ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πανηγυρίζει. Ἑορτάζει τή νίκη καί τόν Θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στό Χριστό, τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν τέλειον Θεό, πού ἔγινε καί τέλειος, ταπεινός ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Ἔρχεται κοντά μας, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Μᾶς πλησιάζει ταπεινά καί ἀθόρυβα καί μᾶς βοηθεῖ νά ἐπανακτήσωμε τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον Κάλλος τῆς εἰκόνος, τό ὁποῖον ἀμαυρώσαμε, ἀχρειώσαμε διά τῆς παρακοῆς.

Οἱ ἄνθρωποι, μακράν τοῦ Θεοῦ, ἔφθασαν στό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνης. Ἀρνοῦνται τόν Θεόν καί τήν Ἀγάπη Του, γιά τόν ἄνθρωπο.  Ἀρνοῦνται τήν συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί συνεχίζουν τήν ἀχρείωσι τῆς Εἰκόνος, εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, κατακερματίζουν τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα», κουρελιάζουν τόν ἄνθρωπον.

Μιά Ὀλιγαρχία, παλαιότερα καί σήμερα, σκοταδιστῶν ἀρνοῦνται τό Γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Ἀλλά ἡ Ἐναθρώπησις εἶναι ΓΕΓΟΝΟΣ καί τό Γεγονός οὐκ ἀπογίνεται. Εἶναι ΓΕΓΟΝΟΣ «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». ‘Υπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην νοητική ἱκανότητα. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι ὑπέρλογο καί προσεγγίζεται, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο στόν Παντοδύναμο Θεό. Καί «ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Ἡ ἄρνησις τῆς Θείας συγκαταβάσεως, τῆς Θεανθρωπείας, εἶναι προϊόν τῆς Ἀφροσύνης καί τῆς Παραφροσύνης τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σχετικά λέγει: «Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» Καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, στό Α΄Θεολογικό του Λόγο, σχετικά λέγει ὅτι « Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν(Θά τρελλαθοῦμε)».

Οἱ ἄθεοι ὅμως, σκοταδιστές καί μικρόνοες, οἱ εἰκονομάχοι (Εἰκονοκλάστες), οἱ πάλαι τε καί νῦν, μάχονται καί ἀρνοῦνται ὅ,τι δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν. Ἀρνούμενοι τήν συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ-Λόγου, τήν ἐνσάρκωσι τῆς Ἀγάπης, ἀρνοῦνται τόν Χριστόν καί τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Αὐτοῦ, ἀρνοῦνται τά εἰκονίσματά Του, ἀρνοῦνται τό «κατ’ εἰκόνα καί τό καθ’ὁμοίωσιν», ἀρνοῦνται τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τίμησε ὁ Θεός τά πλάσματά Του καί εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινον Πρόσωπον. Αὐτή δέ εἶναι καί ἡ χειρότερη μορφή εἰκονομαχίας. Κατακερματίζουν τήν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα.

Οἱ ἄφρονες καί παράφρονες, ἡ Ὀλιγαρχία αὐτή τῶν Σκοταδιστῶν, ποδοπατοῦν τίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί τούς συνανθρώπους τους, τά Εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ καί εὐτελίζουν τόν ἄνθρωπο. Θεωροῦν τόν ἄνθρωπον  Res,  «πρᾶγμα», ἀντικείμενον συναλλαγῆς καί μᾶς γυρίζουν πολύ πίσω, στίς Τρῶγλες καί τά Σπήλαια.

Βέβαια οἱ ἄφρονες ὅλων τῶν Ἐποχῶν δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν τά μεγαλεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι, δυστυχῶς, σήμερα ζοῦμε σέ μιά Εὐρώπη τοῦ «ξεπεσμοῦ», τοῦ σκοταδισμοῦ, τῆς Βαρβαρότητος, ὅπου εὐτελίζεται τό ἀνθρώπινον Πρόσωπον, ἡ Εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου καί ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἄνθρωπος, εἶναι ἕνα νούμερο, ἕνα ἐξάρτημα  μηχανῆς, ἕνα ἀντικείμενο, πού τό ἐκμεταλεύεται ἡ Ὀλιγαρχία τῶν Σκοταδιστῶν, τῶν ἐγκληματιῶν μέ τό «λευκό κολλάρο».  Αὐτός ὁ ἐξευτελισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι  πρᾶγμα «ξένο», πρός τόν Ἑλληνοχριστιανικόν Πολιτισμόν.

Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τήν Ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, πανηγυρίζει τήν ΝΙΚΗΝ καί τόν ΘΡΙΑΜΒΟ τῆς Πίστεως εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ. Προσδιορίζει δέ ἀκριβῶς τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον Κάλλος τῆς εἰκόνος καί βοηθεῖ τόν ἄνθρωπον νά συνειδητοποιήσῃ καί νά ἐκτιμήσῃ τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Θεός , ὁ  Ὁποῖος ὁ Θεός, τόν  ἔπλασε «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Ἡ Ἐκκλησία Ἑορτάζει τή Νίκη καί τό Θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ Σκοταδισμοῦ. Καί ἀναδεικνύει ὅτι ὁ Χριστός πραγματοποίησε τό σκοπό τῆς Ἐλέυσεώς Του στόν Κόσμο. Δηλαδή  ΑΝΕΠΛΑΣΕ τήν  ἑαυτοῦ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι. Προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ἀφθαρτοποίησε, τήν ἀνέστησε,  τή δόξασε, τήν ὕψωσε καί τήν ἔστησε εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί κανείς δέν μπορεῖ νά τήν εὐτελίζει.

Καί εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι μαζί μας ὁ Παντοδύναμος Θεός. Καί «Θεός οὐ μυκτιρίζεται» (Γαλάτ. στ΄7). Εἶναι δέ  «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»( Ἑβρ.ι΄31). Συνεπῶς «Γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» καί ὅτι «ἔτι ἡ Χείρ ὑψηλή», ἕτοιμη νά καταπέσῃ καί νά συντρίψῃ πάντα ὑβριστήν καί ὐπερήφανον, ὅπως ὁ Κεραμεύς συντρίβει τά ἄχρηστα σκεύη. Ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ,  Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ.

«Ἡ Χάρις ἐπέλαμψε τῆς ἀληθείας· τά προτυπούμενα πάλαι σκιωδῶς νῦν ἀναφανδόν ἐκτετέλεσται· ἰδού γάρ ἡ Ἐκκλησία τήν ἔνσωμον εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπερκόσμιον κόσμον ἐπμφιέννυται, τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου τόν τύπον προϋπογράφουσα καί τήν ὀρθόδοξον πίστιν κατέχουσα· ἵνα ὅν σεβόμεθα, τούτου καί τήν εἰκόνα διακρατοῦντες μή πλανώμεθα. Ἐνδυσάσθωσαν αἰσχύνην οἱ οὕτω μή πιστεύοντες· ἡμῖν γάρ δόξα τοῦ σαρκωθέντος ἡ μορφή, εὐσεβῶς προσκυνουμένη, οὐ θεοποιουμένη. Ταύτην κατασπαζόμενοι πιστοί, βοήσωμεν· Ὁ Θεός, σῶσον τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου».