«ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ,

ΚΑΙ Ο ΥΪΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ ΠΑΡΑΔΟΘΗΣΕΤΑΙ…»

 

Ὁ Ἰησοῦς, «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ», καλεῖ κοντά Του, τούς Μαθητάς Του και, μυστικά, τούς ἀποκαλύπτει ὅλα, ὅσα πρόκειται να Τοῦ συμβοῦν στα Ἱεροσόλυμα. «Κατ’ ἰδίαν», ἰδιαιτέρως, μόνον σ’ αὐτούς, ἐμπιστεύεται τό μυστικό τοῦ ταξιδιοῦ Του.

«Μυσταγωγῶν τούς Μαθητάς ἔλεγε: «Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα και ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θα παραδοθῇ στους Ἀρχιερεῖς καί στούς Γραμματεῖς, καί αὐτοί θά Τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά Τόν παραδώσουν στούς ἐθνικούς, σέ χέρια ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καί θά Τόν ἐμπαίξουν καί θά Τόν μαστιγώσουν καί θά Τόν φτύσουν καί θά Τόν σταυρώσουν ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌ, «Ὅτι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς  ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (παρβλ.Ματθ.κ΄17-19.Μαρκ. ι΄ 32-34. Λουκ. ιη΄31-33).

Γνωρίζει ὁ Πανάγαθος ὅσα πρόκειται νά Τοῦ συμβοῦν. Μπροστά στά  μάτια τῆς Παναγίας Του ψυχῆς, ἔχει την φρικτή εἰκόνα τῶν παθημάτων Του, τά ὁποῖα ἑκουσίως θά ὑπέφερε ἀπό την ἀχαριστία, τό φθόνο καί τή μοχθηρία ὅλων ἐκείνων, πού εὐεργετήθηκαν ἀπό Αὐτόν καί γιά χάρι τῶν ὁποίων θά ὑπέφερε.

Μέγα τό Μυστήριον  τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε, δόξα Σοι! Δεν το χωράει ὁ νοῦς μας.

Ἔρχεται, μέ τή θέλησί Του, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, νά ξεπλύνῃ, μέ  τό  πανάγιον αἷμα Του τίς ἁμαρτίες μας, καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ, με τον οὐράνιο Πατέρα και μεταξύ μας.

Ἀνηφορικός εἶναι ὁ δρόμος προς τά Ἱεροσόλυμα. «Ἐν τῇ ὁδῷ», σ’ αὐτό τόν ἀνηφορικό δρόμο, μᾶς ἀνοίγει την καρδιά Του ὁ Κύριος. Αὐτή την κρίσιμη ὥρα μᾶς καλεῖ νά ἀνεβοῦμε μαζί Του στά Ἱεροσόλυμα. Μᾶς καλεῖ, γιά νά μᾶς παραδώσῃ τίς οὐράνιες Διδαχές καί τήν «καινήν Ἐντολήν τῆς αγάπης», την κρίσιμη ὥρα τοῦ Πάθους Του, ὥστε ἀτενίζοντας τον Σταυρόν Του, νά βιώσουμε τίς αἰώνιες Ἀλήθειες Του. Νά καταλάβουμε τί σημαίνει ΧΡΕΟΣ, Τί σημαίνει· Ἀνεξικακία, τί σημαίνει τέλεια Ἀγάπη στό Θεό καί στόν συνάνθρωπό μας.

Ὁ Ἰησοῦς, «Χθές και σήμερον ὁ αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), μᾶς καλεῖ κοντά Του, ὡς Πρότυπον τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, την κατάλληλη ὥρα, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του καί νά ἀνέβουμε ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

Ἡ πρόσκλησίς Του, νά συμπορευθοῦμε μαζί Του στά Ἱεροσόλυμα  καί νά καταξιωθοῦμε νά γίνουμε κοινωνοί τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, εἶναι Χάρις, εἶναι «δόσις ἀγαθή και δώρημα τέλειον».

Πόσοι, ὅμως, ἀπό μᾶς, εἶναι δεκτικοί τῆς Χάριτός Του; Πόσοι δέχονται τήν Πρόσκλησί Του; Πόσοι ἀπό μᾶς εἴμαστε ἐλεεινοί και γυμνοί καί τυφλοί καί δέν βλέπουμε τη Χάρι Του; Πόσοι εἴμαστε κουφοί  καί δέν ἀκοῦμε, και δεν δεχόμαστε την Πρόσκλησί Του;

Τά γεγονότα τῆς Ζωῆς τοῦ Χριστοῦ συνεχῶς ἐπαναλαμβάνονται καί πρέπει νά συντελεσθοῦν στη ζωή κάθε πιστοῦ, πού καλεῖται νά σταυρώσῃ την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις και να ἀνέβη εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού νοηματίζει τη ζωή.

Ὁ Ἰησοῦς καλεῖ κοντά Του κάθε ἄνθρωπο, γιά νά τόν κάνῃ κοινωνό τῶν Παθημάτων και τῆς Δόξης Του. Μᾶς καλεῖ να ἀνεβοῦμε, πάνω ἀπό τά ἐπίγεια, πρός τήν ἄνω, την αἰώνια Ἱερουσαλήμ.

Κύριε, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζεις καλά, μέ πόση λαχτάρα και λατρεία ἀκούω τή Θεία Σου Πρόσκλησι, καί ὅλα, ὅσα μοῦ ἐμπιστεύεσαι ἐν τῇ ὁδῷ, καθώς προχωροῦμε στόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Ἐνῶ ὅμως παίρνω, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μου, τήν ἀπόφασι νά Σέ ἀκολουθήσω, ὡς το τέλος τοῦ ταξιδιοῦ Σου, «ἐν τῇ ὁδῷ», Σέ ἀρνοῦμαι, ὄχι μόνον τρεῖς, ἀλλά ἀμέτρητες φορές. Καί δάκρυα ἀκολουθοῦν τήν ἄρνησι, και πάλιν τά ἴδια… Τώρα, τούτη την ἅγια ὥρα, πού μοὔδωσες τή Χάρι νἄχω λίγο καθαρό μυαλό, Σέ ἱκετεύω, Ἰησοῦ μου, πρόφθασε. Πρόφθασε και πάρε μου τη θέλησι ἤ κάμε να θέλω μόνο το δικό Σου Θέλημα. Δέν θέλω τίποτε ἄλλο στή ζωή μου, παρά μονάχα τό δικό Σου πανάγιον Θέλημα νά γίνεται.

Κύριε, θέλω, μέ τή Χάρι Σου, ἀπό σήμερα να συμπορεύομαι μαζί Σου προς τήν Ἱερουσαλήμ. Νά ἀκούω καί νά κατανοῶ τό λόγο Σου. Κύριε, ἀξίωσόν με νἆμαι κοινωνός τοῦ Πάθους και τῆς Ἀναστάσεώς Σου. Κύριε Ἰησοῦ, Σύ, πού ὄχι μόνον μέχρι την τελευταία στιγμή τῆς ἐπίγειας ζωῆς Σου, ἀγάπησες τούς δικούς Σου στόν κόσμο, ἀλλά , πού τούς ἀγάπησες «εἰς τέλος», τέλεια, μέχρι Σταυροῦ και Θανάτου, μή με ἀφήσῃς να ξεφύγω ἀπό κοντά Σου. Ἀξίωσέ με νά  ἀνυψωθῶ μαζί Σου εἰς την ἄνω Ἱερουσαλήμ, στην Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Κύριε, κάμε νά ἀπαντήσουν θετικά ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σέ τοῦτο Σου το Θεῖον Κάλεσμα καί νά γίνουν κοινωνοί τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεώς Σου! Κύριε, «ὡς πῦρ καταναλίσκον», λυῶσε τούς πάγους, νά ἡμερέψουν οἱ καρδιές, καί ὅλοι νά συναντηθοῦμε στό δρόμο πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, «κεκαθαρμέναις διανοίαις». Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά συνειδητοποιήσουμε τή μία καί μόνη Ἀλήθεια, ὅτι, δηλαδή, Σύ, Κύριε, καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνη μας. Σύ καί ΜΟΝΟΝ Σύ εἶσαι ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς και τοῦ Θανάτου, ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ  ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ, ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ  Η  ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Να συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας , το μόνον ἀσφαλές καταφύγιον, Ὥστε ὅλοι νά ἀξιωθοῦμε, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ και ἔργῳ, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀσιγήτως, Χριστέ μου, να Σέ ὑμνοῦμε  προσκυνοῦντες τόν Τίμιον Σταυρόν Σου καί δοξάζοντες τήν ΑΓΙΑΝ ΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ, και τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, ΘΑΝΑΤῼ 

ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ ΚΑΙ  ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ

ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ!

Ἀγαπητά μου παιδιά, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ

ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ! Ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἡμέρᾳ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ κυρίου μας, ὁλοψύχως σᾶς εὔχομαι χρόνια πολλά μέ ὑγεία καί χαρά!  Τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως εὔχομαι νά ὁδηγῇ τά βήματά σας εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί ὡς πῦρ καταναλίσκον νά καύσῃ τούς ἰούς τῆς ἀπιστίας, νά φωτίζῃ τά σκοτάδια μας, καί νά θερμαίνῃ τίς καρδιές μας! Ἀμήν.