ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΤΟ ΘΕΟ.

ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΡΑΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.

 

«Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ τά σύμπαντα τῷ σῷ κράτει συνέχων καί τῇ θείᾳ σου καί πανσθενεῖ βουλῇ κυβερνῶν τόν κόσμον· ὁ ἑκάστῳ ἔθνει τάς ἰδίας ὁροθεσίας θέμενος, τό δέ εὐσεβές ἡμῶν ἔθνος ἐξαιρέτως εὐεργετήσας, την ἐπίγνωσιν τῆς σῆς ἀληθείας αὐτῷ χαρισάμενος και προς το φῶς τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πίστεως καθοδηγήσας, ἐξ αὐτοῦ δέ μεγάλους τῆς  Ἐκκλησίας Πατέρας  καί Διδασκάλους  ἀναδείξας, καί ἐλεύθερον μέν αὐτό ἐπί αἰῶνας διατηρήσας τῇ θείᾳ σου χάριτι, δουλωθέν δέ στηρίξας καί διασώσας καί εἰς ἐλεύθερον αὖθις βίον ἐξαναστήσας· Αὐτός, Πανάγιε Δέσποτα, πρόσδεξαι τάς εὐχαριστηρίους ἡμῶν δεήσεις ἐπί τῇ  ἀπελευθερώσει και τῇ Παλιγγενεσίᾳ αὐτοῦ. Και τάς μέν ψυχάς τῶν ὑπέρ  Πίστεως και Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων και ἐνδόξως  ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν ἀγῶσι πεσόντων ἤ ὑπό τῶν πολεμίων ἀναιρεθέντων ἤ ἐν αἰχμαλωσίᾳ καί κακουχίᾳ ἀποθανόντων πατέρων καί  ἀδελφῶν ἡμῶν μετά τῶν ἀπ’ αἰῶνός Σοι  εὐαρεστησάντων ἀνάπαυσον· ἡμᾶς δέ πάντας  ἀξίους τῆς ἐλευθερίας ἀνάδειξον, ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ  διατήρησον καί εἰς  πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί Σοί εὐάρεστον καθοδήγησον. Τούς πιστούς ἄρχοντας ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ και ὁμονοίᾳ διατήρησον, κατεύθυνον αὐτούς εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, στερέωσον αὐτούς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, λάλησον ἀγαθά ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν ὑπέρ τῆς Πατρίδος, ὑπέρ  τῆς Ἐκκλησίας Σου καί παντός τοῦ λαοῦ Σου. Σύ γάρ εἶ ὁ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης και Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καί Σύ τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί  ἀεί καί  εἰς τούς  αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ».

 

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

          ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ.

 

           

 «Ἐν τούτῳ γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Και πᾶν πνεῦμα ὅ μη ὁμολογεῖ τον Ἰησοῦ Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ  Θεοῦ οὐκ ἔστι· καί τοῦτό ἐστι τό τοῦ ἀντιχρίστου ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, και νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστιν ἤδη»(Α΄ Ἰω. δ΄ 2-3).

Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, «ὁ υἱός τῆς βροντῆς», ὁ Ἰωάννης, μᾶς βοηθεῖ να ξεχωρίσουμε το πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ἀπό το πνεῦμα τῆς πλάνης. Μᾶς τονίζει ποιό εἶναι το σημάδι, ποιό εἶναι το κριτήριο, μέ τό ὁποῖον μποροῦμε νά γνωρίσουμε καί νά διακρίνουμε ἀσφαλῶς τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, το πνεῦμα τῆς ἀληθείας,  ἀπό το πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου, ἀπό το πνεῦμα τῆς πλάνης. Καί ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος και λέγει ὅτι κάθε ἄνθρωπος, πού ὁμολογεῖ, μέ λόγια καί ἔργα, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐσαρκώθη πραγματικά και ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, ἔλαβε δούλου μορφήν και ἦλθε κοντά μας, αὐτός ὁ ὁμολογητής  τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχει το χάρισμα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ. Και κάθε πνεῦμα, κάθε ἄνθρωπος, πού δεν ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅτι ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, αὐτός ὁ ἀρνητής τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχει το πνεῦμα τῆς πλάνης, το πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου, δέν εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄρνησις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, εἶναι ἔργο τοῦ ἀντιχρίστου, για τον ὁποῖον ἔχετε ἀκούσει ὅτι ἔρχεται και σᾶς βεβαιώνω ὅτι τώρα ὁ Ἀντίχριστος  εἶναι στόν κόσμο, με ἀντιπροσώπους του, τούς αἱρετικούς και ψευτοδιδασκάλους, πού με τίς δολερές ψευτοδιδασκαλίες καί τίς αἱρέσεις τους προπαρασκευάζουν τόν ἐρχομό του.

