«ΣΗΜΕΡΟΝ ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ»

«ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ».

 

Ὁ Κύριος  σκύβει ἀπό τά οὐράνια ὕψη τῆς θεϊκῆς Του Δόξης, ρίπτει, σπλαγχνικό, τό βλέμμα Του στή γῆ καί διεπιστώνει τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσί μας, ἐξ αἰτίας τῆς Παρακοῆς.  Βλέπει τόν πόνο μας, ἀκούει τούς στεναγμούς μας καί ἀποφασίζει νά δώσῃ τέλος στά βάσανά μας. Καί «ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἐπραγματοποίησε τήν προαιώνιον Βουλήν Του, τήν λύτρωσιν τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἀποκαλύπτει ὁ Φιλάνθρωπος,  «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον», «τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ»(Ρωμ. ια΄25. ιδ΄ 24. Ἐφεσ. γ΄9) Ἐξαποστέλλει τόν μονογενῆ Του Υἱόν στόν Κόσμον. Γεννᾶται ἐκ τῆς ἁγνῆς καί ἄχραντης Παρθένου, τῆς ταπεινῆς Μαριάμ, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία Πανηγυρίζει τήν ΚΕ΄ Μαρτίου τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Καί πραγματικά, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας, Σήμερον, ἡ Ἡμέρα  τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶναι χαρᾶς εὐαγγέλια. Εἶναι παρθενική Πανήγυρις. Ἡ ἁγνή, ἡ ἄσπιλη, ἡ ἀμόλυντη, ἡ ἄχραντη, ἡ ἁγνή, ἡ Παρθένος, εὑρέθη στά μάτια τοῦ Θεοῦ, «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», «ἡ Κεχαριτωμένη», ἡ μόνη ἄξια νά δεχθῇ στήν Παναγία της ψυχή τό ἅγιον Πνεῦμα, καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν ΛΥΤΡΩΤΗ τοῦ σύμπαντος κόσμου, τήν «προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν», τόν Μεσσίαν, καί νά μείνῃ καί πάλιν Παρθένος, ἡ ἀειπάρθενος. Γι’αὐτό καί ἡ ἡμέρα τοῦ εὐαγγελισμοῦ εἶναι Παρθενική Πανήγυρις. 

Τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου, εἶναι γεγονός «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν», ξεπερνάει τήν ἀνθρωπίνη λογική, δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας. Προσεγγίζεται, ὅπως τονίζω πάντοτε, μόνον μέ τόν πυρήνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Μόνον ὁ πιστός ἀντιλαμβάνεται καί χαίρεται  «Χαρᾶς Εὐαγγέλια» καί μάλιστα κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητός τῆς καρδίας του. Διότι «Σέ ἀνθρώπους, πού  ἡ ἁμαρτία μιαίνει, κρυμμένη ἡ Θεότητά μου θά μένῃ». Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος ὅτι εἶναι «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ δέν ἐρευνῶνται, ἀποκαλύπτονται. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος λέγει ὅτι «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσομεν», Θά τρελλαθοῦμε.

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν ἐξαγιάζει, τήν ἀφθαρτοποιεῖ. Ἔρχεται καί διαλύει τό μεσότοιχον τῆς ἔχθρας, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό, μᾶς ἐνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται. Ἑνώνει τά κάτω, τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια. Ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, γίνεται Νέος. Ὁ ἄνθρωπος «ἐν Χριστῷ» γίνεται «καινή κτίσις». Ἡ Εὔα  ἐλευθερώνεται ἀπό τήν λύπη, πού ἔζησε διά τῆς παρακοῆς, καί χαίρεται τή χαρά τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἀνθρώπίνη φύσις ἐξαγιάζεται, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου. Καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς θεϊκῆς Του συγκαταβάσεως, γίνεται Ναός Θεοῦ. Θαυμάζουμε τό Μέγα Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως. Ὁ τρόπος, τό Πῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἄνθρωπος, τό Πῶς ἐκένωσεν ἑαυτόν, τό Πῶς ἔλαβε δούλου μορφήν, εἶναι ἄγνωστος. τό Μυστήριον αὐτό δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Ὁ τρόπος, τό Πῶς ἡ Παρθένος συνέλαβε, εἶναι ἄφραστος. Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά ἐκφράσῃ τόν τρόπον τῆς συλλήψεως. Εἷναι Μέγα Θαῦμα. Πιστεύομεν δέ ὅτι, «ὅπου  βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ  εἶναι λειτουργός τοῦ Θαύματος τῆς Θανθρωπείας. Παρθενική καί ἄξια  εἶναι ἡ γαστήρ, πού ὑποδέχεται τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ.  Πνεῦμα Ἅγιον καταπέμπεται. Παραξενέυεται ἡ Παρθένος καί ἐρωτᾷ:

«Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Καί ὁ Ἀρχάγγελος ἀποκρίνεται:   «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό τό γενόμενον ἅγιον κληθήσεται  υἱός Θεοῦ... ὅτι οὐκ ἀδυνατίσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καί τότε ἡ παρθένος ὑποτάσσεται στό Θεῖον Θέλημα, λέγουσα: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου» (πρβλ. Λουκ. α΄26-38).

Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας ἀπό τά ὕψη τῆς Θεότητός Του περιβάλλει μέ στοργή, μέ εὐμένεια, ἔκφράζει τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τά πλάσματά Του.  Καί ἀποστέλλει τόν Υἱόν Του, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Ὁ ἱερός ὑμνωδός μᾶς καλεῖ  διά τῆς Πίστεως εἰς τόν  Χριστόν, ζῶντες «ἐν Αὐτῷ» καί δι’ αὐτοῦ  σωθέντες καί λέγει: Μαζί μέ τό Γαβριήλ, ἄς φωνάξουμε δυνατά καί ἄς ὑμνήσωμεν τήν Θεοτόκον:

Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ, εἶναι μαζί Σου. Σέ Σένα πανάχραντη, Παναγιά μου, Σέ Σένα ὀφείλομεν τήν σωτηρία μας. Χάρις στή δική Σου Ἁγιότητα ἔρχεται ὁ Χριστός στόν κόσμο καί προσλαμβάνει καί ἐξαγιάζει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ἐπαναφέρει καί τήν ἑνώνει μέ τόν ἑαυτόν Του. Παναγιά Σύ, Μεγαλόχαρη, μᾶς χάρισες τόν Χριστόν, τόν Προσωπικό μας Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου. Σύ, Πανάχραντε, τῇ μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη, δυσώπησον. Ἱκέτευε τόν Υἱόν Σου, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. Μόνον διά τῶν πρεσβειῶν σου θά σωθοῦν οἱ ψυχές ὅλων ἡμῶν, τῶν ἐλεεινῶν  καί ἀναξίων. Παναγιά μου, σέ ἱκετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

 «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ  τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ».

Πράγματι ἔρχεται ὁ Χριστός, γίνεται σέ ὅλους μας, Ὑπόδειγμα ὑπακοῆς,  στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ὐπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ καί μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς. Μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς διδάσκει τό Πῶς θά διαφυλάξουμε τήν ἐλευθερίαν, ὡς τέκνα Θεοῦ.

 Ἡ 25η Μαρτίου ὅμως, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, εἶναι διπλῆ Γιορτή, διότι γιορτάζουμε, ὄχι μόνον τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί τήν ἀπελευθέρωσί μας  ἀπό τήν ἐπάρατη Τουρκική δουλεία, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ  Ἡμέρα,  τῆς ἀποτινάξεως τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ, εἶναι Ἡμέρα ἀναβαπτισμοῦ, ἐθνικοῦ καί πνευματικοῦ, Ἡμέρα μνήμης καί Εὐγνωμοσύνης στό Θεό καί στή Μεγαλόχαρη, πού μᾶς χάρισαν τήν Ἐλευθερία. Εἷναι Ἡμέρα ΧΡΕΟΥΣ πρός τόν Θεόν καί πρός Ἐκείνους, πού θυσιάσθηκαν, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν  Ἐλευθερίαν». Δέν πρέπει δέ ποτέ νά ξεχνᾶμε ὅτι τήν Ἐλευθερία μας, τήν ὀφείλομε κατά κύριον λόγον στό Χριστό, πού ὅπλισε μέ θάρρος τούς ἀγωνιστές τοῦ Ἔθνους μας, καί στή Θεία Σκέπη τῆς Παναγίας Μητέρας Του, πού μᾶς σκέπαζε μέ τή Χάρι της, ὅπως πάντοτε, στό δίκαιο ἀγῶνα μας. Καί ΧΡΕΟΣ μας εἶναι  σύσσωμο τό Ἔθνος νά στέκεται πάντοτε, μέ εὐγνωμοσύνη,  νά εὐχαριστῇ τό Θεό καί  «τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό», τήν παναγία μας, στήν ὁποίαν καί ἀνήκουν τά νικητήρια. Νά ψάλλομε δέ πάντοτε, μέ τήν καρδιά μας, πρός τήν πάναγνη Παρθένον, ὕμνους Εὐχαριστίας:

« Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε».