα ἄπειρο, ἀπύθμενο «κενό», σ’ ἕνα πυκνό, βαθύ σκοτάδι, σέ μιά ἄβυσσο Ὀδύνης. Βυθίζεται στό μή ὄν, στήν ἀνυπαρξία. Καί τίποτε δέν ἔχει ἀξία.

Οἱ πιστοί βλέπουν πάντοτε τά πάντα ἀπό ἄλλη σκοπιά, Sub specie aeternitatis.

Εἶναι δέ «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι. Ναι, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν»(Ἀποκ. ιδ΄13).

Γιά τούς πιστούς Χριστιανούς δέν ὑπάρχει θάνατος, ὑπάρχει «κοίμησις», ὑπάρχει ζωή. Δέν ὑπάρχουν «νεκροί»  καί «Νεκροταφεῖα»,   ἀλλά «κεκοιμημένοι» καί «Κοιμητήρια». Ὁ ἀποχωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά μετάβασις τοῦ μέν σώματος εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη, τῆς δέ ψυχῆς εἰς τήν ὄντως ζωήν. Εἶναι «γενέθλιος ἡμέρα». Ἡ Κοίμησις εἶναι «Ἔξοδος τῆς Ψυχῆς ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τό Ὑλικόν Σύμπαν, καί «Εἴσοδος» εἰς τό Πνευματικόν Σύμπαν. Εἶναι «Μετάβασις ἐκ τοῦ Θανάτου εἰς τήν Ζωήν». Εἷναι Μετάβασις ἀπό τήν ἀνθρωπίνην Διάστασιν, εἰς τήν Θείαν Διάστασιν. Εἶναι Μετάβασις ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν αἰώνια κατοικία. Εἶναι «Ἔξοδος» ἀπό τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου καί «Εἴσοδος» εἰς τόπον ἀναψυχῆς, εἰς τόν «κόλπον τοῦ Ἀβραάμ», εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἐν χειρί Θεοῦ», «ἐν εἰρήνῃ», «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Εἶναι «Μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα, καί ἀνάπαυσις καί χαρά».

«Ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν» (Γαλάτ.β΄16).

«Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» (Πραξ. ιζ΄28). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας (Κολοσ. γ΄4. Ἐφεσ.β΄14).«Κανείς ἀπό μᾶς δέν ζῇ, γιά τόν ἑαυτό του καί κανείς δέν πεθαίνει, γιά τόν ἑαυτό του, διότι ἐάν ζοῦμε, γιά τόν Κύριο  ζοῦμε, καί ἐάν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε, γιά τόν Κύριον. Εἴτε, λοιπόν, ζοῦμε εἴτε πεθαίνουμε ἀνήκουμε στόν Κύριόν μας,  τόν Ἰησοῦν Χριστόν»(Ρωμ. ιδ΄7-8). ΑΥΤΟΣ εἶναι τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές Καταφύγιον. Εἴτε, λοιπόν, ζοῦμε «ἐν Χριστῷ», ἑνωμένοι μαζί Του στό Ὑλικόν Σύμπαν, ἐδῶ στή γῆ, εἴτε ζοῦμε «ἐν Χριστῷ» στό Πνευματικόν σύμπαν, εἴμαστε «ἐν Χριστῷ». Κι’ αὐτή ἡ ἕνωσίς μας μέ τό Χριστό εἶναι ἡ μοναδική Χαρά μας. Καί αυτή τή Χάρι καί τή Χαρά, μᾶς τήν προσφέρει ὁ Χριστός, μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του. Διότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ» «ΑΥΤῼ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.ΑΜΗΝ.