Δυστυχῶς και σήμερα ὑπάρχουν πολλοί, πού δεν πιστεύουν καί δέν ὁμολογοῦν τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα. Ἀρνοῦνται τή Ἀποκάλυψι τοῦ Μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν, δηλαδή, και σήμερα, σύγχρονοι εἰκονομάχοι, σύγχρονοι εἰκονοκλάστες, πού, ἀρνούμενοι την ἐνανθρώπησι τοῦ Ἰησοῦ, ὄχι μόνον θραύουν, ποδοπατοῦν τίς ἱερές εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ και τῶν Ἁγίων Του, ἀλλά κυρίως ποδοπατοῦν, ἐξευτελίζουν, περιφρονοῦν καί κατατυραννοῦν τά εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ, τούς συνανθρώπους τους. Διότι κάθε ἄνθρωπος ἐπλάσθη «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Και ὅσοι ἔχουν τό πνεῦμα τῆς πλάνης,  τό πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου, ἀρνούμενοι τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης, ἄφρονες, ἄμυαλοι,  ζοῦν και πολιτεύονται, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, συμπεριφέρονται ὡς Ὀχιές, ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν», χύνουν τό δηλητήριον τῆς Κακίας καί τῆς Παραφροσύνης καί κατατυραννοῦν τά εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ, τούς συνανθρώπους τους.

Και εἶναι καιρός νά καταλάβουν, οἱ δύσμοιροι, οἱ ταλαίπωροι αὐτοί θνητοί, ὅτι, χωρίς πίστιν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐνανθρωπήσαντα, δέν βαδίζουν πρός τήν ἀποσύνθεσιν, ἀλλά πρός τό ἄσβεστον πῦρ τῷ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ, βαδίζουν  προς την ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ὁ Κύριος « ἔρχεται ταχύ» και με ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Του και με την εὐλογημένη Παρουσία Του θά κονιορτοποιήσῃ καί θά ἐξαφανίσῃ τόν Ἀντίχριστο και τούς ἀνρτιχρίστους, τούς δαιμονανθρώπους, πού θα πορευθοῦν εἰς κόλασιν αἰώνιον, «εἰς την λίμνην τοῦ πυρός την καιομένην ἐν θείῳ».

Ἀντίθετα ὅσοι πιστεύουν και «ὁμολογοῦν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα», και ζοῦν εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, ὅσοι ἐγκολπώνονται το Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης καί τό κάνουν «πρᾶξι», στήν καθημερινοί τους ζωή, ὡς εὐλογημένοι τοῦ Οὐρανίου πατρός, θά κληρονομήσουν τήν ἡτοιμασμένην αὐτοῖς Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου, θά κληρονομήσουν τήν αἰώνιον ζωήν, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν (πρβλ. Ἀποκ. ιθ΄20.κ΄10.κα΄8 καί Ματθ. κε΄46).ΕΙΘΕ! ΕΙΘΕ! ΓΕΝΟΙΤΟ!

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ! »

1

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ, ΚΥΡΙΕ!»

