ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (ΛΟΥΚ.ΙΣΤ΄19-31) 2ον

Ἡ ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί ὁ τόπος τῆς βασάνου

Β΄

«Ἐγένετο ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ· ἀπέθανε δέ καί ὁ πλούσιος καί ἐτάφη.

Καί ἐν τῷ ᾏδῃ ἐπάρας τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τόν Ἀβραάμ ἀπό μακρόθεν καί Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

Καί αὐτός φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καί πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τό ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καί καταψύξῃ τήν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτῃ.

Εἶπε δέ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σύ τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καί ὁ Λάζαρος ὁμοίως τά κακά· νῦν δέ ὧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι» 

                                                                      (Λουκ. ιστ΄ 22-25

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία  μᾶς ἐπιτρέπει ὁ Φιλάνθρωπος νά ζοῦμε, μέ ἡμερομηνία λήξεως. Εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες. Δέν εἴμαστε μόνιμοι κάτοικοι. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄14).

Ἡ παρούσα ζωή εἶναι δῶρον τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ. Εἶναι καιρός μετανοίας, πού μᾶς χορηγεῖται  ἡ δυνατότητα, διά τῆς ὑπακοῆς, νά διορθώσουμε τό λάθος τῆς παρακοῆς τοῦ προπάτορος Ἀδάμ, καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος, κοντά στόν Ἀληθινόν Θεόν, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4).

Σκοπός τῆς ζωῆς μας σ’ αὐτήν τήν παροικία εἶναι νά ἐννοήσωμεν το βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: Δηλαδή: Νά ἀκολουθοῦμε πιστά τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά διερχώμεθα την ζωήν μας μέ εὐεργεσίες θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Νά κάνουμε καλή χρῆσι, καλή διαχείρισι τῶν ἀγαθῶν, πού μᾶς ἐμπιστεύεται ὀ Θεός. Νά ἀνακουφίζουμε νά παρηγοροῦμε, νά θεραπεύουμε τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Νά μεταβάλουμε αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο καί πάλιν εἰς Παράδεισον. Νά γίνεται «πρᾶξι» τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».

Ὁ πτωχός Λάζαρος τῆς Παραβολῆς, πίστευε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Θεό καί στήν ἀθανασία, πίστευε στή μέλλουσα ζωή καί ὑπέμενε τά δεινά τῆς παρούσης ζωῆς καί τίς θλίψεις, μέ ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί τήν πρόνοιά Του. Ἀντεμετώπιζε τίς δυσκολίες, χωρίς δυσανασχέτησι, χωρίς γογγισμό, μέ ὑπομονή καί προσευχή καί μέ λαχτάρα περίμενε τό θεῖον κάλεσμα, τή γεννέθλιον ἡμέραν, τήν ἡμέραν πού θά τόν καλοῦσε ὁ Θεός κοντά. Ὑπέμενε τήν κοινωνικήν ἀδικίαν καί ἐτρέφετο μέ τά ψιχία, πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Παρέμενε, μέ τήν καρδιά του, πιστός καί δίκαιος, προσπαθῶντας νά στηρίζῃ τούς συνανθρώπους του, μέ τήν πίστιν καί τήν ὑπομονήν Του. Μοιραζόταν τά ψίχουλα μέ ἐκείνους, πού εἶχαν ἀνάγκην. Ὑπῆρξε καλός Οἰκονόμος, καλός διαχειριστής τῆς φτώχειας του.

Ἦταν ὁ γνωστός σέ ὅλους Λάζαρος, ὁ πιστός καί δίκαιος. Ποτέ δέν παραπονέθηκε γιά τήν ἀρρώστια του καί γιά τίς ἀδικίες, πού ὑπέφερε. Δόξαζε τό Θεό πάντων ἕνεκεν. Θεωροῦσε ὅτι δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρός τήν μέλλουσαν δόξαν, πού πρόκειται νά ἀποκαλυφθῇ καί νά δοθῇ σέ μᾶς (Ρωμ. η΄18). Ἦταν ζωντανό μέλος τῆς κοινωνίας τῶν Ἁγίων, ζωντανό μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐξηγόρασε τόν χρόνον τῆς παρούσης ζωῆς , διά τῆς ὑπακοῆς στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, τήν μέλλουσαν δόξαν.

Καί ὅταν ἐκοιμήθη ἄγγελοι παρέλαβαν τήν ψυχή του καί τήν ἐναπόθεσαν εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Τό ἀντίθετο συνέβη μέ τόν ἀνώνυμο πλούσιο. Αὐτός ἀπέθανε καί ἐκηδεύθη  μέ κοσμική πομπή.

Ἀλλά ἀπέθανε καί ἐτάφη. Καί εἰς τόν ᾏδη, στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, εἰς τόπον ἐκεῖνον τῆς βασάνου, σήκωσε τά μάτια του καί βλέπει τόν Ἀβραάμ ἀπό μακρυά καί τόν  περιφρονημένο πτωχό, τόν Λάζαρον νά εἶναι εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ. Καί αὐτός ὁ ἄμυαλος πλούσιος, πού στή γῆ εἶχε ὅλα τά ἀγαθά καί δέν ζητοῦσε ποτέ τίποτε καί ἀπό κανέναν, τώρα παρακαλεῖ, φωνάζει καί λέγει: Πάτερ Ἀβραάμ ἐλέησόν με· λυπήσου με· καί στεῖλε τό Λάζαρο νά βάψῃ τό ἄκρον τοῦ δακτύλου του εἰς τό νερό καί νά δροσίσῃ  τή γλῶσσα μου, διότι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτῃ, διότι τυραννοῦμαι καί πονῶ μέσα σ’ αὐτή τή φλόγα.

Καί τότε ὁ Ἀβραάμ τοῦ ἀποκρίνεται: «Τέκνον, θυμήσου ὅτι σύ ἀπόλαυσες μέ το παραπάνω τά ἀγαθά σου εἰς τήν ζωήν σου καί ὁ Λάζαρος ὁμοίως τά κακά, ὑπέφερε μέ ὑπομονή ὅλη τή σκληρότητα καί σκληροκαρδία τῶν ἀνθρώπων. Τώρα ὅμως, κατά λόγον δικαιοσύνης, αὐτός ἐδῶ, ὁ τόσο πονεμένος καί περιφρονημένος Λάζαρος, παρηγορεῖται καί προαπολαμβάνει «τά ἀγαθά, ἅ ὀφθαλμός οὐκ οἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορινθ. β΄ 9), καί σύ,  δίκαια, ὑποφέρεις».

Ἐδῶ  μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Θεός, ὅτι εἰς τήν μετά θάνατον ζωήν, κάθε ἄνθρωπος παίρνει τή θέσι του ἀνάλογα μέ τή συμποριφορά του.

Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς δέν πίστευε στό Θεό καί εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν. Νόμιζε ὅτι εἶναι μόνιμος σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Ὑπῆρξε κακός Οἰκονόμος τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, κακός διαχειριστής. Ἦταν καταχραστής, κλέπτης. Λήστευε τούς συνανθρώπους του. Εἶχε θεοποιήσει τόν Ἑαυτούλη, ντυνόταν μέ βασιλικά ἐνδύματα, εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς. Περιφρονοῦσε τούς συνανθρώπους του. Πρόσφερε μόνον ψίχουλα στούς ἄλλους. Δέν κατόρθωσε μέ τίς ἀδικίες νά ἔχει ὄνομα, ἦταν ἀνώνυμος, ἤ μᾶλλον μεταξύ τῶν συνανθρώπων του εἶχε διάφορα ὀνόματα, ὅπως, κλέπτης, λῃστής, κακός, ἄδικος, καταχραστής, ἐκμεταλευτής, χωρίς ἔλεος. Ἐκμεταλευόταν καί ποτέ δέν ἐλεοῦσε τούς πτωχούς. Φρόντιζε μόνον τήν Καλοπέρασί του. Ἦταν Ἐγωϊστής, Ψεύστης , Ὑποκριτής. Δέν ἤθελε νά καταλάβῃ τό βραχύ τῆς ζωῆς καί ὅτι ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά, οἱ κοσμικές δόξες καί τά ἀξιώματα, εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Ἐπελθών γάρ ὀ θάνατος ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Σέ ὅλη τή ζωή δέν ἔδειξε ἔλεος. Καί φροντίζοντας μόνον τόν ἑαυτόν του καί τήν καλοπέρασί του, περιφρονοῦσε τούς πτωχούς συνανθρώπους του, «θησαυρίζοντας ἔτσι, γιά τόν ἑαυτόν του,  ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί ἀποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ρωμ. β΄ 5-6).

Δέν ἠθέλησε στή ζωή του νά καταλάβῃ ὅτι εἶναι ἀνελέητη  ἡ κρίσις, γιά κάθε ἄνθρωπο, πού δέν δείχνει ἔλεος σέ κανέναν. Ὁ Ἰάκωβος λέγει ὅτι «ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (Ἰακ. β΄13). Ἑπομένως ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, ἀλλά καί οἱ ὅμοιοί του, μέ τή θέλησί τους πεθαίνουν καί θάβονται καί πηγαίνουν εἰς τόν ᾏδη, εἰς τόν τόπον τῆς Βασάνου, εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

 Κατά λόγον δικαιοσύνης, «βάλλονται(ὡς βλήματα πυροβόλου ὅπλου) εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. ιθ΄ 20). Μέ τή θέλησί τους διάλεξαν νά σταθοῦν ἐξ  εὐονύμων τοῦ Κριτοῦ καί μέ τή θέλησί τους πορεύονται μακράν τοῦ Θεοῦ, (ὅπως σέ ὅλη τους τή ζωή ἔζησαν, χωρίς Θεόν), πορεύονται εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ, διότι ἐπείνασα, λέγει ὁ Κύριος καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός , καί οὐ περιβάλετέ με, ἀσθενής καί ἐν φυλακῇ, καί οὐκ ἐπεσκέψασθέ με». Ἀλήθεια σᾶς λέγω· «ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων (τῶν πτωχῶν καί καταφρονημένων Λαζάρων),οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε»
(παρβλ. Ματθ. κε΄31-46).

Καιρός , λοιπόν, εἶναι νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται καί ἡ μετά θάνατον ζωή μας. Στό χέρι μας εἶναι νά διαλέξουμε τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Του, ὥστε νά εὑρεθοῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Διότι μέ τό θεῖον κάλεσμα, οἱ δίκαιοι μεταφέρονται ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ, εὑρίσκονται «ἐν χειρί Θεοῦ» καί ἀναπαύονται ἐν εἰρήνῃ». Οἱ δέ ἄδικοι, ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς καί οἱ ὅμοιοί του, ὅλοι οἱ πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, «βάλλονται εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ», «εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄46).

Καιρός, λοιπόν, εἶναι, παιδιά μου, νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς, νά ἀποφύγουμε τήν ἀφροσύνην τοῦ πλουσίου καί νά μιμηθοῦμε τήν σύνεσιν, τήν πίστιν, τήν ἀγάπην, τήν ὑπομονήν τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου καί νά ζήσουμε δικαίως καί εὐσεβῶς τόν ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μας χρόνον, περιμένοντας μέ λαχτάρα, ἀπεκδεχόμενοι τό θεῖον κάλεσμα. Καιρός εἶναι νά παρακαλέσουμε τόν Κύριον τῆς δόξης, νά μᾶς ἀξιώσῃ τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παρατάξεως, ὥστε, μετά τήν κοίμησί μας, νά εὑρεθοῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως, μετά τῶν ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.