«Τῼ ΓΑΡ ΕΧΟΝΤΙ ΠΑΝΤΙ ΔΟΘΗΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΕΥΘΗΣΕΤΑΙ,

 ΑΠΟ ΔΕ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΧΕΙ

ΑΡΘΗΣΕΤΑΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥ»

( Ματθ. κε΄ 29).

Ὁ Πάνσοφος και Πανάγαθος Θεός, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε και ποιεῖ». Δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί τόν τιμᾷ ὄχι μόνον μέ τό· «κατ’ εἰκόνα» καί τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀλλά καί τόν ἐφοδιάζει, μέ  ὅλα τά ἀγαθά, ὅσα τοῦ χρειάζονται, γιά νά διαφυλάξῃ τόν Παράδεισο και νά δημιουργήσῃ Ἀξίες. Τοῦ παρέχει θεῖα χαρίσματα, τάλαντα, νά ἐργασθῇ καί νά τά πολλαπλασιάσῃ καί νά τά χρησιμοποιήσῃ, ὄχι μόνον γιά τή δική του ὠφέλεια καί σωτηρία, ἀλλά  καί εἰς ὠφέλειαν τῶν συνανθρώπων του, πρός δόξαν Θεοῦ.

Εἰς τήν Παραβολήν  τῶν ταλάντων(Ματθ. κε΄ 14-30) ὁ Κύριος, μᾶς χορηγεῖ τά ἀναγκαία μέσα και μᾶς καλεῖ νά ἐπιδείξουμε σύνεσι, ἐπιμέλεια καί δραστηριότητα, στήν πορεία μας ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν», ὥστε ἀπό «δυνάμει», να γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ Θεοί». Μᾶς συνιστᾶ νά ἐργασθοῦμε καί νά πολλάπλασιάσουμε τά θεῖα χαρίσματα, τά τάλαντα. Μᾶς καλεῖ να διαχειρισθοῦμε, ὡς καλοί Οἰκονόμοι, ὡς καλοί Διαχειριστές, τά θεῖα χαρίσματα. Παραβολικά μᾶς ἀποκαλεῖ «δούλους». «Ἐκάλεσε τούς ἰδίους δούλους και παρέδωκεν αὐτοῖς  τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ». Μᾶς ἔπλασε μικρούς Θεούς, μικρούς δημιουργούς. Μᾶς τίμησε μέ τά θεῖα χαρίσματα, τά τάλαντα. Μᾶς παρέδωκε τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ.

Μᾶς ἀποκαλεῖ δικούς του δούλους, ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μᾶς θέλει δικούς Του. Ἐλευθέρους ἀπό τά πάθη και τίς κακίες μας. Δέν θέλει ὁ Θεός να εἴμαστε δοῦλοι τῶν παθῶν, ἀλλά δοῦλοι δικοί Του, δηλ. ὄντως ἐλεύθεροι. Νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισε. Νά πολλαπλασιάζουμε τά τάλαντα, πού μᾶς χάρισε. Τά  τάλαντα δε αὐτά, ἐκτός ἀπό τό λογικό καί τήν ἐλεύθερη βούλησι, πού εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἔδωκε  καί ἄλλα, διαφορετικά  στόν καθένα μας, τάλαντα, διαφορετικά χαρίσματα.

Και, ὡς Καρδιογνώστης, στόν ἕνα ἔδωκε πέντε τάλαντα, σέ ἄλλον ἔδωκε δύο καί σέ ἄλλον ἔδωκε ἕνα. Στόν καθένα δηλαδή ἔδωκε ἀνάλογα μέ τή δύναμί του, ἀνάλογα μέ τήν ἱκανότητα καί τήν προθυμία του, ἀνάλογα μέ  τήν ἀγαθήν του προαίρεσιν, τάλαντα  νά τά   ἐμπορευθῇ, καί νά  πολλαπλασιάσῃ, τά ὅσα τοῦ ἔδωκε. Ἔδωκε δέ ἄλλα χαρίσματα στόν ἕνα καί ἄλλα στόν ἄλλον. Ὀφείλουμε δέ τά θεῖα αὐτά χαρίσματα, να  τά πολλαπλασιάσουμε, νά τά χρησιμοποιήσουμε, ὡς δικοί Του δοῦλοι, εἰς τό ἀγαθόν, πρός δόξαν Θεοῦ και πρός ὠφέλειαν τοῦ πλησίον.

Τά χαρίσματα διενεμήθησαν μέ σοφία. Ἄλλος ἔχει το χάρισμα τοῦ ἰατροῦ και ἄλλος τοῦ φαρμακοποιοῦ. Κάθε ἕνας ἔχει καί τό δικό του ἤ τά δικά του χαρίσματα, γιά νά σταθῇ καί νά λειτουργήσῃ σωστά ἡ Κοινωνία τῶν προσώπων, ἡ Κοινωνία τῶν Ἁγίων, το σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία Του.

«Ὅπως εἰς ἕνα σῶμα, λέγει ὁ Παῦλος, ἔχομεν πολλά μέλη, ἀλλ’ ὅλα τά μέλη δέν ἔχουν τήν ἴδια λειτουργίαν, ἔτσι κι’ ἐμεῖς οἱ πολλοί ἀποτελοῦμεν ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ και ὁ καθένας εἴμαστε μέλη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου. Ἔχοντες δέ χαρίσματα διαφορετικά, σύμφωνα μέ τήν χάριν πού μᾶς ἐδόθηκε, ἄς τά χρησιμοποιήσουμε, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι και την τελείωσιν τῶν συνανθρώπων μας» (πρβλ. Ρωμ. ιβ΄ 4 ἑξ.) . Σκοπός τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ταλάντων εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τά χαρίσματα, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Νά στηρίζουμε, να παρηγοροῦμε καί να θεραπεύουμε τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας, πρός δόξαν Θεοῦ, ὥστε οἱ πάντες να φθάσουμε ἀπό το· «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν».

Πολλαπλασιασμός τῶν ταλάντων, σημαίνει νά ἐγκολπωθοῦμε τήν Ἀγάπην καί νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ», νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν Ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.

Νά συνειδητοποιήσουμε, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὑπάρχουν διαφορετικά χαρίσματα, ἀλλά τό Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο, ὑπάρχουν καί ποικιλίες ὑπηρεσιῶν, ἀλλ’ ὁ Κύριος εἶναι  ὁ ἴδιος, ὑπάρχουν καί διάφορα εἴδη ἐνεργειῶν, ἀλλ’ ὁ Θεός εἶναι ὁ ἴδιος, ὁ ἐνεργῶν τά πάντα ἐν πᾶσι. Στόν καθένα δίδεται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος γιά κάποιο καλό, πρός τό συμφέρον. Στόν ἕνα δίδεται διά τοῦ Πνεύματος λόγος σοφίας, σέ ἄλλον λόγος γνώσεως κατά τό αὐτό Πνεῦμα, σέ ἄλλον πίστις διά τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος, σέ ἄλλον θαυματουργικές δυνάμεις, σέ ἄλλον προφητικόν χάρισμα, σέ ἄλλον τό νό διακρίνῃ τά πνεύματα, σέ ἄλλον διάφορα εἴδη γλωσσολαλιᾶς, σέ ἄλλον ἡ ἑρμηνεία γλωσσῶν. Ὅλα δέ αὐτά τά ἐνεργεῖ τό ἕνα καί τό αὐτό Πνεῦμα, το ὁποῖον διανέμει αὐτά τά χαρίσματα εἰς τόν καθένα ἰδιαιτέρως ὅπως αὐτό θέλει»( παρβλ. Α΄ Κορινθ. ιβ΄ 4 ἑξ.). Διανέμει τά χαρίσματα μέ σοφία. Δικό μας Χρέος εἶναι να πολλαπλασιάσουμε τά χαρισματα. Καλεῖται, δηλαδή, κάθε ἄνθρωπος να καλλιεργῇ και να χρησιμοποιῇ τά χαρίσματά του, πρός δόξαν Θεοῦ, πρός ὠφέλειαν καί πρός τό συμφέρον τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι, «ὅπως ἀκριβῶς τό σῶμα εἶναι ἕνα, ἀλλά ἔχει πολλά μέλη, ὅλα δε τά μέλη τοῦ σώματος, ἄν καί εἶναι πολλά, ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα,  ἔτσι και ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Διότι εἰς ἕνα Πνεῦμα ὅλοι ἐμεῖς ἐβαπτισθήκαμε και ἐγίναμε ἕνα σῶμα, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, και ὅλοι μέ ἕνα Πνεῦμα ἐποτισθήκαμε. Το σῶμα δέν εἶναι ἕνα μέλος, ἀλλά πολλά. Ἐάν πῇ το πόδι: «ἐπειδή δέν εἶμαι χέρι, δέν ἀνήκω στό σῶμα», μήπως παύει μέ τοῦτο νά εἶναι ἀπό τά μέλη τοῦ σώματος; Καί ἐάν πῇ τό αὐτί: «ἐπειδή δεν εἶμαι μάτι, δέν ἀνήκω στό σῶμα», μήπως παύει μέ τοῦτο νά εἶναι ἀπό τά μέλη τοῦ σώματος; Ἐάν ὁλόκληρο το σῶμα ἦτο μάτι, ποῦ θά ἦτο ἡ ἀκοή; Και ἄν ὁλόκληρον ἦτο ἀκοή, ποῦ θά ἦτο ἡ ὄσφρησις; Στην πραγματικότητα, ὁ Θεός ἐτοποθέτησε τό καθένα ἀπό τά μέλη στό σῶμα, καθώς ἠθέλησε. Ἑάν ὅλα ἦσαν ἕνα μέλος, ποῦ θα ἦτο το σῶμα; Τώρα ὑπάρχουν πολλά μέλη, ἀλλά ἕνα σῶμα. Δέν μπορεῖ τό μάτι νά πῇ στο χέρι: «Δέν σέ ἔχω ἀνάγκη», ἤ τό κεφάλι να πῇ στα πόδια: «Δέν σᾶς ἔχω ἀνάγκη». Ἀντιθέτως, τά μέλη πού φαίνονται ὅτι εἶναι ἀσθενέστερα, εἶναι ἀναγκαῖα· και ἐκεῖνα τά μέλη τοῦ σώματος, πού τά θεωροῦμε ὀλιγώτερον ἄξια τιμῆς, εἰς αὐτά προσδίδομεν μεγαλύτερην τιμήν,  καί τά μή παρουσιάσιμα ἔχουν μεγαλύτερην εὐπρέπειαν. Ἐνῷ τά παρουσιάσιμα δεν ἔχουν ἀνάγκην ἀπό τίποτε. Ὁ Θεός ὅμως συνανέμιξε τό σῶμα καί ἔδωκε μεγαλύτερη  τιμή στό μέλος πού τήν στερεῖται, γιά νά  μή ὑπάρχῃ διαίρεσις στό σῶμα, ἀλλά νά ἔχουν τά μέλη τήν ἴδια φροντίδα τό ἕνα, γιά  τό ἄλλο.

Ἐάν ἕνα μέλος πάσχῃ, συμπάσχουν ὅλα τά μέλη· ἐάν ἕνα μέλος τιμᾶται, χαίρουν μαζί ὅλα τά μέλη. Σεῖς εἶσθε σῶμα Χριστοῦ, καί ὁ καθένας εἶναι μέλος τοῦ σώματος. Καθένας ἔχει μίαν θέσιν στή ζωή τοῦ συνόλου. Καί ὁ Θεός ἐτοποθέτησε εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους. Ἔπειτα ἄλλους τούς ἔθεσε να κάνουν κάθε εἴδους θαύματα, ἄλλους να ἔχουν χαρίσματα θεραπειῶν, χαρίσματα προστασίας τῶν ὀρφανῶν, τῶν χηρῶν, τῶν πτωχῶν, τῶν παντός εἴδους ἀσθενῶν· χαρίσματα κυβερνήσεως καί διοικήσεως στήν Κοινωνίαν τῶν προσώπων, στήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, στήν Ἐκκλησίαν Του. Στόν καθένα ἔδωκεν ὁ Κύριος τό δικό του χάρισμα. Μήπως εἶναι ὅλοι ἀπόστολοι; Μήπως εἶναι ὅλοι προφῆτες; Μήπως εἶναι ὅλοι διδάσκαλοι; Μήπως ὅλοι κάνουν θαύματα;…»(παρβλ. Α΄Κορινθ.ιβ΄12-31). Ἄλλος εἶναι Κυβερνήτης, ἄλλος εἶναι διοικητικός ὑπάλληλος, ἄλλος εἶναι γιατρός, ἄλλος εἶναι γεωργός, ἄλλος κτηνοτρόφος, ἄλλος οἰκοδόμος, ἄλλος μηχανικός, μαθηματικός, φυσικός, ἄλλος ὁδοκαθαριστής καί ἄλλος κάτι ἄλλο. Ὅλοι ἐξ  ἴσου χρήσιμοι, πολύτιμοι, για το κοινωνικό Σύνολο. Ὁ Πανάγαθος μᾶς ἔδωκε στον ἕνα πέντε τάλαντα, στον ἄλλο δύο, σέ ἄλλον ἕνα. Ἑκάστῳ κατά την ἰδίαν δύναμιν. Τά πάντα ἐν σοφίᾳ διένειμεν. Δικό μας χρέος  εἶναι νά ἐγκολπωθοῦμε την ΑΓΑΠΗΝ νά καλλιεργήσουμε τά τάλαντα και να τά χρησιμοποιήσουμε ὡς δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, πράγματικά ἐλεύθεροι παθῶν.  

Να συνειδητοποιήσουμε δηλαδή ὅτι ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ταλάντων, τῶν θείων δωρεῶν, πραγματοποιεῖται, ὅταν ἀνοίξουμε την καρδιά μας στό Χριστό καί ἀντισταθοῦμε στο Διάβολο. Ὅταν Κάνουμε «πρᾶξι» τό Εύαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ, ὅταν ἀγωνιζώμαστε ἐν Χριστῷ καί νικῶμεν τό Κακόν καί  τήν ἁμαρτίαν, Ὅταν ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακόν μας ἑαυτόν, νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον, καί νά ἐνδυθοῦμε τόν Νέον, τόν Χριστόν. Να σταυρώσουμε την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις, να καθαρίσουμε τον ἑαυτό μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος καί νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Ἀγωνιζόμενοι, νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα, νά ἀνέβουμε πάνω ἀπό τά γήϊνα, νά χρησιμοποιοῦμε τά θεῖα χαρίσματα πρός δόξαν Θεοῦ καί εἰς θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, να φθάσουμε Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Νά μιμηθοῦμε αὐτούς πού πολλαπλασίασαν τά τάλαντα, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε  καθαροί,  ὡς γνήσιοι, ἀγαθοί και πιστοί  δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, να σταθοῦμε μπροστά Του καί νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως μιλάῃ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του.

Στήν Παραβολή τῶν ταλάντων, μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος ὅτι ἐπανέρχεται καί «συναίρει μετ’ αὐτῶν (τῶν δούλωνΤου) λόγον (τούς ζητεῖ λογαριασμόν). Βραβεύει τό ἴδιο ἐκείνους πού ἔλαβαν πολλά τάλαντα και ἐκείνους, πού ἔλαβαν τά λίγα,ἀλλά  τά ἐπολλαπλασίασαν.ΒΡΑΒΕΥΕΙ τή φιλοπονία, τήν ἐργατικότητα, τήν προθυμίαν, τήν   καλήν, τήν ἀγαθήν  προαίρεσιν,   τόν πολλαπλασιασμό τῶν ταλάντων καί τήν διαχείρησιν τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, πρός ἠθικήν και πνευματικήν ὠφέλειαν καί θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν τοῦ Κοινωνικοῦ Συνόλου, ΨΕΓΕΙ δέ τήν πονηρίαν, τήν ἀπροθυμία, τήν κακήν προαίρεσιν, τήν κακοδιαχείρησιν τῶν πονηρῶν δούλων, πού ἔκρυψαν το τάλαντον. Καί ΠΡΟΛΕΓΕΙ τό Κακόν τέλος Ὅλων ἐκείνων τῶν κακῶν Οἰκονόμων, τῶν κακῶν διαχειριστῶν, πού καταχράσθηκαν τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ.

Σέ κεῖνον πού ἔλαβε τά πέντε και τά διπλασίασε εἶπε: «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ και πιστέ! Ἐπί ὀλίγα εἶ πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς την χαράν τοῦ Κυρίου σου». Τό ἴδιο ἐπήνεσε καί ἐκεῖνον, πού ἔλαβε τά δύο καί τά διπλασίασε.

Καί   τοῦ πονηροῦ, τοῦ κακοῦ καί ὀκνηροῦ δούλου ,  τοῦ κακοπροαίρετου,  πού ἔκρυψε στή γῆ το τάλαντόν του, προλέγει το Κακόν Τέλος και λέγει:«ἄρατε ἀπ’αὐτοῦ το τάλαντον και δότε τῷ ἔχοντι τά δέκα τάλαντα». ΤΟΝΙΖΕΙ δέ καί λέγει ὅτι «Τῷ ἔχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται, ἀπό δε τοῦ μή ἔχοντος και ὅ ἔχει ἀρθήσεται αὐτοῦ». Δηλαδή:«Στόν κάθε ἕνα πού ἔχει ἀγαθήν προαίρεσιν, προθυμίαν, ἐπιμέλειαν καί ζῆλον, Σέ αὐτόν, πού πολλαπλσιάζει καί χρησιμοποιεῖ ἐπ’ἀγαθῷ τά χαρίσματα, πού τοῦ ἐδόθησαν, θα τοῦ δοθοῦν και ἄλλα περισσότερα. Ἀπό ἐκεῖνον ὅμως, πού τοῦ δόθηκαν τά χαρίσματα, ἀλλά τά ἔκρυψε, τά παραμέλησε καί δέν εἰργάσθη καὶ δέν τά ἐπολλαπλασίασε καί δέν τά χρησιμοποίησε ἐπ’ἀγαθῷ, πρός ὤφέλεια αὐτοῦ καί τοῦ πλησίον καί πρός δόξαν Θεοῦ, και αὐτό πού ἔχει θα τοῦ ἀφαιρεθῇ».

Ὁ Κύριος μᾶς ἀποτρέπει ἀπό την ὀκνηρία και την πόνηρίαν και μᾶς προτρέπει να μιμηθοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν καλήν και ἀγαθήν προαίρεσι και πολλαπλασιάζουν τά χαρίσματα πού τούς ἔδωκε ὁ Κύριος και τά διαχειρίζονται ὡς καλοί Οἰκονόμοι πρός ὡφέλειαν καί θεραπείαν τῶν συνανθρώπων τους και προς δόξαν Θεοῦ. Διότι μόνον ἔτσι θά ἀξιωθοῦμε νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου μας. Μόνον ἔτσι θά ἀξιωθοῦμε νά σταθοῦμε  μπροστά στό Θεό.

«Δεῦτε, πιστοί, ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ Δεσπότῃ· νέμει γάρ τοῖς δούλοις τόν πλοῦτον καί ἀναλόγως ἕκαστος πολυπλασιάσωμεν τό τῆς χάριτος τάλαντον·  ὁ μέν σοφίαν κομιείτω δι’ ἔργων ἀγαθῶν· ὁ δε λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω· κοινωνείτω δε τοῦ λόγου πιστός τῷ ἀμυήτῳ· και σκορπιζέτω τόν πλοῦτον πένησιν ἄλλος· οὕτω γάρ τό δάνειον πολυπλασιάσωμεν, και ὡς οἰκονόμοι πιστοί τῆς χάριτος, δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν·  αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον Χριστέ ὁ Θεός, ὡς  φιλάνθρωπος» (Τροπάριον Μ. Δευτέρας).

Κύριε Ἰησοῦ χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀξίωσέ μας νά πολλαπλασιάσωμε , μέ τή Χάρι Σου, τά τάλαντα, πού μᾶς ἔδωκες. Ἀξίωσέ μας νά σταθοῦμε  ἐκεῖ ὅπου  «ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος και ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορόντων τοῦ Σοῦ προσώπου τό Κάλλος τό ἄρρητον. Διότι Σύ εἶσαι τό ὄντως ἐφετόν καί ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σέ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ».

                                                                   (Ἀπό την Εὐχή τῆς Εὐχαριστίας)