 

Κραυγή ἱκεσίας, ἑνός μεγάλου Ἁγίου. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὑπῆρξε ὑπέρμαχος ἀγωνιστής τῆς Ὀρθοδοξίας. Καλός Ποιμήν. Γνήσιος μιμητής τοῦ μόνου και μεγάλου Καλοῦ Ποιμένος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὥρισε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη του τή Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν, διότι ὁ Ἅγιος ὑπῆρξε φωτεινό, ζωντανό Παράδειγμα Θεολόγου πιστοῦ. Ὑπῆρξε πολύ δυνατός ἀγωνιστής, ὑπέρμαχος, ὑπερασπιστής τῶν ὀρθοδόξων Ἀληθειῶν ἐναντίον τῶν  αἱρετικῶν πλανῶν προερχομένων ἀπό τή Δύσι. Ἡ Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν εἶναι τρόπον τινά προέκτασις τῆς Κυριακῆς τῆς Ὁρθοδοξίας. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς με τη ζωή και τά φωτεινά ἔργα του ἐνσαρκώνει τήν Ὀρθοδοξία, ἐκπέμπει τό Φῶς και το Θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, γεννήθηκε  στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη τοῦ 13^ου  αἰῶνος, ἀπό εὐλαβεῖς γονεῖς. Ἀπό την τρυφερή του ἡλικία ὀρφάνεψε ἀπό πατέρα, ἀνετράφη ὅμως ἀπό τή μητέρα του «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἀπό μικρός πίστεψε, ἀγάπησε, λάτρεψε το Χριστό «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και ἀφοσιώθηκε στό Χριστό. Νεώτατος, ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα καί ἦλθε στό ἅγιον Ὄρος καί κατόπιν στή Σκήτη Βεροίας ἀσκήθηκε ἐκεῖ ἀρκετά χρόνια, στούς ἀσκητικούς ἀγῶνας καί στόν ἡσύχιον τρόπον ζωῆς, ἀξιώθηκε δέ θείων δωρεῶν. Ὁ Πανάγιος Θεός ἐκόσμησε τόν Ἅγιον, με πολλά χαρίσματα τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος. Ὑπέμεινε πολλές ταλαιπωρίες  δοξάζων τόν Θεόν, ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Κλήθηκε στή Θεσσαλονίκη καί χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Ὅταν παρουσιάστηκε ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός και πολεμοῦσε, μέ τίς αἱρετικές διδασκαλίες του,  τούς ἡσυχαστάς, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ σοφός καί ἅγιος αὐτός Ἱεράρχης, κατεπολέμησε καί κατετρόπωσε τόν Αἱρετικό Βαρλαάμ. Καί στίς δύο Συνόδους κατά Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ (1341) και κατά τοῦ Ἀκινδύνου, τοῦ ὁμόφρονος τοῦ Βαρλαάμ(1347) ἀγωνίσθηκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, γιά τά ὀρθά δόγματα τῆς Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Με την ὁρθόδοξον διδασκαλία του ὁ Ἅγιος κατετροπωσε τούς κήρυκες τῆς Δυτικῆς Πλάνης και Θριάμβευσε ἡ Ὀρθοδοξία. Το 1349 ἔγινε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ὑπῆρξε Καλός Ποιμήν. Ἔφθασε σέ ἡλικία 63 ἐτῶν και ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Υπῆρξε πράγματι «Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ», «Στήριγμα καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας», «τῶν μοναστῶν ἡ καλονή», «καύχημα τῆς Θεσσαλονίκης», «Κῆρυξ τῆς Χάριτος». Ὁ ἅγιος ἐκτός τῶν ἄλλων χαρισμάτων εἶχε καί τό «Χάρισμα τῶν δακρύων». Τά δάκρυά του ἦσαν δάκρυα μετανοίας και δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, γιά τίς ἀπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Του.

Το ἱερό του λείψανο σώζεται στό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης, πού φέρει το ὄνομά Του. Ὁ ἅγιος ὑπῆρξε  πρότυπο ἁγίας ζωῆς, παράδειγμα σέ ὅλους μας πρός μίμησιν. Ἡ ζωή του ὁλόκληρη ὑπῆρξε μιά ἀδιάλειπτη κραυγή ἱκεσίας πρός τόν Θεόν πρός τόν Ὁποῖον, μετά δακρύων, ἔλεγε: «Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος, Κύριε!»

Ἡ Μνήμη τοῦ ἁγίου ἑορτάζεται πρός μίμησιν τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου.

