«ΕΠΙΒΛΕΨΟΝ, ΕΙΣΑΚΟΥΣΟΝ ΜΟΥ,

ΚΥΡΙΕ Ο  ΘΕΟΣ ΜΟΥ»(Ψαλμ. 12,4).

«Τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν προσφέρω σοι, Κύριε· Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀγαθέ· ἐσκόρπισα τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων σου· ἀλλά δέξαι με μετανοοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσον με» (Τροπάριον τῶν Αἴνων). 

Νοιώθω ἀπόμακρος καί λησμονημένος, ἄδειος, κενός, σχεδόν νεκρός, μακρυά Σου, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ἀγάπη, χωρίς Ἐσένα…δέξαι με μετανοοῦντα, Σωτήρ και ἐλέησόν με. «Ἕως πότε, Κύριε, θά μέ πνίγει το σκοτάδι; Σύ, Κύριε εἶσαι τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! «Ἕως πότε θά μέ ἔχῃς ἐντελῶς λησμονημένον; Ἕως πότε θα ἀποστρέφῃς τό πρόσωπόν Σου, ἀπό μένα, τόν ἄχρεῖο δοῦλον Σου; Ἕως πότε θα παλεύω, μέ τόν κακόν μου ἑαυτό; Πότε θά δῇς τή δυστυχία μου; Ὅλα μου τά σχέδια καί οἱ ἀποφάσεις μέ  θλίβουν  καί προσπαθῶ νυχθημερόν νά βρῶ τρόπον σωτηρίας, να νοιώσω ἀσφαλής ἀπό τούς κινδύνους και τίς ἀστόχαστες περιπέτειές μου. Μέ ἔχουν κυκλώσει οἱ θανατηφόροι ἰοί τῆς ἀπιστίας καί δέν βρίσκω τρόπον διαφυγῆς. Ἕως πότε θα θριαμβεύουν οἱ ἐχθροί μου, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι καί θά κινδυνεύω να ποδοπατηθῶ; Πότε ἐπί τέλους, Κύριε, θά μέ ἐλευθερώσῃς ἀπό αὐτή την ἀνεξίγητη ὁμηρία;

Ρίξε, εὐσπλαγχνικό, τό πατρικό Σου βλέμμα, Σέ μένα, τόν ἐλεεινό καί δυστυχισμένο δοῦλο Σου. Φώτισε τά σκοτάδια μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον· μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου· ἴσχυσα πρός αὐτόν· Θά χαροῦν οἱ ἐχθροί μου ἐάν σαλευθῶ, θα σκιρτήσουν ἀπό ἀγαλλίασιν ἐάν κλονισθῶ»(πρβλ. Ψαλμ. 12,1-5). Κύριε, καταποντίζομαι. «Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ και ἐλέησόν με».

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, δέξαι με μετανοοῦντα καί σῶσον με. Καθημερινά τολμῶ, προσέρχομαι, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς  ἁμαρτωλότητός μου, ὁ  ἀνάξιος ἐγώ, καί θρηνῶ, ἱκετεύω καί κραυγάζω πρός Σέ, Κύριε καί Θεέ μου. Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, ἐλθέ, ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας και βασίλεψε στήν καρδιά μας. Δέξου μας μετανοιωμένους, Θεέ μου, καί ἐλέησον ἡμᾶς, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε!...

Ἐσένα ἔχουμε δικό μας βασιλιά, τὀν Κύριο τῆς Δόξης. Ἐσένα ἔχουμε  καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε κανένα ἄλλον  στή ζωή μας βοηθόν, ἐκτός ἀπό Σένα.

 Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά σέ Σένα πιστεύουμε καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε,Ἐσένα μονάχα θέλουμε νά βασιλεύῃς στην καρδιά μας, Ἄκακον Ἀρνίον. Στήριξε τή σαλεμένη μας καρδιά, στερέωσέ μας, ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Φώτισε τά σκοτάδια μας Κύριε καί Θεέ μου.

