«Ω ΓΕΝΕΑ ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ,

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ ΕΣΟΜΑΙ;

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΑΝΕΞΟΜΑΙ ΥΜΩΝ;»

(Ματθ. ιζ΄17. Μαρκ. θ΄19. Λουκ.θ΄41).

 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Πανάγαθος καί Πάνσοφος Δημιουργός εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη. Εἶναι Μακρόθυμος καί Πολυέλεος καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4). Εἶναι ὅμως καί ἄπειρη Δικαιοσύνη. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί προεξαγγέλλει  ἕνα  Ὅριον ἀνοχῆς, μακροθυμίας. « Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Προεξαγγέλλει τό Τέλος τῆς  Ἀνομίας.

Ὁ θεόπλαστος ὅμως ἄνθρωπος, λέγει ὀ Δαυῒδ, δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού χάρισεν ὁ Δημιουργός, πού τόν δημιούργησε κατ’εἰκόνα Θεοῦ. Δέν κατενόησε, ἤ δέν θέλησε νά κατανοήσῃ τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ.48, 13,21). Κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά κτήνη τά ἀνόητα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός. Καθημερινά ὅλο καί περισσότερο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν ΕΝΑ καί ΜΟΝΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΘΕΟΝ, καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ἔγινε ὅμοιος μέ τά ἄλογα κτήνη καί ζῇ καί συμπεριφέρεται, σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος.

Ἐάν ρίξουμε ἕνα ἐξεταστικό βλέμμα στήν καθημερινή ζωή ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, θά διαπιστώσουμε, ὅτι ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, πετρῶσαν οἱ καρδιές, καί ὅπως λέγει ἡ Γραφή, «στρέφει ὁ Μανασσῆς καί τρώγει τίς σάρκες του, κατεσθίει τόν ἀδελφόν του». Ζοῦμε χωρίς Θεόν, χωρίς Ἀγάπη, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο. Φθάσαμε στό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνης. Ἀρνούμαστε, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί λατρεύουμε τά ΕΙΔΩΛΑ, τά ἄψυχα καί κωφά, τό Βόρβορο, τήν  Ὕλη, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Υψώσαμε σέ Θεότητα τόν ΕΑΥΤΟΥΛΗ ΜΑΣ. Καί συνεχίζουμε νά ζοῦμε σάν Κτήνη, συνεχίζουμε τά ἄνομα ἔργα τῶν χειρῶν μας. ΠΟΥ καταντήσαμε; ΥΠΑΡΧΕΙ  χειρότερη ἐξαθλίωσι ἀπ’ αὐτή, πού καθημερινά ζοῦμε, ὄχι μόνον σέ ἀτομικό, προσωπικό, οἰκογενειακό ἐπίπεδο, ἀλλά καί σέ παγκόσμια Κλίμακα;

Ὁ ἕνας ἄνθρωπος συμπεριφέρεται σάν λύκος, σαν ἁρπακτικό ὄρνεον, στόν συνανθρωπό του (Homo Hominis lupus). Ὁ ἕνας στέκεται ἀπέναντι στό ἄλλον σάν ἐχθρός.  Εὐτελίζουμε τό ἀνθρώπινον Πρόσωπον. Ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι φανερόν ὅτι ἀμαυρώνουμε, ἄχρειώνουμε τό κατ’εἰκόνα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρᾶγμα, Res, ἀντικείμενον συναλλαγῆς. Μεταβάλλουμε τόν Παράδεισο, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός, σέ Κόλασι, σέ σωστό Χοιροστάσι.

ΣΤΡΈΦΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΡΩΓΕΙ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥ,

 ΚΑΤΕΣΘΙΕΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΥ

Κι’ ἐμεῖς οἱ δύσμοιροι ΘΝΗΤΟΙ, προσπαθοῦμε νά ξεδιψάσουμε τή δίψα μας, στά «λασπονέρια τῆς ἀποστασίας», «ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13) καί ἐπιθυμοῦμε νά χορτάσουμε τήν πεῖνα μας «ἀπό τῶν κερατίων , ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι»(Λουκ,ιε΄16).

Χάθηκε ἡ ἀδελφοσύνη, χάθηκε τό φιλότιμο, χάθηκε τό κάλλιστον χρῶμα τῆς ντροπῆς, χάθηκε «τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα». Μετουσιώσαμε τή γῆ, σέ Χώρα Παραφροσύνης. ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ... Γι’αὐτό  εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὁδύνης».

