«Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΝ ΤΕΘΝΗΚΕ ΣΠΥΡΙΔΩΝ,

ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙΝ ΟΥΚ ΕΛΗΞΕΝ ΕΙΣΕΤΙ»

 

Ὁ Ἅγιος καί θαυματουργός Σπυρίδων ἦτο ἀπό τήν νῆσον Κύπρον. Πίστευε στό Χριστό, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του καί ἀγαποῦσε πολύ Τό Θεό, τούς συνανθρώπους του καί τήν ἡσυχίαν Δέν εἶχε πολλά λόγια, ἀλλά ἦταν ἄνθρωπος τῶν καλῶν ἔργων. Σέ ὁλόκληρη τή ζωή του ἦταν «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἦταν ποιμήν προβάτων. Ἀπέφευγε τίς περιττές συναναστροφές, ἦταν ὅμως κοινωνικός καί καλλιεργοῦσε τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν ἦθος. Ἀπέφευγε μέν τίς συναναστροφές  τῶν πολλῶν, ἀλλά ἦταν μιά ἀνοικτή , στοργική ἀγκαλιά, γιά τούς πτωχούς καί  γιά ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Πρᾷος, ἁπλός,  εἰλικρινής, σεμνός, «καλός κἀγαθός». Ἐνυμφεύθη σώφρονα γυναῖκα καί ἀπέκτησε μιά Κόρη, τήν Εἰρήνη. Μετά τήν ἀποβίωσι τῆς συζύγου του. πιστός στή μνήμη της, ἀφοσιώθηκε στήν χριστιανικήν ἀνατροφήν τῆς Κόρης του, σάν καλός χριστιανός. Μπορεῖ νά ἦταν ποιμένας προβάτων, ὅμως δέν παρέλειπε νά μελετᾶ μέρα-νύκτα τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιον. Ὁ Ἅγιος καί θαυματουργός Σπυρίδων ἀπεδείχθη γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν ἀληθής εἰκών τοῦ Χριστοῦ, τύπος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσιν. Διήρχετο «τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Ἔλαβε  ἀπό τό Θεό τή Χάρι καί ἐθεράπευε διάφορες ἀσθένειες, ἐφώτιζε τυφλούς, ἐπετίμα τά πονηρά πνεύματα καί πολλά ἄλλα  ἀναρίθμητα θαύματα.

Ἡ Ἐκκλησία τόν τίμησε. Τόν ἐξέλεξε, τόν Χειροτόνησε καί τόν ἀνέδειξε Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος. Ἀνεδείχθη δέ πράγματι «Καλός ποιμήν λογικῶν Προβάτων», «φωστήρ πολύφωτος τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωπος ἐπουράνιος, ἐπίγειος ἄγγελος, ὄργανον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Χριστοῦ φίλος γνήσιος». Ὁ πτωχός καί ταπεινός αὐτός ὀλιγογράμματος, ἀλλά θεοφόρος Ἅγιος ἀνεδείχθη ὑπέρμαχος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτός κατετρόπωσε  καί κατήσχυνε τόν Ἄρειον, μέ τή Χάρι, πού τοῦ ἔδωσεν ὁ Θεός. Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἦτο ὅσο ζοῦσε, ἀλλά καί μετά τήν Κοίμησί Του «Θαυμάτων Πηγή». Ἕνα ἀπό τά ὑπερφυῆ θαύματά του εἶναι καί τό ἐν Κερκύρᾳ κατά Ἀγαρηνῶν Θαῦμα του, πού ἔσωσε τήν Κέρκυρα ἀπό τή λυσσώδη καταστροφική μανίαν τῶν Βαρβάρων. Τό Θαῦμα πανηγυρίζεται τήν 11ην Αὐγούστου καί τίθεται σέ προσκύνησι τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μας.

 Ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διεφύλαξε ἄφθαρτον καί ὁλοζώντανον τό Σκῆνος αὐτοῦ. Καί κάθε ἄνθρωπος, πού προσέρχεται καί τόν παρακαλεῖ μέ πίστιν, δέχεται τή θεία βοήθεια. Εἷναι δέ  ἄπειρη ἡ Εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς φρουρεῖ καί μᾶς ὑπερασπίζεται καί μέ τούς ἁγίους Του, μέ τά πρότυπα αὐτά τῆς ἁγιότητος, ὅπως ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ Ὁποῖος, πράγματι, καί μετά τήν Κοίμησίν του, δέν ἔπαυσε νά θαυματουργῇ. Δέν εἶναι Προστάτης μόνον τῶν Κερκυραίων, ἀλλά ὅλων τῶν Χριστιανῶν.

«Ὁ Θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

Ἴσως βέβαια ἀναρωτηθῇ κανείς, σήμερα, στή σχιζοφρενική ἐποχή μας, μελετοῦν ἡ ἄνθρωποι «τά πρότυπα ἁγίας ζωῆς»;

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία  μᾶς καλεῖ νά ἑορτάζωμεν τή  μνήμη  τῶν Ἁγίων  μέ σκοπό νά μιμηθοῦμε τή ζωή τῶν Ἁγίων. Ὁ Μέγας ἅγιος καί Θαυματουργός Σπυρίδων προβάλλεται πρός μίμησιν. Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία καί εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, νά μιμηθοῦμε τάς ἀρετάς τοῦ Ἁγίου μας. Ὁλοζώντανος μᾶς παραστέκει ὁ Ἅγιος καί θαυματουργεῖ, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ νά μιμηθοῦμε τήν Πίστι του στό Χριστό, τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην, τήν ἁπλότητα, τήν ἁγνότητα, τήν πρᾳότητα, τήν ταπείνωσι, τήν ἀνεξικακία, τήν εἰλικρίνεια, τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Γενικά νά μιμηθοῦμε τήν ἁγιότητά του, γιά  νά δοῦμε Θεοῦ Πρόσωπον.

Εἴθε ὁ Πανάγαθος Θεός νά μᾶς ἀξιώσῃ, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου καί Θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος, νά ἀνοίξουμε τήν Καρδιά μας στό Χριστό! 

Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὅπως τό ἔκανε «πρᾶξι» ὁ Ἅγιος Σπυρίδων! 

Εἴθε  νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας ὁ Χριστός, νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ’  τήν ψυχή μας, νά δοῦμε, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Αγίου μας, τό ἀληθινόν  Φῶς, τόν Χριστόν, γιά νά βρῆ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἠ Ψυχή μας!