« O TEMPORA, O MORES !»

«Ὤ ΚΑΙΡΟΙ, Ὤ  ΗΘΗ ! »

(Κικέρων)

Καθημερινά διαπιστώνουμε, ὅτι, δυστυχῶς, στήν σατανοκρατούμενη ἐποχή μας, οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί οἱ διαστροφές καί οἱ ἀνωμαλίες νομιμοποιοῦνται καί θεωροῦνται  ἰδιαιτερότητες.

Καί μέσα στά σχολεῖα, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, προπαγανδίζεται ἡ ἀθεῒα, διακινοῦνται ναρκωτικά καί προάγεται ἡ ἐπιθετικότητα. Ἐνῷ θἄπρεπε τά παιδιά μας νά  ἀνατρέφωνται «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», νά διδάσκωνται πίστι στό Χριστό καί ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τήν Ἑλληνική Οἰκογένεια, ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία, διδάσκονται, τή Βεδάντα καί τίς Οὐπανισάδς, τό Κοράνιον τοῦ Μίσους καί γιά τίς ἔμφυλες ταυτότητες, πού μόνον σύγχυσιν προκαλοῦν στήν ἀθῶα τους ψυχή.

Ἡ ἀγάπη στήν Πατρίδα καί ἡ Πίστις στό Χριστό θεωροῦνται ρατσισμός. Μεθοδικά ἐπιδιώκεται ἡ ἀνατροπή τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ἡ ἀπολυτοποίησις τοῦ σχετικοῦ καί ἡ σχετικοποίησις τοῦ Ἀπολύτου.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀρνοῦνται τόν Ἕνα και μόνον ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο. Λατρεύουν τόν «Ξερόλα Ἑαυτούλη τους», ὡς Θεόν. Λατρεύουν τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ. τό Χρῆμα. Κυριαρχεῖ ἡ Ἐγωπάθεια, ἡ Ὑπεροψία, ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, ὁ Φαρισαϊσμός, ὁ Ἑωσφορισμός, ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία. Καί δέν θέλουν νά καταλάβουν  ὅτι «τό ἐν ἀνθρώποις ὑψηλόν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»(Λουκ. ιστ΄ 15).

 Ἡ ἀνθρωπότης παραπαίει καί ζῆ στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τό Θεό, ἐξ αἰτίας τῆς Εἰδωλομανίας καί τῆς εἰδωλολατρίας. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὑποφέρουν μέσα σέ αὐτή τή Βαβυλῶνα. Αἰχμαλωτίζονται καί ζοῦν πραγματικά στήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Ἡ Ὀδύνη καί ὁ Πόνος τῶν ἀθώων δέν περιγράφεται.

Εἶναι ὀδυνηρή ἡ διαπίστωσις. Ὀδυνηρότερη δέ εἶναι ἡ  ἐμμονή τῶν πολλῶν στήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Θεό καί ἡ ἄρνησις τῶν Ἀξιῶν καί τῶν Ἰδανικῶν. Ἡ ἔλλειψις ἐνδιαφέροντος τῶν ἁρμοδίων Φορέων πρός διόρθωσιν τῶν κακῶς κειμένων. Δέν συναισθάνονται οἱ περισσότεροι ὅτι εἶναι ἀρρώστια  ἡ προβληματική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί ὀ Χριστός μᾶς προσφέρει τά φάρμακα, γιά νά θεραπεύσουμε τήν ἀρρώστια μας, τίς κακοκεφαλιές μας.

Εἶναι Χρέος ὅλων μας  νά μετα-νοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στή Πατρική Ἑστία. Εἶναι καιρός νά θεραπεύσουμε τήν ἀρρώστια. Νά διώξουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, τήν Ἐγωπάθεια, τήν ὑπερηφάνια, τήν ἀλαζονία, τό  Φαρισαϊσμό, τήν ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του μέ τήν Ἀγάπη, ὡς τά κλήματα ἐν τῇ ἀμπέλῳ, ὥστε νά φέρουμε καρπόν πολύν. Νά πιστέψουμε ὅτι Μόνον ὁ Χριστός ὑπάρχει. Αὐτός, καί μόνον Αὐτός, δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Χωρίς Αὐτόν δέν ὑπάρχει ζωή, δέν ὑπάρχει χαρά , δέν ὑπάρχει εἰρήνη, δέν ὑπάρχει τίποτε. Χωρίς τό Χριστό δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε τό Καλόν. Χωρίς Αὐτόν εἶν' ἔρημη ἡ ζωή μας. Χωρίς Αὐτόν βυθιζόμαστε στό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης, ζοῦμε στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, « ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ και ἀνύδρῳ». Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου.

Καί αὐτή τήν ἀλήθεια τή βλέπουμε στήν καθημερινή μας ζωή. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς Πίστεώς μας. Αὐτός εἶναι τό θεμέλιον τῆς ζωῆς μας. Αὑτός ἱδρύει τήν Κοινωνίαν τῶν προσώπων, τήν Κοινωνίαν τῶν ἁγίων, τήν Ἐκκλησίαν Του καί μᾶς ἀξιώνει νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματός Του. Αὐτός μᾶς χαρίζει τόν πνευματικό μας Πατέρα, ὡς ὁδηγόν στή ζωή μας, γιά νά θεραπεύει τήν ψυχή μας καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὄντως Ζωήν, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν ζωοποιό λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔπαθε γιά χάρι μας, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ.

Ὁ Χριστός  μᾶς χαρίζει  τή Μεγαλόχαρη, τήν «μόνην ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», τήν Παναγία Μητέρα Του, ὁλόλαμπρον Πρότυπον ὑπακοῆς  καί ἀφοσιώσεως στό Θεό καί στό Θεῖον Θέλημα.

Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τά Πρότυπα Ἁγίας ζωῆς, τούς μεγάλους Πατέρας καί Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πρός μίμησιν τῆς Ἁγίας ζωῆς τους. Ὁ Μέγας Βασίλειος, π.χ. βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας νά μιμούμεθα τή ζωη τῶν Ἁγίων καί μᾶς τονίζει τή μεγάλη σημασία καί ἀξία, πού ἔχει ὁ Πνευματικός μας Πατέρας στή ζωή μας καί λέγει: «Ἄν δέν ἔχεις πνευματικό Πατέρα, ὀφείλης νά προσέξῃς , νά προσευχηθῇς καί νά ψάξῃς νά βρῆς τόν καλόν σου Πνευματικό  Πατέρα. Καί ὅταν θά τόν βρῇς, καί πάλιν ὀφείλεις νά προσέχῃς καί νά προσεύχεσαι νά μή τόν χάσῃς, διότι ἄνθρωπος ἀσυμβούλευτος, πλοῖον ἀκυβέρνητον».

Ἄς προσέχουν οἱ ἄμυαλοι καί δυστυχεῖς μικρόνοες,ὡς νοητικῶς καθυστερημένοι, Πῶς ἐκφράζονται, γιά τό Χριστό, γιά τό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, γιά τό θεσμό τοῦ Πνευματικοῦ. Κι’ ἄν δέν μποροῦν, λόγῳ μειωμένης νοητικῆς ἱκανότητος νά ἐννοήσουν τά πνευματικά, καλλίτερα νά σιωποῦν καί νά ζητοῦν τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Δέν εἶναι ντροπή νά διαγνώσῃ κανείς τήν ἄγνοιά του καί νά προσπαθήσῃ νά θεραπεύσῃ τήν ἀνημπόρια του. Ντροπή εἶναι νά νομίζῃ ὅτι τά ξέρει ὅλα, νά νομίζει ὡς Φαρισαῖος, ὅτι εἶναι ἅγιος,  νά περιφρονῇ ὅλους τούς ἄλλους γύρω του σάν παρακατιανούς, νά συμπεριφέρεται ὡς ἰδιώτης καί νά μή μετανοῇ.

Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης, γιά νά βοηθήσῃ ὅλους τούς «ξερόλες», ὅλων τῶν ἐποχῶν, διακηρύτει καί λέγει γιά τόν ἑαυτό του: «Ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα». 

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδέν ἔγνωκε καθώς δεῖ γνῶναι»(Α΄Κορινθ.η΄2 ). Ἐάν νομίζῃ κανείς ὅτι γνωρίζει κάτι, δέν ἔχει γνωρίσει τίποτε, καθώς πρέπει νά τό γνωρίζῃ. Καί πρός τούς Γαλάτας λέγει: «Εἰ γάρ δοκεῖ τις εἶναι τί μηδέν ὤν, ἑαυτόν φρεναπατᾷ»(Γαλάτ.στ΄3).

Μπροστά στό Χριστό ὅλοι γονατίζουμε, «πᾶν γόνυ κάμψῃ» καί ταπεινά Τόν προσκυνοῦμε.

Κανείς δέν μπορεῖ νά ὑψώσῃ τό μικρόν καί ἠλίθιον ἀνάστημά του, μπροστά στό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής , Ἄρχων εἰρήνης. Ὅλοι ὀφείλουμε νά ψάλλουμε· «Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Εὐλογημένος εἶναι ὁ  Κύριος, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ.

Θά μποροῦσα, ἀγαπητά μου παιδιά, νά σᾶς ὁμιλῶ γιά τό Χριστό ἀκατάπαυστα, αἰώνια, χωρίς σταματημό. Θά μποροῦσα νά σᾶς ὁμιλῶ, γιά τή Μεγαλειότητά Του, γιά τά θαύμάσιά Του, γιά τό Ἔλεος καί τήν ἄπειρη μακροθυμία καί Εὐσπλαγχνία Του, γιά τό ζωοποιό Του λόγο, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει. Βέβαια, πάντοτε, μέ τή συναίσθησι τῆς ἀναξιότητός μου, νά ὑμνήσω ἐπάξια τό γλυκύ μου Ἔαρ, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, τό Σωτῆρα μου, τό Λυτρωτή τοῦ Κόσμου. Ποιός, ἀλήθεια μπορεῖ νά ἀτενίσῃ κατάματα τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, Τόν «δι' οὗ τά πάντα ἐγένετο»;

Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο σᾶς καλῶ γονυκλινεῖς νά εἴμαστε συνεχῶς, νοερά, παρά τούς πόδας Αὐτοῦ, ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν λόγον Αὐτοῦ καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Καί σᾶς παρακαλῶ, μήν ξεχνᾶτε, ὅτι μόνον Αὐτόν ἔχουμε καί κανέναν ἄλλον. Εἶναι ὁ Μόνος πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ.

Ἄν θέλουμε νά βγοῦμε νικητές στόν Πνευματικό μας ἀγῶνα, ἄν θέλουμε νά μᾶς ἀνασύρῃ ὁ Κύριος ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν θέλουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά βρεθοῦμε ἀπό τώρα κοντά Του, ἄς προσέχουμε δι’ ὑπομονῆς νά τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄1-2), ειλικρινά μετανοιωμένοι. Πουθενά ἀλλοῦ νά μή στρέφουμε τά βλέμματά μας, τήν ψυχή μας καί τήν προσοχή μας, παρά μονάχα εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ὁ Ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς Πίστεώς μας , καί πού μόνον Αὐτός μᾶς τελειοποιεῖ εἰς τήν Πίστιν. Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Διότι Σ' Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν,