ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, και ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α΄1).

 Ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» (Ἰωάν. α΄ 2-3), «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, και ἐθεασάμεθα την δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς  μονογενοῦς παρά πατρός,  πλήρης χάριτος και ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός και γίνεται και τέλειος ἄνθρωπος. Εἶναι δε γεγονός ὅτι διά τοῦ Ἱησοῦ Χριστοῦ ἔρχεται στους ἀνθρώπους ἡ Χάρις καί ἡ τέλεια ἀποκάλυψις τῆς ἀληθείας. Διότι κανείς δεν ἔχει ἰδεῖ ποτέ τόν Θεόν και κανείς δεν ἔχει γνωρίσει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός και μόνον Αὐτός ἐγεννήθη ἀπό την οὐσίαν τοῦ Πατρός και εἶναι εἰς τον κόλπον τοῦ Πατρός πάντοτε ἑνωμένος με αὐτόν, Ἐκεῖνος ἔρχεται καί μᾶς ἐξηγεῖ,  μᾶς διδάσκει, μᾶς κατηχεῖ, μᾶς εἰσάγει εἰς τά μυστήρια καί μᾶς γνωρίζει τον Θεόν( Ἰωάν.α΄18).

Αὐτός, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, «τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, ἀκριβές ἀποτύπωμα καί Ζωντανή εἰκών τῆς οὐσίας τοῦ πατρός » (Ἑβρ. α΄ 3), εἶναι ὁ μόνος ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Πατέρα, Μυσταγωγός, ἐξηγητής, ὁδηγός, Διδάσκαλος, μύστης, Καθηγητής, ἁρμόδιος καί ἱκανός νά μᾶς εἰσάγει εἰς τά ἀπόρρητα μυστήρια καί νά ἑρμηνεύσῃ «τά ἄρρητα ῥήματα ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄Κορινθ.ιβ΄ 4).Μόνον Αὐτός εἶναι μυσταγωγός τοῦ βίου ἀγαθός, μυσταγωγός τῶν ὑπέρ νοῦν, τῶν ἁγίων λειτουργός και τῶν οὐρανίων… Ἀρχιερεύς τε πιστός.

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «το Φῶς το ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμον»(Ἰωάν. α΄19). Ὁ Χριστός μᾶς ἀποκαλύπτει  καί λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια καί ἠ ζωή· (καί ὅτι) Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μη δι’ ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄6).

Ὁ Νικόδημος, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων, πίστεψε στο Χριστό, ὡς Θεόν και «ἦλθε προς αὐτόν νυκτός καί εἶπεν αὐτῷ· Ραββί (Διδάσκαλε), οἴδαμεν ὅτι ἀπό Θεοῦ ἐλήλυθας διδάσκαλος· οὐδείς γάρ ταῦτα τά σημεῖα δύναται ποιεῖν ἅ σύ ποιεῖς, ἐάν μη ᾖ ὁ Θεός μετ’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄2).

Και πραγματικά ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μέγας Μυσταγωγός καί Διδάσκαλος. Πάντοτε «ἐξεπλήσσοντο οἱ ὄχλοι ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ. Ἦν γάρ διδάσκων αὐτούς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, και οὐχ ὡς οἱ Γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄29).

Πιό γλυκός καί ἀπό τό μέλι ἔρρεεν ὁ λόγος ἀπό το πανάγιον στόμα Του. Ὅταν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι ἔστειλαν ὑπηρέτες νά Τόν συλλάβουν, ἔμειναν ἄφωνοι και ἐκστατικοί ἀκούοντας τον λόγον Του καί δέν τόλμησαν να Τον ἐνοχλήσουν, «Οὐδείς ἐπέβαλεν ἀπ’ αὐτῶν τάς χεῖρας». Ὅταν δε οἱ Ἀρχιερεῖς και οἱ Φαρισαῖοι τούς ρώτησαν·

« Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;» Αὐτοί ἀποκρίθηκαν:

«Οὐδέποτε οὕτως ὁμίλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄45-46). «Ἐδίδασκεν ὡς ἐξουσίαν ἔχων, ὡς Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου Μυσταγωγός, ὡς Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής , Ἄρχων εἰρήνης, (Ἡσ. θ΄ 6), ὡς ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός.

Εἶναι ποτέ δυνατόν να συγκριθῇ ὁ ἀνθρώπινος λόγος, μέ τόν αἰώνιον Υἰόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ;

Ὁ Χριστός χάρισε σέ ὅλους μας τό Λογικόν, τον λόγον καί τά πάντα. Ὁ Χριστός, ἀπ’ ἀρχῆς, εἶναι στήν ψυχή καί στή ζωή μας τό Θεμέλιον. «Καί Θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τον κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός»(Α΄ Κορινθ. γ΄ 11), λέγει ὁ Παῦλος. Καί  ὀφείλομεν πάντες νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς μας, και να παρακαθήσωμεν παρά τούς πόδας Αὐτοῦ και να ἀκούωμεν τόν λόγον αὐτοῦ(πρβλ. Λουκ. ι΄ 39), γνωρίζοντες ὅτι εἶναι «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τον λόγον αὐτοῦ και φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ.ια΄28).Ἡ Ψυχή μας βρίσκει τήν πληρότητα στήν ἕνωσί της μέ τόν Κύριο. Καί αὐτή τήν ἕνωσι ἀναζητεῖ μέ λαχτάρα καί βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι στήν ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀδιάλειπτη Προσευχή.

Ὁ Ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ Μέγας Διδάσκαλος και μυσταγωγός, ὁ Κύριός μας εἰσάγει εἰς τό Μυστήριον τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας  τούς Μαθητάς  Του, και τούς διδάσκει νά μή καταληφθοῦν ἀπό φόβο καί νά μη σκανδαλισθοῦν, με την ἄφατον Μακροθυμίαν αὐτοῦ και την ὑπέρλογον κένωσιν Αὐτοῦ, ἀλλά να συνειδητοποιήσουν ὅτι ἀπό ἄπειρη, γιά  τά  πλάσματά Του, ἀγάπη, πάσχει, για να μᾶς διδάξῃ με τό Παράδειγμά Του. Μᾶς καλεῖ, νά μείνουμε ἀκλόνητοι στήν Πίστι Σ' Αὐτόν καί νά ἐγκολπωθοῦμε τήν δική Του ἄκρα ταπείνωσι καί θυσιαστικήν ἀγάπην, ὥστε βιώσουμε την καινήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί να ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, καθώς Αὐτός μᾶς ἀγάπησε μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου:

«Μυσταγωγῶν σου Κύριε τούς Μαθητάς, εἰσάγων αὐτούς εἰς την πνευματικήν και ἁγίαν ζωήν, ἐδίδασκε λέγων· δέν σᾶς ἀποκαλῶ δούλους, ἀλλά φίλους. Ἐσεῖς, λοιπόν οἱ φίλοι μου, προσέξτε καλά. Μήν ἀφήσετε  σᾶς κυριεύσῃ κανένας φόβος, βλέποντάς με κρεμασμένο στό Σταυρό. Διότι ἐάν πάσχω, πάσχω ὑπέρ τοῦ κόσμου. Προσηλώνομαι στο Σταυρό ἐγώ, ἀντί να σταυρωθῆτε ἐσεῖς. Μή σκανδαλισθῆτε μέ  τήν ταπείνωσί μου αὐτήν,  μέ τήν συγκατάβασίν μου.

Θέλω νά διδαχθῆτε καί νά μάθετε πολύ καλά, ὅτι δέν ἦλθα, γιά νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά να ὑπηρετήσω, και να δώσω τη ζωή μου , τον ἑαυτόν μου προς λύτρωσιν τῶν ἀνθρώπων, ὡς λύτρον ὑπέρ τοῦ κόσμου, γιά  νά ἐξαγορασθοῦν και νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό την ἁμαρτίαν και τον θάνατον πολλοί. Ἐάν λοιπόν ἐσεῖς εἶσθε φίλοι μου, ἐμέ μιμεῖσθε. Και «τότε μόνον θά εἶσθε φίλοι μου, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν»(Ἰωάν. ιε΄ 14). Συνεπῶς ἐκεῖνος πού θέλει να εἶναι πρῶτος, ἄς εἶναι ὀ τελευταῖος ὅλων. Ὁ κύριος, ὁ ἄρχων, ὁ ἐξουσιαστής, ἄς εἶναι ὡς ὁ ὑπηρέτης, ὡς δοῦλος. Μείνατε ἑνωμένοι μαζί μου, γιά νά φέρετε σταφύλι, γιά νά  φέρετε καρπόν πολύν. Μην ξεχνᾶτε ποτέ τά λόγια μου, διότι ἐγώ εἶμαι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος. «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή  καί σεῖς εἶσθε τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄5).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ, πού πραγματικά  εἶσαι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ ἄμπελος τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ἄκουσε την ταπεινήν μας δέησιν καί ἀξίωσέ μας να μένουμε ἑνωμένοι μαζί Σου, ἐνωμένοι ἐν τῇ ἀγάπῃ, καί Σύ, Κύριε, καταδέξου καί μένε  μαζί μας, ὄχι , γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου». Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀναζήτησι καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας· ἡ ἕνωσις μαζί Σου. Κύριε, δῶσε μας τή Χάρι Σου, ἑνωμένοι μαζί Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.