ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ

«Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ

ΕΞΩ ΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝ»

 

Ἄν δέν ἦταν μαζύ μας ὁ Χριστός...

Ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας θά εἴχαμε καταποντισθῆ. Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή ἡμῶν. Οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ, θά μᾶς εἶχαν καταπιῆ ζωντανούς (πραβλ. Ψαλμ.123,1-8).

Ὅμως ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, μᾶς τό ὑποσχέθηκε, πώς θἆναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ. κη΄20). Καί ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι μαζί μας, κανείς ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά σταθῇ ἐναντίον μας. «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ’  ἡμῶν» (Ρωμ.η΄31);

Ἐάν ὁ Χριστός, ἡ ἄπειρη, ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι κοντά μας, προστάτης, ὑπερασπιστής καί βοηθός μας, ποιός θά τολμήσῃ νά στραφῇ ἐναντίον μας; Ποιός θά τολμήσῃ νά μᾶς βλάψῃ; Ἀπολύτως κανείς. Ἡ τέλεια ἀγάπη Του ἔξω βάλλει τόν φόβον (Α΄ Ιω. δ΄18). Ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι κοντά μας. «Ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν του σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ νοιώθει βαθειά μέσα στήν ψυχή Του τήν ζωντανή Παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωη του καί διακηρύττει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅτι ὅποιος πιστεύει στό Θεό, ποτέ δέν κλονίζεται καί δέν φοβεῖται τίποτε καί λέγει: «Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστής τῆς ζωῆς μου· ἀπό τίνος δειλιάσω» (Ψαλμ. 26, 1. 55,12. 117, 6); Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί διώχνει μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας κάθε φόβο. Μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί μέ τή δύναμί Του. Μᾶς ἐνισχύει στόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί στίς δύσκολες ὧρες σπεύδει καί δέν μᾶς ἀφήνει νά καταποντισθοῦμε. «Πάντα συνεργεῖ εἰς τό ἀγαθόν». Καί πολεμεῖ μαζί μας τό κακό καί τήν ἁμαρτία. Ὁ ἀγῶνας, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι εἶναι ὄμορφος. Ἡ πορεία μας, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν» εἶναι ἀνοδική. Εἶναι συνεχής ἐπίπονος ἀγῶνας. Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά γίνεται στή γῆ ἀπό ὅλους μας, ὄχι τό δικό μας θέλημα, ἀλλά τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ὁ Χριστός μᾶς δίνει «καιρόν», νά διορθώσουμε τό λάθος τῶν Πρωτοπλάστων, διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα.

Εἶναι γεγονός ὅτι «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται», λέγει ὁ Παῦλος. Ὁ Χριστός ὅμως δέν μᾶς ἀφήνει μόνους. Ἔρχεται «ταχύ», «ὡς αὔρα λεπτή», ἀθόρυβα καί γεμᾶτος στοργή, κοντά  μας, σέ ὅλες τίς  δύσκολες ὧρες, περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης, καί, μέ τή γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι φωνή Του, μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς λέγει: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μη φοβεῖσθε» (Ματθ.ιδ΄27).

Πολεμεῖ καί νικᾶ τόν πυρρόν Δράκοντα καί τόν Ἀντίχριστον, ὅλους τούς δαίμονες καί τούς δαιμονανθρώπους, καί μαζί Του νικοῦν καί οἱ καταδικοί Του, οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί.

Εἷναι ὅμως ἀνάγκη να μιμηθοῦμε τούς Ἁγίους καί μέ πίστι θερμή στό Χριστό, νά ἀφήσουμε, λέγει ὁ Παῦλος, κάθε τί, πού βαραίνει τήν ψυχή, νά ἀποθέσουμε πᾶσαν τήν βιοτικήν μέριμνα, νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι γιά νά ἔχουμε σίγουρη τήν νίκη, «δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν»(Ἑβρ.ιβ΄1-2).

Τό κλειδί τῆς νίκης πέφτει στό «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν». Ὁ Χριστός, πού εἶναι σίγουρα κοντά μας, μᾶς χαρίζει τή Νίκη. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, μᾶς συνιστᾶ ὀ Παῦλος  καί μᾶς λέγει: «Πουθενά ἀλλοῦ νά μή στρέφουμε τά βλέμματά μας, πουθενά ἀλλοῦ νά μή στρέφουμε τήν Προσοχή καί τήν ψυχή μας, παρά μονάχα εἰς τόν Ἰησοῦ Χριστόν, πού εἶναι ὁ Ἀρχηγός  καί Θεμελιωτής τῆς Πίστεώς μας καί μᾶς τελειοποιεῖ στήν Πίστι». Γι’αὐτό εἶναι κοντά μας ὁ Χριστός. Ἀπό Αὐτόν ἀντλοῦμε τή δύναμι.

«Αὐτός ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ὁ Πιστός καλεῖται νά ἐξέλθῃ ἀπό αὐτή τή Βαβυλῶνα.

Ἡ Ἔξοδος αὐτή δέν εἶναι μόνον τοπική μετακίνησις, ἀλλά κυρίως ἠθική καί πνευματική. Ἀναχώρησις ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί ἀνάβασις, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τά ἐπί τῆς γῆς καί εἴσοδος εἰς τά ἐπουράνια. Εἷναι ἀναχώρησις  ἀπό τήν ἀνθρωπίνην διάστασιν καί ἀνάβασις εἰς τήν θείαν διάστασιν. Εἷναι ἔξοδος ἀπό τό ὑλικόν Σύμπαν καί εἴσοδος εἰς τό Πνευματικόν Σύμπαν.

Καλεῖται ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός νά ἐξέλθῃ ἀπό τή Βαβυλῶνα καί νά εἰσέλθῃ «εἰς τό ταμιεῖον του». Καλεῖται ὁ πιστός νά ἀνέβη εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Νά ἀνέβη πάνω ἀπό τά γήϊνα, στή δική του συκομορέαν, γιά νά δῇ τό Θεό. Χρειάζεται νά ἀνέβη εἰς τό ὄρος τοῦ Θεοῦ, νά βρεθῇ μόνος μέ τό Θεό. Σ’ αὐτόν ἐπίπονο ἀγῶνα θά νικήσῃ, μόνον ὅταν ἔχῃ κοντά Του τό Χριστό. Καί θά ἔχει κοντά του τό Χριστό, ὅταν πιστέψη στό Χριστό, ὅταν ἔχει στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς  καί τοῦ σώματος στό Χριστό. ἄν γιά μιά στιγμή ξεχαστῆ καί ἀποστρέψῃ τό βλέμμα του ἀπό τό Χριστό καί κοιτάξῃ τήν τρικυμισμένη θάλασσα σίγουρα θά καταποντισθῇ. Νικᾷ μόνον ὅταν ἔχῃ στραμμένο τό βλέμμα του στό Χριστό.

Τρανό παράδειγμα, πού εἶναι συγχρόνως καί διάγραμμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, μᾶς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (Ματθ. ιδ΄22-36):

Μετά τόν πολλαπλασιασμό τῶν πέντε ἄρτων στήν ἔρημο, ὅπου χόρτασαν περίπου πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς νά συνυπολογίζονται στόν ἀριθμόν αὐτόν ἄνδρες καί παιδιά, ἀμέσως ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς ἀνάγκασε τούς Μαθητάς Του νά μποῦν στό πλοῖον καί νά περάσουν στό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ἕως ὅτου ἀπολύσῃ τούς ὄχλους.  Ἀφοῦ τούς  ἔθρεψε ψυχικά καί σωματικά ὁ Κύριος ἤθελε νά δῇ καί νά μιλήσῃ καί νά ἀποχαιρετίσῃ τόν καθένα χωριστά, Εἶναι θαυμαστή ἡ στοργή καί ἡ τρυφερότητά Του! Ἀφοῦ τούς ἀποχαιρέτησε ὅλους, ἀνέβη εἰς τό Ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι, ὀψίας δέ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Μᾶς διδάσκει ὀ Θεάνθρωπος, τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά βρεθῇ μόνος μέ τό Θεό καί νά εὐχαριστήσῃ γιά τίς εὐεργεσίες Του.

Τό πλοῖον μέ τούς Μαθητάς εἶχε προχωρήσει πλέον εἰς τό μέσον τῆς λίμνης καί ἐβασανίζετο ἀπό τά κύματα, διότι ἦτο ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Λίγες ὧρες πρίν ξημερώσῃ, φεύγει ὁ Ἰησοῦς ἀπό τό Ὄρος καί ἔρχεται πρός τούς Μαθητάς, περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης. Ὅταν Τόν εἶδαν οἱ Μαθηταί νά περιπατῇ πάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσαν, σάν νά ἦταν ξηρά, ἐταράχθησαν καί ἔλεγαν ὅτι αὐτό πού βλέπουν εἶναι φάντασμα. Καί ἀπό τό φόβο τους ἔκραξαν, ἀφῆκαν κραυγές. Ἀμέσως ὅμως τούς μίλησε ὁ Ἰησοῦς καί τούς εἶπε τά ἴδια ἐνθαρρυντικά λόγια, πού λέγει σέ ὅλους μας τίς δύσκολες ὧρες: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε». Ἔχετε θάρρος. Ἐγώ, ὁ Παντοκράτωρ καί Παντοδύναμος Θεός, εἶμαι κοντά σας. Μή φοβεῖσθε.

