Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ,

ΑΠΟ ΓΗΣ ΠΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΝ.

Δεν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πούμε, ὅτι, ἐξ αἰτίας τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, πού κυρίεψε την ψυχή τῶν πρωτοπλάστων, ἔχασαν τόν ὀρθό προσανατολισμό τους καί μετέδωσαν καί στούς ἀπογόνους τους, σέ ὅλους ἐμᾶς τή ροπή πρός τό Κακόν (Concupiscentia). Εἶναι γεγονός ὅτι και σήμερα «παίρνουμε τή ζωή μας λάθος», χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Χάσαμε τήν ἀληθινήν Ὁδό τῆς ζωῆς. Δέν γνωρίζουμε καλά ἀπό ἤλθαμε καί ποῦ πᾶμε. Ξεχνᾶμε τήν εὐγενική μας καταγωγή. Ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ, «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει ὅτι « Ἐγκαταλείπουμε τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, την Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, καί ὀρύσσουμε χαντάκια διάτρητα,  τρύπια,  λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν», πού δέν μποροῦν νά κρατήσουν νερό (πρβλ. Ἱερεμ. β΄ 13). Γι’αὐτό και προσπαθοῦμε νά ἱκανοποιήσουμε τή δίψα μας στά «λασπονέρια» τῆς ἀποστασίας. Και εἶναι φρικτή ἀλήθεια ὅτι σήμερα εἶναι «πικρό καί τό νερό πού πίνουμε, καί τό ψωμί,  πού τρῶμε εἶναι «ἄρτος Ὀδύνης».

Καί εἶναι καιρός νά ἐπανεύρωμεν τήν ἀληθινήν Ὁδόν τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς το λόγο, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός , ἔγινε καί τέλειος  ἄνθρωπος, «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἔγινε Τύπος και Ὑπογραμμός σέ ὅλα. Ἐνσάρκωσε τήν ἀληθινήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Ἔγινε Αὐτός «ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια και ἡ Ζωή» και εἶπε: «Ἐγώ εἰμι το φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μη περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει το φῶς τῆς ζωῆς»(Ἰωάν. η΄ 12). Ἀποκαλύπτει σέ ὅλους μας τήν εὐγενική, τήν θείαν καταγωγή μας καί ἡ μαρτυρία Του εἶναι ἀληθής. Ζητεῖ νά Τον ἀκολουθήσουμε καί μᾶς τονίζει λέγων «ὅτι οἶδα πόθεν ἦλθον καί ποῦ ὑπάγω». Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἦλθε ἀπό τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα καί ὑπάγει πάλιν πρός αὐτόν. Και μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμεν, διότι αὐτός και μόνον αὐτός εἶναι ἡ ἀληθινή Ὁδός τῆς Ζωῆς, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς, ἀπό τά θάνατο στή ζωή, ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάστασι, στή θεία διάστασι, ἀπό τό ὑλικό Σύμπαν, εἰς τό πνευματικό Σύμπαν, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν».

Χάραξε τό δρόμο τῆς Ζωῆς μέ τό Αἷμα Του. Ἔγινε ὑπήκοος εἰς τον Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ἐσταυρώθη, γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ὁ Χριστός, λοιπόν, εἶναι ἡ ἀληθινή Ὁδός τῆς ζωῆς. Αὐτός διαγράφει τήν ἀνοδική μας Πορεία  ἀπό γῆς πρός οὐρανόν και μᾶς τονίζει ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός, παρά μόνον Αὐτός: «Εγώ εἰμι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια και ἡ Ζωή· Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα  εἰ μη δι’ ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6).

Και πραγματικά ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός. Ὁ Χριστός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος και ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὀ Ἦν και ὁ Ἐρχόμενος ὁ Παντοκτράτωρ»(Ἀποκ. α΄8. κα΄8,κβ΄ 13).

Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νά ἐπανεύρωμεν τήν ἀληθινήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, την Ὁδόν «τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως», ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί  νά  τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά μιμηθοῦμε τή  Ζωή τοῦ Χριστοῦ, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ και, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε και ἔδωκε τον ἑαυτόν Του, για μᾶς προσφοράν και θυσίαν στο Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας (Ἐφεσ. ε΄1-2), Ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά θυσιάσουμε ἀκόμη καί τή ζωή μας ἄν χρειασθῇ, γιά τήν πίστι μας στό Χριστό και για τη σωτηρία τῶν συνανθρώπων μας. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός.

Σ’ αὐτήν την ἀνοδική Πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν μᾶς ὁδηγεῖ και ὀ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης, μέ τό θαυμάσιον αὐτό σύγγραμμά του, «ἡ Κλῖμαξ», το ὁποῖον πράγματι «ἀπεικονίζει τήν πνευματικήν ἐμπειρία τῆς ἀσκήσεως, «τῆς γυμνασίας εἰς εὐσέβειαν», και τῆς Προσευχῆς ἑνός μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος. Διαιρεῖται σέ τριάκοντα κεφάλαια, τριάκοντα λόγους, κάθε λόγος καί μιά βαθμίδα τῆς Κλίμακος ἀπό γῆς πρός οὐρανόν. Ἡ μελέτη τῆς Κλίμακος μέ προσευχή καί προσπάθεια, ἀποτελεῖ ἄριστον βοήθημα στήν πνευματική, τήν ἀνοδική μας πορεία ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν.

Εἴθε, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναῒτου, νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νά ἀκολουθοῦμε πιστά τά ματωμένα Χνάρια Του καί να φθάσουμε, μέ τή Χάρι Του, ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό και, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξάζωμεν,  σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.