«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ! »

1

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ, ΚΥΡΙΕ!»

 

Κραυγή ἱκεσίας, ἑνός μεγάλου Ἁγίου. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὑπῆρξε ὑπέρμαχος ἀγωνιστής τῆς Ὀρθοδοξίας. Καλός Ποιμήν. Γνήσιος μιμητής τοῦ μόνου και μεγάλου Καλοῦ Ποιμένος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὥρισε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη του τή Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν, διότι ὁ Ἅγιος ὑπῆρξε φωτεινό, ζωντανό Παράδειγμα Θεολόγου πιστοῦ. Ὑπῆρξε πολύ δυνατός ἀγωνιστής, ὑπέρμαχος, ὑπερασπιστής τῶν ὀρθοδόξων Ἀληθειῶν ἐναντίον τῶν  αἱρετικῶν πλανῶν προερχομένων ἀπό τή Δύσι. Ἡ Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν εἶναι τρόπον τινά προέκτασις τῆς Κυριακῆς τῆς Ὁρθοδοξίας. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς με τη ζωή και τά φωτεινά ἔργα του ἐνσαρκώνει τήν Ὀρθοδοξία, ἐκπέμπει τό Φῶς και το Θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, γεννήθηκε  στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη τοῦ 13^ου  αἰῶνος, ἀπό εὐλαβεῖς γονεῖς. Ἀπό την τρυφερή του ἡλικία ὀρφάνεψε ἀπό πατέρα, ἀνετράφη ὅμως ἀπό τή μητέρα του «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἀπό μικρός πίστεψε, ἀγάπησε, λάτρεψε το Χριστό «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και ἀφοσιώθηκε στό Χριστό. Νεώτατος, ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα καί ἦλθε στό ἅγιον Ὄρος καί κατόπιν στή Σκήτη Βεροίας ἀσκήθηκε ἐκεῖ ἀρκετά χρόνια, στούς ἀσκητικούς ἀγῶνας καί στόν ἡσύχιον τρόπον ζωῆς, ἀξιώθηκε δέ θείων δωρεῶν. Ὁ Πανάγιος Θεός ἐκόσμησε τόν Ἅγιον, με πολλά χαρίσματα τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος. Ὑπέμεινε πολλές ταλαιπωρίες  δοξάζων τόν Θεόν, ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Κλήθηκε στή Θεσσαλονίκη καί χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Ὅταν παρουσιάστηκε ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός και πολεμοῦσε, μέ τίς αἱρετικές διδασκαλίες του,  τούς ἡσυχαστάς, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ σοφός καί ἅγιος αὐτός Ἱεράρχης, κατεπολέμησε καί κατετρόπωσε τόν Αἱρετικό Βαρλαάμ. Καί στίς δύο Συνόδους κατά Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ (1341) και κατά τοῦ Ἀκινδύνου, τοῦ ὁμόφρονος τοῦ Βαρλαάμ(1347) ἀγωνίσθηκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, γιά τά ὀρθά δόγματα τῆς Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Με την ὁρθόδοξον διδασκαλία του ὁ Ἅγιος κατετροπωσε τούς κήρυκες τῆς Δυτικῆς Πλάνης και Θριάμβευσε ἡ Ὀρθοδοξία. Το 1349 ἔγινε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ὑπῆρξε Καλός Ποιμήν. Ἔφθασε σέ ἡλικία 63 ἐτῶν και ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Υπῆρξε πράγματι «Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ», «Στήριγμα καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας», «τῶν μοναστῶν ἡ καλονή», «καύχημα τῆς Θεσσαλονίκης», «Κῆρυξ τῆς Χάριτος». Ὁ ἅγιος ἐκτός τῶν ἄλλων χαρισμάτων εἶχε καί τό «Χάρισμα τῶν δακρύων». Τά δάκρυά του ἦσαν δάκρυα μετανοίας και δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, γιά τίς ἀπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Του.

Το ἱερό του λείψανο σώζεται στό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης, πού φέρει το ὄνομά Του. Ὁ ἅγιος ὑπῆρξε  πρότυπο ἁγίας ζωῆς, παράδειγμα σέ ὅλους μας πρός μίμησιν. Ἡ ζωή του ὁλόκληρη ὑπῆρξε μιά ἀδιάλειπτη κραυγή ἱκεσίας πρός τόν Θεόν πρός τόν Ὁποῖον, μετά δακρύων, ἔλεγε: «Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος, Κύριε!»

Ἡ Μνήμη τοῦ ἁγίου ἑορτάζεται πρός μίμησιν τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου.

 Και εἶναι καιρός καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, ἀγαπητά μου παιδιά, να στραφοῦμε προς τούς Ἁγίους μας και μιμούμενοι την Ἁγία τους ζωή να βροῦμε ἀνάπαυσι και γαλήνη στην ψυχή μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης,  Σύ και μόνον Σύ εἶσαι το ἀληθινόν Φῶς, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στον Κόσμο. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Διῶξε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τήν  ψυχή καί τή ζωή μας. Βοήθησέ μας νά καθαρίσουμε τή λάσπη καί τή βρωμιά, πού μᾶς πνίγει,   μᾶς δηλητηριάζει καί σκοτιζει τό νοῦ καί τήν καρδιά μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας! Φώτισε τά σκοτάδια μας, Κύριε! Ἀξίωσέ μας, να κηρύσσουμε, λόγῳ και ἔργῳ, τήν πρός Σέ Ὀρθόδοξον Πίστιν μας καί νά Σέ δοξάζουμε και, ἀσιγήτως, μετά δακρύων,  νά Σέ δοξολογοῦμεν, διότι Σέ Σένα καί μόνον Σένα, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.