«ΗΜΑΡΤΟΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ, ΠΑΤΕΡ ΟΙΚΤΙΡΜΟΝ·

ΔΕΞΑΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΟΝ ME 

  ΩΣ ΕΝΑ ΤΩΝ ΜΙΣΘΙΩΝ ΣΟΥ».

 Ὁ πάντων Ἐπέκεινα, ὁ Πανταχοῦ Παρών, ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ὁ Μόνος Κύριος καί Θεός ἡμῶν εἶναι Ἄπειρη Ἀγάπη. Εἶναι τό «Ὑπέρτατον Ἀγαθόν». Εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Εἶναι οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Κύριος, Μακρόθυμος καί Πολυέλεος και μετανοῶν ἐπί κακίας ἀνθρώπων. Βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί ἀνατέλλει τόν Ἥλιον Αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς. Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός. Εἶναι δέ πασίδηλον ὅτι τό Κακόν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ δικός μας, ὁ Ἀληθινός Θεός, τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε και ποιεῖ. Συνέχει, συγκροτεῖ και συγκρατεῖ ἐν τάξει και ἁρμονία τά Σύμπαντα. Μέ νόμους φυσικούς, ἠθικούς καί πνευματικούς διαφυλάσσει τήν ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος. Τά πάντα ἐπισκιάζει ἡ Χάρις Του και ἡ Δύναμίς Του «καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρός  ὅν ἡμῖν ὁ λόγος» (Ἑβρ. δ΄ 13). Καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ.

Ἔπλασε τον ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς ἔπλασε «δυνάμει θεούς» καί μᾶς ἔδωκε τή χαρά νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Ἐφοδίασε τά πλάσματά  Του μέ ὅλα τά πνευματικά καί ὑλικά χαρίσματα. «Καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον» (παρβλ. Παραβολήν τοῦ ἀσώτου, Λουκ. ιε΄ 11-32).

Μᾶς χάρισε «νοῦν», γιά νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό  Κακόν καί «ἐλευθερίαν», ὥστε να μποροῦμε να ἐκλέγουμε, αὐτό πού θέλουμε και να εἴμαστε ὑπεύθυνοι τῆς ἐκλογῆς μας. Καί ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς συμβουλεύει νά κάνουμε καλή ἐκλογή. Μᾶς ἔδωκε «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», τήν Ἐντολήν. Καί μᾶς προεξήγγειλεν, ὅτι ἡ Ὑπακοή χαρίζει τήν ζωήν, ἡ δέ Παρακοή μᾶς ὁδηγεῖ στο Θάνατο. Ἀφήνει σέ μᾶς τή χαρά νά διαλέξουμε τή Ζωή ἤ τό Θάνατο. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς τιμᾶ.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει ὅτι «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις και ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13, 21).

 Εἰς τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, πού θεωρεῖται, ὡς τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων, ὁ Κύριος μᾶς δίδει ἕνα τρανώτατο παράδειγμα τῆς κακῆς προαιρέσεως, τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ  μέν νεώτερος υἱός παραλαμβάνει ἀπό τόν Πατέρα τά θεῖα χαρίσματα, τόν πατρικόν πλοῦτον, καί ἀπομακρύνεται ἀπό την πατρικήν ἑστίαν.       «Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί   ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα καί προσπαθεῖ νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας. «Καί ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ» .    

             

Ὁ δέ πρεσβύτερος υἱός, ἔμεινε στην πατρικήν Ἑστίαν, τηρῶν αὐστηρῶς τά τυπικά. Εἶναι ὁ γνήσιος Φαρισαῖος, Ψεύστης καί Ὑποκριτής, χωρίς ἀγάπη, Ἐγωϊστής, Ἑαυτούλης, ὡς ἡ χειρότερη, ἀθεράπευτη μορφή  ἀσωτείας. Φωράει το προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου, δέν ἔχει ὅμως καμμία ὁμοιότητα, μέ τόν πανάγιον Πατέρα, τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς. Χαίρεται, πού ὁ ἀδελφός του ἔφυγε και ἔμεινε μόνος στήν Πατρική Ἑστία. Δέν τοῦ λείπει ὁ ἀδελφός του. Δέν νοιάζεται, πού ὁ Στοργικός Πατέρας του ὑποφέρει, ἀπό τή στιγμή τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ παιδιοῦ του και στέκεται ἔξω στόν ἐξώστη, μέ πόνο καί ἀγωνία, περιμένοντας τήν ἐπιστροφή του. Γιά τόν πρεσβύτερο ἄσωτο εἶναι  ἀδιανόητη ἡ στοργή τοῦ Πατέρα, γιά τόν ἄσωτο υἱό.

Στήν Παραβολή τονίζεται τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας, νεωτέρων καί πρεσβυτέρων ἀσώτων και τῶν σταυρωτῶν καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανῶν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Περιμένει τήν ἐπιστροφή μας. Ἁνοίγει διάπλατα τάς Πύλας τῆς μετανοίας. Δέχεται τήν εἰλικρινῆ και ἔμπρακτη μετάνοιά μας. Θύει τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ἵνα, φαγόντες, εὐφρανθῶμεν.

Ὁ ἄσωτος, ὁ νεώτερος υἱός «ἐλθών εἰς ἑαυτόν», μετενόησε

εἰλικρινά καί ἐπέστρεψε. Ζήτησε τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε  δεκτός εἰς τήν πατρικήν Ἑστίαν.                          Καί ὁ Πατήρ τόν ἀποκατέστησε ἐξ ὁλοκλήρου στή θέσι καί στά δικαιώματα πού εἶχε προτοῦ ἀπομακρυνθῆ. «Καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τον σιτευτόν θύσατε, και φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι ὁ υἱός μου νεκρός ἦν και ἀνέζησε, και ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Και ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι».

Ὁ πρεσβύτερος ἄσωτος υἱός, ὁ Φαρισαῖος, δέν χάρηκε. Δέν ἔγινε μέτοχος τῆς χαρᾶς τοῦ Πατρός για την ἐπιστροφή και τη σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του. «Καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Ἡ ἄπειρη ὅμως ἀγάπη, ὁ στοργικός Πατέρας, ὁ ὁποῖος θέλει την σωτηρίαν ὅλων μας ἐξέρχεται καί παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο ἄσωτο. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, τό ἔλεός  Του, τή θεϊκή συγκατάβασι. Ὁ Φαρισαῖος ὅμως ὁ ψευδοπιστός, ὁ ὑποκριτής καί μισάνθρωπος, εἶναι τόσο πωρωμένος καί ἀμετανόητος, πού ὄχι  μόνον δέν συγκινεῖται ἀπό τήν συγκατάβασι τοῦ Πατρός, πού τόν παρακαλεῖ νά εἰσέλθῃ καί νά γίνῃ μέτοχος τῆς χαρᾶς τῶν οὐρανῶν, ἀλλά τολμᾶ ὁ  ἀναίσχυντος, καί κατηγορεῖ τόν στοργικό Πατέρα, γιά τήν Εὐσπλαγχνίαν Του καί τό ἔλεός Του και μένει ἔξω ἀπό τη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ἐάν θέλουμε. Ὁ Πατέρας μᾶς συμβουλεύει και μᾶς καλεῖ κοντά Του. Ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά. Μᾶς πλησιάζει με στοργή και μᾶς παρακαλεῖ καί λέγει στον καθένα μας, ὅ,τι ἀκριβῶς εἶπε καί στό πρεσβύτερο υἱό: Τέκνον…Εὐφρανθῆναι δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν και ἀνέζησε, και ἀπολωλώς ἦν και εὑρέθη».

Με αὐτή την πατρική προτροπή τελειώνει ἡ παραβολή και ὁ πρεσβύτερος μένει ἔξω ἀπό την πατρική Ἑστία. Δέν δικαιώνεται.

Εἷναι καιρός ὁ καθένας μας νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν καί νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας, νά μετα- νοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά ἐπιστρέψουμε στή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ, στή θαλπωρή τῆς Πατρικῆς Ἑστίας.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ληστές, ἄσωτοι, ἐλεεινοί. Ἄς προσέξουμε νά ἀναγνωρίσουμε τά σφάλματά μας, ὅπως ὁ ἄσωτος, ὁ  νεώτερος υἱός,  νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στόν Πατέρα καί νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του καί νά χαροῦμε την ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, ἀκαταπαύστως, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν, διότι μόνον Σέ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα και το Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.