 Και εἶναι καιρός καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, ἀγαπητά μου παιδιά, να στραφοῦμε προς τούς Ἁγίους μας και μιμούμενοι την Ἁγία τους ζωή να βροῦμε ἀνάπαυσι και γαλήνη στην ψυχή μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης,  Σύ και μόνον Σύ εἶσαι το ἀληθινόν Φῶς, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στον Κόσμο. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Διῶξε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τήν  ψυχή καί τή ζωή μας. Βοήθησέ μας νά καθαρίσουμε τή λάσπη καί τή βρωμιά, πού μᾶς πνίγει,   μᾶς δηλητηριάζει καί σκοτιζει τό νοῦ καί τήν καρδιά μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας! Φώτισε τά σκοτάδια μας, Κύριε! Ἀξίωσέ μας, να κηρύσσουμε, λόγῳ και ἔργῳ, τήν πρός Σέ Ὀρθόδοξον Πίστιν μας καί νά Σέ δοξάζουμε και, ἀσιγήτως, μετά δακρύων,  νά Σέ δοξολογοῦμεν, διότι Σέ Σένα καί μόνον Σένα, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Ο ΘΕΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ(Λουκ. α΄ 26-38),ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν  25^η Μαρτίου πανηγυρίζει τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Παρθένου Μαρίας. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς διηγεῖται το χαρμόσυνο γεγονός τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεως. Ὁ Παγάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός ἀποστέλλει τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ καί ἀποκαλύπτει «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον».

Ὁ Πανοικτίρμων καί Πάνσοφος Δημιουργός, δέν δημιούργησε τόν ἄνθρωπον «εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν», καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι και εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄ Τιμόθ, β΄ 4). Ἀπό τόν ἐπουράνιο Θρόνο Του σκύβει και ρίχνει σπλαγχνικό τό Θεῖον Βλέμμα Του στή γῆ. Εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του, πού στενάζουν κάτω ἀπό τά δεσμά τοῦ Διαβόλου, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς τους, ἀπό την Πατρική Ἑστία. Βλέπει τήν κατάντια μας, ἀκούει τούς στεναγμούς μας καί τά βάσανά μας καί  ἀποφασίζει νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία εἰς την ὁποίαν εἴχαμε περιέλθει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἀποφασίζει νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τούς τρεῖς μεγάλους ἔχθρούς μας: Ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό, ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄Ἰω.ε΄19).

«Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», ὅταν βρέθηκε «ὁ ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ», ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος, «ἡ μόνη ἐν γυναιξί εὐλογημένη και καλή», ἡ μόνη ἀξία νά δεχθῇ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τότε ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν Αὐτοῦ εἰς τόν Κόσμον. Ἡ Παρθένος ὑποτάσσεται στή Θεία Βουλή νά γεννήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν τέλειον Θεόν, πού καταδέχεται καί γίνεται  τέλειος ἄνθρωπος, καί ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν εἴχαμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Ἔρχεται ὁ Θεός καί ἀποκαλύπτει  ὅτι ἔφθασε ὁ καιρός τῆς σωτηρίας μας. Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη πραγματοποιεῖ τήν προαιώνια Βουλή Του. Ἀποκαλύπτει τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του.

Ἀποκαλύπτει τό ὄντως μέγα Μυστήριον τῆς σωτηρίας μας διά τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτήν τήν ἀποκάλυψι ἀναγγέλλει ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ στήν Παρθένο κατά την ἐπίσκεψί του στη Ναζαρέτ, ὅταν τῆς λέγει: «Χαῖρε κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν». Καί στήν ταραχή καί τήν ἀπορία της, ὁ Ἀρχάγγελος ἀποκρίνεται: «Μή φοβοῦ Μαριάμ· εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Και ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν…Εἶπε δέ ἡ Μαριάμ πρός τόν Ἄγγελον· Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γυνώσκω; Καί ἀποκριθείς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό καί  τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ… ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα». Τότε ἡ πιστή και ἄχραντη Παρθένος ὁλόψυχα ὑποτάσσεται εἰς το Θεῖον Θέλημα καί γίνεται το ὄργανον, πρός πραγματοποίησιν τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ και λέγει:« Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου». Γνωρίζει ἡ σεμνή και ἄσπιλη Παρθένος ὅτι «ὅπου γάρ βούλεται Θεός νικᾶται φύσεως τάξις» καί γίνεται συλλειτουργός τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου. «Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον. Ὅτι δηλαδή: Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη  ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ. γ΄ 16). Διά τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὁ Θεός φανερώνει, ἀπόκαλύπτει τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον Μυστήριον, ὅτι , δηλαδή, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός τῆς Παρθένου γίνεται καί Γαβριήλ την Χάριν εὐαγγελίζεται. Εἶναι γεγονός, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ὑπέρλογο, ξεπερνάει τήν νοητικήν μας ἱκανότητα, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρήνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Ὅσοι δέν ἀναγνωρίζουν τό πεπερασμένον τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί προσπαθοῦν νά ἐξιχνιάσουν τό Μυστήριον τοῦ Θεοῦ μάταια παλεύουν διότι εἶναι ἀδύνατον νά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, τό Πῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος. Πῶς νά ἐκφράσουμε τά ἀνέκφραστα, νά περιγράψουμε τά ἀπερίγραπτα, να διαλαλήσουμε τά «ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν»;

