ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. η΄41-56).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Αὐτός ὁ λόγος δέν εἶναι συμπέρασμα κάποιας ἔρευνας, οὔτε ἀμφισβητεῖται. Εἶναι «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος »(Α΄ Τιμόθ. α΄ 15). Εἶναι Ἀποκάλυψις. Ὁ ἴδιος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στή γῆ «ἐν σαρκί» (Ἰωάν. α΄ 14. Α΄ Τιμόθ. γ΄16. Φιλιπ. β΄ 5-11 κ. ἄ. ) καί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Καί εἶναι «πιστός ὁ ἐπαγγειλάμενος» (Ἑβρ. ι΄ 23. ια΄ 11). Καί τήν πιστότητα τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ βεβαιώνει ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὁ ὁποῖος μᾶς παρουσιάζει τόν Υἱό Του και μᾶς προτρέπει λέγων» ὅτι: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι  «ὁ ἀμήν, ὁ  μάρτυς  ὁ πιστός καί ἀληθινός, ἡ ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 14). Καί εἰς τό Θαβώριον ὄρος ἀκούσθηκε ἡ φωνή Του, ὡς βροντή, ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζ΄  5  Ματθ.γ΄17.Μάρκ. θ΄ 7. Λουκ. θ΄ 35).

Καί ὁ πιστός μάρτυς τοῦ Θεοῦ καί πατρός, μᾶς βεβαιώνει ὅτι αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὅτι, δηλαδή μέ τήν Παρουσία Του, ἐξαφάνισε τό Θάνατο καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου,

τοῦτ’ ἔστι τόν διάβολον καί μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου. Τώρα πιά, γιά τούς πιστούς στό Χριστό, δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά κοίμησις καί ζωή. Δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια.

Ὁ Κύριος δέν μᾶς ἀπεκάλυψε μόνον μέ τό ζωοποιό λόγο Του ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, ἀλλά καί ἐνδεικτικά ἀνέστησε τόν υἱόν τῆς χήρας στή Ναῒν, τήν θυγατέρα τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου καί τόν φίλον Του, τόν τετραήμερον σεσηπότα Λάζαρον καί τέλος ἐπεσφράγισε τόν λόγον Του μέ τήν δική Του τριήμερον Ἔγερσιν. «ΧΡΙΣΤΟΣ γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Τώρα πιά κανείς πιστός δέν φοβᾶται τό Θάνατο. Ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι « Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄ 24).

Βασική προϋπόθεσις  τῆς ἀναστάσεως ἡ πίστις στό Θεό.

Ὅταν ἀνήγειλαν στόν Ἰάειρο ὅτι πέθανε ἡ κόρη του· «τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· Μή σκύλλε (μή βάζῃς σέ κόπο) τόν Διδάσκαλον», ὁ Κύριος ἀκούσας τοῦ εἶπε: «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε καί σωθήσεται»(Λουκ. η΄ 49-50). Καί  μέ μόνον τό λόγο Του ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ πιστοῦ ἀρχισυναγώγου.

   Ταλιθά, κοῦμι, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, ἡ  παῖς ἐγείρου.

Μπροστά στόν τάφο τοῦ τετραημέρου φίλου Του Λαζάρου ὁ Χριστός ἐστέναξε, ἀνέβλεψε καί ἐδάκρυσε. Μᾶς ἔδωσε τόν ὁρισμό τῆς Προσευχῆς καί μᾶς εἶπε ὅτι Προσευχή στό Θεό εἶναι ἕνα  βλέμμα, ἕνα δάκρυ, ἕνα στεναγμός. Καί συγχρόνως ἐβεβαίωσε τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου καί τῆς εἶπε:

«Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἠ ζωή. Καί ὁ  πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν και πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα. Πιστεύεις τοῦτο; Καί ἠ ἀπάντησις τῆς Μάρθας ἦταν: «Ναι, Κύριε, ἐγώ πεπίστευκα ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τόν κόσμον ἐρχόμενος» ( Ἰωάν. ια΄ 23-27).

 Καί πρό τοῦ μνημείου ἐσήκωσε τά μάτια πρός τόν οὐράνον Πατέρα εἶπε: «Πάτερ εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου» καί φωνῇ μεγάλῃ  ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. Καί ἀνέστησε τόν Λάζαρον (Ἰωάν. ια΄ 40-44). Καί πραγματικά βραβεύει ὁ Κύριος τήν πίστιν καί εἶδαν ὅλοι τό σύμβολον καί τό προμήνυμα τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως. Εἶδαν καί βλέπομεν  ὅλοι τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, τόν θρίαμβον τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ κατά τοῦ Θανάτου. Αὐτά εἶναι θαύματα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως στό Χριστό, πού, ὅπως πάντα σᾶς τονίζω, Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Εἷναι ὁ προσωπικός τοῦ καθενός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής. Καί ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, στόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή , ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας . Ἀμήν.