ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ

                       ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣῌ

 

«Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός». Τό Κακόν  εἶναι δημιούργημα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὡς Πάνσοφος καί Πανάγαθος, μᾶς χάρισε νουν και ἐλευθερίαν. Μᾶς τίμησε, ἀλλά ἐμεῖς δεν κατανοήσαμε τήν τιμήν καί ξεπέφτουμε στήν τάξι τῶν ἀλόγων ζώων. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας μας. Ἔτσι γεννᾶται το Κακόν στόν κόσμο. Ὁ Θεός προγνωρίζει, ἀλλά ἡ πρόγνωσίς Του δέν ἐπεμβαίνει, δέν ἐμποδίζει τήν ἐλευθερία μας. Μποροῦμε να κάνουμε ὅ, τι θέλουμε. Εἴμαστε ἐλεύθεροι.

Ἄν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τήν καθημερινή μας ζωή, διαπιστώνουμε ὅτι ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῆς προβληματικῆς μας συ μπεριφορᾶς, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τόν Ἕναν καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί «Ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν». Ὑποφέρουμε, σέ παγκόσμια Κλίμακα, γιατί εἴμαστε σάρκες. Ὑποφέρουμε, γιατί μᾶς κυριεύει το «σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν Θάνατον» (Ρωμ. η΄6-7), ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»(Ρωμ. στ΄23).

 Τρανό παράδειγμα σήμερα εἶναι ὁ θανατηφόρος Κορωναϊός  Covid-19, με τίς μεταλλάξεις του.

Εἶναι ἕνας ἰός, θανατηφόρο μικρόβιο, κατασκεύασμα τοῦ Ἐργαστηρίου, ὅπλο στα χέρια δαιμονανθρώπων. Το κατασκέυασαν στό Ἐργαστήριον τοῦ Διαβόλου. Καί, γιά δικούς τους σκοπούς, τό ἐξαπέλυσαν ἤ τούς ξέφυγε ἀπό δική τους ἀμέλεια; ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ.

Πάντως, ὅπως κι’ ἄν ἔχῃ τό πρᾶγμα, εἶναι γεγονός ὅτι ὁ θανατηφόρος ἰός ὑπάρχει. Ἔγινε πανδημία.

Καί ὑποφέρουμε. Καθημερινά και σέ παγκόσμια Κλίμακα, πεθαίνουν συνάνθρωποί μας.

Προσωπικά, ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, «διά την ἀπιστίαν ἡμῶν». «Διά τό εἶναι ἡμᾶς σάρκας». Και ὑποφέρουμε πιστοί και ἄπιστοι ἀδιακρίτως. Το μικρόβιον δεν ξεχωρίζει τούς πιστούς από τούς ἀπίστους. Καί κανείς δέν μπορεῖ να πῇ: Ἐγώ εἶμαι πιστός και ὁ Θεός θά μέ προφυλάξῃ καί δέν θά πάθω τίποτε. Δέν κάναμε συμφωνία μέ τό Θεό. Ἄν σκεπτόμαστε ἔτσι, θά ἦταν βλασφημία. «Τότε ἐμπορίαν ἄν ἐποιοῦμεν και οὐ θεοσέβειαν». Ἐξάλλου δικό μας δημιούργημα εἶναι ὁ ἰός. Ἑμεῖς τόν φτιάξαμε. Εἶναι δημιούργημα τῆς δικῆς μας κακῆς προαιρέσεως. Δίκαια ὑποφέρουμε.

Τώρα ἄς ἐξετάσουμε πῶς μποροῦμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό προϊόν αὐτό τῆς κακῆς μας προαιρέσεως.

Ὅλοι ὀφείλουμε νά ἀφήσουμε τίς μικρότητες, τούς  ἐγωϊσμούς καί νά τηροῦμε αὐστηρά ὅλα  τά μέτρα προστασίας ἀπό τον ἰό. Ὀφείλουμε να κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν στον ἄνθρωπο. Νά ἐξαντλήσουμε ὅλα τά ἀνθρωπίνως δυνατά.

Δυστυχῶς διαπιστώνουμε Ὅτι ἔχουμε ἐξαντλήσει ὅλα τά ἀνθρώπινα μέσα και, δυστυχῶς, ὁ ἰός  συνεχίζει τή θανατηφόρο πορεία Του. Τώρα μποροῦμε να ποῦμε ὅτι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά ἐστί παρά τῷ Θεῷ». Διαπιστώνουμε ὅτι «τοῦτο το δαιμόνιον, τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ»(Μάρκ. θ΄29).

Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί συνεχίζει νά θερίζῃ ὁ Κορωναϊός, νά μεταλλάσσεται καί νά θανατώνῃ. Συνεχίζουμε να ὑποφέρουμε διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν. Ξεχάσαμε την προσευχή καί τή νηστεία. Ἀνοίξαμε τά Νοσοκομεῖα, πού προσπαθοῦν οἱ γιατροί μας καί τό νοσηλευτικό προσωπικό, ἀπεγνωσμένα νά βοηθήσουν, μέ τά ἀδύνατα, ἀνθρώπινα μέσα, καί ξεχνᾶμε ὅτι αὐτός ὁ ἱός δέν εἶναι δυνατόν νά βγῇ μέ κανένα ἄλλο μέσον παρά μέ προσευχήν καί νηστείαν. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἐμεῖς… Κλείσαμε τίς Ἐκκλησίες μας, πού εἶναι τά πραγματικά καί σίγουρα θεραπευτήρια. Ἐγκαταλείψαμε τόν «Πανακῆ ἰατρόν» και στερούμεθα, με τή θέλησί μας, «τό Φάρμακον τῆς Ἀθανασίας, τό Ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν». Δέν κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος.

Συνωστιζόμαστε στά Καταστήματα Τροφίμων, στα Φαρμακεῖα, στις Τράπεζες και ὅπου ἀλλοῦ και δέν φοβούμαστε τη διασπορά τοῦ ἰοῦ, μόνον στην Ἐκκλησία  φοβούμαστε. Φοβούμαστε δηλαδή ἐκεῖ ὅπου, τηροῦντες τά μέτρα προστασίας, ὄχι μόνον δέν πρέπει να φοβούμαστε, ἀλλά  ἐκεῖ πού, σίγουρα θεραπευόμαστε ψυχικά καί σωματικά.

Ὤ τῆς ἀναισχυντίας! Ὤ τῆς Παραφροσύνης!

Μέ τή στάσι μας αὐτή καί  τήν ἐγκληματική μας ἀνοχή, τί λόγο θά δώσουμε στό Θεό ἐμεῖς οἱ παπάδες καί οἱ Ἀρχιπαπάδες; Κλείνουμε τίς Ἐκκλησίες, ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει. Στεροῦμε τούς πιστούς τά Φάρμακα τῆς ζωῆς,

Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις, που μετακινεῖ βουνά;Ποῦ εἶναι ἡ Πίστις ἡ νικήσασα τόν κόσμον;

Ποῦ  εἶναι ὁ Προσευχή καί ἡ νηστεία, τά μόνα δυνατά ὅπλα, νά διώξουν ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τά δαιμόνια, τούς δαιμονικούς ἰούς, και τούς ἰούς τῆς ἀπιστίας; Ποῦ ἔχουμε δώσει τήν ψυχή μας;

Μήπως ἀφήσαμε  ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα μας; Καιρός νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί, ὁλόψυχα νά στραφοῦμε στό Θεό.

Ἁγαπητά μου παιδιά, ὁ Θεός εἶναι Μεγάλος. Εἶναι Εὔσπλαγχνος, Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων. Εἶναι σίγουρο ὅτι εἶναι ὁ Μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς καί δεν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Καί πιό σίγουρο εἶναι ὅτι μᾶς δέχεται, εἰλικρινά μετανοιωμένους καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό με την ἐπιστροφή μας στήν Πατρική Ἑστία. Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά και τούς παντοειδεῖς κορωναϊούς, καλόν εἶναι να μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στο Θεό και να ζητήσουμε το Ἔλεός του. Ἡ ἐπιστροφή μας, μέ πίστι θερμή, στό Θεό μας, εἶναι ἡ μόνη λύσις στό ἀνθρώπινο δρᾶμα, ἡ μόνη θεραπεία στή δυστυχία μας καί νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι «τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μη ἐν Προσευχῇ και νηστείᾳ» και ὅτι ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣῌ. Αὐτόν και μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν.  Εἰς Αὐτόν, τόν «Πανακῆ Ἰατρόν», ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.