Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ, ΑΚΟΙΜΗΤΟΣ

ΔΕΕΤΑΙ, ΓΙΑ  ΜΑΣ.

 

«Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον

Καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,

Τάφος καί νέκρωσις  οὐκ ἐκράτησεν·

ὡς γάρ ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν

μετέστησεν ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».

 

Σέ, τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς, τήν μητέρα τοῦ φωτός, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, ἡ Πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, πῶς θά μποροῦσε νά σέ κρατήσῃ ὁ τάφος καί ἡ νέκρωσις, Ἁγνή, Παρθένε, Θεοτόκε ;

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ οἰκήσας εἰς τήν ἀειπάρθενον μήτραν σου, Ἄχραντε, ὡς Μητέρα Του, ὡς Μητέρα τῆς ζωῆς, Σέ μετέστησε πρός τήν Ζωήν καί  Σέ  ἐγκατέστησεν, ὡς Βασίλισσα, εἰς τά δεξιά Του, καί ἐκεῖ Δέσποινά μου, ἀκατάπαυστα, δέεσαι γιά μᾶς, πού στηρίζουμε Σέ Σένα τίς ἐλπίδες μας. Ναι, Μεγαλόχαρη καί κεχαριτωμένη, Σέ  Σένα στρέφουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί Σένα  ἱκετεύομεν, Ἀειπάρθενε. Εἶσαι ἡ Μεγάλη καί στοργική Μητέρα μας καί πρεσβεύεις συνεχῶς γιά μᾶς. Εἶσαι ἡ ἀκοίμητος ἐν πρεσβείαις. Καί ὅλοι ἐμεῖς  Ἐσένα ἔχουμε σκέπην καί προστάτιν καί καταφυγή καί στερέωμα.

Σέ σένα καταφεύγουμε, ὅλες τίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας. Καί εἶναι διαπιστωμένο, ὅτι Κανένας, πού προστρέχει κοντά Σου, μέ πίστι καί ζητεῖ βοήθεια, δέν φεύγει κατεντροπιασμένος ἀπό κοντά Σου, Παναγιά μου, «ἀλλ’ αἰτεῖται τήν Χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Εἶναι ἀμετάθετη ἡ ἐλπίδα μας στήν προστασία Σου. Ὁμολογῶ , Δέσποινά μου, ὅτι , ἄν σήμερα ὑπάρχω στή ζωή, αὐτό ὀφείλεται στή δική Σου προστασία. Συγχώρησε τά λάθη μου, πάναγνη Μητέρα!  Καί πάλι τολμῶ καί προστρέχω στή Σκέπη Σου. Κτυπῶ τή Θύρα τοῦ ἐλέους Σου, Δέσποινά μου, καί μέ λαχτάρα περιμένω, νά μέ δεχθῇς καί νά ἀκούσῃς τίς ἄναρθρες κραυγές τῆς Ὀδύνης  μου, γιά τό ταλαίπωρο Γένος μας, πού πολεμεῖται ἀπό βαρβάρους, κρυφούς καί φανερούς ἐχθρούς. Σκέπασέ μας μέ τή Χάρι Σου, Παρθένε. Ἀποδίωξον πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, Ὑπέρμαχε Στρατηγέ! Σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς δούλους Σου. Στά πόδια Σου κουρνιάζουμε , οἱ πιστοί, μέ Πίστι θερμή, λύτρωσέ μας ἀπό κάθε κακοπραγία.  «Τῇ μητρικῇ Σου παρρησία χρωμένη, δυσώπησον», ὅπως πάντοτε, καί λύτρωσε ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως. Ναί. Παρακάλεσε τόν Υἱόν Σου καί Θεόν ἡμῶν νά ἐπέμβη, νά ἔλθῃ «ταχύ», πρίν χαθοῦμε.

Εἷναι ἀλήθεια, Μεγαλόχαρη, ὅτι εὔκολα ξεχνᾶμε τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου, καί μέ ἀστοχασιές καί, μέ  τά ἀτοπήματά μας, Σέ πικραίνουμε, Πανάμωμε!

Πάναγνη Μητέρα, ναί, Σέ πικραίνουμε τόσον, ὥστε νά δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες Σου, μέ τά καμώματά μας.

Εἶναι ἀλήθεια πώς Σέ θυμούμαστε, μόνο στίς δύσκολες ὧρες. Μή μᾶς ξεσυνερίζεσαι, Μανούλα μου!... Λυπήσου μας καί πρέσβευε στόν Υἱό Σου καί Θεό μας, νά γίνῃ Ἔλεος, σέ μᾶς τούς ἀναξίους και ἀχρείους δούλους Του. Εἶναι ἀλήθεια, πώς ἔχουμε ξεφύγει ἀπό τό δρόμο τῆς ζωῆς, ἀπό τό δρόμο, πού μᾶς χάραξε μέ τό πανάγιον αἷμα Του. Μᾶς κύκλωσαν οἱ ἀντίχριστοι καί μᾶς ὁδηγοῦν στό Χαμό. 

Ἐπιτάχυνον,  ρῦσαι λαόν ἀναπολόγητον. Γνωρίζεις, Πάναγνε, ὅτι κάνουμε λάθη, ἁμαρτάνουμε, ἀλλά μόνον Ἕναν λατρεύομεν.  Τόν γλυκύν καί πρᾷον Ἰησοῦν λατρεύομεν. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον βοηθόν στίς δύσκολες ὧρες, πού περνᾶμε, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. 

Δέσποινά μου, δέν τολμοῦμε νά πλησιάσουμε τό Θρόνο Του, δέν ἔχουμε παρρησία. Γι’ αὐτό, Μανούλα μου, Σέ παρακαλῶ, ὡς ἔχουσα παρρησία πρός τόν Υἱόν  καί Θεόν Σου καί Θεόν ἡμῶν, πρέσβευε. Δέου καί ἱκέτευε, Πανάχραντε, γιά μᾶς τούς ἀναξίους. Σύ εἶσαι ἡ ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος, καί ἡ προστασίαις ἀμετάθετος ἐλπίδα μας, Θεοτόκε. Ἐσένα ἔχουμε, Παναγιά μου καταφυγήν, σκέπη κραταιά. Σέ Σένα προστρέχουμε, Σέ Σένα καταφεύγουμε «ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καί προστασίαν». Σύ εἶσαι ἡ μόνη, μετά τόν Κύριον, καταφυγή μας.

Σύ εἶσαι ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων ἡ μόνη  βοήθεια, ἡ Μητέρα μας.

«Προς τίνα καταφύγω ἄλλην, ἁγνή;

Ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι;

Ποῦ πορευθῶ; Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν;

Ποίαν θερμήν ἀντίληψιν;

Ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν;

Εἰς Σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς Σέ μόνην καυχῶμαι,

καί ἐπί Σέ θαρρῶν κατέφυγον».