«ΣΟΥ ΔΕ ΑΥΤΗΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΔΙΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΡΟΜΦΑΙΑ»(Λουκ β΄35)

ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ  Ο  ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ

Ὦ Μεγαλόχαρη, Μητέρα τῆς Ζωῆς, τῆς Χαρᾶς και τοῦ Πόνου! Ποιός νοῦς μπορεῖ νά κατανοήσῃ καί μέ ἀνθρώπινα λόγια νά περιγράψῃ τή θλῖψι, τόν Πόνο, τόν συντριμμό τῆς ἁγίας Σου ψυχῆς ὅταν βλέπῃς τό Μανάκριβό Σου Γιό, τόν Εὐεργέτη, τόν Θεραπευτή, τόν Λυτρωτή, νά ὁδηγῆται, ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν, ἄφωνος, στόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τόν Γολγοθᾶ!...

Ποιός δέν δακρύζει, ὅταν ἀτενίζει Αὐτόν, πού ἐπιβλέπει ἐπί τήν γῆν καί τήν κάνει νά τρέμῃ, «τόν δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», νά σηκώνῃ ἕνα θεόρατο, πελώριο Σταυρό, καί νά ἀνηφορίζῃ, μέ Χαρά τό δρόμο τοῦ Μαρτυρίου; Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Μέγα καί ἀκατάληπτο εἶναι τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον!  Καί Σύ, Πανάμωμε, δίκαια, ἀπορεῖς καί σιγοψυθιρίζεις καί θρηνεῖς, γιά την παραφροσύνη τῶν ἀχαρίστων, πού ἀντί τοῦ Μάννα, προσφέρουν στόν Εὐεργέτη χολήν και Σταυρόν και θάνατον καί διαπερνᾶ τήν καρδιά σου, μεγάλο, ὀδυνηρό, δίκοπο μαχαῖρι θλίψεως καί Ὀδύνης, πού πραγματικά συντρίβει κάθε τρυφερή ψυχή. Ὁ Πόνος Σου, Παναγιά μου, πού εἶναι καί δικός μας πόνος καί συντριμμός, δέν μετριέται, δέν περιγράφεται. Ὁδηγεῖται στό Σταυρό ὁ Λυτρωτής τοῦ Κόσμου, και ὅλοι παρακολουθοῦμε σιωπηλά, τόν Κύριον τῆς Δόξης, «τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ, τόν αἴροντα την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», νά ὑψώνεται,  μέ ἔντονη χαρά, στό  Σταυρό, ἀντί ἡμῶν…

Παναγία Μητέρα, μητέρα τῆς Στοργῆς, νοερά, Σέ παρακολουθῶ νά θεωρῇς τό Ἄκακον Ἀρνίον τόν Μονάκριβό Σου Γιό, νά σύρεται πρός σφαγήν, κι’ ὁ μητρικός Σου Θρῆνος, μέ συγκλονίζει…πονῶ καί δακρύζω καί μένω ἄφωνος μπροστά στήν ἄφατη συγκατάβασι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Σέ ἀκούω νά  σιγοψιθυρίζῃς στόν Ἀγαπημένος Σου καί νά Τόν ρωτᾶς μέ ἀπορία καί σπαραγμό καρδιᾶς· «Ποῦ πηγαίνεις, Παιδί μου; Πρός χάριν τίνος παίρνεις τόν γρήγορο αὐτό δρόμο; Μήπως πάλιν γίνεται ἄλλος Γάμος στήν Κανᾶ καί πηγαίνεις πολύ γρήγορα ἐκεῖ, γιά νά κάμῃς καί πάλιν τό νερό, γλυκό κρασί; Νά ἔλθω μαζί Σου, Γιέ μου; Ἤ καλλίτερα νά μείνω; Δός μου λόγον, Λόγε. ἁποκρίσου μου, παιδί μου. Μή με προσπεράσῃς σιωπηλός, Σύ, πού μέ τήρησες ἁγνή. Σύ εἶσαι ὁ Υἱός και Θεός μου».

Παναγιά μου, «Μεγαλόχαρη», ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθῇ τό μέγεθος τῆς ἀναισχυντίας καί τῆς Παραφροσύνης τῶν ἀχαρίστων; 

Ἄφωνος, Παναγιά μου, μετά δακρύων, 

 εὐλαβῶς,  πρός τόν Κύριον τῆς Δόξης, κραυγάζω· 

Δόξα τῇ Μακροθυμία Σου, Κύριε, δόξα σοι!

Σέ βλέπω στό Σταυρό καί ματώνει ἡ καρδιά μου καί ἀναρωτιέμαι, μήπως εἶμαι ἐγώ ὁ Σταυρωτής Σου; «Μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;»(Ματθ. κστ΄ 23).

Τολμῶ καί ἀτενίζω τό Σταυρό Σου και προσπαθῶ, ὅσον εἶναι δυνατόν, νά ἐννοήσω τήν Προσευχή Σου, στόν οὐράνιον Πατέρα, πού, ὡς ἄνθρωπος, τόν παρακαλεῖς,  λέγων· «Πάτερ σῶσον μέ ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. Ἀλλά διά τοῦτο ἦλθον εἰς τήν ὥραν ταύτην» (Ἰωάν. ιβ΄27). Καί πάλιν· «Εἰ οὐ δύναται τοῦτο τό ποτήριον παρελθεῖν ἀπ’ ἐμοῦ ἐάν μή αὐτό πίω, γενηθήτω τό Θέλημά Σου»(Ματθ. κστ΄ 42).

Βοήθησέ μας, Κύριε, νά ἐννοήσουμε τό Μυστήριον τῆς Σταυρικῆς Σου Θυσίας. Νά ἐννοήσουμε, ὅτι εἶναι Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός καί νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε, ὅπως Σύ, Θεέ μου, μᾶς ἀγάπησες. Ἀξίωσέ μας, διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Σου Μητρός, νά προσκυνοῦμεν, μέ τήν καρδιά μας, τόν Τίμιον Σταυρόν Σου καί νά δοξάζουμε τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν.

Κύριέ μου, ἀπειρη ἀγάπη, πῶς νά Σέ  ὑμνήσω;

Παναγιά μου, βοήθησέ με, νά σταθῶ, ἐπάξια, εὐλαβικά, κάτω ἀπό τόν  Τίμιον Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος. 

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, δέξου τά δάκρυά μου, δάκρυα εὐγνωμοσύνης  Σέ Σένα, τό Λυτρωτή μου καί Θεόν και ἐλέησον  ἐμέ καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος.

Στερεύει ὁ νοῦς.

Ἡ σκέψι σταματᾶ. 

Ὁ λόγος εἶναι ἀδύναμος 

νά ὑμνήσῃ ἐπάξια

τή θεϊκή Σου συγκατάβασι, 

Λόγε τοῦ Θεοῦ.

 Τά λόγια περιττεύουν,

 Δίνουν τόπο στή σιωπή, 

γοργοκυλᾶ τό δάκρυ… 

Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου,

 Κύριε,  δόξα Σοι!