TO NEON ETOΣ, ΔΩΡΟΝ ΘΕΟΥ

 

                          ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 

 Ὁ Μακρόθυμος και Πολυέλεος Κύριος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς  εὐσπλαγχνίζεται, και μᾶς χαρίζει ἕνα Νέο Χρόνο περισυλλογῆς και αυτοεξετάσεως. Τό Νέον ἔτος εἶναι, πράγματι, «δῶρον Θεοῦ», εἶναι  «καιρός μετανοίας».

Γνωρίζει ὁ Κύριος «το εὐόλισθον», «τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», και ὡς συμπαθής και Φιλάνθρωπος, μᾶς χαρίζει τον καινούργιο χρόνο, γιά νά μπορέσουμε να ἔλθουμε σέ περισυλλογή και αὐτοεξέτασι, να προσέξουμε στόν ἑαυτό μας, να γνωρίσουμε τον ἑαυτό μας, νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας, να μετανοήσουμε εἰλικρινά  και εἰλικρινά και ἔμπρακτα μετανοιωμένοι, να τροποποιήσουμε καί να θεραπεύσουμε την προβληματική μας συμπεριφορά και να βάλουμε ἄρχήν στην πνευματικήν μας ζωήν.

Αὐτή εἶναι και ἡ καθημερινή Προσευχή τῶν ἁγίων, το «βαλεῖν ἀρχήν». Καί ὁ καινούργιος χρόνος εἶναι εὐκαιρία. Εἶναι «δόσις ἀγαθή» και «δώρημα τέλειον ἄνωθέν  ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ πατρός τῶν φώτων»(Ἰακ.α΄17).

Κάθε συνετός ἄνθρωπος, ὁμολογεῖ, μετά πάντων τῶν Ἁγίων ὅτι εἶναι πολύ φοβερό Κακόν, «δεινόν ἡ ἁμαρτία». Και συνεπῶς ἔχουμε χρέος να  προσέχουμε στον ἑαυτό μας. Να προσέχουμε τίς θυρίδες, δι’ ὧν  εἰσέρχεται στην ψυχή μας ὀ θάνατος. Να εἴμαστε ἄγρυπνοι, νηφάλιοι και ἀδιαλείπτως προσευχόμενοι, γιά νά ἀποφεύγουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ.  

Ὀφείλουμε δέ ὅλοι νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «τό ἁμαρτάνειν (εἶναι) ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον», λέγει ὁ ἱερός  Χρυσόστομος. Και ὁ Ἅγιος  Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν το πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι».

 Δυστυχῶς, ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων, φέρει κάθε ἀνθρωπος, τή ροπή προς την ἁμαρτία (concupiscentia). Γι’ αὐτό καί ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ Ὁποῖος «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι και εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄4), μᾶς προσφέρει αὐτό το θεῖον δῶρον, το Νέον Ἔτος, ὡς καιρόν μετανοίας. Και εἶναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι μέν φοβερόν Κακόν τό ἁμαρτάνειν, ἀλλά φοβερότερο Κακόν εἶναι τό  ἔμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ, τό κεῖσθαι, ἡ ἀμετανοησία.

Εἶναι μεγάλη ντροπή ἡ ἁμαρτία καί κάθε φιλότιμος ἄνθρωπος εἶναι φυσικόν να ντρέπεται για τά λάθη του. Θα πρέπει ὅμως  ὅλοι να καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε ὁμοιοπαθεῖς, ὅλοι κάνουμε λάθη και γι’αὐτό πρέπει, πρῶτα ἀπό ὅλα, να εἴμαστε πολύ ἐπιεικεῖς ὁ ἕνας προς τον ἄλλον, δεύτερον νά ἀναγνωρίζουμε τά λάθη μας και να μετανοοῦμε γι’ αὐτά, και τρίτον να διορθώνουμε τίς ζημιές πού κάνουμε, δηλαδή να μετανοοῦμε εἰλικρινά και ἔμπρακτα. Διότι με αὐτόν τρόπον θεραπεύουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, βάζουμε «ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωή, ἀξιοποιοῦμε τήν εὐκαιρία, πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός, τον καινούργιο χρόνο, ἐπ’ ἀγαθῷ.

Δυστυχῶς ὅμως, διαπιστώνουμε, μέ πικρία, ὅτι στήν ἐποχή μας, παρά πολλοί ἄνθρωποι ὄχι μόνον ἐμμένουν, μέ λυσσώδη μανία, στην ἀμετανοησία καί δέν διορθώνονται καί δέν βάζουν ἀρχήν στή ζωή τους, δέν μετανοοῦν, ἀλλά, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «καί καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι».

Ντροπή εἶναι νά μή προσέχη καί νά κυλιέται κανείς στή λάσπη καί νά μή θέλει να ξεφύγει ἀπό τή βρομιά. Δεν εἶναι ντροπή να καθαρίζῃ τόν ἑαυτόν του ἀπό τή λάσπη καί τή  βρομιά. Ὅ, τι χειρότερο στόν ἄνθρωπο, εἶναι  ἡ πώρωσις καί ἡ  ἀμετανοησία.

Εἶναι ΝΤΡΟΠΗ  νά καυχιέται κανείς, γιά τήν αἰσχρότητά του και γιά τήν κάθε εἴδους  βρομερή του συμπεριφορά.

Πιστεύω, ἀγαπητά μου παιδιά, ὅτι εἶναι καιρός να δεχθοῦμε το θεῖον δῶρον, τό Νέο ἔτος, νά χρησιμοποιήσουμε την «εὐκαιρία», πού μᾶς προσφέρει   ὁ Οὐράνιος Πατέρας, και νά ανοίξουμε τήν καρδιά μας στήν ΑΓΑΠΗ, στόν Σωτῆρα, τόν Κύριόν μας,   τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς και ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, να βάλουμε «ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωή και νά κάνουμε «πρᾶξι» το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του και ἔτσι να μεταβάλουμε αὐτήν ἐδῶ την Κόλασι,  σέ Παράδεισο.

Καί εἶναι καιρός τώρα να πάρουμε τή μεγάλη ἀπόφασι να ἀκολουθήσουμε τό Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ, νά ἀκολουθήσουμε τήν «καθ’ ὐπερβολήν ὀδόν», τά ματωμένα  Χνάρια τοῦ Κυρίου, γιά  νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί νά γίνουμε θεοί κατά χάριν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, για να γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Και νομίζω πώς, ἔχουμε Χρέος, νά προσκυνοῦμε τόν Κύριο καί νά Τόν λατρεύουμε ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ, γιά τή θεϊκή Του συγκατάβασι δοξάζοντες Αὐτόν, ἀσιγήτως, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ»  και τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.