ΚΑΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΝΑΟ

 

Κάμε το σπίτι σου Ναό,

τόν τόπο τῆς ἐργασίας σου Ναό,

Ναό καί τήν ψυχή σου.

Καί νά θυμᾶσαι πάντοτε

Τόν Κύριον καί  Θεόν σου.

Μή σέρνεσαι, χωρίς ντροπή,

στή γῆ,

σάν βρωμερό σκουλήκι.

Στρέψε το βλέμμα σου ψηλά,

στόν οὐρανό,

τό νοῦ καί  τήν καρδιά σου,

καθαρή,

πρόσφερε στο Σωτῆρα σου,

τόν Λυτρωτή τοῦ κόσμου.

«Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον,

Και ὄνος τοῦ Κυρίου αὐτοῦ

τήν φάτνην.

Κι’ ἐμεῖς; Οἱ εὐεργετημένοι;

ξεχνᾶμε, Κύριε Ἰησοῦ, ξεχνᾶμε

οἱ ἀχάριστοι… ξεχνᾶμε

τή στοργή Σου,

τήν ἄπειρη ἀγάπη σου και

την ὑπομονή Σου.

Ξεχνᾶμε τίς εὐεργεσίες Σου

Καί τά θαυμάσιά Σου.

Καί Σύ; Προσεύχεσαι γιά μᾶς

τούς Σταυρωτές Σου.

Ταλαίπωρε συνάνθρωπε, πτωχέ,

τυφλέ, γυμνέ, ἐλεεινέ κι’ ἀχρεῖε,

ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, ἄκουσε,

σέ παρακαλῶ, τίς σπαρακτικές,

τίς ἄναρθρες κραυγές μου…

Κι’ ἐσύ, ὅπως ἀκριβῶς κι’ ἐγώ,

Πήραμε λάθος δρόμο.

Ξεστρατίσαμε.

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τῆς Ζωῆς.

Αλλά Ἐκεῖνος, πού Σταυρώθηκε,

γιά μᾶς, δεν μᾶς ἐγκαταλείπει.

Ἐπί  τήν θύραν ἵσταται, μέ ὑπομονή

 και κρούει…

Μήπως εἶναι καιρός, ταλαίπωρη

ψυχή μου, νά ξεφύγουμε

ἀπό τή λάσπη,νά ἀκούσουμε 

τή γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι 

φωνή  Του,

νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας,

νά εἰσέλθῃ ἐντός μας, ὁ Λυτρωτής;

Νά κάμουμε τήν Ψυχή μας Ναό,

Νά στήσουμε στήν καρδιά μας

Θυσιαστήριο, στόν Λατρευτό μας

Κύριο.

Ναί, εἶναι καιρός νά δεχθοῦμε

στήν ψυχή μας τό ΧΡΙΣΤΟ.

Εἶναι καιρός νά θανατώσουμε

τούς  θανατηφόρους ἰούς τῆς ἀπιστίας,

καί, συνειδητά,

νά λατρεύουμε τον Κύριον τῆς δόξης.

Ὤ  γλυκύ μου Ἔαρ!

Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου!

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λυπήσου μας

καί ἐλέησέ μας… ἔρχου ταχύ.

Στῆσε τή σκηνή Σου στήν ταπεινή

ψυχή μας.

Δέξου τήν εἰλικρινή μετάνοιά μας.

«Ἐλθέ και σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί

καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος

και σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».