Σύ Κύριε, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες γιά μᾶς, βοήθησε ὅλους ἐμᾶς τούς τυφλούς, τούς παραστρατημένους, Σύ μόνον μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος και θέλεις, ὡς Πανάγαθος, να μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό αὐτήν ἐδῶ την ἄθλια Βαβυλῶνα. Σύ καί μόνον  Σύ εἶσαι ὁ Κύριος τῶν κυρίων και ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Αἰώνιος Νικητής καί ὁ Θριαμβευτής, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου. Σύ, Κύριε, και μόνον Σύ, ὁ Παντοκράτωρ, μέ ἔνα μόνον φύσημα τοῦ στόματός Σου, μέ τήν Παντοδύναμη, Εὐλογημένη Παρουσία, μπορεῖς νά σκορπίσῃς τά Κακά, να ἐξαφανίσῃς τούς παντοειδεῖς ἰούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς σκληροκαρδίας τῶν ἄμυαλων υἱῶν τῆς Παραφροσύνης, μόνον Σύ μπορεῖς να κονιορτοποιήσῃς «τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας».

Σύ, Κύριε Ἰησοῦ, «ὁ διδούς τοῖς πᾶσι πνοήν καί ζωήν καί τά πάντα»(Πράξ.ιζ΄25) και μόνον Σύ εἶσαι ὁ προσωπικός τοῦ καθενός μας Σωτῆρας και ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σύ και μόνον Σύ νοιάζεσαι γιά μᾶς, ὁ μόνος, πού δεν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Δέξου μας, ὡς τόν ἄσωτον, μετανοημένους, Σωτήρ,  και ἐλέησον ἡμᾶς.

«Ἁγιασθήτω το ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου· γενηθήτω το Θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» Καθάρισε τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μας.

Ἡ ἀλήθεια, Κύριε, εἶναι, ὅτι ἔχουμε παγιδευτῆ, ὅπως, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζῃς καί, ἀπό κακή μας θέλησι, μένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς» καί ἔχουμε ὁμοιωθῆ, μέ τά ἄλογα, τά ἀνόητα κτήνη και ζοῦμε σάν κτήνη και πεθαίνουμε, σάν κτήνη, ὅπως λέγει ὁ Δαυΐδ.

Γεμίσαμε τή γῆ μέ λάσπη, λασπονέρια καί ξυλοκέρατα. Ἐσταυρώθηκες, γιά μᾶς, τούς σταυρωτές Σου και μεῖς συνεχίζουμε νά Σέ σταυρώνουμε, στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Σου. Σοῦ προσφέρουμε ἀντί τοῦ μάννα, χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος , ὄξος, ἀντί νά Σέ λατρεύουμε, σέ προσηλώνουμε, κάθε μέρα, στό Σταυρό. Ἀσώτως διασκορπίζουμε τόν πλοῦτον, πού μᾶς χάρισες καί καρτεροῦμε, ἡμιθανεῖς, τή λύτρωσι ἀπό Σένα! Μακρόθυμε καί ἀνεξίκακε Κύριε  «ἔρχου, ταχύ», και βάλε ἐπί τέλους, Τέλος στήν ἀνομία. Ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές, καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας… Δέξου μας, ὡς τόν ἄσωτον, μετανοοῦντας, Θεέ μου, καί ἐλέησον ἡμᾶς, πρίν μᾶς καταβροχθήσουν, οἱ κρυφοί καί οἱ φανεροί ἐχθροί μας.

Σύ, Κύριε, ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, ἡ ἐνσάρκωσις  τῆς Ἀγάπης, λυπήσου μας καί ἐλέησον ἡμᾶς  καί τόν κόσμον Σου, ὡς  μόνος ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. Δεν εἴμαστε ἄξιοι, να καλούμαστε παιδιά Σου, δέξου μας  ὡς ἀχρείους δούλους Σου, ὅπως δέχθηκες τόν ἄσωτον καί ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ  ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξάζουμε καί τώρα και πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.