«Ο ΕΧΩΝ ΘΡΟΝΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ, ΚΑΙ ΥΠΟΠΟΔΙΟΝ ΤΗΝ ΓΗΝ»

«ΠΡΕΣΒΥΤΙΚΑΙΣ ΕΝΘΡΟΝΙΖΕΤΑΙ

ΑΓΚΑΛΑΙΣ».

 

Ἄφατη, ἀνεκλάλητη, ἀνέκφραστη εἶναι ἡ θεϊκή συγκατάβασι. Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»,  «ὁ ἔχων θρόνον οὐρανόν και ὑποπόδιον τήν γῆν, ὁ τοῖς Χερουβίμ ἐποχούμενος και ὑμνούμενος ὑπό τῶν Σεραφίμ, ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, τέλειος Θεός, γίνεται και τέλειος ἄνθρωπος, διά φιλανθρωπίαν, γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί  πρεσβυτικαῖς ἐνθρονίζεται ἀγκάλαις».

Μέγα το Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε!  Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας.

«Ὁ ὤν σύν τῷ Πατρί, ἐπί θρόνου ἁγίου, ἐλθών ἐπί τῆς γῆς, ἐκ Παρθένου ἐτέχθη, και βρέφος ἐγένετο, χρόνοις ὤν ἀπερίγραπτος· ὅν δεξάμενος, ὁ Συμεών ἐν ἀγκάλαις, χαίρων ἔλεγε· Νῦν ἀπολύεις Οἰκτίρμον, εὐφράνας τον δοῦλον σου».

«Ὁ  πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών», «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν», μᾶς εὐσπλαγχνίζεται, ὁ Σωτήρ καί γίνεται, για χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τη δουλεία τῆς φθορᾶς και να μᾶς ἐπαναφέρῃ εἰς την ὁδόν τῆς Ζωῆς, ἀπό τήν ὁποίαν ἔχουμε ξεφύγει, διά τῆς παρακοῆς.

Ἡ ἀνθρωπότης ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι και , μέ λαχτάρα περιμένει τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν, τόν Χριστόν, πού ἔρχεται κοντά μας, ἀθόρυβα, ταπεινά , «ὡς αὔρα λεπτή», για να ἁπαλύνῃ τον πόνον μας, να σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, να μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ και να μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

«Δεῦτε ἴδετε Χριστόν, τόν Δεσπότην τοῦ παντός, ὅν βαστάζει Συμεών, σήμερον ἐν τῷ Ναῷ».

Ὁ Συμεών, «ἄνθρωπος καί εὐλαβής», περιμένει μέ λαχτάρα τόν Ἐρχόμενον Σωτῆρα, τόν Χριστόν Κυρίου και ἔρχεται ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τό ἱερόν, κα ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, τῆς ἠμιθανοῦς ἀνθρωπότητος, ὑποδέχεται εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ  τον Σωτῆρα και Κύριον.

Τό ἐρώτημα πού γεννιέται στίς ψυχές ὅλων μας  εἶναι· «Εἴμαστε ἕτοιμοι νά ὑπαντήσωμεν τον Κύριον;»

 Ὁ Κύριος συγκαταβαίνει καί ἔρχεται κοντά μας.Ἕρχεται «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ», καί ἵσταται ἐπί την θύραν ἑνός ἑκάστου ἡμῶν και κρούει. Ἐμεῖς ἀκοῦμε τή φωνή Του; Είμαστε ἕτοιμοι νά Τόν ἀγκαλιάσουμε , ὅπως ὁ δίκαιος Συμεών;

Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, νά ἀνοίξουμε την καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον  τῆς ἀγάπης Του καί νά το κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, γιά νά βροῦμε ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας.

Εἷναι καιρός, ὄχι ἁπλῶς νά παρακαλοῦμε να ἔλθῃ και να Βασιλεύσῃ στίς καρδιές ὅλων μας ὁ Κύριος, ἀλλά καί νά προετοιμάζουμε τήν ψυχήν μας προς ὑποδοχήν Αὐτοῦ.

Εἶναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις και ἡ Ζωή, το Φῶς και ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας και ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου  ὀφείλομεν δέ νά Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δεχθοῦμε στήν ἀγκαλιά μας, ὅπως ὁ Συμεών, νά Τόν δοξάζουμε δέ  και,  ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀδιαλείπτως, ψάλλοντες· «Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Αὐτόν προσκυνήσωμεν. Διότι Σ’ Αὐτόν και μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ προσκύνησις καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«Χαῖρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, φωτίζων τούς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καί σύ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις, τόν ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, χαριζόμενον ἡμῖν καί τήν Ἀνάστασιν».