ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ

ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ  ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, Ἀγάπη. Αὐτός εἶναι ἠ ἐνσαρκωμένη ἀγάπη, πού ὡς «αὔρα λεπτή», ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός, γιά νά ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ. Μᾶς διδάσκει τήν ὑπακοή στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί κρούει  τήν Θύραν. Μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνη Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Μᾶς προτρέπει νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον της Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Καί μέ τή Σταυρική Του Θυσία, γιά χάρι μας, μᾶς διδάσκει νά ἀγαπᾶμε τό Θεό καί τόν πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτό μας καί ΠΟΤΕ, μά ΠΟΤΕ νά μή κρίνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἀλλά νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, ὥστε μέ ἀγάπη νά ὁδεύουμε ἀπό τό· «κατ'εἰκόνα», εἰς τό «καθ' ὁμοίωσιν». Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι Ὁ Ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς Πίστεώς μας. Αὐτός μέ τό αἷμά Του χαράσσει τά Ἴχνη πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιά νά τά ἀκλουθήσουμε. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό Ὑπέρτατον ἀγαθό (Bene supremo). Αὐτός εἶναι τό Ἕν. Ὅποιος ἀνοίξει τήν καρδιά Του στό Χριστό καί γευθεῖ τή χάρι Του, δέν Τόν ἀποχωρίζεται γιά ΤΙΠΟΤΕ στόν κόσμο. Δέν ὑπάρχει Τίποτε ΙΣΟΝ τῆς γνησίας ἀγάπης. Καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη. καί εἶναι πασίδηλον ὅτι δέν ὑπάρχει ΤΙΠΟΤΕ ΙΣΟΝ τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ οὐράνιος Πατέρας ἔδωσε στόν Υἱόν Του πᾶσαν δύναμιν καί ἐξουσία καί πᾶσαν τήν Κρίσιν (Ἰωάν. ε΄22). Αὐτός εἶναι ὁ Δίκαιος τῶν πάντων Κριτής. Καί ὁ μοναδικός αὐτός Κριτής, λέγει: «Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω τόν Κόσμο, ἀλλά νά  σώσω τόν Κόσμο (Ἰωάν. ιβ΄ 47). Καί ὁ Κύριος μᾶς ἀποτρέπει ἀπό κάθε εἴδους κρίσι κυρίως δέ μᾶς προτρέπει νά ἀγαπᾶμε μέ τήν καρδιά μας τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας.

Μᾶς προστάσσει δέ καί λέγει: «Μή  κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε» (Ματθ.ζ΄1). Αὐτός εἶναι Κανόνας χριστιανικῆς ζωῆς. Καί τό Πανάγιον Πνεῦμα μᾶς ὁδηγεῖ  στήν ἀποφυγή κάθε κρίσεως καί κατακρίσεως. Ὁ Χριστός μέ τή Ζωή Του, μέ τό ζωοποιό Του λόγο καί μέ τή σταυρική του θυσία μᾶς διδάσκει τήν ἐπιείκεια καί τήν ἐσταυρωμένην Ἀγάπην. Μᾶς διδάσκει νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας. Νά προσέχουμε τίς θυρίδες δι' ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή μας ὁ Θάνατος. Νά μή διασκορπίζεται ὀ νοῦς μας ἐδῶ κι' ἐκεῖ, κυρίως δέ νά μή κρίνουμε τούς συναθρώπους μας. Ποιός εἶσαι Σύ πού θά κρίνῃς τή ζωή, τίς πράξεις καί τίς ἀποφάσεις τῶν συνανθρώπων σου; Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά σκέπτεται, νά ἐνεργῇ, νά ἀποφασίζῃ, χωρίς νά ἐνοχλῇ τούς ἄλλους. Ποιός εἶσαι σύ, πού θά τόν κρίνῃς; Ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ μοναδικός Κριτής δέν κρίνει Κανένα. Ποιός εἶσαι σύ, πού  θά κρίνῃς  τόν ἄλλον;

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  σχετικά μᾶς ἐρωτᾷ :

«Σύ, τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ  Κυρίῳ στήκει ἤ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατός γάρ ἐστιν ὁ Θεός στῆσαι αὐτόν» (Ρωμ. ιδ΄ 4). Ποιός εἶσαι σύ πού κατακρίνεις ξένον δοῦλον; Ὄχι, δέν ἔχει ἐσένα, ἀλλά τόν Θεόν ἔχει Κύριον. Μάθε δέ ὅτι μολονότι σύ τόν κατακρίνεις, αὐτός θά σταθῇ στερεός στήν πίστι. Διότι ὁ Θεός εἶναι δυνατός νά τόν ἀνορθώσῃ καί νά τόν στερεώσῃ. 

Ἡ Κρίσις καί ἡ κατάκρισις τῶν ἀδελφῶν εἶναι προσβολή τῆς γνήσιας ἀγάπης, τήν ὁποίαν ἐνσαρκώνει ὁ Χριστός. Ἡ Κρίσις καί ἡ  Κατάκρισις τῆς ζωῆς και τῶν ἀποφάσεων τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου εἶναι ὕβρις πρός τόν Χριστόν καί πρός τήν Σταυρικήν Του Θυσίαν.

Ὅσοι πέφτουν στό λάθος τῆς κρίσεως καί τῆς κατακρίσεως τῶν ἄλλων, καλόν εἶναι νά συνέλθουν καί νά προσέξουν στόν καταρτισμό τοῦ ἑαυτοῦ τους.

«Πρόσεχε σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ». Πρόσεχε στόν ἑαυτό σου. «Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»(Α΄Κορινθ. ι΄ 12).Ὅποιος κι' ἄν εἶσαι, ὅπως κι' ἄν αἰσθάνεσαι, ὅ, τι κι' ἄν νομίζῃς, γιά σωστό, κράτα το γιά τόν ἑαυτό σου. Ἀπόφευγε τίς κρίσεις γιά τούς ἄλλους. 

Τρέξε στό μοναδικό καταφύγιον, πού ἔχουμε. Καί καταφύγιόν μας εἶναι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ τόν  Ὁποῖον εὑρίσκομεν εἰσερχόμενοι εἰς τά ταμιεῖον μας, εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας καί ἐκεῖ, νά σταθοῦμε ταπεινά καί νά  παρακαλοῦμε τόν Κύριον καί νά τοῦ ἀναφέρουμε ὅλες τίς ἀνησυχίες μας καί τόν πόνο μας καί τά προβλήματά μας. Νά παρακαλοῦμε τόν Κύριον νά σκεπάσῃ μέ τή Χάρι του καί τή δύναμί του καί τούς ἀδελφούς μας, γιά τούς ὁποίους ἀνησυχοῦμε, ἄν πραγματικά ἀνησυχοῦμε. Μόνον ὁ Χριστός ὑπάρχει γιά μᾶς. Εἶναι τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σ' Αὐτόν ἀναφέρουμε τά πάντα, Στά ἄχραντα Χέρια Του ἐναποθέτουμε τήν ψυχή μας καί τό σῶμα μας, τίς Ψυχές καί τά σώματα καί τίς πράξεις καί ἀποφάσεις τῶν ἀδελφῶν μας. Καί νοιώθουμε ἀσφαλεῖς.

Ἑμπρός . λοιπόν, ἀδελφοί, ἄς γονατίσουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί μακρυά ἀπό κάθε κρίσι καί κατάκρισι, ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε μέ κάθε μας λόγο, μέ κάθε μας κίνησι, μέ ὁλόκληρη τή ζωή μας. Γιατί Σ' αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«ΤΑΥΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΦΥΛΑΞΑΜΗΝ ΕΚ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΜΟΥ· ΤΊ ΕΤΙ ΥΣΤΕΡΩ; »

«ΕΤΙ ἝΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ» (Λουκ. ιη΄ 22).

 

Ἕνας πλούσιος νέος πλησίασε τό Χριστό(Ματθ. ιθ΄ 16-26.Λουκ.ιη΄18-27). Πίστευε ὅτι εἶναι ἄνθρωπος ἀγαθός καί μέγας Διδάσκαλος. Δέν πίστευε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, πού, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη,   ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά τή σωτηρία μας.

Αὐτός , λοιπόν, ὁ Νέος ρώτησε τόν Κύριο: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον; Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Ὁ Κύριος, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ἄκουσε μέ προσοχή  τόν Νέον καί, μέ τρυφερότητα τοῦ εἶπε: «Τί μέ λέγεις ἀγαθόν; Οὐδείς ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός».

Ὁ καρδιογνώστης γνωρίζει ὅτι ἐνῶ ὁ Νέος δέν πιστεύει ὅτι εἶναι Θεός, ἀλλά ἄνθρωπος, καί ὡς ἄνθρωπον, τόν ἀποκαλεῖ «ἀγαθόν». Μέ τρυφερότητα, ὁ Κύριος τόν διορθώνει καί τόν διδάσκει καί μαζί μέ τόν νεανίσκον, διδάσκει καί ὅλους ἐμᾶς καί λέγει: Γιατί, ἀφοῦ δέν πιστεύεις ὅτι εἶμαι Θεός, μέ ἀποκαλεῖς ἀγαθόν; Κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγαθός. Πραγματικά Ἀγαθός εἶναι μόνον Ἕνας, ὁ Θεός.

Καί καλόν εἶναι νά κατανοήσουμε τήν ἀλήθεια, πού μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος καί νά φροντίσουμε, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας ἐνώπιον τοῦ μόνου Ἀγαθοῦ Θεοῦ, νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ διά τῆς ὑπακοῆς  εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός καί μόνον Αὐτός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ καί πρέπον εἶναι νά ἀγωνιζώμαστε κι'ἐμεῖς νά πλησιάσουμε τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ μας.

Ἀφοῦ ὡς πάνσοφος διδάσκαλος ἐδίδαξε ὅτι μόνον ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός, ἔδειξε ὅλην τήν συμπάθειά του στόν πλούσιο  αὐτόν Νέον καί τοῦ ὑπέδειξε Πῶς καί Τί ὀφείλει νά κάμῃ, γιά νά κληρονομήσῃ τήν αἰώνιον ζωήν: Τοῦ εἶπε: Μάθε ὅτι ἀγαθός εἶναι μονάχα ὁ Θεός. Καί ἐάν θέλῃς νά εἰσέλθῃς εἰς τήν αἰώνιον ζωήν τήρησε τάς Ἐντολάς.

Τότε ὁ Νέος Τόν ρώτησε: Κύριε ποίας ἐντολάς; Καί ὁ Κύριος μέ πρᾳότητα καί ἀγάπη εἶπε: Τό νά μή φονεύσῃς, νά μή μοιχεύσῃς, νά μή κλέψῃς, νά μή ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου καί ἀγαπήσῃς τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Μέ δύο λόγια: Ἄν θέλῃς νά κληρονομήσῃς τήν  αἰώνιον ζωήν, ὀφείλεις νά ἀγαπᾶς τό Θεό μέ τέλεια ἀγάπη καί τόν πλησίον σου ὅπως ἀκριβῶς ἀγαπᾶς τόν ἑαυτόν σου. Νά κάνῃς ὑπακοή εἰς  τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης.

Τότε ὁ Νέος ἀπήντησε: Ὅλα αὐτά τά ἐφύλαξα ἀπό τήν τρυφερή μου ἡλικία. Ἀπό μικρό παιδί  τηρῶ τίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Τί μοῦ λείπει ἀκόμη; Τί ἔτι ὑστερῶ;

Νόμιζε ὁ Νεαρός ὅτι τηρεῖ τίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νόμιζε ὅτι εἶχε πίστιν  καί ἀγάπη στό Θεό καί ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Τηροῦσε τά τυπικά. ἀλλά εἶχε χάσει  τήν «οὐσίαν». Ὁ Καρδιογνώστης ὅμως  γνωρίζει  ὅτι ὁ Νέος εἶναι δέσμιος τοῦ πλούτου, εἶναι ἐμπεπηγμένος εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Καί εἶναι βέβαιον ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπηρετῇ δύο κυρίους μέ ἀντίθετα θελήματα. Κανείς δέν μπορεῖ συγχρόνως νά ὑπηρετῇ τό Θεό καί τό Μαμωνᾶ, τό Διάβολο, τό Χρῆμα. Λέγει, λοιπόν, στό Νέο:

«Ἔτι ἕν σοι λείπει.

Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ καί δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ἀκούσας δέ ὁ Νεανίσκος τόν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά».

Ἦταν βυθισμένος στό Βόρβορο τῆς ὕλης στή λάσπη, καί δέν εἶχε καταλάβῃ ὅτι ὅλα τά ἀγαθά, ὑλικά καί πνευματικά  εἶναι τοῦ Θεοῦ. Τίποτε δέν εἶναι δικό μας. Ὁ Νέος ἔφυγε λυπημένος, γιατί  δέν ἤθελε νά ἀποχωρισθῇ τόν πλοῦτο, τή χλιδή, τίς ἀπολαύσεις. Νόμιζε πώς τά ἀγαθά ἦταν δικά του. Δέν εἶχε συνειδητοποιήσῃ ὅτι ὁ Θεός τοῦ ἐμπιστεύθηκε τά ἀγαθά Του, καί τόν διώρισε Οἰκονόμον, Διαχειστήν τῶν ἀγαθῶν καί τώρα ὁ Κύριος τοῦ ἐξηγεῖ ὅτι ἐάν θέλῃ νά εἶναι τέλειος, ἐάν θέλει νἀ κληρονομήσῃ τήν αἰώνιον ζωήν, ὀφείλει νά διαχειρισθῇ καλῶς τά ἀγαθά , πού τοῦ ἔδωσε Θεός. Ὕπαγε πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί δός πτωχοῖς.

