ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΛΥΤΡΩΣῌ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ;

ΚΥΡΙΕ, ΜΟΝΟΝ ΣΥ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ.

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,  μόνον κοντά Σου, νοιώθω χαρούμενος καί ἀσφαλής. Μόνον κοντά Σου ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου. Καί μόνη παρηγοριά καί λαχτάρα μου εἶναι, νά βρίσκομαι, νοερά, καθισμένος, στά πόδια Σου καί νά ἀκούω τή, γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι, φωνή σου, τό ζωοποιό Σου λόγο, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας, Φῶς ἐκ Φωτός, ἄρτος ζωῆς, ἴαμα, θεραπεία!

Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός, εἶμαι ἀνάξιος νά βρίσκωμαι κοντά σου. Θεέ μου, ἀξίωσέ με νά βρίσκωμαι ἔστω, σάν παραπεταμένο σκουπίδι, μέσα εἰς τόν ἅγιον Οἶκον Σου, μόνον κοντά Σου γαληνεύει  καί εὐφραίνεται ἡ ψυχή μου! Κύριέ μου Ἰησοῦ, μόνον κοντά Σου βρίσκω καταφύγιον. Πουθενά ἀλλοῦ δέν βρίσκω ἀνάπαυσι καί χαρά. Ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω; Μόνο Σύ ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις. Καί ἐγώ πιστεύω, μέ τήν καρδιά μου, γνωρίζω πολύ καλά καί ὁμολογῶ ὅτι Σύ εἶσαι  ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, γι’ αὐτό, καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου, τολμῶ καί κουρνιάζω  κάτω ἀπό τή Σκέπη τῶν πτερύγων Σου· καί δέν ξέρω πῶς νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου, κρυφές καί φανερές, πού ἑξῆντα δύο(62) χρόνια μέ ἀνέχεσαι στό Θυσιαστήριόν Σου καί ἀπολαμβάνω τῆς στοργῆς καί τοῦ Ἐλέους Σου, ὁ ἀνάξιος καί ἐλεεινός ἐγώ. Πῶς νά περιγράψω τήν ἀγάπη Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ; Πῶς νά διηγηθῶ τά μεγαλεῖα Σου; Πῶς νά περιγράψω τή χαρά καί τή συγκίνησι, ὅταν σέ ἀκούω νά μέ καλεῖς κοντά Σου καί νά  μέ ἐνθαρρύνῃς, καί, μέ τρυφερότητα, νά μέ βεβαιώνεις ὅτι «αὐτός πού ἔρχεται κοντά  Σέ Σένα δέν θά πεινάσῃ καί αὐτός, πού πιστεύει Σέ Σένα δέν θά διψάσῃ ποτέ. Καί ὅτι ἐκεῖνον πού ἔρχεται κοντά Σου, δέν θά τόν βγάλῃς ἔξω;» (πρβλ. Ἰωάν. στ΄35-36).

Κύριε ἔχω συναίσθησι τῆς ἀναξιότητός μου καί προσωπική ἐμπειρία τῆς ἄπειρης εὐσπλαγχνίας Σου. Πρός Σέ Κύριε καί Θεέ μου καταφεύγω καί σέ ἱκετεύω, δέξου, Κύριε, τούς στεναγμούς τῆς καρδίας μου! Λυτρωτά, δέξου τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου!...

Καί «δῶσε μου κατάνυξι καί τή δύναμιν νά ἐπιτύχω, μέ τή Χάρι Σου, τήν τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσιν». Διότι χωρίς τή δική Σου συμμαχία, χωρίς τή βοήθειά Σου, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι θνητοί, δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχωμε τίποτε Καλόν. Χωρίς ἐσένα «οὐ δυνάμεθα ποιεῖν Οὐδέν».  « Ἔχω τήν αἴσθησι καί τώρα ἀκόμη ὅτι εἶμαι βυθισμένος στά βρωμερά πάθη τοῦ σώματος καί πολλές φορές αἰσθάνομαι ἀπομακρυσμένος ἀπό Σένα, Παμβασιλεῦ,  καί ὅτι δέν ἔχω ἀπό πουθενά  καμμιά ἐλπίδα. Μέ συντριβή   καρδίας προσέρχομαι κοντά Σου καί μέ δάκρυα σέ παρακαλῶ, σῶσον με τόν ἄσωτον, ὄχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλά διά τήν πολλήν Σου ἀγαθότητα, Ἰησοῦ Παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Κύριε, ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τούς ἐχθρούς μας, δαίμονες καί δαιμονανθρώπους, καί ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό, ἄν ὄχι Σύ, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες, γιά μας, τούς ἐλεεινούς; Σύ μόνον θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς ὡς Παντοδύναμος. Σύ εἶσαι ὁ πρῶτος, πού μᾶς ἀγάπησες καί μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Σου. Σύ μόνον εἶσαι ὁ Σωτῆρας μου, καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, Σ’ εὐχαριστῶ, γιά τήν ἄφατη φιλανθρωπία  Σου. Ὅπως πάντοτε ἔτσι καί τώρα, ἄκουσε τήν προσευχή μου καί λύτρωσέ μας ἀπό τίς συμφορές, πού σωρεύουμε στή ζωή μας, μέ τίς ἀπροσεξίες μας. Στά ἄχραντα Χέρια Σου ἐναποθέτω τή ζωή καί  τήν ψυχή μου, καί τή ζωή καί τίς ψυχές καί τά σώματα ὅλων τῶν παιδιῶν μου. Ἔλα γρήγορα κοντά μας, Σύ, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί πανταχοῦ Παρών, ἔλα καί μεῖνε κοντά μας, καί Βασίλευε στήν καρδιά μας καί ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί,  νά Σέ λατρεύωμε, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ἀξίωσέ μας δέ λόγῳ  καί ἔργῳ, νά Σέ δοξολογοῦμε, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας σου καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σέ Σένα  ἀνήκει ἡ Βασιλεία, ἡ τιμή, ἡ δύναμις καί ἡ δόξα, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

Ἀγαπητά μου παιδιά,

«Δεῦτε ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς ἐν ἐλεημοσύναις καί οἰκτιρμοῖς πενήτων, μή σαλπίζοντες, μή δημοσιεύοντες ἡμῶν τήν εὐποιῒαν· μή ἐπιγνώτω ἡ ἀριστερά τῆς δεξιᾶς τό ἔργον· μή σκορπίσῃ ἡ κενοδοξία τόν καρπόν τῆς ἐλεημοσύνης· ἀλλ’ ἐν κρυπτῷ τῷ τά κρυπτά εἰδότι κράξωμεν· Πάτερ, ἄφες τά παραπτώματα ἡμῶν, ὡς Φιλάνθρωπος».