«ΤΟ ΑΠ’ ΑΙΩΝΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»

 

«ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ»

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας  ὑμνεῖ τή Θεϊκή συγκατάβασι, μέ τό δοξαστικό τῶν Αἴνων τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου:

Μας εὐσπλαγνίζεται ὁ Θεός καί μᾶς ἀποκαλύπτει τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Αὐτοῦ. Στέλνει τόν  μονογενῆ Του Υἱό στόν κόσμο. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη. Ὁ Χριστός, «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» ἔρχται κοντά μας. Συγκαταβαίνει. Λαμβάνει δούλου μορφήν. Γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός τῆς Παρθένου γίνεται». μεταλαμβάνει τά χειρότερα καί μᾶς δίδει τά βέλτιστα. Προσλαμβάνει τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν καί τήν ἐξαγιάζει. Ἐψεύσθη τότε παλιά στόν Παράδεισο ὁ Ἀδάμ, γελάσθηκε, ἐπεθύμησε  νά γίνῃ Θεός, χωρίς Θεόν καί δέν ἔγινε. Τυφλώθηκε ἀπό τήν ἔπαρσι καί διά τῆς παρακοῆς, ξέφυγε ἀπό τό δρόμο τῆς Ζωῆς καί ἔγινε δοῦλος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός, γίνεται ἄνθρωπος ὁ Θεός, μέ σκοπό νά μεταβάλῃ τόν θνητόν ἄνθρωπο  σέ Θεό.  Ἄς εὐφραίνεται ἡ κτίσις, μέ τό γεγονός τῆς ἐνθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἔρχεται νά μᾶς ὁδηγήσῃ στή ζωή, μέ σκοπό νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο. 

Ἄς χορεύει ἡ φύσις ἀπό ἀγαλλίασι, διότι ἔρχεται ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ καί παρουσιάζεται μέ δεός  στήν ἁγνή καί ἄσπιλον Παρθένον καί φέρει τό Χαῖρε, κομίζει τή Χαρά τῆς λυτρώσεως, πού εἶναι ἀντίθετον τῆς λύπης. Ὁ ἅγιος Θεοφάνης, ὁ ὑμνῳδός, μᾶς καλεῖ νά δοξάσουμε τόν Θεόν καί ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, τόν Κύριον, τόν Λυτρωτήν καί Θεόν ἡμῶν, πού, διά σπλάγχνα Ἐλέους, ἔγινε ἄνθρωπος, διότι Σ’Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἠ Δύναμις, ἡ Τιμή καί ἡ Δόξα καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Ὁφείλομεν δέ πάντες οἱ πιστοί νά ἀναγνωρίσωμεν ὅτι πολλά ὀφείλομεν καί στήν Πανάχραντη Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, πού εὑρέθη «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἡ μόνη ἀξία νά δεχθῇ εἰς τήν παναγίαν τῆς ψυχῆς τό πανάγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ  τόν Λυτρωτήν. Διότι ἡ Παναγία, ἡ Μεγαλόχαρη εἶναι ἑπουράνιος Κλῖμαξ ,δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός  καί ἠ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός Οὐρανόν. Ἄς ψάλλωμεν, λοιπόν, μαζί μέ τόν ὑμνῳδόν, πρό τήν Θεοτόκον:

 «Χαῖρε κατάρας λύτρωσις, τοῦ Ἀδάμ Θεοτόκε· χαῖρε σεμνή Μητρόθεε· χαῖρε ἔμψυχε βάτε· χαῖρε λαμπάς· χαῖρε θρόνε· χαῖρε κλῖμαξ καί πύλη· χαῖρε τό θεῖον ὄχημα· χαῖρε κούφη νεφέλη· χαῖρε ναέ· χαῖρε στάμνε πάγχρυσε· χαῖρε ὄρος· χαῖρε σκηνή καί τράπεζα· χαῖρε Εὔας ἡ λύσις». «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει· χαῖρε, δι’ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις· χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις·...»