ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. η΄ 4-15).

Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ

καί τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου.

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι

 τόν σπόρον Αὐτοῦ» (Λουκ. η΄ 5).

«Καί εἶδον ὅτε ἤνοιξε τό ἀρνίον μίαν

ἐκ τῶν ἑπτά σφραγίδων·  καί ἤκουσα

ἑνός ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος,

ὡς   φωνή βοντῆς· ἔρχου.

Καί εἶδον, καί ἰδού ἵππος λευκός καί ὁ

καθήμενος ἐπ’ αὐτόν ἔχων τόξον· καί

ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καί ἐξῆλθε νικῶν

καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄  1-2).

Πραγματοποιεῖ ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τήν προαιώνιον Βουλήν Του. ’Αποκαλύπτει τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» ( Ρωμ. ιστ΄ 25), «τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας, τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Ἐφεσ. γ΄ 9).

 Ἐπειδή δέ «ἤδη ἐνεργεῖται τό μυστήριον τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσσαλ. β΄7) καί ὁ ἄνομος λυσσωδῶς πολεμεῖ τούς ἀνθρώπους, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Πανάγαθος, θέτει σέ ἐνέργεια τό ὁμολογουμένως μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας. Δηλαδή ἀποστέλλει τό Μονάκριβο Γιό Του στή γῆ. Καί πραγματικά, «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ  γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Αὐτός εἶναι ὁ σπορεύς. ’Αφήνει τό θεϊκό Του Θρόνο καί ἔρχεται κοντά μας , γιά νά σπείρῃ στήν καρδιά μας τόν ζωοποιόν Του λόγο.  Χωράφι εἶναι ἡ καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί σπόρος εἶναι ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό εἶναι τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, ὅτι ὁ «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμ. γ΄16).

Αὐτός ὁ Πάλλευκος Καβαλάρης, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξέρχεται νά σπείρῃ στίς καρδιές μας  τόν πανάγιο λόγο Του, πού πραγματικά εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς , ἴαμα, θεραπεία.  Ὁ Λευκός Ἵππος συμβολίζει τούς Ἀποστόλους  καί τούς λοιπούς κήρυκας τοῦ θείου λόγου, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Συμβολίζει καί τόν νέον περιούσιον λαόν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἵππος εἶναι πολεμικόν ζῶον. Συμβολίζει τόν πόλεμο, τή μάχη, τόν ἀγῶνα. Συμβολίζει τόν ἀγῶνα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιά τή διάδοσι τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό λευκόν συμβολίζει τήν Νίκην καί τόν Θρίαμβον τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῆς μόνης ἀληθινῆς καί πραγματικῆς Θρησκείας. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι Ἀποκάλυψις. Μέ τήν ἔξοδό Του  ὁ Χριστός  ἔρχεται καί θεραπεύει τά τραύματα καί ἐξαφανίζει τίς συμφορές, πού προκαλεῖ ὀ ἄνομος, μέ τίς ἐνέργειες τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀνομίας. Ἐξέρχεται ὁ Χριστός «κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23).               

Ἐξέρχεται καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσει τό λόγο τῆς ζωῆς, ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ Διαβόλου» (Πράξ. ι΄ 38).

Ἔξέρχεται καί  μέ τήν Παρουσία Του και  μέ ἕνα μόνον φύσημα τοῦ στόματός Του κονιορτοποιεῖ τόν Διάβολον καί τόν ἐξαφανίζει μαζί μέ τό Διάβολο καί πάντα τά κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ σημεῖα καί τέρατα τοῦ ψεύδους (πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 8 ἑξ.).

Ὁ πάλλευκος καβαλάρης, ὁ Χριστός, ἔχων τόξον καί τοῦ δόθηκε στέφανος καί ἐξῆλθεν τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ, καί ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ. Εἶναι, δηλαδή, Νικητής μέχρι τέλους (Δές περισσότερα στόν Γ΄ τόμ. τῆς Ἑρμηνείας μου στήν Ἀποκάλυψι, Ἀθῆναι 2007 σελ. 124 ἑξῆς).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στή θεϊκή συγκατάβασι καί στό Θρίαμβο τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος πράγματι εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής καί Θριαμβευτής πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν καί κατά ἕνα τρόπο βρίσκουμε τήν ἀρίστην Ἑρμηνείαν εἰς τό· «ἐξῆλθεν ὀ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ» καί εἰς τό· «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ».

Γράφει στούς Φιλιππησίους ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἑκουσίως ἐξῆλθεν, «ἑαυτόν ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 7-8). Πάλεψε, ἀγωνίσθηκε ὡς τέλειος ἄνθρωπος. Ἐνσάρκωσε τήν ὑπακοήν στό Θεῖον Θέλημα. Ἔγινε τύπος τοῦ τελείου ἀνθρώπου. Εἰκών τοῦ ἀοράτου Θεοῦ καί ἔφθασε ἀγωνιζόμενος στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Γι’ Αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, λέγει ὁ Παῦλος, καί ὁ Θεός -Πατήρ, τόν Υἱόν Του καί ὡς ἄνθρωπον «αὐτόν ὑπερύψωσεν καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων και καταχθονίων, και πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 9-11).

Ἐξῆλθεν  ὁ σπείρων. Αὐτό εἶναι τό γεγονός. Ἡ χαρούμενη εἴδησις. Καί ὄχι μόνον ἐξῆλθεν, ἀλλά ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ. Εἶναι ὀ νικητής μέχρι τέλους. Ὁ Θριαμβευτής.

Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ὁμοιάζουν με τό πετρῶδες ἔδαφος, μέ τήν πεπατημένη ὁδό, εἶναι ἀδιάφοροι,  πετρώσανε οἱ καρδιές τους, δέν ἔχουνε καμμία προθυμία, ἀκοῦνε ἁπλῶς τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὕστερα ἔρχεται ὁ διάβολος καί ἀφαιρεῖ τό λόγο ἀπό τίς  καρδιές τους, γιά νά μή  πιστέψουν καί μή σωθοῦν.

Ἄλλοι ὁμοιάζουν μέ τό ἄγονο ἔδαφος, πού δέν ἔχει ὑγρασία, οἱ φιλοπερίεργοι, πού ἀκοῦνε τό λόγο μέ χαρά, ἀλλά δέν ριζώνει μέσα τους,γιά ἕνα διάστημα πιστεύουν καί στή πρώτη δοκιμασία, μέ τόν πρῶτο πειρασμό, ἀρνοῦνται καί τόν Χριστόν καί τόν λόγον Του.  Ἄλλοι πάλιν ὁμοιάζουν μέ τό ἔδαφος πού ἔχει ἀγκάθια. Εἶναι αὐτοί πού ἀκοῦνε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀρχίζουν νά βαδίζουν στό δρόμο τῆς πίστεως, ἀλλά πνίγονται μέσα στίς  ἀγωνιώδεις φροντίδες, καί στό ἄγχος γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν καί κυριεύονται ἀπό  τίς σαρκικές καί βρωμερές ἡδονές τοῦ βίου καί πνίγουν μέσα τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί δέν καρποφοροῦν.Μένουν ἄγονοι καί ζοῦν ἐν ἀγωνίᾳ.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἐκεῖνοι, πού ἡ καρδιά τους εἶναι καθαρή, εἶναι γῆ καλή καί ἀγαθή, εὔφορη, πού δέχεται τό σπόρο, τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Καρδιές πού δέχονται καί τόν κατέχουν, τόν κρατοῦν μέσα τους κά καρποφορεῖ καρπούς ἑκατονταπλασίονας. Κρατοῦν στήν καρδιά τους τό ζωοποιό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνίζονται πιστά ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους καί μέ ὑπομονή ξεπερνοῦν ὅλα τά ἐμπόδια καί τίς θλίψεις καί καρποφοροῦν τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης ἀγαθωσύνη, πίστις πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23).

Ὁ Χριστός ἐξῆλθε τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ. Δέν ἐξαναγκάζει κανέναν νά δεχθῇ τό λόγο Του. Δέν στερεῖ κανέναν ἀπό τήν τροφή τῆς ψυχῆς. Τρέφει καί ποτίζει τά πλάσματά Του. Βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί στέλνει τόν Ἥλιο Του ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς. Ὅσοι δέχονται τίς δωρεές Του, ζοῦν ἀπό τώρα τήν ὄντως ζωήν. « Ἀμήν ἀμήν  λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ Θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄ 24).

Καί εἶναι καιρός νά ἐξετάσουμε ὅλοι τόν ἑαυτό μας. Νά κάνουμε ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον, γιά νά διαπιστώσουμε ἄν εἴμαστε γῆ καλή καί ἀγαθή, ἄν δεχόμαστε καί κρατοῦμε  σφιχτά στήν καρδιά μας τό ζωοποιό λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἄν ἀποδίδουμε τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό. Ἄν δέν δεχόμαστε στήν καρδιά μας τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, καλόν εἶναι, ὅσο εἶναι καιρός, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί τό λόγο Του καί νά  κάνουμε «πρᾶξι» το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης, στή ζωή μας, γιά νά βρῇ ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας.

Εἶναι καιρός νά δεχθοῦμε τόν «Ἐρχόμενον», τόν αἰώνιον Νικητήν καί νά προσφέρουμε δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή μας καί Θεό, γιά τήν

ἄφατη μακροθυμία καί συγκατάβασί Του καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδία νά Τόν ὑμνοῦμε και νά Τόν δοξάζουμε λόγῳ καί ἔργῳ, ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ’Αμήν.