Α) «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος».
Πραγματικά, τίποτε δέν ὑπάρχει πιό
γλυκό ἀπ’ την Πατρίδα. Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης, «ὁ ἐπιμελόμενος
τῆς ἀρετῆς», διεκήρυττε πάντοτε «ὅτι μητρός τε καί πατρός καί τῶν
ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστι ἡ πατρίς καί σεμνότερον και ἁγιώτερον
καί ἐν μείζονι μοίρᾳ και παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι…»
(Πλατ. Κρίτων ΧΙΙ,Β).
Και, δόξα τῷ Θεῷ, δική μας Πατρίδα στη γῆ εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἡ
Χώρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα τῆς σοφίας, ἡ γενέτειρα τῆς ὑγειοῦς Δημοκρατίας καί τῆς
Ἐλευθερίας, ἡ τροφός τῆς ἀνθρωπιᾶς, ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ και γενικά κάθε Ἀρετῆς.
Πατρίδα μας εἶναι ἡ Χώρα, πού εὐλόγησεν ὁ Θεός καί ὥρισε στή
γλώσσα μας νά κηρυχθῇ το Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ σέ ὁλόκληρη την Οἰκουμένη.
Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Πατρίδα μας εἶναι εἰκόνα τῆς οὐράνιας Πατρίδας. Ἡ Ἱστορία της εἶναι γραμμένη μέ αἷμα. Οἱ πρόγονοί μας τή λάτρεψαν. Και, κάθε φορά, πού κινδύνευε ἡ ἀκεραιότητά της, ὁλόψυχα πρόσφεραν τή ζωή τους, γιά χάρι της. Καί πρέπει ὅλοι νά εἴμαστε πολύ ὑπερήφανοι, πού εἴμαστε Ἕλληνες. Καί αὐτός εἶναι λόγος, για να εἴμαστε ὑπερήφανοι.
Καί ἐρωτῶ: Ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες, και μάλιστα ἡ Νέα Γενιά, ἔχουμε
συνειδητοποιήσῃ την τιμήν, πού μᾶς ἔκαμε ὁ Θεός, να εἴμαστε Ἕλληνες, καί
μάλιστα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;
Ἀγαπᾶμε τήν ἔνδοξη, τήν τιμημένη καί εὐλογημένη ἀπό τό Θεό, Πατρίδα
μας;
Εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε καί τή ζωή μας, ἄν χρειασθῇ, γιά τήν τιμήν, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀκεραιότητά της, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τῶν προγόνων μας;
Β)Παναρμόνιοι παιᾶνες ἐξοπλίζουν τίς ψυχές.
Οὐράνιοι παιᾶνες, θριαμβικοί ὕμνοι, ἐμπνέουν πάντοτε τούς Ἕλληνες, ὥστε
να πέφτουν στη φωτιά για την Ἑλλάδα, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων:
«Ἤ τάν ἤ ἐπί τάς», «Νίκη ἤ Θάνατος», «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος».
«Τεθνάμεναι γάρ καλόν ἑνί προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ’ἀγαθόν
περί ᾗ πατρίδι μαρνάμενον» (Τυρταῖος, Ὑποθῆκαι).
«Τί τιμή στο Παλικάρι, ὅταν πρῶτο στή
φωτιά
σκοτωθῇ, γιά τήν Πατρίδα, μέ τή σπάθα στή δεξιά».
Γ) Ὕμνος ὁδηγός, το πολεμικό ἆσμα τοῦ 1821.
Οἱ Ἕλληνες δέν κάνουν κατακτητικούς
πολέμους. Πάντοτε ἀμύνονται και ὑπερασπίζονται την ἐλευθερία καί τήν ἀκεραιότητα
τῆς Πατρίδος τους.
Μάχονται, πολεμοῦν και θυσιάζονται,
«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι
την Ἁγία
Καί γιά τῆς Πατρίδος την ἐλευθερία.
Γι’ αὐτά τά δύο πολεμῶ.
Κι’ ἄν δεν τἀποκτήσω,
Τί μ’ ὠφελεῖ να ζήσω;».