Ὁ ἄνθρωπος δέν χάνει τίποτε, ἄν τηρήσῃ καί  κατά γράμμα τήν Ἐντολήν. Ἀλλά πιστεύω ὅτι  τό· «Πώλησον» ἔχει τή σημασία: Καλλιέργησε  καί πολλαπλασίασε ὅσα ἀγαθά σοῦ ἔδωκα. Γιατί μόνον σύ ἔχεις τή δύναμι καί τή θέλησι καί τήν ἱκανότητα νά ἐργασθῆς καί νά πολλαπλασιάσῃς τά ἀγαθά μου, μέ σκοπό νά  τά διαμοιράσῃς, νά τά διαχειριστής δίκαια καί νά τά δώσῃς εἰς τούς πτωχούς, πού δέν μποροῦν οἱ ἴδιοι νά τά διαχειρισθοῦν και νά τά πολλαπλασιάσουν. Κατάλαβε καλά ὅτι τίποτε δέν ἔχεις, πού δέν τό ἔλαβες. Καί ἀφοῦ τό ἔλαβες, μή καυχιέσαι πώς εἶναι δικό σου, σάν νά μήν τό ἔλαβες. Εἷσαι Διαχειριστής, Οἰκονόμος τῶν ἀγαθῶν. Καί  ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος τῶν ἀγαθῶν, μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού θά τόν βρῆ ὁ Κύριος νά διαχειρίζεται σωστά καί δίκαια τά ἀγαθά Του. Δυστυχής καί ἀξιοκατάκριτος θά εἶναι ὁ Κακός Οἰκονόμος, ὁ Κακός Διαχειριστής.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός   ἐφοδίασε μέ ἀγαθά, μέ 

πολύτιμα δῶρα, ὅλους τούς ἀνθρώπους:

«ᾯ μέν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δέ δύο, ᾧ δέ ἕν, ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Στόν καθένα ἔδωκε σύμφωνα μέ τήν ἱκανότητα, πού εἶχε νά ἐργασθῇ καί νά πολλαπλασιάσῃ τά χαρίσματα, γιά νά τά χρησιμοποιήσῃ εἰς τό ἀγαθόν καί πρός ὠφέλειαν τοῦ πλησίον. Αὐτό σημαίνει κατά κύριον λόγον τό· «πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ». Ἡ ἐκ μέρους τῶν πλουσίων κακή διαχείρησις, δημιουργεῖ τήν Κοινωνικήν Ἀδικία. Ὁ Θεός μᾶς ὥρισε καί θέλει νά εἴμαστε καλοί Διαχειριστές, ὥστε νά κυριαρχεῖ στόν κόσμο ἡ Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Δυστυχῶς ὁ πλούσιος νεανίσκος, δέσμιος του ὑλικοῦ του πλούτου, ἔφυγε λυπούμενος. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δέν κατανοοῦν τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί τοῦ καθ’ ὁμοίωσιν.  Ἐξισώσαμε τόν ἑαυτό μας καί τόν ρίξαμε στήν τάξιν τῶν  ζώων, πού δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν ὅπως ἐμεῖς καί, «δέσμιοι τῆς γῆς», ζοῦμε, βυθισμένοι στήν Ὕλη, στή λάσπη, σάν κτήνη καί πεθαίνουμε σάν κτήνη.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος  δέχεται τόν ὑλικόν καί πνευματικόν πλοῦτον, ὡς δῶρον Θεοῦ, καί τόν διαχειρίζεται καλῶς, ὅταν ἀνακουφίζῃ καί θάλπει καί στηρίζει τόν ἀνήμπορο συνάνθρωπόν του, ὅταν τρέφει τόν πτωχόν, τότε δανείζει Θεῷ, τότε πλουτοῖ εἰς Θεόν, τότε θησαυρίζει ἐν οὐρανῷ.

Ὅταν ὅμως κυριεύεται ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἐαυτόν του στή γῆ, τότε αἰχμαλωτίζεται στή φθορᾶ, δέσμιος τῆς γῆς, βυθίζεται στό Βόρβορο τῆς Ὕλης, σκορπίζει γύρω του τή δυστυχία καί τήν κοινωνική ἀδικία καί δύσκολα, πολύ δύσκολα εἰσέρχεται εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀπέρχεται λυπούμενος, ὡς ὁ πλούσιος νεανίσκος, καί δέν θησαυρίζει ἐν οὐρανῷ, δέν ἀκολουθεῖ τό Χριστό, μένει ἔξω τῆς Βασιλείας Τοῦ Θεοῦ, δέν κληρονομεῖ, δέν ἔχει μέρος εἰς τήν αἰώνιον ζωή, ἀλλά «πορεύεται εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ».

Εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσέρχονται ὅσοι ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Χριστό, ὅσοι ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό κάνουν «πρᾶξι» στήν καθημερινή τους ζωή, ὅσοι τρέφουν καί κρυφοντύνουν τό Χριστό στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, ὅσοι   ἐπισκέπτονται, στηρίζουν καί φροντίζουν  κάθε ἀνήμπορο ἀδελφό τοῦ Χριστοῦ, κάθε συνάνθρωπό τους. Αὐτοί καί μόνον αὐτοί, οἱ εὐλογημένοι ἀπό τόν οὐράνιον Πατέρα, κληρονομοῦν τήν αἰώνιον ζωήν καί μακαριότητα, κληρονομοῦν τήν ἡτοιμασμένην αὐτοῖς Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου»(Ματθ. κε΄ 31-46).

Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται  εἰς τόν κόσμον, φώτισε τά σκοτάδια μας, λάμπρυνον τήν ψυχή μας. Ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, βοήθησέ μας  νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπό τήν ἄχαρη ζωή μας, νά σπάσουμε τά δεσμά, πού μᾶς κρατᾶνε δέσμιους τῆς γῆς. Ποιός ἄλλος μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς σώσῃ, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού σταυρώθηκες γιά μᾶς; Ποιός ἄλλος θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Μόνον Ἐσένα ἔχουμε, Σέ Σένα πιστεύουμε, σέ Σένα, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀχρεῖοι, χωρίς περίσκεψι, χωρίς αἰδώ, ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Σύ εἶσαι ὁ Λυτρωτής καί ὁ Θεός μας. Καταποντιζόμαστε, Κύριε, σῶσε μας. Καί ἀξίωσε μας νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Σου καί νά  σταθοῦμε στά δεξιά σου στή δόξα Σου. Ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί αἰώνια νά Σέ δοξολογοῦμε μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων Σου, εἰς τήν Βασιλείαν Σου. Ἀμήν.

« Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, Ο ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, Ο ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ»,

 

ΚΗΡΥΤΤΕΙ, ΒΟΑ,  ΕΝ ΤΗι ΕΡΗΜΩι,

«ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!...»

 

«Ἡ φωνή τοῦ Λόγου, ὁ λύχνος τοῦ φωτός, ὁ ἑωσφόρος, ὁ τοῦ Ἡλίου Πρόδρομος, ἐν τῇ ἐρήμῳ, μετανοεῖτε,  πᾶσι βοᾷ τοῖς λαοῖς, καί προκαθαίρεσθε. Ἰδού γάρ πάρεστι Χριστός, ἐκ τῆς φθορᾶς τόν κόσμον λυτρούμενος»

                                                                         (Καταβασία Ὠδή στ΄).

 

Ὁ Κύριος ἔρριξε εὐσπλαγχνικό τό βλέμμα Του στή γῆ καί εἶδε τήν κατάντια μας καί  ηὐδόκησε νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο, ἀπό τή φθορά καί τό Θάνατο. Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε, ὥστε τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς  αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16).

Ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινόν Φῶς, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν Κόσμον. Αὐτός εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, πού ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεται κοντά σ’ ἐμᾶς, τούς καθημένους στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, κατάκοιτοι, ἀνήμποροι, νά ξεφύγουμε ἀπό τά, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, δεινά. Ἔρχεται κοντά μας καί σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἁπαλύνει τόν πόνο μας, καθαρίζει καί θεραπεύει τίς θανατηφόρες πληγές μας καί μᾶς ζωοποιεῖ.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει τήν πώρωσι, τήν διαστροφή, τήν ἀμετανοησία μας καί ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ἀποστέλλει τον ἄγγελόν Του, τόν Ἰωάννην, πού ἔγινε ἡ ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα μέ ὅσα ἔχουν προφητευθῇ ἀπό τούς Προφῆτας. Ὁ οὐράνιος πατέρας λέγει: Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν ἄγγελον μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου». Τόν ἀποστέλλω, πρίν ἀπό Σένα,  νά προετοιμάσῃ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων νά δεχθοῦν Ἐσένα, τόν Χριστόν, τόν Μεσσίαν, τόν Υἱόν μου, καί νά Σέ ὑποδεχθοῦν ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτήν καί ἔτσι νά προετοιμάσῃ τό δρόμο μπροστά Σου. Εἷναι ἡ Φωνή, πού φωνάζει στήν ἔρημο· ἑτοιμάσατε τήν ὁδον τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ φωνή τοῦ Λόγου, ὁ λύχνος τοῦ Φωτός, ὁ ἑωσφόρος, ὁ τοῦ Κυρίου Πρόδρομος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης. Αὐτός φωνάζει στήν ἔρημο: Ἀνοῖξτε τήν καρδιά στό Χριστό. Ξεριζώστε μέσα ἀπό τήν ψυχή σας κάθε κακία καί προκαθαίρεσθε. Καθαρίστε ἀπό τή λάσπη τήν ψυχή σας. Κάμετε ἴσιους καί ὁμαλούς τούς δρόμους, διῶξτε τόν Ἐγωϊσμό καί τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία, γιά νά περάσῃ ὁ Κύριος. Ὑποδεχθῆτε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, τόν Κύριον ( πρβλ. Μάρκ. α΄ 1 ἑξ.).

Ὁ Ἰωάννης ἔρχεται, λίγο πρίν ἀπό τή δημοσία  τοῦ Κυρίου ἐμφάνισι, καί βαπτίζει στήν ἔρημο καί κηρύσσει βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.

Πράγματι ὀ Πρόδρομος κηρύσσει στήν ἔρημο. Διότι ἔρημος εἶναι ἡ ψυχή τοῦ καθε ἀνθρώπου, πού δέν ἔχει Θεό μέσα του. Ἔρχεται ὀ Ἅγιος, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ,  νά ἀφυπνήσῃ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, νά κεντρίσῃ τή θέλησί τους, νά τούς φέρῃ σέ συναίσθησι, νά καταλάβουν καί νά τροποποιήσουν τήν προβληματική τους συμπεριφορά, νά ἀλλάξουν νοοτροπία καί ζωή, νά μετά-νοήσουν καί νά θεραπεύσουν τήν συμπεριφορά τους, μέ τή θέλησί τους. Ἄν δέν θελήσουν νά ἀποτινάξουν καί νά ἀρνηθοῦν τόν κακόν τους ἑαυτόν, νά καθαρίσουν τή λάσπη, ἀπό τήν ψυχή τους καί νά ὑποδεχθοῦν τό Χριστόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, δέν πρόκειται νά σωθοῦν. Καί αὐτό τό γνωρίζει καλά ὁ Πρόδρομος. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ὁ Ἰωάννης, στίς παγωμένες καί ἔρημες αὐτές ψυχές, πού ἔρχονταν κοντά του καί ἐβαπτίζοντο, ἐξομολογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν, βροντοφωνάζει,  νά μετα-νοήσουν.

Ἡ ἀσκητική καί ἁγία του ζωή, ἡ τροφή του καί ἡ ἐνδυμασία του, ἦταν πρόσκλησις ἀλλαγῆς  πρός ὑποδοχήν τοῦ Κυρίου.

«Ἦν δέ Ἰωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ, καί ἐσθίων ἀκρίδες καί μέλι ἄγριον». Εἶναι φωτεινό παράδειγμα ἁγίας ζωῆς,καί εἶναι μακάριος καί ὑγιέστατος, πού μᾶς ἀποτρέπει ἀπό ὅλες τίς ἀκρότητες τοῦ  συρμοῦ, τῆς μόδας, πού δηλητηριάζει τίς ψυχές τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας, ἔρχεται κοντά μας. Καί ὁ πρόδρομος καί σήμερα προετοιμάζει τήν ψυχή μας νά ὑποδεχθῇ τόν Κύριον. Μᾶς προαναγγέλλει τόν ’Ερχομό τοῦ Μεσσία, τοῦ Λυτρωτοῦ, «τῆς προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Κηρύσσει καί λέγει σέ ὅλους μας: «Ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμι ἱκανός κύψας λῦσαι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ... Αὐτός δέ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»(Μάρκ. α΄7-8).

Ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου πιστεύει μέ ὅλη τή δύναμι τῆς Ψυχῆς του τό Χριστό, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀφοσιωμένος στήν ἀποστολή του. Κηρύττει τόν Χριστόν, μέ ἀγάπη καί ἄκρα ταπείνωσι καί προδιαγράφει τή θέσι ὅλων μας μπροστά στό Χριστό, λέγων: «Ἐκεῖνον, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰωάν. γ΄30). Ὑποδεικνύει σέ ὅλους, σέ κλῆρο καί λαό, Τόν Χριστόν καί μᾶς καλεῖ νά γονατίσουμε μπροστά Του καί νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι ὅλοι ἐμεῖς ὑπάρχουμε, χάρις σέ Κεῖνον. Ἐκεῖνος εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν. Εἷναι ὁ Θεός μας, ὁ Ἐξουσιαστής, ὀ Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος καί μόνον Ἐκεῖνος πρέπει νά  ἀυξάνῃ σέ ἐπιρροή καί Δόξα. Ἐμεῖς πρέπει νά νοιώσουμε τή μηδαμινότητά μας μπροστά Του καί νά Τόν ἀκολουθοῦμε πιστά καί νά Τόν ὑμνοῦμε, νά Τόν δοξολογοῦμεν καί νά Τόν λατρεύουμε «ἐν Πνεύματι καί ἀληθεία». 

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Νά συνειδητοποιήσουμε δέ ὅτι ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἀντιπρόσωποι, ἀλλά ἀχρεῖοι δοῦλοι. Διότι ὁ Κύριος δέν εἶναι μακρυά μας. Εἷναι κοντά μας. Μᾶς τό ὑποσχέθηκε ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί μας καί εἶναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ. κη΄20). Εἶναι ἀπαταιῶνες καί ἐξαπατοῦν τούς ἀφελεῖς, ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Vicarii Christi in terra . Εἶναι ἀντίχριστοι. Διότι  «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών», δέν ἔχει ἀντιπροσώπους. Εἷναι  ὁ Ἴδιος κοντά μας. Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα εἶναι καί πανταχοῦ Παρών. Καί ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἔρχεται «ἐν Πνεύματι καί δυνάμει Ἡλιοῦ», κηρύττει δέ καί  προβάλλει, μέ τό λόγο του καί μέ τό μαρτύριόν Του τή Μεγαλειότητα τοῦ Χριστοῦ. Ἔχει δέ μεγάλη παρρησία πρός τόν Κύριον. Ἐμεῖς. ἀχρεῖοι δοῦλοι τοῦ Κυρίου, τί παρρησία μπορεῖ νά ἔχουμε, μπροστά στόν Ἰωάννην;  Γι’ αὐτό καί τόν παρακαλοῦμε νά πρεσβεύῃ γιά μᾶς. 

Διότι ὁ Πρόδρομος, «κρατῶν ἐπί πίνακι τήν κεφαλήν αὐτοῦ», ἐάν παρακαλέσῃ τόν Κύριον, σίγουρα θά εἰσακουσθῇ. Θά πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε  ἀνάξιοι νά ἐγκωμιάσουμε τόν Ἅγιον Ἰωάννην, διότι τόν Ἐγκωμιάζει ὁ Ἴδιος  ὁ Κύριος.

Ἀναφέρεται ὁ Κύριος στήν ἀποστολή τοῦ Ἰωάννου στήν ἔρημο καί λέγει στούς ὄχλους περί τοῦ Ἰωάννου:

«Τί ἐξήλθετε εἰς τήν ἔρημον θεάσασθαι; Κάλαμον ὑπό ἀνέμου σαλευόμενον; Ἐβγήκατε νά δῆτε στήν ἔρημο κανένα ἄνθρωπον ἄστατον, πού μοιάζει μέ καλάμι, πού σαλεύεται ἀπό κάθε φύσημα τοῦ ἀέρος; Ὅχι βέβαια. ; Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἰματίοις ἠμφιεσμένον; Ἰδού οἱ τά μαλακά φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν. Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Προφήτην; Ναι λέγω ὑμῖν, καί περισσότερον Προφήτου. Αὐτός εἶναι ὁ ἄγγελός μου, ὁ  δικός μου ἀπεσταλμένος, γιά νά προετοιμάσῃ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων νά μέ δεχθοῦν. Νά πιστέψουν σέ Μένα ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Σᾶς βεβαιώνω λοιπόν ὅτι  μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού γεννήθηκαν ἕως τώρα ἀπό γυναῖκας , δέν ἔχει ἀναφανεῖ ἄλλος μεγαλύτερος κατά τήν ἀξίαν ἀπό τόν Ἰωάννην τὀν Βαπτιστήν.

Τί λόγον, λοιπόν, μποροῦμε νά ἔχουμε ἐμεῖς ὕστερα ἀπό τό ἐγκώμιον αὐτό τοῦ Θεανθρώπου. Τιμῶμεν τόν τοῦ Ἡλίου πρόδρομον καί τόν παρακαλοῦμε  νά δέεται στόν Κύριον, νά φωτίζῃ τά σκοτάδια μας, νά μᾶς προσθέτει πίστιν καί νά μᾶς ἀξιώνῃ νά Τόν ὑμνοῦμε και νά Τόν δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

 

 

Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

 Μ Ι Λ Α Ε Ι   ΣΤΗΝ  ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

Μᾶς διδάσκει πίστι στό Χριστό κι' ἀγάπη στήν Πατρίδα. Γυρίζει ἀπό χωριό σε χωριό, κτίζει Σχολεῖα κι' Ἐκκλησιές καί προσπαθεῖ μέ τό φωτισμένο λόγο του νά ἀφυπνίσῃ τούς σκλαβωμένους . Ὁ Θεοφώτιστος λόγος του εἶναι ἰσχυρό ράπισμα πρός τούς Γραικύλους, πού μέ δόλια μέσα προπαγανδίζουν τήν ἀθεῒα καί μέσα στά Σχολεῖα, δηλητηριάζοντες τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία. Ἔπαυσαν νά διδάσκουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, κατέστρεψαν τή ἱερή μας γλῶσσα, προσπαθῶντας  νά ἀφελληνίσουν τούς Ἕλληνες καί νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Διδάσκουν στά Σχολεῖα μας τό Κοράνιο τοῦ μίσους καί ὄχι τό Εὐαγγέλιον τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Ὤ Καιροί! Ὤ  ἬΘΗ! 

Χύθηκαν ποταμοί αἱμάτων γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος μας καί μεῖς σήμερα γυρίζουμε στίς τρῶγλες καί τά Σπήλαια καί βυθιζόμαστε στό βυθό τῆς Παραφροσύνης. Ὁ Πατριωτισμός θεωρεῖται, γιά τούς Γραικύλους ρατσισμός.

 Ὁ ΠατροΚοσμᾶς ἐμαρτύρησε, γιά τό Χριστό καί τήν Ἕλλάδα. Πλήρωσαν οἱ Ἑβραῖοι τόν Κούρτ πασᾶ μέ ἕνα τεράστιο Ποσό, γιά τήν ἐποχή ἐκείνη, γιά νά θανατώσουν τόν Ἅγιο. Καί τό πέτυχαν. Ὁ ΠατροΚοσμᾶς ὅμως ζῆ μέσα στίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καί διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας καί βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας, ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά ζήση χωρίς τά δύο πιό πολύτιμα καί χρησιμότατα αγαθά. Καί αὐτά εἶναι  Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ :

Διδάσκει μέ τό λόγο του καί τό μαρτύριό του τήν πίστι στό Χριστό καί τήν αγάπη πρός τήν Πατρίδα και τή Λευτεριά καί καλλιεργεῖ στήν ψυχή τῶν Ἑλλήνων τόν πόθο, γιά τήν Ἐθνική ἀποκατάστασι. Καί Ψυχή γιά τόν Ἅγιο σημαίνει τήν ἑλληνική ψυχή πού φλέγεται ἀπό τή λαχτάρα, γιά τήν ἀποτίναξι τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ,  καί μάχεται γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν: 

«Τοῦτο σᾶς λέγω καί σᾶς παραγγέλω, κἄν ὁ οὐρανός νά κατέβη κάτω κἄν ἡ γῆ νά ἀνέβη ἐπάνω, καί ὅλος ὁ κόσμος νά χαλάσῃ, σήμερον αὔριον, νά μή σᾶς μέλλει τί ἔχει νά κάμη ὁ Θεός. Τό κορμί σας, ἄς τό  καύσουν, ἄς τό τηγανίσυν, τά πράγματά σας, ἄς τά πάρουν, μή σᾶς μέλλη. Δώσατέ τα δέν εἶναι δικά σας. Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέσει δέν  ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρη ἐκτός καί τά δώσετε μέ τό θέλημά  σας. Αὐτά τά δύο νά τά φυλάττετε νά μήν τά χάσετε».       

« O TEMPORA, O MORES !»

«Ὤ ΚΑΙΡΟΙ, Ὤ  ΗΘΗ ! »

(Κικέρων)

Καθημερινά διαπιστώνουμε, ὅτι, δυστυχῶς, στήν σατανοκρατούμενη ἐποχή μας, οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί οἱ διαστροφές καί οἱ ἀνωμαλίες νομιμοποιοῦνται καί θεωροῦνται  ἰδιαιτερότητες.

Καί μέσα στά σχολεῖα, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, προπαγανδίζεται ἡ ἀθεῒα, διακινοῦνται ναρκωτικά καί προάγεται ἡ ἐπιθετικότητα. Ἐνῷ θἄπρεπε τά παιδιά μας νά  ἀνατρέφωνται «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», νά διδάσκωνται πίστι στό Χριστό καί ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τήν Ἑλληνική Οἰκογένεια, ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία, διδάσκονται, τή Βεδάντα καί τίς Οὐπανισάδς, τό Κοράνιον τοῦ Μίσους καί γιά τίς ἔμφυλες ταυτότητες, πού μόνον σύγχυσιν προκαλοῦν στήν ἀθῶα τους ψυχή.

Ἡ ἀγάπη στήν Πατρίδα καί ἡ Πίστις στό Χριστό θεωροῦνται ρατσισμός. Μεθοδικά ἐπιδιώκεται ἡ ἀνατροπή τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ἡ ἀπολυτοποίησις τοῦ σχετικοῦ καί ἡ σχετικοποίησις τοῦ Ἀπολύτου.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀρνοῦνται τόν Ἕνα και μόνον ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο. Λατρεύουν τόν «Ξερόλα Ἑαυτούλη τους», ὡς Θεόν. Λατρεύουν τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ. τό Χρῆμα. Κυριαρχεῖ ἡ Ἐγωπάθεια, ἡ Ὑπεροψία, ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, ὁ Φαρισαϊσμός, ὁ Ἑωσφορισμός, ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία. Καί δέν θέλουν νά καταλάβουν  ὅτι «τό ἐν ἀνθρώποις ὑψηλόν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»(Λουκ. ιστ΄ 15).

 Ἡ ἀνθρωπότης παραπαίει καί ζῆ στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τό Θεό, ἐξ αἰτίας τῆς Εἰδωλομανίας καί τῆς εἰδωλολατρίας. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὑποφέρουν μέσα σέ αὐτή τή Βαβυλῶνα. Αἰχμαλωτίζονται καί ζοῦν πραγματικά στήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Ἡ Ὀδύνη καί ὁ Πόνος τῶν ἀθώων δέν περιγράφεται.

Εἶναι ὀδυνηρή ἡ διαπίστωσις. Ὀδυνηρότερη δέ εἶναι ἡ  ἐμμονή τῶν πολλῶν στήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Θεό καί ἡ ἄρνησις τῶν Ἀξιῶν καί τῶν Ἰδανικῶν. Ἡ ἔλλειψις ἐνδιαφέροντος τῶν ἁρμοδίων Φορέων πρός διόρθωσιν τῶν κακῶς κειμένων. Δέν συναισθάνονται οἱ περισσότεροι ὅτι εἶναι ἀρρώστια  ἡ προβληματική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί ὀ Χριστός μᾶς προσφέρει τά φάρμακα, γιά νά θεραπεύσουμε τήν ἀρρώστια μας, τίς κακοκεφαλιές μας.

Εἶναι Χρέος ὅλων μας  νά μετα-νοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στή Πατρική Ἑστία. Εἶναι καιρός νά θεραπεύσουμε τήν ἀρρώστια. Νά διώξουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, τήν Ἐγωπάθεια, τήν ὑπερηφάνια, τήν ἀλαζονία, τό  Φαρισαϊσμό, τήν ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του μέ τήν Ἀγάπη, ὡς τά κλήματα ἐν τῇ ἀμπέλῳ, ὥστε νά φέρουμε καρπόν πολύν. Νά πιστέψουμε ὅτι Μόνον ὁ Χριστός ὑπάρχει. Αὐτός, καί μόνον Αὐτός, δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Χωρίς Αὐτόν δέν ὑπάρχει ζωή, δέν ὑπάρχει χαρά , δέν ὑπάρχει εἰρήνη, δέν ὑπάρχει τίποτε. Χωρίς τό Χριστό δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε τό Καλόν. Χωρίς Αὐτόν εἶν' ἔρημη ἡ ζωή μας. Χωρίς Αὐτόν βυθιζόμαστε στό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης, ζοῦμε στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, « ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ και ἀνύδρῳ». Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου.

Καί αὐτή τήν ἀλήθεια τή βλέπουμε στήν καθημερινή μας ζωή. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς Πίστεώς μας. Αὐτός εἶναι τό θεμέλιον τῆς ζωῆς μας. Αὑτός ἱδρύει τήν Κοινωνίαν τῶν προσώπων, τήν Κοινωνίαν τῶν ἁγίων, τήν Ἐκκλησίαν Του καί μᾶς ἀξιώνει νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματός Του. Αὐτός μᾶς χαρίζει τόν πνευματικό μας Πατέρα, ὡς ὁδηγόν στή ζωή μας, γιά νά θεραπεύει τήν ψυχή μας καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὄντως Ζωήν, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν ζωοποιό λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔπαθε γιά χάρι μας, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ.

Ὁ Χριστός  μᾶς χαρίζει  τή Μεγαλόχαρη, τήν «μόνην ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», τήν Παναγία Μητέρα Του, ὁλόλαμπρον Πρότυπον ὑπακοῆς  καί ἀφοσιώσεως στό Θεό καί στό Θεῖον Θέλημα.

Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τά Πρότυπα Ἁγίας ζωῆς, τούς μεγάλους Πατέρας καί Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πρός μίμησιν τῆς Ἁγίας ζωῆς τους. Ὁ Μέγας Βασίλειος, π.χ. βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας νά μιμούμεθα τή ζωη τῶν Ἁγίων καί μᾶς τονίζει τή μεγάλη σημασία καί ἀξία, πού ἔχει ὁ Πνευματικός μας Πατέρας στή ζωή μας καί λέγει: «Ἄν δέν ἔχεις πνευματικό Πατέρα, ὀφείλης νά προσέξῃς , νά προσευχηθῇς καί νά ψάξῃς νά βρῆς τόν καλόν σου Πνευματικό  Πατέρα. Καί ὅταν θά τόν βρῇς, καί πάλιν ὀφείλεις νά προσέχῃς καί νά προσεύχεσαι νά μή τόν χάσῃς, διότι ἄνθρωπος ἀσυμβούλευτος, πλοῖον ἀκυβέρνητον».

Ἄς προσέχουν οἱ ἄμυαλοι καί δυστυχεῖς μικρόνοες,ὡς νοητικῶς καθυστερημένοι, Πῶς ἐκφράζονται, γιά τό Χριστό, γιά τό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, γιά τό θεσμό τοῦ Πνευματικοῦ. Κι’ ἄν δέν μποροῦν, λόγῳ μειωμένης νοητικῆς ἱκανότητος νά ἐννοήσουν τά πνευματικά, καλλίτερα νά σιωποῦν καί νά ζητοῦν τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Δέν εἶναι ντροπή νά διαγνώσῃ κανείς τήν ἄγνοιά του καί νά προσπαθήσῃ νά θεραπεύσῃ τήν ἀνημπόρια του. Ντροπή εἶναι νά νομίζῃ ὅτι τά ξέρει ὅλα, νά νομίζει ὡς Φαρισαῖος, ὅτι εἶναι ἅγιος,  νά περιφρονῇ ὅλους τούς ἄλλους γύρω του σάν παρακατιανούς, νά συμπεριφέρεται ὡς ἰδιώτης καί νά μή μετανοῇ.

Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης, γιά νά βοηθήσῃ ὅλους τούς «ξερόλες», ὅλων τῶν ἐποχῶν, διακηρύτει καί λέγει γιά τόν ἑαυτό του: «Ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα». 

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδέν ἔγνωκε καθώς δεῖ γνῶναι»(Α΄Κορινθ.η΄2 ). Ἐάν νομίζῃ κανείς ὅτι γνωρίζει κάτι, δέν ἔχει γνωρίσει τίποτε, καθώς πρέπει νά τό γνωρίζῃ. Καί πρός τούς Γαλάτας λέγει: «Εἰ γάρ δοκεῖ τις εἶναι τί μηδέν ὤν, ἑαυτόν φρεναπατᾷ»(Γαλάτ.στ΄3).

Μπροστά στό Χριστό ὅλοι γονατίζουμε, «πᾶν γόνυ κάμψῃ» καί ταπεινά Τόν προσκυνοῦμε.

Κανείς δέν μπορεῖ νά ὑψώσῃ τό μικρόν καί ἠλίθιον ἀνάστημά του, μπροστά στό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής , Ἄρχων εἰρήνης. Ὅλοι ὀφείλουμε νά ψάλλουμε· «Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Εὐλογημένος εἶναι ὁ  Κύριος, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ.

Θά μποροῦσα, ἀγαπητά μου παιδιά, νά σᾶς ὁμιλῶ γιά τό Χριστό ἀκατάπαυστα, αἰώνια, χωρίς σταματημό. Θά μποροῦσα νά σᾶς ὁμιλῶ, γιά τή Μεγαλειότητά Του, γιά τά θαύμάσιά Του, γιά τό Ἔλεος καί τήν ἄπειρη μακροθυμία καί Εὐσπλαγχνία Του, γιά τό ζωοποιό Του λόγο, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει. Βέβαια, πάντοτε, μέ τή συναίσθησι τῆς ἀναξιότητός μου, νά ὑμνήσω ἐπάξια τό γλυκύ μου Ἔαρ, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, τό Σωτῆρα μου, τό Λυτρωτή τοῦ Κόσμου. Ποιός, ἀλήθεια μπορεῖ νά ἀτενίσῃ κατάματα τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, Τόν «δι' οὗ τά πάντα ἐγένετο»;

Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο σᾶς καλῶ γονυκλινεῖς νά εἴμαστε συνεχῶς, νοερά, παρά τούς πόδας Αὐτοῦ, ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν λόγον Αὐτοῦ καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Καί σᾶς παρακαλῶ, μήν ξεχνᾶτε, ὅτι μόνον Αὐτόν ἔχουμε καί κανέναν ἄλλον. Εἶναι ὁ Μόνος πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ.

Ἄν θέλουμε νά βγοῦμε νικητές στόν Πνευματικό μας ἀγῶνα, ἄν θέλουμε νά μᾶς ἀνασύρῃ ὁ Κύριος ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν θέλουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά βρεθοῦμε ἀπό τώρα κοντά Του, ἄς προσέχουμε δι’ ὑπομονῆς νά τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄1-2), ειλικρινά μετανοιωμένοι. Πουθενά ἀλλοῦ νά μή στρέφουμε τά βλέμματά μας, τήν ψυχή μας καί τήν προσοχή μας, παρά μονάχα εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ὁ Ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς Πίστεώς μας , καί πού μόνον Αὐτός μᾶς τελειοποιεῖ εἰς τήν Πίστιν. Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Διότι Σ' Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν,

 

«ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ»

«ΜΑΡΙΑ ΔΕ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗΝ ΜΕΡΙΔΑ ΕΞΕΛΕΞΑΤΟ»

 

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος Θεός, ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ νουν δηλαδή, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, ἀλλά καί μέ ἐλευθερίαν, ὥστε νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ.  Τοῦ ὑπέδειξεν δέ ὅτι, μέ τήν ἐκλογή τοῦ Καλοῦ, θά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Τοῦ ὑπέδειξε τό Πῶς, ἀπό «δυνάμει Θεός», θά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ Θεός». Τοῦ ἔδωσε δέ τήν Ἐντολήν, «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον». Τοῦ πρόσφερε τήν Ἐντολήν, ὥστε νά ἐννοήσῃ τήν τιμήν καί νά συνειδητοποιήσῃ ὅτι διά τῆς ὑπακοῆς θά γίνη Θεός κατά χάριν, ἐνῶ διά τῆς παρακοῆς, θά χωρισθῇ ἀπό τόν Δημιουργόν του καί θά ὁδηγηθῇ εἰς τόν αἰώνιον Θάνατον. Καί πραγματικός Θάνατος εἶναι ὁ Χωρισμός ἀπό τό Θεό.

Ὁ Πολυεύσπλαγχνος Θεός ἀπ’ ἀρχῆς τῆς Δημιουργίας παρέθεσε ἐνώπιόν μας τό πῦρ καί τό ὕδωρ, τήν Ζωήν καί τόν Θάνατον, τό ἀγαθόν καί τό κακόν (Δευτερ. Λ΄ 15). Καί μᾶς συνιστᾷ νά ἐκλέξουμε τήν ζωήν: «Ἔκλεξαι τήν ζωήν σύ, ἵνα ζήσῃς σύ καί τό σπέρμα σου» (Δευτερ. Λ΄ 19 ἑξ.). Μᾶς συμβουλεύει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον νά ἀγαπᾶμε τό Θεό. Νά κάνουμε ὑπακοή στό Νόμο Του. Νά ἀκοῦμε τή φωνή Του καί νά μένουμε σταθερά κοντά Του. Διότι αὐτό εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ μόνιμη ἐγκατάστασίς μας κοντά στο Θεό, στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ὀφείλουμε νά ἐκλέξουμε τήν ὑπακοή στό Θεῖον Θέλημα, τό εὐάρεστον , τό ἀγαθόν καί τέλειον.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει ὅμως ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐννόησε τήν τιμήν, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός καί κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του μέ τά ἀνόητα κτήνη, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός καί ὡμοιώθη πρός αὐτά  καί ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος (πρβλ. Ψαλμ.48, 13, 21).

Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς ἐκλογῆς του, ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, ἀλλά καί σήμερα ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς προαιρέσεως καί τῆς κακῆς τοῦ ἐκλογῆς βυθίζεται εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Κατατρύχεται καί καταβασανίζεται ἐξ αἰτίας τῶν κακῶν του ἐπιλογῶν. Π.χ. διαλύεται κυριολεκτικά  καί βυθίζεται «εἰς ᾏδου βυθόν», μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν του στή γῆ καί χάνει τήν ψυχή του.

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὅμως ὁ Θεός καί ἔρχεται κοντά μας ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Γίνεται Τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί νά ἐκλέξουμε τό Καλόν, τό Ἀγαθόν καί διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ νά φθάσωμεν εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Τό Θέμα δέν ἐξαντλεῖται. Λακωνικά θά ἀναφέρω τή σύστασι τοῦ Κυρίου, πρός τή Μάρθα τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου. Ἡ σύστασις αὐτή τοῦ Θεανθρώπου, μᾶς βοηθεῖ νά ξεχωρίσουμε τά ἄχυρα ἀπό τό σιτάρι. Μᾶς συνιστᾶ νά ξεχωρίσουμε τά γήϊνα ἀπό τά ἐπουράνια, τά φθαρτά ἀπό τά ἄφθαρτα. Μᾶς ὑποδεικνύει τήν Καλήν ἐκλογήν πού μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν καλήν ἀλλοίωσιν.

Μᾶς συνιστᾶ νά ἀποθέσουμε πᾶσαν τήν βιοτικήν μέριμναν καί νά ζητήσουμε  τό «Ἕν», τό ὁποῖον ἔχουμε χρεία, πού μᾶς εἶναι χρήσιμον καί ἀναγκαῖον. Λέγει ὁ Κύριος στή Μάρθα:

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καί τυρβάζῃ περί πολλά· ἑνός δέ ἐστι χρεία· Μαρία δέ τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ  ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς» (Λουκ. ι΄ 38-42).

Ἡ ἐκλογή τῆς Μαρίας, ἡ ἀγαθή μερίς, εἶναι ἡ ἐκλογή τοῦ Ἑνός. Ἦταν ἡ προσεκτική ἀκρόασις, ἡ μελέτη καί ἡ τήρησις τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Αὕτη «παρακαθήσασα παρά τούς πόδας τοῦ Ἱησοῦ ἤκουε τόν λόγον αὐτοῦ( Λουκ. ι΄ 39). Ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου εἶναι ζωντανό  παράδειγμα καλής  ἐκλογῆς. Παράδειγμα ἀφιερώσεως καί ἀφοσιώσεως στό Θεό.

Εἶναι παράδειγμα προσήλωσις τοῦ νοῦ πρός τόν Θεόν, ἀναχώρησις  καί ἔξοδος ἀπό τή Βαβυλῶνα. Ἡ ἀναχώρησις δέν νοεῖται μόνον ὡς μετακίνησις τοπική, ὡς ἀπομάκρυνσις ἀπό τό Θόρυβο καί μετάβασις στήν ἡσυχία, ἀλλά κυρίως  νοεῖται ὡς ἀναχώρησις ἠθική, πνευματική ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, ὡς ἀπομάκρυνσις  ἀπό κάθε τί τό βέβηλον, ὡς ἐπίπονη προσπάθεια ἀποκτήσεως τῆς καθαρότητος, τῆς ἁγιότητος, ὡς ἀνάβασις πάνω  ἀπό τά γήϊνα, ὡς ἀνάβασις ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν.

Ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου εἶχε προφανῶς ὡς πρότυπον πρός μίμησιν τή Μεγαλόχαρη, τήν «Κεχαριτωμένην», «τήν μόνην εὐλογημένην καί καλήν», τήν Παναγίαν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Καί μέ τό ζωντανό της παράδειγμα μᾶς καλεῖ νά παρακαθήσωμεν,  νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν λόγον αὐτοῦ. Νά παρακαθήσωμεν ἐκεῖ ὅπου ξεχύνονται ἄφθονα, καθάρια τά νερά, οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά μελετᾶμε τό ζωοποιό λόγο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς ἴαμα, θεραπεία.  Καί, ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, πεφυτευμένα παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, νά ἀποφέρουμε στόν κατάλληλο καιρό, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης ἀγαθωσύνη , πρᾳότης, ἐγκράτεια.

 Μᾶς ὑποδεικνύει νά ἐκλέξουμε τό «Ἕν». Καί τό Ἕν εἶναι ὀ ἐνανθρωπήσας Κύριός  μας, ὁ Ἱησοῦς Χριστός, ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό Bene Supremo. ΝΑΙ, τό «Ἕν», «ἡ ἀγαθή μερίς» εἶναι ὀ ΧΡΙΣΤΟΣ, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκτράτωρ. Αὑτόν  καί μόνον Αὐτόν ἔχομεν χρεία. Αὐτός εἶναι ἡ ἀγαθή μερίς, ἡ ὁποία δέν θά μᾶς ἀφαιρεθῇ ποτέ. Εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας νά ἐκλέξουμε τήν ἀγαθήν μερίδα , τόν Χριστόν, πού ἔρχεται κοντά μας, ὡς αὔρα λεπτή, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Διάβολο καί τούς ἀρνητές διαβολανθρώπους, καί μᾶς χαρίζει τή ζωή.

Ἔρχεται κοντά μας καί κρούει τήν Θύραν. Μᾶς καλεῖ  νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, νά πιστέψουμε στό Ὄνομά Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό ζωοποιό Του λόγο καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι». Καί Αὐτός εἶναι ὁ μόνος, πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Ναι. Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν ἔχομεν χρεία.

Αὐτός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός ἔγινε ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς διδάξῃ τήν τέλεια ὑπακοή στό Θεό καί νά μᾶς ὑποδείξῃ ὅτι μόνον διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα θά γίνουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ, θεοί κατά χάριν.

Αὐτόν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Ἐσταυρωμένον, τον Μονογενῆ Του Υἱόν, ὁ Θεός -Πατήρ καί ὡς ἄνθρωπον «αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα, τό ὐπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ Ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἱησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 7-11).

Αὐτόν μᾶς ἔδωκε ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὡς τό «Ἕν», τό ὁποῖον ἔχομεν χρεία καί μᾶς εἶπε: «Οὗτος ἐστιν ὀ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούεται». Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὀ μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ ἀληθινός. Μόνον αὐτός δεν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ καί μόνον ὅποιος τόν ἐπικαλεῖται μέ πίστι σώζεται. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἠμᾶς» (Πραξ. δ΄12).