ΘΕΟΣ ΤΟ ΤΕΧΘΕΝ, Η ΔΕ ΜΗΤΗΡ ΠΑΡΘΕΝΟΣ

 ΤΙ ΜΕΙΖΟΝ ΑΛΛΟ ΚΑΙΝΟΝ ΕΙΔΕΝ

 Η ΚΤΙΣΙΣ;

«Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει καί ἡ γῆ τό σπήλαιον  τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει·

Ἄγγελοι μετά ποιμένων δοξολογοῦσι· Μάγοι δέ

μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι' ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη  παιδλιον Νέον,

   

ὁ πρό αἰώνων Θεός».

                                           

Σαρκώνεται ἡ ἀγάπη. Γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Υἱός καί Λογος τοῦ Θεοῦ. Γίνεται γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος καί μᾶς καλεῖ νά τόν άκολουθήσουμε  στήν ἀνοδική Του Πορεία ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Μᾶς καλεῖ μέ τή θέλησί μας νά γίνουμε θεοί κατά χάριν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει, Μᾶς καλεῖ, νά σπάσουμε τά δεσμά, πού μᾶς κρατοῦν «δεσμίους τῆς γῆς» καί μᾶς ὁδηγεῖ «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων». Μᾶς καλεῖ , μέ τρυφερότητα, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα καί αὐτήν τήν «κόλασι» νά τή μεταβάλουμε σέ Παράδεισο τρυφῆς καί νά βροῦμε ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», καθημερινά, γεννᾶται καί ἵσταται ἐπί τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί κρούει. Ζητεῖ τήν ψυχήν μας, τή σωτηρία μας. Ζητεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί μέ τή θέλησί μας νά στήσῃ τή σκηνή Του ἐντός μας καί νά καταστήσῃ τήν ψυχή μας κατοικητήριον καί Θρόνον Θεοῦ. Ζητεῖ νά θελήσουμε νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο, νά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.

Ἐμεῖς, οἱ δύσμοιροι θνητοί, ἀκοῦμε τή Φωνή Του; Παίρνουμε τό μήνυμα τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του; Πιστεύουμε σ' Αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα μας; Δεχόμαστε νά βασιλεύσῃ στήν ψυχή μας ὀ Κύριος τῆς Δόξης;

Δέν νομίζετε πώς εἶναι πιά καιρός νά σπάσουμε τά δεσμά πού μᾶς κρατοῦν δεσμίους τοῦ Σκότους καί νά ἔλθουμε στό Φῶς τῆς Ζωῆς;

Ἕως πότε θά παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου;

Ἕως πότε θά παραμένουμε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;

Εἶναι καιρός νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα.

Εἶναι καιρός νά ἀποβάλουμε, σάν ἄλλο βρωμερό ἔνδυμα, τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε  τόν Νέον, τόν Χριστόν.

Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε, μετά τῶν Μάγων, τόν Ἀστέρα καί νά ἔλθουμε στή Βηθλεέμ.Νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ καί ταπεινά νά γονατίσουμε καί εὐλαβικά νά προσκυνήσουμε τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ, καταθέτοντας ἐκεῖ τίς ἁμαρτίες μας. Νά πάρουμε τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ καί ἐξερχόμενοι τοῦ Σπηλαίου, νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἡρώδη, νά μή ἐπιστρέψουμε ἐπί τό ἴδιον ἐξεραμα, ἀλλά δι'ἄλλης ὁδοῦ νά γυρίσουμε στό στή χώρα μας, στό σπίτι μας , στή δουλειά μας, ὡς « ἐν Χριστῷ καινή κτίσις», ὡς νέοι ἄνθρωποι, Θεοφόροι, Χριστοφόροι καί Πνευματοφόροι, ὑμνοῦντες, εὐλογοῦντες καί δοξολογοῦντες τόν Θεόν, διά τήν ἄφατον Αὐτοῦ συγκτάβασιν. Διότι στόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Λυτρωτήν, σύν τῷ Πατρί καί τό Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.