«Καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον,

                     ἡ Πίστις ἡμῶν»(Α΄Ἰωάν.ε΄4). 

Πράγματι αὐτή εἶναι ἡ νίκη, πού νίκησε τον κόσμο, ἡ πίστις μας. Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις μας εἶναι Φῶς. Εἶναι ὁ Χριστός, «τό φῶς τό  ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9). Εἶναι τό Φῶς, πού δαλύει τά σκοτάδια τῆς πλάνης τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19).Εἶναι ἡ δύναμις, τῆς νέας, τῆς πνευματικῆς  καί ἁγίας ζωῆς, πού ἀντιτίθεται, παλεύει καί νικᾷ τή Φαυλότητα, τήν πλάνη, τήν Ψευτιά  καί τήν Ὑποκρισία τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Πάλλευκος Καβαλάρης «ἐξῆλθε νικῶν», καί, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ.ιγ΄8), «ἐξέρχεται νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄2).

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής. Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὡς «Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός  ἰσχυρός, ἐξουσιαστής,  ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…»(Ἡσ. θ΄ 6-7).

Ο Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεύς τοῦ Σύμπαντος ὁ παντοτεινός Βασιλεύς τῶν πιστῶν ὅλων τῶν γενεῶν «καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» ( Λουκ. α΄33).

Ὁ Χριστός εἶναι «τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν»(Bene Supremo). Αὐτός εἶναι τά πάντα, γιά μᾶς. Εἶναι «τό Α και τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος και ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν και ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄8.κα΄6. κβ΄13). Αὐτός καί μόνον Αὐτός ὑπάρχει, ὁ Ἀληθινός Θεός, «ὁ δι’οὗ τά πάντα ἐγένετο» (Ἰωάν. α΄ 3) ὁ ποιητής τοῦ Οὐρανοῦ και τῆς γῆς, ὁ ποιητής τῶν ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη, ὁ Μόνος Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος  Κόσμου.

«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὡς  συμπεφρόνηκεν( σάν μιά ψυχή πίστεψε), ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς  ἀπελήλαται(ἔχει ἀπομακρυνθῆ), ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο (θαρραλέα διεκήρυξε), ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω  φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τον ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, και τούς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν  νοήμασιν, ἐν ναοῖς,  ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν ὡς Θεόν καί  Δεσπότην προσκυνοῦντες και σέβοντες, τούς δέ διά τον κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καί  τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων,  αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις  τήν οἰκουμένην ἐστήριξεν» (Ἀπό τό· Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκουμεν. Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας).

Δυστυχῶς ὅμως, ὑπῆρξαν δύσμοιροι θνητοί, ἄφρονες, ἄμυαλοι θεομάχοι, πού, ὄχι μόνον δεν πίστεψαν, ἀλλά καί πολέμησαν, μέ λυσσώδη μανίαν, τόν Χριστόν, τήν ὀρθόδοξον Πίστιν καί την Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Καί μολονότι ὅλοι αὐτοί οἱ Θεομάχοι καί εἰκονομάχοι συνετρίβησαν καί κονιορτοποιήθηκαν καί ἐκμηδενίσθηκαν «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. Α΄4), μολονότι «τεθνήκασι (καί θνήσκουν πάντοτε) οἱ ζητοῦντες την ψυχήν τοῦ παιδίου» (Ματθ. β΄20), ὑπάρχουν ἀκόμη  καί σήμερα, τόσον ἄμυαλοι, πού συνεχίζουν νά πολεμοῦν τον Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, μολονότι γνωρίζουν ὅτι εἶναι βέβαιον και  φρικτόν τό  τέλος ὅλων τῶν θεομάχων, τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ «ὧν τό τέλος ἀπώλεια» (Φιλιπ. γ΄ 19). Ὁ Διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος, οἱ δαίμονες καί οἱ δαιμονάνθρωποι καί σήμερα «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, και το Ἀρνίον νικήσῃ αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί και Βασιλεύς Βασιλέων», θά νικήσουν δέ μαζί Του καί οἱ κατάδικοί Του, «καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί  πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).  Εἶναι βέβαιος ὁ συντριμμός τῶν θεομάχων, τῶν ἀντιχρίστων, ὅλων , ὅσων ἀντιστρατεύονται στό Θεῖον Θέλημα. Γεύονται τά ἀποτελέσματα τῆς παραβατικῆς τους συμπεριφορᾶς, κατά λόγον Δικαιοσύνης. Και, χωρίς ἀμφιβολία, εἶναι τρελλοί, ἄφρονες, ὅλοι, ὅσοι τολμοῦν καί πολεμοῦν τήν Πίστι στο Χριστό, ὅσοι πολεμοῦν την Ἐκκλησίαν Του και ἀντιστρατεύονται στο Θεῖον Θέλημα. Ὅλοι, ὅσοι φθάνουμε σέ αὐτό τό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνης, ὅλοι οἱ κατά κάποιον τρόπον, θετικόν ἤ ἄρνητικόν, διά πράξεως ἤ διά παραλείψεως, πολεμοῦμε τό Χριστό και την Ἐκκλησία Του δέν γινόμαστε μόνον γελοῖοι, ἀλλά, ὅπως λέη ὁ Καβάφης, εἴμαστε γελοιωδέστατοι. Καί ἐάν δέν μετανοήσουμε ἔμπρακτα και εἰλικρινά τό τέλος μας θἆναι φρικτόν, διότι, ὅπως λέγῃ ὁ Παῦλος, «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι αἰώνιος θάνατος» (Ρωμ. στ΄23).

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ Μεγάλη Γιορτή τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Εἴθε ὁ Κύριος, πού Σταυρώθηκε, γιά μᾶς καί εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, νά μᾶς  στερεώνῃ ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Του, νά μᾶς στερεώνῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὥστε να νικῶμεν μετ’ αὐτοῦ, πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον καί  νὰ συνεορτάζωμεν, μετά τῶν Ἁγίων Του, τήν Νίκην καί τόν Θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Εἴθε νά μᾶς ἐνισχύῃ, σέ κάθε μας πνευματικόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς Πίστεως. Εἴθε νά μᾶς  ἀξιώνῃ, ἐν ἑνί στόματι και μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν  δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί Πνεύματι. Διότι Αὐτῷ «τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή και δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»(Α΄ Τιμ. α΄17).