Δ) Μια ἱερά ὑποθήκη, γιά τίς ἐπερχόμενες γενεές.
«Ἐλᾶτε μ’ ἕνα ζῆλο σέ τοῦτο τον καιρόν
Νά κάμωμεν τόν ὅρκον ἐπάνω στόν Σταυρόν.
Ψηλά στά μπαϊράκια σηκῶστε τον Σταυρόν
Και, σάν ἀστροπελέκια, κτυπᾶτε τόν ἐχθρόν
Στεριᾶς καί τοῦ πελάγου νά λάμψῃ ὁ Σταυρός
κ’ εἰς τήν Δικαιοσύνην νά σκύψῃ ὁ ἐχθρός».
(Ἀπό τό Θούριο τοῦ Ρήγα)
Καί ἀκόμη ἕνα ἱερό παράγγεμα τοῦ Ρήγα, ὥστε να μη πιστεύουμε σέ λυκοφιλίες. Αὐτό τό ἱερό παράγγελμα τοῦ Ρήγα γεμίζει αὐτοπεποίθησι τίς εὐαίσθητες κι’εὐγενικές ψυχές τῶν Νέων, κάθε ἐποχῆς. Μᾶς βοηθεῖ νά συνειδητοποιήσουμε την Εὐθύνη καί τό Χρέος μας προς την Πατρίδα. Αὐτό τό Παράγγελμα μᾶς βοηθεῖ νά μη χάσουμε την ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα. ὅτι εἴμαστε μόνοι με βοηθόν καί σύμμαχο μόνον τόν Θεό. Ὁ Ρήγας μᾶς καλεῖ ὅλους τούς Ἕλληνες, μικρούς καί μεγάλους νά γράψουμε μέσα στήν καρδιά μας τό παράγγελμά του :
«Μή ἐλπίζετε εἰς ξένους
καί υἱούς
νενοθευμένους
ἡ Ἑλλάς νά λυτρωθῇ…»,
ὥστε νά πιστέψουμε ὅτι εἴμαστε μόνοι, μέ μόνον σύμμαχο
και βοηθόν τόν Θεόν.
Αὐτήν τήν πραγματικότητα περιγράφει περίτρανα, ὁλοφάνερα καί ὁ Ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολομός, πού τονίζει τήν ἀπογοήτευσιν καί τήν πίκρα τῆς Ἑλλάδος, γιά τὴ στάσι καί τήν ἀναλγησία τῆς Εὐρώπης καί τῶν ἄλλων ἄσπονδων φίλων, μπροστά στό δρᾶμα της, καί λεγει:
«Μέ τά ροῦχα αἱματωμένα,
Ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφά,
Νά γυρεύῃς εἰς τά ξένα
Ἄλλα χέρια δυνατά».
«Μοναχή τον δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάρθες μοναχή·
Δεν εἶν’εὔκολαις οἱ θύραις,
Ἐάν ἡ χρεία ταῖς κουρταλῇ».
(Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν 9-10).
Ε)Ἕνα συγκλονιστικό Κάλεσμα.
«…Ἕλληνες ποτέ μην ξεχνᾶτε το Χρέος σέ Θεό καί σέ Πατρίδα! Σ’ αὐτά τά δύο σᾶς ἐξορκίζω ἤ νά νικήσουμε ἤ νά πεθάνουμε κάτω ἀπό τη σημαία τοῦ Χριστοῦ» (Γρηγόριος-Δικαῖος Παπαφλέσσας).
«Μάχου ὑπέρ Πίστεως και Πατρίδος… Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον ζυγόν, να ἐλευθερώσωμεν την Πατρίδα, νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη τήν ἡμισέλινον, διά νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν…» (Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης).
ΣΤ) Ἐγερτήριον Σάλπισμα.
