«ΔΕΙΝΟΝ Η ΡΑΘΥΜΙΑ!»

«ΜΕΓΑΛΗ  Η  ΜΕΤΑΝΟΙΑ!»

 Εἶναι φοβερόν Κακόν ἡ ῥαθυμία. Εἶναι ἀδρανεια, ἀδιαφορία, ὀκνηρία, τεμπελιά, ἀπερισκεψία, ὀλιγωρία, γιά τήν πνευματική ζωή. Ὁ Ράθυμος δέν κάνει τίποτα, γιά νά βελτιώσῃ τήν πενυματική του κατάστασι, ἀλλά κάνει τά πάντα, γιά τήν ἱκανοποίησι τῶν βρωμερῶν του παθῶν, Σπαταλᾶ  τόν πολύτιμο χρόνο του γιά ἀνόητες, διασκεδάσεις. Πνίγεται μέσα στό πέλαγος τῶν πονηρῶν λογισμῶν, σέ ἀστόχαστες φλυαρίες. Κυριεύεται ἀπό φαντασίες ἀπρεπεῖς, ἐπιθυμίες βλαβερές και ἀργολογίες. Αἰχμαλωτίζεται  σέ κακές συναναστροφές καί σέ διάφορα, διά πράξεως ἤ διά παραλείψεως ἐγκλήματα, κατά τῶν ἀδελφῶν, καί παραλείπει τά πρός τόν Θεόν, τά πρός ἑαυτόν καί τά πρός τόν πλησίον καθήκοντά του. «Δεινόν ἡ ῥαθυμία!»

Ὁ Ράθυμος εὑρίσκεται ἐκτός ἑαυτοῦ καί περιέρχεται στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι «βόσκειν χοίρους», καί προσπαθεῖ νά ἱκανοποιήσῃ τή δίψα του στά «λασπονέρια» τῆς ἀποστασίας καί νά χορτάσῃ την πεῖνα του, τρώγοντας τά ξυλοκέρατα, τήν τροφήν τῶν χοίρων. Ὁ Φιλάνθρωπος, ὅμως, και Ἐλεήμων Θεός, «ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», μᾶς εὐσπλαγνίζεται καί ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες τῆς μετανοίας καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι «γίνεται μεγάλη χαρά στόν Οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Καί μπορεῖ να εἶναι μεγάλο «δεινόν ἡ ῥαθυμία», μεγάλο «δεινόν ἡ ἁμαρτία», εἶναι ὅμως πολύ μεγαλύτερο Καλόν ἡ μετάνοια. Ἡ Μετάνοια εἶναι Χάρις. Εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον, ἄνωθεν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ πατρός τῶν Φώτων»(Ἰακ. α’17). Διότι «συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8), ἀνοίγοντας τήν Πύλην τῆς Μετανοίας, δωρεάν.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, γιά νά ἀφυπνήσῃ τούς «δεσμίους τῆς γῆς», τούς βυθισμένους εἰς τήν «ἰλύν βυθοῦ», στό Βόρβορο τῆς ῥαθυμίας, στή λάσπη  τῆς ἀμετανοησίας, βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας: «δεινόν ἡ ῥαθυμία», εἶναι φοβερόν δεινόν ἡ ἀμετανοησία,  και λέγει ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ, στανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ: «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν εἰς μετάνοιαν καί ὁ πρῶτος λόγος τοῦ Ἐναθρωπήσαντος Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι· «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ΄17).

