ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΕΩΣ

Ἡ μόνη Ὁδός σωτηρίας

Ὦ πάντων Ἐπέκεινα,

Σύ, πού, μέ τό βλέμμα Σου,
κάνεις τή γῆ καί τρέμει, Σύ,
πού, ἀγγίζεις τά βουνά καί
βγάζουνε καπνό, Πατέρα,
Παντοκράτορα, ἀόρατε, 

πῶς Θεέ  μου, καταδέχεσαι

καί γίνεσαι ὁρατός;
Πῶς Θεέ μου, ψηλαφᾶσαι;
Ἀπόρρητο μυστήριον,
ἡ συγκατάβασί Σου!
Φανερώνεσαι «ἐν σαρκί»
Καί γίνεσαι, γιά ὅλους μας,
Ὁδός Ζωῆς, ἡ μόνη, πράγματι,
Ὁδός εἰς σωτηρίαν.
Εὐλογημένος, Σύ, Ἰησοῦ μου,
ὁ Ἐρχόμενος, ἔρχου ταχύ,
ρίξε τό βλέμμα σου στή γῆ,
σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία.

Χωρισθήκαμε ἀπό Σένα, τήν Πηγή
τῆς ὄντως ζωῆς καί μετουσιώσαμε
τόν Παράδεισο σέ «Χοιροστάσι».
Ξεντυθήκαμε τόν ἔνδυμα τῆς ζωῆς,
τῆς ἀφθαρσίας, καί ντυθήκαμε,
ἀναισχύντως τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς.
Στήν «πρᾶξι» ἀρνούμαστε Ἐσένα,
τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, καί
λατρεύουμε σάν Θεόν τό Διάβολο,
τό Μαμωνᾶ,τό Χρῆμα.
Φαῦλα εἶναι τά ἔργα μας, σκοτεινά.
Ἔργα Ντροπῆς, ἔργα Παραφροσύνης.
Στρέφει ὁ ἕνας καί τρώγει τίς σάρκες
του, τίς σάρκες τοῦ ἀδελφοῦ του.
Φαρμάκι στάζει τό στόμα μας.
Ξεφύγαμε ἀπ’ τό δρόμο Σου,
ἀπό τό Δρόμο τῆς ζωῆς.  

Δέν οἰκοδομοῦμε ἐπί  Σέ,

τόν μόνον θεμέλιον, χρυσόν,
ἄργυρον, οὔτε τιμίους λίθους.
Οἰκοδομοῦμεν ἄχυρον, ξύλα,
Χόρτον, καλάμην. Θεέ μου,
Ρίξε τό βλέμμα Σου στή γῆ,
ὡς «πῦρ καταναλίσκον».
Κάψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας.

Ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ,

γιά νά ξεπλύνης τίς ντροπές...
Καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας.
Ρίξε, εὐσπλαγχνικό τό βλέμμα Σου,
Πολυέλεε, στή ρημαγμένη Ρωμιοσύνη!
Γνωρίζεις, Κύριε, τούς κρυφούς καί
Φανερούς, παμπόνηρους, ἐχθρούς της.
Μεθοδικά ἐργάζονται, μέ πονηριά,
στοχεύουν. Μέ κάθε τρόπο ἐπιχειροῦν,
μέσα ἀπό τήν ψυχή μας νά ξεριζώσουν,
Κύριε, τήν Πίστι μας Σέ  Σένα,
τήν μόνη μας ἐλπίδα.

Μολισματική ἀρρώστια φέρουν

οἱ ὀρδές τῶν Μοφιστοφελίδων.
Νά ρημάξουν θέλουνε τήν ἔρημη
Πατρίδα μας, τήν καθημαγμένην.

Σύ ὁ Πανταχοῦ,

μ’ ἕνα Σου μόνο λόγο, μπορεῖς,
Παντοδύναμε, νά κάμῃς κονιορτό,
τόν ἄνομο, τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας.
Σύ και τόν κάθε ἄνομο, Κύριε,
μπορεῖς νά τόν συντρίψῃς.
Μήν ἀφήσῃς πιά νά γίνεται
Κόλασις ἡ ζωή τῶν ἀθώων.
Φώτισε τά σκοτάδια μας...
Ξύπνησε τούς νεοέλληνες

Νά δοῦμε τήν μόνη Ἀλήθεια
Ὦ γλυκειά μου Ἄνοιξις!
Ὦ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου!
Σύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ, εἶσαι ὁ
μόνος πού γνωρίζεις καλά τά
ἐσώτατα, τά βάθη τῆς ψυχῆς μας
Σύ, πού τά πάντα οἶδας, 
Σύ γινώσκεις ὅτι φιλῶ Σε. 
Σύ εἶσαι ὁ Θεός μου.
Ἄκουσε,  σέ παρακαλῶ,
τήν ἄναρθρη κραυγή μου,
καί μήν ἀφήσῃς νά χαθῇ
τό γένος τῶν Ἑλλήνων!...

Δῶσε σέ ὅλους ἐμᾶς τό χάρισμα
τῆς ἐπιστροφῆς, τό χάρισμα
τῆς μετανοίας...
Σέ Σένα, Κύριε, προσφεύγουμε,
μέ ἄναρθρες κραυγές,
«στεναγμοῖς  ἀλαλήτοις»...
Καί Σένα ἱκετεύουμε,
λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας.
Δός μας τή Χάρι Σου, Χριστέ,
νά καταλάβουμε καλά, πώς ἡ
 ἐπιστροφή κοντά σου,
εἶναι ἡ μία καί μοναδική,
ὁδός  τῆς σωτηρίας.
Λύτρωσέ  μας , Κύριε,
ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς
ὁρατῶν ἐχθρῶν καί ἀοράτων.
Σπλαγχνίσου μας, Φιλάνθρωπε,
καί βοήθησέ μας νἀνοίξουμε
 Σέ Σένα τήν καρδιά μας,
καί νά Σέ λατρεύουμε 
παντοτινά, αἰώνια,
ὡς  τόν μόνον ἀληθινόν  Θεόν,
Σωτῆρα καί  Λυτρωτήν τοῦ 
Σύμπαντος Κόσμου. Ἀμήν.