Ὁ ἱερός Γρηγόριος λέγει ὅτι «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσωμεν», θά τρελλαθοῦμε. Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;»

Ὅσοι δέ ἄμυαλοι, ἄφρονες ἄνθρωποι, ἀρνοῦνται  ὅλα ἐκεῖνα , πού δέν τά χωράει ὁ νοῦς τους, ὅσοι ἀρνοῦνται τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἄν ὄχι τίποτε ἄλλο, εἶναι ἀσφαλῶς γελοιωδέστατοι καί δυστυχεῖς. Ἀντίθετα οἱ πιστοί προσεγγίζουν διά τῆς Πίστεως τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας και πιστεύουν στό Χριστό. «Ὁμολογοῦν  Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα»(Α΄Ἰωάν.δ΄2) καί  ἀπολάμβάνουν τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ.

Καί εἶναι καιρός να κατανοήσουμε ὅλοι ὅ, τι ὁ Θεός ἀποκαλύπτει, μέ τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Αὐτοῦ Υἱοῦ, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Καί ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἁγνή καί ἄχραντος Παρθένος, ταπεινά δέχθηκε  νά ὑπηρετήσῃ τήν  προαιώνιον Βουλή τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, Μητέρα τοῦ Υἱοῦ Τοῦ Θεοῦ, Θεοτόκος, ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε προθύμως νά ὑποτάξουμε τό δικό μας θέλημα, στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά δεχθοῦμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν Ἐλευθερωτήν.  Και ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά εὐχαριστήσωμεν τόν Κύριον, πού μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο  ἀπό γῆς, πρός Οὐρανόν, πού μᾶς χάραξε μέ το πανάγιον Αἷμα Του. 

Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εἶναι γιά μᾶς τούς Ἕλληνες διπλῆ Γιορτή. Διότι  τά σύμπαντα γιορτάζουν τήν ἀπελευθέρωσί τους ἀπό τή δουλεία  τῆς ἁμαρτίας. Ἐμεῖς δέ οἱ Ἕλληνες γιορτάζουμε συγχρόνως καί τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό τόν ἐπάρατο τουρκικό ζυγό. Καί ἔχουμε ΧΡΕΟΣ νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία Μητέρα Του, μᾶς κράτησαν ζωντανούς  τά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καί μᾶς  βοήθησαν να ἀποτινάξουμε τό φοβερό αὐτό ζυγό. Τήν 25^η  Μαρτίου ξεσηκώθηκε το Γένος, μέ μοναδικά ὅπλα τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγιά, ἠ Ὑπέρμαχος Στρατηγός μᾶς ἐλευθέρωσαν. Οἱ Ἥρωες τοῦ 1821, πολέμησαν « γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγία καί γιά τῆς Πατριδος την Ἐλευθερίαν». Μόνον ὁ Θεός καί ἡ Παναγία μᾶς βοήθησαν καί κανείς ἄλλος. Οἱ λυκόφιλοι δέν μᾶς βοήθησαν. Ἀντίθετα προσπάθησαν νά μᾶς ἀφανίσουν, διότι μισοῦν τό Φῶς καί φθονοῦν τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς ἀνθρωπιᾶς ὅλοι αὐτοί οἱ Σκοταδιστές, πού τό παίζουν προοδευτικοί.