Μετά  νοῶ, μετά ἀπό κάθε σαπρό λόγο, μετά ἀπό κάθε ἀρνητικό λογισμό, ἀπό κάθε παράνομη πρᾶξι, νοῶ, ἔστω πολύ ἐργότερα καταλαβαίνω ὅτι κακῶς ἐνήργησα καί μεταμελοῦμαι, μετανιώνω καί ἀποφασίζω νά ἀλλάξω συμπεριφορά καί νά διορθώσω τά λάθη μου.  Νά μήν ἐπιστρέψω ποτέ πιά  σ’ αὐτά. Μετα-νοῶ: Ἀναγνωρίζω ὅτι ἤμουν ἐκτός ἑαυτοῦ, και «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» (Λουκ. ιε΄17) ἀποφασίζω νά διορθώσω καί νά θεραπεύσω τήν προβληματική μου συμπεριφορά «καί νά μή ἐπιστρέψω ποτέ πιά ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα (Β΄ Πέτρ. β΄22).Ἀποφασίζω νά μή ξαναγίνω γουροῦνι, νά μή κυλισθῶ πάλι  στό βόρβορο, στό  βοῦρκο, μετά τό λούσιμο, ὅπως ἀκριβῶς κάνῃ τό γουροῦνι(Β΄ Πέτρ. β΄22). Ἡ Μετάνοια πρέπει νἆναι συνειδητή, εἰλικρινής καί ἔμπρακτη. Νά  εἶναι πραγματική ἀλλαγή. Νά εἶναι «ἀρχή» μιᾶς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Αὐτή τήν,  διά τῆς μετανοίας, πνευματική, πραγματική ἀλλαγή, δέν τή θέλει ὁ πατέρας τῆς ψευτιᾶς, ὁ ἀρχηγέτης τοῦ Κακοῦ, ὁ  ἀντίδικος ἡμῶν Διάβολος, καί μᾶς γλυκοψιθυρίζει πονηρούς, κακούς, ἀρνητικούς , ἀπαισιόδοξους λογισμούς, ὅτι ἐμεῖς, ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν μας, δέν πρόκειται νά σωθοῦμε, μέ σκοπό νά μᾶς φέρῃ σέ ἀπόγνωσι, σέ ἀπελπισία.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μᾶς συμβουλεύει καί λέγει ὅτι, ὅταν ἔρχεται ὁ Ψιθυριστής, ὁ Διάβολος καί μᾶς ψιθυρίζει ὅτι δέν θά σωθοῦμε, ἐμεῖς ὀφείλουμε νά τόν διώχνουμε, λέγοντας, μέ βεβαιότητα, στόν Ψιθυριστή, ὅτι τώρα ἐμεῖς ἔχουμε ἔγγραφες τίς μαρτυρίες ὅτι θα σωθοῦμε, διότι ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι δέν ἦλθε νά καλέσῃ δικαίους , ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν και ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στον Οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι και ὅτι, γι' αὐτό  σταυρώθηκ· για  νά σώσῃ ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε.

Ἡ Ἁγία μᾶς Ἐκκλησία καθιέρωσε τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, πρός τό τέλος τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, καί ἑορτάζει τήν Μνήμην τῆς Ἁγίας  Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, καί τήν Μεγ.Τετάρτη ἐπίσης  μνημονεύει τήν Πόρνη γυναῖκα, πού ἄλειψε τόν Κύριον, μέ  μύρον, πρίν ἀπό τό σωτήριον Πάθος. Σκοπός τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι νά μᾶς τονίσουν τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Του καί ὅτι, ὅπως δέχθηκε τήν εἰλικρινῆ,  ἔμπρακτη μετάνοια τῆς Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί τή μετάνοια τῆς ἀλειψάσης Αὐτόν  μύρῳ Πόρνης γυναικός, ἔτσι, μέ τήν ἴδια τρυφερότητα, στοργή καί ἀγάπη, ὁ Κύριος δέχεται καί τή δική μας εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη Μετάνοια , καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν Οὐρανό μέ  τήν ἐπιστροφή μας κοντά Του.

 Αὐτό, πού ἀπομένει σέ ὅλους μας, εἶναι νά παρακαλέσουμε τόν Κύριο, νά μᾶς χαρίσῃ Μετάνοια καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί νά Τόν ὑμνοῦμε καί,  ἔργῳ καί λόγῳ, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, και τώρα και πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.