«… Ὡς Χριστιανός Ὀρθόδοξος και υἱός τῆς ἡμετέρας Καθολικῆς και Ἀποστολικῆς
Ἐκκλησίας, ὁρκίζομαι … νά διαμείνω πιστός εἰς την Θρησκείαν μου και εἰς την
Πατρίδα μου. Ὁρκίζομαι νά χύσω καί αὐτήν τήν ὑστέρα ρανίδα τοῦ αἵματός μου ὑπέρ τῆς Θρησκείας και τῆς
Πατρίδος μου. Να χύσω τό αἷμα μου, ἵνα νικήσω τούς ἐχθρούς τῆς Θρησκείας μου ἤ
νά ἀποθάνω ὡς Μάρτυς διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν…»
(Ὅρκος τῶν Ἱερολοχιτῶν).
Ζ) Ὑποθῆκες πρός ὅλους τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη.
«Εἶναι Θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμᾶμε γιά
τήν Πίστι μας, γιά τήν Πατρίδα μας, για
τούς γέρους γονιούς, γιά τά ἀδύνατα παιδιά μας, γιά τή ζωή μας, τήν λευτεριά
μας… Και ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μᾶς βοηθάει, ποιός ἐχθρός ἠμπορεῖ νά μᾶς κάνει
καλά…;».
«Νέοι, πρέπει νά φυλάξετε τήν Πίστι σας καί νά τήν στερεώσετε,
διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἔπειτα ὑπέρ
ΠΑΤΡΙΔΟΣ…»
«Ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς Ἐλευθερίας μας, καί ὅλοι, καί ὁ κλήρος μας καί οἱ προεστοί μας καί οἱ καπεταναῖοι καί οἱ πεπαιδευμένοι καί οἱ ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφονήσαμε εἰς αὐτό τό σκοπό καί ἐκάμαμε τήν Ἐπανάστασι…».
Ὁ Γέρος τοῦ Μωριά ἀφιερώνεται ὁλόψυχα στόν ἀγῶνα, με μοναδικά ὅπλα την Πίστι του στο Θεό και την ἀγάπη του στην Πατρίδα. Στίς δύσκολες ὥρες καταφεύγει στήν Προσευχή, παίρνει δύναμι καί συνεχίζει τόν ἀγῶνα. Και πραγματικά μᾶς συγκλονίζει και μᾶς συγκινεῖ ἡ Πίστις του καί ὁ ἡρωϊσμός του. Με ἁπλότητα μᾶς διηγεῖται:
«Ἔκατσα πού ἐσκαπέτισαν μέ τά μπαϊράκια τους ἀπεκατέβηκα κάτω. Ἧταν μιά Ἐκκλησία εἰς τόν δρόμον, ἡ Παναγία στό Χρυσοβίτσι, καί τό καθησιό μου ἦτο ὅπου ἔκλαιγα τήν Ἑλλάς… Σίμωσα, ἔδεσα τό ἄλογό μου σ’ ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καί γονάτισα. Παναγιά μου, εἶπα, ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, καί τά μάτια μου δάκρυσαν. Παναγιά μου βοήθησε καί τούτη τή φορά τούς Ἕλληνες να ψυχωθοῦν. Ἔκανα το Σταυρό μου, ἀσπάσθηκα τήν εἰκόνα της, βγῆκα ἀπό το Ἐκκλησάκι, πήδηξα στο ἄλογό μου και ἔφυγα. Σέ λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀχτώ ἁρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφός μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καί ἑπτά ἀνήψια του.-Κανείς δέν εἶναι στην Πιάνα, μοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. Οὔτε στήν Ἀλωνίσταινα. Εἶναι φευγάτοι.- Ἄς μη εἶναι κανείς, ἀποκρίθηκα. Ὁ τόπος σέ λίγο θά γεμίσῃ παλικάρια… Ὁ Θεός ὑπέγραψε την λευτεριά τῆς Ἑλλάδος καί δέν θά πάρη πίσω τήν ὑπογραφή Του».
Καί πραγματικά πάντοτε καί μέχρι σήμερα ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἡ Παναγία Μητέρα Του, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, εἶναι μαζί μας, σκέπη κραταιά, πλατυτέρα νεφέλης, Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας. Αὐτῷ ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου