«ΧΑΙΡΕ, ΥΨΟΣ ΔΥΣΑΝΑΒΑΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙΣ ΛΟΓΙΣΜΟΙΣ»

ΧΑΙΡΕ, ΒΑΘΟΣ ΔΥΣΘΕΩΡΗΤΟΝ

ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΩΝ ΟΦΘΑΜΟΙΣ».

Ἄναυδοι, ἄφωνοι, ἐκστατικοί ἀτενίζομε τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Ὑπερβαίνει τό νοητική ἱκανότητα τοῦ  ἀνθρώπου Εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Εἶναι ὑπέρλογο, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

Ὁ Πανάγαθος Θεός ἐντάσσει στό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του τήν Θεοτόκον, ἡ ὁποία, ἐνσαρκώνει τό ὕψος  τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι του ἀνθρωπίνου Γένους, ὕψος, τό ὁποῖον εἶναι δυσανάβατον διά τούς ἀνθρωπίνους λογισμούς. Δύσκολα μπορεῖ νά ἀνέβη καί νά ἀτενίσῃ ὁ ἀνθρώπινος λογισμός  τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Καί τό ὕψος αὐτό  φθάνει, ἀναβαίνει,  ἐνσαρκώνει καί ἀκτινοβολεῖ  ἡ πάναγνος Παρθένος.

Ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ εἶναι προϊόν Προσευχῆς τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, τῶν δικαίων. Ἡ θαυμαστή Γέννησίς της διαλύει τά δεσμά, τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, οἱ ὁποῖοι εὐχαριστοῦν τό Θεό, γιά τό Θεῖον αὐτό δῶρον Του, στά γηρατειά τους καί ἀφιερώνουν τήν κεχαριτωμένην Κόρη τους στό Θεό. Ἡ Πάναγνος ἀνατρέφεται εἰς τόν Ναόν. Πιστεύει, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς της καί ἀφοσιώνεται στό Θεό. Μέρα καί νύκτα μελετᾶ τό Νόμο Του. Μαθαίνει νά λατρεύῃ τό Θεό «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ἐνσαρκώνει τήν Πίστι στό Θεό, τήν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην» καί διά τῆς Ἀσκήσεως καί «τῆς γυμνασίας εἰς εὐσέβειαν», ἀναβαίνει εἰς  τό δυσανάβατον Ὕψος τῆς καθαρότητος , τῆς ἁγνότητος. Εἰς τό δυσανάβατον ὕψος τοῦ Ὡραίου ,τοῦ Μεγάλου καί τοῦ Ἀληθινοῦ. Εἰς τό δυσανάβατον ὕψος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον, ἀλλά  καί εἰς τό ὕψος τῆς ἀγάπης, τοῦ ἀνθρώπου, γιά τό Θεό. Μέ ἐπίπονο ἀγῶνα, ὡς ἄνθρωπος, ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος, ἡ ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἀναβαίνει εἰς  τό δυσανάβατον αὐτό «ὕψος τῆς Θείας Ἀναβάσεως»,καί εὑρέθη εἰς τά μάτια τοῦ Θεοῦ,  ὡς «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή». «Θεοπρεπῶς ὑπερέλαμψεν», καί ἀνεδείχθη πάνω ἀπό ὅλους πιστή, ταπεινή, πλήρης ἀγάπης, ἡ μόνη ἄσπιλος, ἀμόλυντος , ἄχραντος, ἄφθορος καί Πάναγνος Παρθένος. Καί αὐτήν ἐκλέγει, κατ’ ἀξίαν, ὁ Θεός, ὡς τό καθαρόν ἐνδιαίτημα τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Ἀναδεικνύεται, χάρις εἰς τό κάλλος τῶν ἀρετῶν της, ὄντως «τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα  ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν Φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα». Παναγία.

Κρίνεται ἀξία καί ἱκανή νά ἐπέλθῃ εἰς  τήν ἁγίαν της ψυχήν τό πανάγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος καταδέχεται καί γεννᾶται ἐκ Πνευματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, γιά χάρι μας. Γίνεται ὁ ἔμψυχος Ναός τῆς ἁγίας δόξης Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Αὐτήν ἐπισκέπτεται ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ καί τῆς ἀναγγέλλει τό Εὐαγγέλιον τῆς Χαρᾶς.

Ἡ διά τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας πραγματοποίησις «τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου Μυστηρίου, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας εἶναι πραγματικά « ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, ἀλλά καί βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς».

Ἡ Παρθένος ταπεινά ἐκφράζει τήν ἀπορία της στόν Ἀρχάγγελον: Πῶς ἔσται μοι τοῦτο; καί ὀ Ἀρχάγγελος ἔκθαμβος ἀποκρίνεται: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν... Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι...»(Λουκ.α΄26-38).

Καί πράγματι, «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», ὅταν δηλ. εὑρέθη «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή»,  ὁ «Λόγος σάρξ ἐγένετο».

«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος,

Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν  ἡ κτίσις»;

Ἡ Πάναγνος ἐνσαρκώνει τό Μέγα τοῦτο Μυστήριον, γι’ αὐτό καί ὀ ἱερός ὑμνωδός τήν χαιρετίζει καί ψάλλει πρός τήν Θεοτόκον:

«Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον

ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς,

χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον

καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς».

 Καί ὀ ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀναφωνεῖ:

«Καί τίς ἱκανός, τοιοῦτον φράσαι Μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα, ποία δέ γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου, τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις ἐξένισεν».

«Ὁ ἔχων θρόνον οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν, ἐν μήτρᾳ χωρεῖται γυναικός». Δεν τό χωράει ὀ νοῦς μας. Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου, Κύριε!

Ἡ ἁγνή καί ἄσπιλος Παρθένος, χάρις στό Κάλλος τῶν ἀρετῶν της γίνεται ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν στό Χριστό, ἡ Σκέπη τοῦ Κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.

Μᾶς παραστέκει στοργικά στό κάθε μας βῆμα. Κάθε πιστός νοιώθει τή ζωντανή της παρουσία .

Πόνεσε πολύ στή ζωή της καί καταλαβαίνει καί τό δικό μας πόνο καί μᾶς παραστέκει καί «κανείς, πού προστρέχει κοντά της καί ζητεῖ τή βοήθειά της, δέν φεύγει ἐντροπιασμένος ἀπό κοντά της, ἀλλ’ αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως».

Καί ὡς ἄνθρωπος «μετέστη πρός οὐρανόν» καί  στάθηκε στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, «περιβεβλημένη, πεποικιλμένη τάς ἀρετάς της». Στέκεται δέ στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος καί ἀδιαλείπτως δέεται γιά μᾶς καί μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρη Της, ἡ Μεγαλόχαρη.

«Δεῦτε, λοιπόν,  φιλεόρτων τό σύστημα, δεῦτε καί χορείαν στησώμεθα· δεῦτε καταστέψωμεν ἄσμασι τήν Ἐκκλησίαν, τῇ καταπαύσει τῆς Κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ. Σήμερον γάρ οὐρανός ἐφαπλοῖ τούς κόλπους, δεχόμενος τήν τετοκυῖαν τόν ἐν πᾶσιν μή χωρούμενον· καί ἡ γῆ τήν πηγήν τῆς ζωῆς ἀποδιδοῦσα τήν εὐλογίαν στολίζεται καί εὐπρέπειαν. Ἄγγελοι χοροστατοῦσι σύν Ἀποστόλοις, περιδεῶς ἀτενίζοντες ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν μεθισταμένης τῆς τεκούσης τόν ἀρχηγόν της ζωῆς» (Δοξαστικόν τῆς Λιτῆς).

Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτήρος καί δέεται γιά μας. Ποιός δέν νοιώθει στή ζωή του τῆ θερμή προστασία της; Ἀλλά καί ποιός δέν νοιώθει τήν ἀνάγκην νά  ἐγκωμιάσῃ τή Μεγαλόχαρη;

«Ἄξιον εἶναι ἀλήθεια νά τήν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων, διότι δεχόμαστε τίς ἄπειρες εὐεργεσίες της καί τή θερμή προστασία της».

Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι κανείς δέν εἶναι ἄξιος νά τήν ἐγκωμιάσῃ ἐπάξια. Οἱ  Ἀρχές, οἱ  Ἄγγελοι καί οἱ Ἀρχάγγελοι, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ Ὁμολογητές τῆς Πίστεως, στάθηκαν ἄφωνοι, μπροστά στό Κάλλος τῶν Ἀρετῶν τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου. Παράδειγμα ἀναφέρει ὀ ὑμνῳδός τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ καί λέγει:

«Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας Σου καί τό ὑπέρλαμπρον τό τῆς ἁγνείας Σου, ὁ Γαβριήλ καταπλαγείς, ἐβόα Σοι, Θεοτόκε. Ποῖον Σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον; Τί δέ ὀνομάσω Σε; ἀπορῶ και ἐξίσταμαι· διό, ὡς προσετάγην βοῶ Σοι. Χαῖρε, ἡ κεχαριτωμένη».

Ἄφωνοι, ἄναυδοι, ἔκθαμβοι, μπρός τή Χάρη της, στεκόμαστε, ὅλοι, πιστοί καί ἄπιστοι. Δέν βρίσκουμε λόγια, νά  ἐγκωμιάσουμε τήν Πάναγνη, τήν Παναγιά, τή Μητέρα μας, τήν ἀρραγῆ προστασίαν.

Πῶς , ὅμως, μπορῶ, ὁ  ἄθλιος καί ἀχρεῖος νά σιωπήσω ἐγώ, πού ὑπάρχω σήμερα στή ζωή, χάρις στή δική της ἐπέμβασι καί θεραπεία;

Πῶς μπορῶ νά μήν ὁμολογήσω τό μεγαλύτερο ἀπό τά Θαύματά της σέ μένα;

Ὅταν ὁ κακοήθης ὄγκος στή γλῶσσα, μοῦ ἔκλεισε τό στόμα, καί δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω καλά καί νά μιλήσω, διαπρεπεῖς Γιατροί μοῦ  συνέστησαν ριζική ἀφαίρεσι τοῦ ὄγκου καί μέ ἐβεβαίωσαν ὅτι μετά τήν ἐγχείρισι δέν θά μποροῦσα νά μιλήσω.

Τότε νοερά  παρεκάλεσα τή Μεγαλόχαρη, νά μέ λυτρώσῃ ἀπό αὐτό τόν πόνο. Καί ἀμέσως ἐπενέβη ἡ Χάρι της καί ἔδιωξε τό κακό καί δέν ἔγινε τό Χειρουργεῖο. Ὁ Καλός μου Χειροῦργος, ὅταν τοῦ διηγήθηκα τί μοῦ συνέβη τήν παραμονή τῆς ἐγχειρήσεως καί πῶς σχεδόν  ἐξαφανίσθηκε ὁ  ὄγκος, μέ ἐβεβαίωσε ὅτι «ἡ Παναγιά, μοῦ ἔδωσε Πιστοποιητικό καλοηθείας». Πῶς μπορῶ νά σιωπήσω; Χάρις στή Μεγάλη μας Μητέρα μπορῶ καί μιλάω στήν ἀγάπη σας σήμερα,Παιδιά μου. Καί Σᾶς βεβαιώνω ὅτι ναἰ μέν εἴμαστε ἀνάξιοι νά τήν ἐγκωμασωμεν, ὅπως ἀξίζει, ἀλλά γνωρίζω καλά ὅτι ἡ Παναγιά,  εἷναι πάνω ἀπό ὅλα Μητέρα. Ἀκούει δέ καί τούς κλαυθμυρισμούς τῶν νηπίων τέκνων της. Καί τό μόνο πού ζητάει ἀπό μᾶς εἶναι νά κάνουμε ὑπακοή στόν Υἱό της, τόν Κύριό μας τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, ἄν θέλουμε, νά μή δακρύζουν ἀκόμη καί οἰ εἰκόνες της μέ τά καμώμτά μας, νά μιμηθούμε τήν Ἁγία της ζωή, νά ἀνέβουμε, πάνω ἀπό τά γήϊνα, εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, νά σταθοῦμε κάτω ἀπό τή σκέπη της καί νά δοξάζουμε τό Θεό, πού πάνω ἀπό τό Σταυρό Του μᾶς ἀξίωσε νά κρατήσουμε στήν καρδιά μας τή Παναγία Μητέρα Του σάν δική μας Μητέρα καί μᾶς ἔθεσε κάτω ἀπό τήν ἀρραγῆ Προστασία της.