«ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑ Τῼ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΙ»

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

(Ματθ. θ΄14-29)

 

ΠΑΣΧΕΙ, ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ, ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ.

 

Ὁ γλυκύς καί πρᾶος Ἰησοῦς, μετά τήν Μεταμόρφωσίν Του εἰς τό Θαβώριον, καταβαίνει ἀπό τό Ὄρος, μαζί μέ τούς τρεῖς πρωτοκορυφαίους τῶν Μαθητῶν καί ἔρχεται κοντά στούς ἄλλους Μαθητές, καί ἀμέσως ὅλος ὁ λαός, ὅταν τόν εἶδε ἔκθαμβοι ἀπό χαρά τρέχουν κοντά Του καί Τόν χαιρετοῦν καί Τόν ἀσπάζονται. Ὁ Κύριος  ἐρωτᾶ τούς Γραμματεῖς νά τοῦ ποῦν τί συζητοῦν μεταξύ τους. Τότε μέσα ἀπό τό πλῆθος ἀποκρίθηκε ἕνας ὀλιγόπιστος, ἀλλά δυστυχισμένος καί πολύ πονεμένος Πατέρας, καί Τοῦ εἶπε:

Κύριε, ἔφερα τό ἄρρωστο παιδί μου, πού πάσχει καί βασανίζεται ἀπό πνεῦμα ἄλαλον καί σέ ὅποιο μέρος τόν πιάσῃ, τόν ρίχνει κάτω καί ἀφρίζει καί τρίζει τά δόντια του καί ξηραίνεται. Καί εἶπα στούς Μαθητάς σου νά τό βγάλουν καί δέν μπόρεσαν.

Τότε ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, μέ πικρία, μπροστά στήν ἀπιστία καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων, προεξαγγέλλει ὅτι ὑπάρχει ὅριον ἀνοχῆς καί μακροθυμίας, καί ὅτι πλησιάζει τό Τέλος τῆς ἀνομίας καί λέγει: «Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;  Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε τόν ἄρρωστο νέο σέ Μένα. Καί τόν ἔφεραν ἀμέσως κοντά στόν Ἰησοῦν. Καί μόλις τό πνεῦμα εἶδε τόν Κύριον, ἀμέσως ἐτάραξε μέ σπασμούς τόν Νέον, πού ἔπεσε στή γῆ καί ἐκυλιότανε καί ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα. Τότε ὁ καρδιογνώστης Κύριος ρώτησε τόν ὀλιγόπιστο, ἀλλά πονεμένο πατέρα· Πόσος καιρός εἶναι, ἀφ’ ὅτου τοῦ συνέβη αὐτή ἡ διαταραχή; Ἀπό πότε ὑποφέρει; Καί τότε ὁ δυστυχής ἀποκρίθηκε καί εἶπε: «Κύριέ μου, παιδιόθεν, πάσχει ἀπό μικρό παιδί. Καί πολλές φορές τόν ἔρριξε στή φωτιά καί στά νερά, γιά νά τόν ἐξολοθρεύσῃ. ἀλλά τώρα, ἔστω καί ἀργά, τόν ἔφερα κοντά Σου. Ἄν μπορῇς  νά κάνῃς κάτι, λυπήσου μας, Κύριε εὐσπλαγχνίσου μας καί βοήθησέ μας».

«Ὁ δέ  Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τό· Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι. Καί ἀμέσως ὁ πονεμένος πατέρας ἔκραξε, ἐφώναξε δυνατά, μέ δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας καί εἶπε·  Πιστεύω, Κύριε, ὅτι ἔχεις τή Δύναμι νά με βοηθήσῃς. Βοήθησέ με Σέ παρακαλῶ, νά ἀπαλλαγῶ ἀπό  τήν ὀλιγοπιστία μου καί ἀναπλήρωσε Σύ, Κύριε, μέ τήν ἀγάπη Σου, τήν ἔλλειψι τῆς πίστεώς μου».

Τότε ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τή δύναμι τῆς Πίστεως καί μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε κοντά Του  καί νά φέρνουμε καί τά παιδιά μας, ἀπό τήν τρυφερή τους ἡλικία κοντά Του, πρίν καταληφθοῦν ἀπό τά βρωμερά τους Πάθη, ἀπό τά κακά πνεύματα, ἀπό τά ἀκάθαρτα δαιμόνια. Ὑποδεικνύει στούς γονεῖς νά φέρνουν τά παιδιά τους κοντά Του, ἀπό τήν  τρυφερή τους ἡλικία. Νά τά ἀνατρέφουν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», καθῆκον, πού, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι γονεῖς, ἀμελοῦν.

