«Η ΧΑΡΙΣ ΕΠΕΛΑΜΨΕΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

 

Δόξα στόν Πατέρα, τον Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

 

Ἐπέλαμψεν ἡ Χάρις Σου, Κύριε. Γέμισε φῶς τόν νοῦν και την καρδιά μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας, λάμπρυνε τήν ψυχή μας. Ἔλαμψεν ἡ Χάρις Σου, μέ τό Φῶς τῆς ἀληθείας και ἀπομακρύνει την Ψευτιά και την ὑποκρισία. Ἔλαμψαν τά σύμπαντα μέ τήν Εὐλογημένη Σου Παρουσία, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης.

Ὅλα, ὅσα εἶχαν προτυπωθῆ τον παλιό καιρό, ὅμοια με σκιά, σχεδόν ἀνύπαρκτα, τώρα ἀναφανδόν, ὁλοφάνερα, ἀπροκάλυπτα ἐκπληρώθηκαν. Διότι δές ἐδῶ τώρα ἐπενδύει τον ἑαυτόν της ἡ Ἐκκλησία, στολίζεται μέ το θεῖον και οὐράνιον κόσμημα, μέ  τήν ἔνσωμον εἰκόνα, τήν ζωντανή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πού φανερώθηκε ἐν σαρκί και βεβαιώνει την πραγματοποίησι τοῦ τύπου τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ,  κατέχουσα δέ  τήν ὀρθόδοξον Πίστιν· ὥστε, να ἔχουμε στα χέρια μας καί νά κρατοῦμε σταθερά, τήν Εἰκόνα, Αὐτοῦ, τόν Ὁποῖον πιστεύομεν καί σεβόμεθα και να μη πλανώμεθα.  Ἄς ἐνδυθοῦν αἰσχύνην (ντροπή), αὐτοί, πού δέν πιστεύουν ὅπως ἐμεῖς. Διότι σέ μᾶς εἶναι δόξα, τοῦ Σαρκωθέντος ἡ μορφή, ἡ εἰκόνα εὐσεβῶς προσκυνουμένη, και οὐ θεοποιουμένη. Διότι (ἡ τιμή τῆς Εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει). Ταύτην την Εἰκόνα κατασπαζόμενοι οἱ πιστοί βοήσωμεν, ἄς φωνάξουμε δυνατά· Θεέ μου, σῶσον τον λαόν Σου καί εὐλόγησον την κληρονομίαν Σου, δῶσε στά παιδιά Σου τήν Εὐχήν Σου» ( Δοξαστικό τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐλεύθερη ἀπόδοσι).

 

«Τήν ἄχραντον, τήν ἁγνή, τήν ἀμόλυντη, τήν καθαρή, τήν ἄμεμπτη Εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν, Ἀγαθέ, και ζητοῦμε συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν. Σέ προσκυνοῦμε, Κύριε, ὄχι μόνον με τά χείλη, ἀλλά με την καρδιά μας, γιά νά ἔκφράσουμε ἔτσι, τήν εὐγνωμοσύνη μας Σέ Σένα, πού με τη Θέλησί σου, ἑκουσίως και ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, θέλησες να ὑψωθῇς στο Σταυρό, γιά νά  λυτρώσῃς τά δύσμοιρα πλάσματά Σου ἀπό τή δουλεία τοῦ Πονηροῦ ἐχθροῦ, ἀπό τή δουλεία τοῦ Διαβόλου. Γι’ αὐτό Σέ Σένα, Πολυεύσπλαγχνε, εὐχαρίστως φωνάζουμε δυνατά, κραυγάζουμε· Χαρᾶς και Εὐφροσύνης, γέμισες τά σύμπαντα, Σωτῆρα μας. Δοξολογοῦμε ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε Ἐσένα πού ἔρχεσαι στόν κόσμο, ὄχι, γιά νά κρίνῃς, ἀλλά νά σώσῃς τόν κόσμο» ( Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς ἐλεύθερη ἀπόδοσι).

«Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν· Σύ εἶ ὁ Θεός ὁ  ποιῶν θαυμάσια μόνος». Μέγας εἷναι  Κύριος. «Καί τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Αὐτοῦ; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις Αὐτοῦ ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσια Αὐτοῦ ἐν παντί καιρῷ;», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. ἀσφαλῶς οὐδείς. Καί Αὐτός ὁ Ἕνας και Μόνος ἀληθινός Θεός, εἶναι ὁ δικός μας Θεός καί ἐμεῖς εἴμαστε δοῦλοι Του. Ἀχρεῖοι μέν, ἀλλά δικοί Του δοῦλοι.

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς και ἑκών  ἐτάφη και Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν»

 Κύριε, σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε ὁ λαός Σου. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Λυπήσου μας καί σῶσε μας, Κύριε, ὄχι γιατί το ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου». Σέ ἱκετεύομεν, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν και λύτρωσε ἡμᾶς ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός . ΑΜΗΝ.