Ὑπάρχουν δέ καί λύκοι βαρεῖς, ἀνάμεσά μας, προβατόσχημοι, πού δέν λογαριάζουν τό Λαό τοῦ Θεοῦ, δαιμονάνθρωποι, ἐγκληματίες μέ τό λευκό κολλάρο, καταχραστές κάθε ἐξουσίας, πού ἐκμεταλεύονται τό Λαό τοῦ Θεοῦ καί κατατυραννοῦν τόν κόσμο.  Παντοῦ ἀνάβουν Φωτιές, καί ἄλλοι διεξάγουν Πολέμους καί θανατώνουν ἀθώους, ἄλλοι δέ ὑποδαυλίζουν πολέμους καί «δολίως ρίχνουν λάδι στή φωτιά τοῦ πολέμου», γιά νά κερδίσουν ΤΙ;;; Ἄφρονες, ἄμυαλοι, ταλαίπωροι ἄνθρωποι Τί κερδίζουμε μέ τήν ἐγκληματική μας  συμπεριφορά;

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλαγμα τῆς ψυχῆς  αὐτοῦ;»(Μάρκ. η΄36-37).

Δυστυχισμένε ἄνθρωπε, γυμνός ἐξῆλθες ἀπό τήν κοιλία τῆς μητρός σου καί γυμνός πάλιν ἐπιστρέφεις στή γῆ. Ἐρχόμενοι στόν κόσμο δέν φέραμε τίποτε μαζί μας καί εἶναι φανερόν ὅτι δέν μποροῦμε οὔτε  νά πάρουμε τίποτε μαζί μας(Α΄Τιμόθ. στ΄ 7) καί τό μόνο, πού γνωρίζουμε πολύ καλά, εἶναι ὅτι ἐδῶ στή γῆ, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. Καί εἶναι καλόν, νά κατανοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε  ὅτι μέ τήν προβληματική, τήν ἐγκληματική μας συμπεριφορά, ὄχι μόνον δέν κερδίζουμε ΤΙΠΟΤΕ, ὄχι μόνον ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ἀλλά καί σωρεύουμε συμφορές, ὀδύνη, πόνο καί θάνατο στόν ἑαυτό μας, καί στούς ἄλλους γύρω μας.

Τί κερδίζει ὁ ἀνθρωπος, μέ τόν  ὀλέθριο Πόλεμο; Τί ἀποκομίζει, μέ τίς ἔριδες, μέ τή διχόνοια, μέ τόν Ἐγωϊσμό, μέ τήν ψευτιά, μέ τήν ὑποκρισία; Τί κερδίζει μέ τό θησαυρισμό γιά τόν ἑαυτό του στή γῆ, μέ τή φιλαργυρία, πού εἶναι ἡ ρίζα πάντων τῶν κακῶν;

Μπόρεσε ποτέ κανείς νά προσθέσῃ, μέ τά πλούτη του ἕνα κλάσμα δευτερολέπτου περισσότερο, στή ζωή του; Μήπως μπόρεσε νά διώξῃ τήν ἀρρώστια ἤ τό θάνατο;

Τί σημασία ἔχει ἐάν ὁ πλούσιος φτύνει αἷμα σέ χρυσό κύπελο καί ὁ πτωχός φτύνει αἷμα σέ πήλινο; Αἷμα φτύνει καί ὁ πλούσιος , αἷμα φτύνει καί ὀ φτωχός. Γιατί, λοιπόν, νά γίνονται τόσοι πόλεμοι, γιατί  τόση ἀλληλοσφαγή, τόσος σπαραγμός; Γιατί τόση Ὀδύνη, τόσος Πόνος , τόσοι θάνατοι; Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ,  ἔρχεται ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ, καί μέ πικρία, ἐρωτᾷ: «Ω ΓΕΝΕΑ ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ,ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ ΕΣΟΜΑΙ; ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΑΝΕΞΟΜΑΙ ΥΜΩΝ;»

Ἔρχεται ἡ στιγμή τοῦ θανάτου μας, ἡ στιγμή τῆς Κρίσεως, ἡ στιγμή τοῦ τέλους τῆς μακροθυμίας, ἡ στιγμή τοῦ Τέλους τῆς ἀνομίας. Ἔρχεται ὁ Πανάγιος Θεός καί ἐρωτᾷ: «ἄφρον· ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»(Λουκ. ιβ΄ 20). Ἀνόητε ἄνθρωπε, στήριξες τήν εὐτυχία σου στό βόρβορο, στήν ὕλη, θεοποίησες τήν κοιλία σου καί τίς ἀπολαύσεις αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας παροικίας. Νόμισες ὅτι ἡ μακροζωῒα σου ἐξηρτᾶτο ἀπό τά πλούτη σου καί ἀρνήθηκες τό Θεό σου. Αὐτή τή στιγμή, πού νόμισες ὅτι θά ἀρχίσῃ ἡ ἀπολαυστική ζωή σου, αὐτή τή στιγμή ἀρχίζει τό τέλος τῆς ἀνομίας σου, αὐτή τή στιγμή ἀπαιτοῦν καί ἔρχονται νά πάρουν τήν ψυχή σου οἱ δαίμονες, πού ὑπηρέτησες στή ζωή σου, αὐτή τή στιγμή θά πεθάνῃς. Αὐτά, λοιπόν, πού μέ τόση ἀγονία ἀποθήκευσες σέ ποιούς θά περιέλθουν:

 Αὐτό εἶναι τό τέλος ὅλων ἐκείνων, πού ἀρνοῦνται τό Θεό καί ζοῦν χωρίς Ἀγάπη, ὅλων ἐκείνων πού κυριεύονται ἀπό τά βρωμερά τους Πάθη,  βυθίζονται «εἰς ἰλύν βυθοῦ» καί ζοῦν στό σκοτάδι τοῦ ΜΙΣΟΥΣ.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἔρχεται νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὐδάτων», ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΗΣΩΜΕΝ. ΕΡΧΕΤΑΙ νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, νά μᾶς ἐξάγῃ ἀπό τή Βαβυλῶνα. Μᾶς καλεῖ, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα,  νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκόλπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί, μέ τή Χάρι Του, νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς καλεῖ ὀ Κύριος, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του, νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ.

Ἕως πότε θά εἴμαστε γενεά ἄπιστος καί διεστρμμένη;

Ἕως πότε θά παραμένουμε βυθισμένοι στό σκοτάδι;

Ἕως πότε θά παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου; Ἕως πότε θά τρῶμε τίς σάρκες μας καί θά πίνουμε τό αἷμα τῶν ἀδελφῶν μας;

Καί εἶναι καιρός νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀθλιότητα, μέσα στήν ὁποίαν ζοῦμε καί ζῶντες εὐσεβῶς «ἐν Χριστῷ», «καθώς πρέπει Ἀγίοις», νά διώξουμε ἀπό τή ζωή μας τή διχόνοια, τόν ἐγωϊσμό, τήν ψευτιά καί τήν ὑποκρισία, νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο καί στούς δαιμονανθρώπους, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τούς ἐγκληματίες μέ «τό λευκό κολλάρο», Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Ὑποτάγητε τῷ Θεῷ·  ἀντίστητε τῷ Διαβόλῳ, καί φεύξεται  ἀφ’ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» ( Ἰάκ. δ΄ 7-8).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά φυλάξουμε τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή μας ὁ Διάβολος. Εἶναι καιρός νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο καί τούς ἀγγέλους αὐτοῦ, δαίμονες καί δαιμονανθρώπους. Ἄν θέλουμε, μποροῦμε νά ἀντισταθοῦμε καί νά νικήσουμε. Ὁ Πανάγαθος μᾶς ἔπλασε μικρούς θεούς, μικρούς δημιουργούς καί μᾶς κατέστησε κυρίους πάσης τῆς κτίσεως. Σέ κείνους, πού πιστεύουν στό Ὄνομά Του δίδει τήν «ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι( Ἰωάν. α΄12-13),  καί «ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΤΟΥ ΠΑΤΕΙΝ ΕΠΑΝΩ  ΟΦΕΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, ΚΑΙ ΟΥΔΕΝ ΑΥΤΟΥΣ ΟΥ ΜΗ ΑΔΙΚΗΣῌ» (Λουκ. ι΄19). Μποροῦμε, λοιπόν, ἄν θέλουμε νά ἀντισταθοῦμε καί νά νικήσουμε τόν ἐχθρό, τόν παμπόνηρο καί νά ἐγγίσουμε  τό Θεό. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο (πρβλ. Ρωμ. η΄6,7). Νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί νά μή ξεχνᾶμε τόν Θεόν. Νά φυλάξουμε τίς Θύρες, ὥστε νά μή μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας.  Νά ἔχουμε, διαρκῶς, στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος,  στόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεώς μας καί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὥστε ἐν Χριστῷ νά ξεφεύγουμε ἀπό τίς δόλιες παγίδες τοῦ ἐχθροῦ καί νά νικῶμεν στόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Νά Σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίες, καί μέ καθαρή καρδιά νά ὑμνοῦμεν λόγῳ καί ἔργῳ τόν Λυτρωτήν. ΜΟΝΟΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΘΑ ΕΙΡΗΝΕΥΣΟΥΜΕ. ΜΟΝΟΝ ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣῌ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ,ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΘΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ. Καί, ὡς ἐν Χριστῷ καινή κτίσις, νά εἰσέλθουμε εἰς τήν βασιλείαν Του ἀπό τώρα. ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παρατάξεως, καί, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων,  ἑνωμένοι ΠΑΝΤΕΣ εἰς  ἝΝ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ  καρδίᾳ, καί ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, νά Τόν δοξάζωμεν , σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, τό Κράτος καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ» (Α΄ Τιμόθ. α΄17).