Οἱ πτωχοί παπάδες καί οἱ καλόγεροι μᾶς παραστάθηκαν.

Θυσιάσθηκαν πρῶτοι γιά τήν Πίστι καί τήν Πατρίδα. Ἔλυωσαν τά ἀφιερώματα τῶν ναῶν καί τά καντήλια καί τά ἔκαναν βόλια γιά τόν ἀγῶνα. Καί μετέτρεψαν τούς Ναούς καί τά μοναστήρια σέ θεραπευτήρια καί καταφύγια τῶν ἀγωνιστῶν, παρηγοριά ὅλων τῶν πονεμένων. 

Γεγονότα, πού δέν πρέπει νά ξεχνοῦν οἱ Νέες γενιές. Καί τό τονίζω αὐτό, γιατί δυστυχῶς ὑπάρχουν σήμερα μιά χοῦφτα Γραικύλων, μιά χοῦφτα λαμόγια, πού ντροπιάζουν τήν Ἑλλάδα μας, μια χοῦφτα Γκέϊ, πού παρελαύνοντας τήν ἀνωμαλία τους στούς δρόμους, λερώνουν καί βρωμίζουν τόν τόπο μας, τά αἱματωβαμένα Χώματά μας, με συνθήματα ΝΤΡΟΠΗΣ, τῇ ἀνοχῇ τῶν ἀθέων καί Γραικύλων  Ἁρμοδίων Ἀρχῶν. Τονίζω δέ ἐπίσης ὅτι ἐπιβλέπει ὁ Θεός τό Γένος τῶν Ἑλλήνων καί οἱ γνήσιοι Ἕλληνες εἶναι ἕτοιμοι  καί σήμερα  νά δώσουν καί τή ζωή τους  γιά τήν Ἑλλάδα.

ΓΡΗΓΟΡΟΥΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ.

     

Διακηρύττω, λοιπόν, στούς ὀλίγους αὐτούς βρωμιάρηδες, ὅτι οἱ γνήσιοι Ἕλληνες, Γκέϊ, (ἄκαρπες συκιές), καί ἀνθέλληνες, δέν γίνονται.

«Καβάλα πᾶν στήν Ἐκκλησιά καβάλα προσκυνᾶνε». Καί ὅπως λέει ὁ Κολοκοτρώνης: «Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καί στούς Θεούς ὄρθιοι μιλοῦμε».

Καιρός νά καταλάβουν ὅλοι ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἐλευθέρωσε καί μᾶς προστατεύει. Εἷναι μαζί μας Ὁ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ὁ Ἕνας καί Μόνος Ἀληθινός Θεός. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε Ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» Καί ἔστι ἡ Χείρ  Ὑψηλή.

Εἶναι μαζί μας ὁ Ἐξουσιαστής καί Ἐλεθερωτής, ὁ Παντοκράτωρ. Και ἔστι ἡ Χείρ ὑψηλή, ἕτοιμη νά καταπέσῃ καί νά συντρίψῃ παντα ἐχθρόν καί πολέμιον τῆς Πατρίδος μας. Ὁ Παντοδύναμος μᾶς ἐλευθέρωσε καί μᾶς προστατεύει. Ἡ Ἑλλάδα ἡ Χώρα τοῦ Φωτός, ἔχει  τήν εὐλογημένη ἀπό τό Θεό ἀποστολή νά Ζῌ  γιά νά κηρύττῃ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Αὐτή εἶναι ἡ προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ καί καμμιά ἀπολύτως δύναμις δέν θά μπορέσῃ ποτέ νά ἀνατρέψῃ. ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτῷ ἡ δόξα και το κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

Ὁ Χριστός  κι' ἡ Παναγιά, ἡ Ὑπέρμαχος  Στρατηγός, σκεπάζουν τήν Ἑλλάδα.