Κύριέ μου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, στά ἄχραντα Χέρια Σου ἐναποθέτω τίς ψυχές καί τά σώματα ὅλων τῶν παιδιῶν μου, τῶν σαρκικῶν καί τῶν πνευματικῶν. Προστάτεψέ τα ἀπό κάθε Κακό. Στερέωσέ τα ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί  ὁδήγησέ τα σέ κάθε ἔργο ἀγαθό. Εὐσπλαγχνίσου μας καί ἐλέησέ μας. Ἀμήν.

Ὁ Κύριος δέχεται τή μετάνοιά μας καί ἀποκρίνεται καί θεραπεύει τίς ἀρρώστιες μας  ἀμέσως. Ἐπιπλήττει τά κακά πνεύματα, πού μᾶς βασανίζουν, ὅπως ἐπέπληξε τό ἀκάθαρτον πνεῦμα  τοῦ σεληνιαζομένου Νέου. Μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό ὅλα τά κακά. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε Σ’Αὐτόν, μέ τήν καρδιά μας, ὅπως ἐλευθέρωσε τόν Νέον αὐτόν, λέγων: Τό πνεῦμα τά ἄλαλον καί κωφόν ἐγώ σοι ἐπιτάσσω· ἔβγα ἀπό αὐτόν καί ποτέ πιά μή εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. Στήν προσταγή τοῦ Παντοκράτορος, ἀφοῦ  τό πονηρό πνεῦμα ἐφώναξε καί ἐσπάραξε πολύ τόν νέον, ἐβγῆκε. Καί ἔγινε ὁ νέος σάν νεκρός, ὥστε ἔλεγαν πολλοί ὅτι ἀπέθανε. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν σήκωσε καί τόν παρέδωσε ὑγιῆ στόν πατέρα του. Ὅταν ἀργότερα, τόν ρώτησαν οἱ Μαθηταί καί τοῦ εἶπαν·  «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε αὐτό τό πονηρόν πνεῦμα; Ὁ Κύριος τούς εἶπε ξεκάθαρα: Δέν μπορέσατε νά θεραπεύσετε τόν Νέον ἀπό τό πονηρός αὐτό πνεῦμα, γιά τόν ἴδιο λόγο, πού δέν ἀξιωθήκατε νά εἶσθε μαζί μου στόν Ὄρος τῆς μεταμορφώσεως. Δέν μπορέσατε ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΥΜΩΝ.

ΤΟΝΙΖΕΙ δέ ὅτι τοῦτο τό δαιμόνιον τό ἄλαλον καί κωφόν δέν βγαίνει μέ τίποτε παρά μονάχα μέ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ. Καί διακηρύσσει σέ ὅλους μας ὁ Κύριος ὅτι εἶναι μεγάλα τά τῆς Πίστεως κατορθώματα καί τονίζει ὅτι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ, ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ.

ΕΙΝΑΙ καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι αὐτήν ἀλήθεια, ὅτι Κύριος μᾶς χαρίζει τή δύναμι καί τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Διάβολο. Νά συνειδητοποιήσουν οἱ γονεῖς «τήν ἀνάγκην τοῦ ἀνήκειν». Εἶναι βασική ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Ἀλλά σέ ποιόν ἄλλον νά ἀνήκωμεν, ἄν ὄχι στόν ΧΡΙΣΤΟΝ, πού Σταυρώθηκε γιά μᾶς; Σέ ποιόν ἄλλον νά πιστέψουμε; Σέ ποιόν ἄλλον νά ἐμπιστευθοῦμε τά παιδιά μας; Μόνον κοντά στό Χριστό βρίσκουμε γαλήνη καί ἀνάπαυσι. Μόνον κοντά στό Χριστό νοιώθουμε ἀσφαλεῖς ἐμεῖς καί τά παιδιά μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Του φέρουμε καρπόν πολύν, ἔργα Ἀγάπης καί Καλωσύνης. Αὐτός εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς Εἰρήνης. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτόν, πιστοί, λατρεύσωμεν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Αὐτόν, τόν Ἠγαπημένον, τόν γλυκύν καί πρᾷον Ἰησοῦν, τήν ἐνσαρκωμένην Ἀγάπην, τόν Μάρτυρα τόν πιστόν καί ἀληθινόν, Αὐτόν ἀνυμνήσωμεν πάντες οἱ πιστοί. Αὐτόν δοξολογήσωμεν,λόγῳ καί ἔργῳ, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ. Διότι Σ’Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.