Καί τότε  ἀποκρίθηκε στό χριστό ὁ Πέτρος καί εἶπε: «Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ διάταξέ με νά ἔλθω κοντά σου, περιπατῶν ἐπί τά ὕδατα». Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «ΕΛΑ». Καί ἀφοῦ κατέβηκε ἀπό τό πλοῖον ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπάνω στά νερά, γιά νά ἔλθῃ πρός τόν Ἰησοῦν. Ὅσο κοίταζε στά μάτια τό Χριστό, περιπατοῦσε πάνω στήν τρικυμισμενη θάλασσα. Ὅσο εἶχε τό βλέμμα του στραμμένο στό Χριστό, ἀντλοῦσε δύναμι καί μποροῦσε νά περιπατῇ ἐπί τῶν κυμάτων. Ὅταν ὅμως ἀπέστρεψε τό βλέμμα του ἀπό τό Χριστό, ἄρχισε νά καταποντίζεται: «Βλέπων δέ τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη, καί ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με. Εὐθέως δέ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καί λέγει αὐτῷ· Ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδίστασας;»

Ἐδῶ μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ Χάρις Του τό μυστικό τό μυστικό τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου στόν πνευματικό μας ἀγῶνα.

Χείμαρρον διέρχεται ἡ ψυχή μας καθημερινά. Μιά φοβερά τρικυμισμένη Θάλασσα εἶναι ἡ ζωή μας, σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Θεόρατα κύματα, βουνά οἱ δυσκολίες ἔρχονται νά μᾶς καταβάλλουν. Κρυφοί καί φανεροί ἔχθροί, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, εἶναι ἕτοιμοι νά μᾶς κατασπαράξουν, νά μᾶς συντρίψουν , νά μᾶς καταπιοῦν ζωντανούς. Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι θἆναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας, φρούριόν μας, καταφυγή καί δύναμις καί ὑπερασπιστής μᾶς, ἀρκεῖ στόν ἀγῶνα μας, νά ἔχουμε τά βλέμματα στραμμένα μόνον  σ’ Αὐτόν. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε Σ’ Αὐτόν. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Χωρίς Αὐτόν δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε Καλόν.

Ὅσο ὁ κάθε Πέτρος ἔχει στραμμένο τό βλέμμα του μέ πίστι στό Χριστό, περιπατεῖ πάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα τῆς ζωῆς. Ὅταν ὁ κάθε Πέτρος ἀποστρέφει τό βλέμμα του, τήν προσοχή του, τήν ψυχή του ἀπό τόν Χριστόν, ὅταν φοβηθῇ  τίς δυσκολίες , ὁ ὀλιγόπιστος, καταποντίζεται.

Ὁ  Πέτρος, ὅταν εἶδε τό ἄνεμον ἰσχυρόν φοβήθηκε. Πῶς εἶδε τόν ἄνεμον; Ἀπέστρεψε το βλέμμα ἀπό τόν Χριστόν καί ἔστρεψε τό βλέμμα του στόν ἄνεμον. Κλονίσθηκε ἡ πίστις του καί φοβήθηκε. Καί ἀμέσως ἄρχισε νά βουλιάζῃ. Καί τότε ἐκεῖνος ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι  πρόφθασε καί ἔκραξε: Ἰησοῦ μου,  πνίγομαι. Πρόφθασε  καί σῶσον με.

Εἷναι σίγουρο, πώς θά νικήσουμε σέ κάθε μας πνευματικό ἀγῶνα μόνον ὅταν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα, τήν προσοχή καί τήν ψυχή μας στό Χριστό. Ἄς προσέξουμε , λοιπόν, νά μή ἀποστρέφουμε ποτέ τό βλέμμα μας. Νά ἔχουμε πάντοτε τό βλέμμα μας στραμμένο μόνο στό στό Χριστό. Διότι, ἄν γιά μιά στιγμή ξεχαστοῦμε, διατρέχουμε τόν κίνδυνο, νά καταποντισθοῦμε.

Εἷναι πολύ παρήγορον ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κοντά μας καί μᾶς παρακολουθεῖ στό κάθε μας βῆμα. Καί σπεύδει ὁ μακρόθυμος καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τό βυθό τοῦ ᾏδου, τήν κρίσιμη ὥρα.

Ἄς προσέχουμε ὅμως κι’ ἐμεῖς νά ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα μόνον Σ’ Αὐτόν, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Νά μᾶς βοηθήσῃ νά κατανοήσουμε ὅτι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. δ΄16). Νά κατανοήσουμε ὅτι «φόβος οὐκ  ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 17). Νά παρακαλοῦμε τόν Κύριον νά μᾶς βοηθήσῃ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, γιά νά μένουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά ἔχουμε στραμμένα τά βλέμματά μας, τήν προσοχή καί τήν ψυχή μας μόνον Σ’ Αὐτόν, τόν Κύριον καί Θεόν μας.

Νά Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς κρατάει ἑνωμένους μαζί Του καί νά μᾶς ἀξιώνῃ νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.