       Χαῖρε, Δέσποινα, Προστασία καί Σκέπη καί         σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ

                       ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣῌ

 

«Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός». Τό Κακόν  εἶναι δημιούργημα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὡς Πάνσοφος καί Πανάγαθος, μᾶς χάρισε νουν και ἐλευθερίαν. Μᾶς τίμησε, ἀλλά ἐμεῖς δεν κατανοήσαμε τήν τιμήν καί ξεπέφτουμε στήν τάξι τῶν ἀλόγων ζώων. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας μας. Ἔτσι γεννᾶται το Κακόν στόν κόσμο. Ὁ Θεός προγνωρίζει, ἀλλά ἡ πρόγνωσίς Του δέν ἐπεμβαίνει, δέν ἐμποδίζει τήν ἐλευθερία μας. Μποροῦμε να κάνουμε ὅ, τι θέλουμε. Εἴμαστε ἐλεύθεροι.

Ἄν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τήν καθημερινή μας ζωή, διαπιστώνουμε ὅτι ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῆς προβληματικῆς μας συ μπεριφορᾶς, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τόν Ἕναν καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί «Ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν». Ὑποφέρουμε, σέ παγκόσμια Κλίμακα, γιατί εἴμαστε σάρκες. Ὑποφέρουμε, γιατί μᾶς κυριεύει το «σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν Θάνατον» (Ρωμ. η΄6-7), ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»(Ρωμ. στ΄23).

 Τρανό παράδειγμα σήμερα εἶναι ὁ θανατηφόρος Κορωναϊός  Covid-19, με τίς μεταλλάξεις του.

Εἶναι ἕνας ἰός, θανατηφόρο μικρόβιο, κατασκεύασμα τοῦ Ἐργαστηρίου, ὅπλο στα χέρια δαιμονανθρώπων. Το κατασκέυασαν στό Ἐργαστήριον τοῦ Διαβόλου. Καί, γιά δικούς τους σκοπούς, τό ἐξαπέλυσαν ἤ τούς ξέφυγε ἀπό δική τους ἀμέλεια; ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ.

Πάντως, ὅπως κι’ ἄν ἔχῃ τό πρᾶγμα, εἶναι γεγονός ὅτι ὁ θανατηφόρος ἰός ὑπάρχει. Ἔγινε πανδημία.

Καί ὑποφέρουμε. Καθημερινά και σέ παγκόσμια Κλίμακα, πεθαίνουν συνάνθρωποί μας.

Προσωπικά, ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, «διά την ἀπιστίαν ἡμῶν». «Διά τό εἶναι ἡμᾶς σάρκας». Και ὑποφέρουμε πιστοί και ἄπιστοι ἀδιακρίτως. Το μικρόβιον δεν ξεχωρίζει τούς πιστούς από τούς ἀπίστους. Καί κανείς δέν μπορεῖ να πῇ: Ἐγώ εἶμαι πιστός και ὁ Θεός θά μέ προφυλάξῃ καί δέν θά πάθω τίποτε. Δέν κάναμε συμφωνία μέ τό Θεό. Ἄν σκεπτόμαστε ἔτσι, θά ἦταν βλασφημία. «Τότε ἐμπορίαν ἄν ἐποιοῦμεν και οὐ θεοσέβειαν». Ἐξάλλου δικό μας δημιούργημα εἶναι ὁ ἰός. Ἑμεῖς τόν φτιάξαμε. Εἶναι δημιούργημα τῆς δικῆς μας κακῆς προαιρέσεως. Δίκαια ὑποφέρουμε.

Τώρα ἄς ἐξετάσουμε πῶς μποροῦμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό προϊόν αὐτό τῆς κακῆς μας προαιρέσεως.

Ὅλοι ὀφείλουμε νά ἀφήσουμε τίς μικρότητες, τούς  ἐγωϊσμούς καί νά τηροῦμε αὐστηρά ὅλα  τά μέτρα προστασίας ἀπό τον ἰό. Ὀφείλουμε να κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν στον ἄνθρωπο. Νά ἐξαντλήσουμε ὅλα τά ἀνθρωπίνως δυνατά.

Δυστυχῶς διαπιστώνουμε Ὅτι ἔχουμε ἐξαντλήσει ὅλα τά ἀνθρώπινα μέσα και, δυστυχῶς, ὁ ἰός  συνεχίζει τή θανατηφόρο πορεία Του. Τώρα μποροῦμε να ποῦμε ὅτι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά ἐστί παρά τῷ Θεῷ». Διαπιστώνουμε ὅτι «τοῦτο το δαιμόνιον, τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ»(Μάρκ. θ΄29).

Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί συνεχίζει νά θερίζῃ ὁ Κορωναϊός, νά μεταλλάσσεται καί νά θανατώνῃ. Συνεχίζουμε να ὑποφέρουμε διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν. Ξεχάσαμε την προσευχή καί τή νηστεία. Ἀνοίξαμε τά Νοσοκομεῖα, πού προσπαθοῦν οἱ γιατροί μας καί τό νοσηλευτικό προσωπικό, ἀπεγνωσμένα νά βοηθήσουν, μέ τά ἀδύνατα, ἀνθρώπινα μέσα, καί ξεχνᾶμε ὅτι αὐτός ὁ ἱός δέν εἶναι δυνατόν νά βγῇ μέ κανένα ἄλλο μέσον παρά μέ προσευχήν καί νηστείαν. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἐμεῖς… Κλείσαμε τίς Ἐκκλησίες μας, πού εἶναι τά πραγματικά καί σίγουρα θεραπευτήρια. Ἐγκαταλείψαμε τόν «Πανακῆ ἰατρόν» και στερούμεθα, με τή θέλησί μας, «τό Φάρμακον τῆς Ἀθανασίας, τό Ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν». Δέν κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος.

Συνωστιζόμαστε στά Καταστήματα Τροφίμων, στα Φαρμακεῖα, στις Τράπεζες και ὅπου ἀλλοῦ και δέν φοβούμαστε τη διασπορά τοῦ ἰοῦ, μόνον στην Ἐκκλησία  φοβούμαστε. Φοβούμαστε δηλαδή ἐκεῖ ὅπου, τηροῦντες τά μέτρα προστασίας, ὄχι μόνον δέν πρέπει να φοβούμαστε, ἀλλά  ἐκεῖ πού, σίγουρα θεραπευόμαστε ψυχικά καί σωματικά.

Ὤ τῆς ἀναισχυντίας! Ὤ τῆς Παραφροσύνης!

Μέ τή στάσι μας αὐτή καί  τήν ἐγκληματική μας ἀνοχή, τί λόγο θά δώσουμε στό Θεό ἐμεῖς οἱ παπάδες καί οἱ Ἀρχιπαπάδες; Κλείνουμε τίς Ἐκκλησίες, ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει. Στεροῦμε τούς πιστούς τά Φάρμακα τῆς ζωῆς,

Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις, που μετακινεῖ βουνά;Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις ἡ νικήσασα τόν κόσμον;

Ποῦ  εἶναι ὁ Προσευχή καί ἡ νηστεία, τά μόνα δυνατά ὅπλα, νά διώξουν ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τά δαιμόνια, τούς δαιμονικούς ἰούς, και τούς ἰούς τῆς ἀπιστίας; Ποῦ ἔχουμε δώσει τήν ψυχή μας;

Μήπως ἀφήσαμε  ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα μας; Καιρός νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί, ὁλόψυχα νά στραφοῦμε στό Θεό.

Ἁγαπητά μου παιδιά, ὁ Θεός εἶναι Μεγάλος. Εἶναι Εὔσπλαγχνος, Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων. Εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι ὁ Μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς καί δεν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Καί πιό σίγουρο εἶναι ὅτι μᾶς δέχεται, εἰλικρινά μετανοιωμένους καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό με την ἐπιστροφή μας στήν Πατρική Ἑστία. Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά και τούς παντοειδεῖς κορωναϊούς, καλόν εἶναι να μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στο Θεό και να ζητήσουμε το Ἔλεός του. Ἡ ἐπιστροφή μας, μέ πίστι θερμή, στό Θεό μας, εἶναι ἡ μόνη λύσις στό ἀνθρώπινο δρᾶμα, ἡ μόνη θεραπεία στή δυστυχία μας καί νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι «τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μη ἐν Προσευχῇ και νηστείᾳ» και ὅτι ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣῌ. Αὐτόν και μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν.  Εἰς Αὐτόν, τόν «Πανακῆ Ἰατρόν», ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.