«ΣΤΑΥΡΟΣ, Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ»

 «ΣΤΑΥΡΟΣ, ΠΙΣΤΩΝ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ, ΑΓΓΕΛΩΝ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ».

 

Ὁ Πάνσοφος δημιουργός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, δημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς τίμησε μέ τόν νοῦν καί τό λογικόν καί ἐλευθερίαν, ὥστε, ὡς μικροί θεοί, νά μποροῦμε νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί νά  ἐκλέγουμε τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον. Ὡς στοργικός Πατέρας, γιά νά μᾶς κρατήσῃ κοντά Του καί νά μᾶς βοηθήσῃ νά φθάσουμε , μέ τή Θέλησί μας, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό·  «καθ’ ὁμοίωσιν», μᾶς χάρισε τήν Ἐντολήν, ὡς «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον» καί μᾶς προεξήγγειλεν ὅτι ἡ Ὑπακοή εἶναι ΖΩΗ καί ἡ Παρακοή εἶναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Ἡ Ἐντολή εἶναι Φῶς στό δρόμο μας. Μᾶς παιδαγωγεῖ νά ἀποφύγουμε τό Θάνατο καί νά διαλέξουμε τή Ζωή, ὥστε νά παραμένουμε, ἑνωμένοι μέ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, ὅπως ἀκριβῶς οἱ Πρωτόπλαστοι, δέν κατανοοῦμε τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα. Ἐξισώνουμε τόν ἑαυτόν μας, μέ τά ἀνόητα κτήνη, διά τῆς Παρακοῆς, γινόμαστε ὅμοιοι πρός αὐτά, καί ζοῦμε σάν κτήνη καί πεθαίνουμε σάν κτήνη (πρβλ. Ψαλμ. 48, 13,21), χωρισμένοι ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Θεόν, καί χάνουμε τή χαρά τῆς Θείας Κοινωνίας. «Παίρνουμε τή ζωή μας  λάθος». Ἀκολουθοῦμε τόν εὐρύχωρο δρόμο καί φθάνουμε στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Ὁ Φιλάνθρωπος ὅμως καί Ἐλεήμων Θεός, δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4).

«Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Πρῶτος μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Προσλαμβάνει τήν ἀχρειωμένην ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν ἐξαγιάζει, τήν ἀφθαρτοποιεῖ, τήν ἀνιστᾶ καί τήν ὑψώνει καί στήν στήνει εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Γεννᾶται  ἀπό τήν πάναγνη Παρθένον, «τήν μόνην ἐν γυναιξίν εὐλογημένην καί καλήν» καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου. «Μορφήν δούλου λαμβάνει». Ἄφραστος εἶναι ἡ Θεία Κένωσις. Γίνεται, σέ ὅλους μας, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς  εἰς τό Θεῖον Θέλημα, γίνεται «ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄5-11), «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16) καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21). «Διά τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας καί μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του μᾶς λοὺζει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς καθιστᾶ Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα» (Ἀποκ. α΄ 5β-6). Ἑκουσίως, ἐξ  ἀπείρου ἀγάπης, ὑψώθηκε στό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ  καί, μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του, τό Ξύλον τῆς κατάρας, τό ξύλον τοῦ θανάτου, γίνεται ΞΥΛΟΝ ΖΩΗΣ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, διά τοῦ Σταυροῦ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ, καί  τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ ἐξαγιάζεται καί γίνεται  τό Σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τῆς Πίστεως. Ὁ Τίμιος Σταυρός γίνεται τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Στήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ, ὁ πιστός μελετᾶ ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης, στήν «πρᾶξι». Ὅποιος θέλει νά καταλάβῃ τί σημαίνει ἡ Καινή Ἐντολή, στρέφει εὐλαβικά τό Βλέμμα του στόν Τίμιον Σταυρόν καί ἀμέσως κατανοεῖ τό λόγο τοῦ Κυρίου, πού εἶπε: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς καί ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ἀλλήλους»( Ἰωάν.ιγ΄35-36). Διά τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς Σταυρικῆς του Θυσίας,  ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ, γιά τούς πιστούς εἶναι εὐλογία. Διά τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστός καταργεῖ τήν τοῦ ξύλου κατάραν, διαλύει τή φθορά καί ἐξανθίζει ἡ ἀφθαρσία. Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ εἶναι, πραγματικά, «ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι τῶν πιστῶν τό κραταίωμα καί ἰσχυρότατον στήριγμα, τῶν ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα». 

Ὁ Ζωηφόρος Σταυρός εἶναι τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον,  ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα». Οἱ πιστοί ὁπλίζονται μέ τό ἰσχυρότατον ὅπλον τοῦ Σταυροῦ καί, μέ τή δύναμί του, ἐξέρχονται νικηταί στόν πνευματικό τους ἀγῶνα.  Ὁ ἱερός Δαμασκηνός,  ὑμνεῖ τόν Κύριον, πού μᾶς ἔδωκε τόν Τίμιον Σταυρόν, νά μᾶς ἐνισχύῃ καί ψάλλει: «Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας· Φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν·  ὅτι νεκρούς ἀνιστᾶ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν σου καί τήν Ἔγερσιν» (Τροπάριον τῶν αἴνων ἦχος πλ. Δ΄). Ὅταν  βαδίζουμε μέ τό Σταυρό στό χέρι, μέ Πίστι στό Χριστό, φρίττει καί τρέμει ὁ Διάβολος καί φεύγει μακριά μας, διότι δέν μπορεῖ νά ἀτενίσῃ τή δύναμι τοῦ Σταυροῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, στό μέσον τῆς τεσσαρακοστῆς(Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)  προβάλλει εἰς Προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν, εἰς ἐνίσχυσιν τῶν Πιστῶν. Ὁ Τίμιος Σταυρός, τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σημεῖον Ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ, γιά κάθε Πιστό. Κάθε πιστός καλεῖται νά προσέρχεται συνειδητά καί νά προσκυνῇ τόν Τίμιον Σταυρόν καί νά ρυθμίζῃ τή συμπεριφορά του σύμφωνα, μέ τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Νά ἔχῃ Ὁδηγό τόν Σταυρόν. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ   νά βιώσουμε τή Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Λυτρωτή, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Δικῆς Του Ἀγάπης καί « νά ἀλλάξουμε ζωή» Καί μέ στραμμένο  τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ Σώματος στό Σταυρό τοῦ Σωτῆρος νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί, μέ πνεῦμα   αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας, λόγῳ καί ἔργῳ, μέ πράξεις ἀγάπης νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διότι Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία, καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ  δόξα εἰς τοῦς αἰῶνας των αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«Τόν Σταυρόν Σου τόν Τίμιον, προσκυνοῦμεν Χριστέ, καί τήν Ἀνάστασίν Σου, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν· τῷ γάρ μώλωπί Σου, ἡμεῖς οἱ πάντες ἰάθημεν» (Τροπάριον Γ΄ ἤχου).

 

«Δεῦτε πάντα τά ἔθνη, γνῶτε τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου τήν δύναμιν· Χριστός γάρ ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος, ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ».