Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εἶναι ἡ τροφή καί ἡ τρυφή τῆς ψυχῆς.

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι

τόν σπόρον αὐτοῦ» Λουκ. η΄5).

Οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἀφήνει τό Θεϊκό Του Θρόνο καί ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, για τά πλάσματά Του.

«Οὐ γάρ τῶν ἡμετέρων ἐν χρείᾳ Θεός, ἀλλ’ ἡμῶν, ὡς ἀγαθότητος ὑπάρχων Πηγή, τήν σωτηρίαν ζητεῖ».
«Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4).
«Ἐξῆλθεν» και μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του, Λῃστές καί Σταυρωτές καί ὅλους τούς Κιοτήδες. Δέν χωρίζει τούς ἀνθρώπους σέ δίκαιους καί ἁμαρτωλούς. «Ἀνατέλει τόν Ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε΄45).
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια΄ 28-30).
Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι ὁ οὐράνιος σπορεύς, ὁ Πάνσοφος Καλλιεργητής ἔσπειρε τό σπόρο Του σέ ὅλα τά χωράφια. Σπορεύς εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί Χωράφια  εἶναι οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
Προγνωρίζει ὁ Πάνσοφος καί Καρδιογνώστης τήν πώρωσι, τήν σκληροκαρδία καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά σκοπίμως ἔσπειρε καί στήν πεπατημένη ὁδό καί ἐπί τήν πέτραν καί ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν. Προγνωρίζει τό ἀποτέλεσμα τῆς σπορᾶς σ’ αὐτά τά ἐδάφη. Στίς καρδιές αὐτές γνωρίζει ὅτι δέν θά καρποφορήσῃ ὁ λόγος Του. Ἀλλά καί αὐτούς τούς καλεῖ κοντά Του. Δέν μᾶς  στερεῖ τή Χάρι καί τήν ἀγάπη Του. Καί θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι. «Κρούει τήν Θύραν...». Μᾶς καλεῖ. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ὅστις θέλει...».Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, πάσῃ τῇ κτίσει, εἰς πάντα τά Ἔθνη. Καί «ἐνῷ, ὡς Παντοδύναμος, δύναται καί πάντας ἠναγκασμένως πορεύεσθαι, Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον».
Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον καί καί σ’ αὐτούς πού ὁμοιάζουν μέ τήν πεπατημένη ὁδό, καί στούς ἀνθρώπους πού κλείνουν ἑρμητικά τήν καρδιά τους  στό λόγο Του, σπέρνει καί ἐπί τήν πέτραν, στούς ἄμυαλους ἀρνητές, καί σ’ αὐτούς,  πού, χωρίς ντροπή, διαλαλοῦν καί ἀναισχύντως κραυγάζουν καί λένε: Δέν θέλουμε νά ἀκούσουμε τό λόγο Σου
Δέν θέλουμε νά τηρήσουμε τά προστάγματά Σου
Θέλουμε νά ἀκολουθήσουμε τό δικό μας δρόμο.
Ὅχι το δρόμο τῆς Ζωῆς , ἀλλά τό δρόμο τῆς συμφορᾶς.
Ἀλήθεια, πόσο ἄμυαλος μπορεῖ νἆναι ὁ ἄνθρωπος, πού κλείνει τήν καρδιά του στό Χριστό;...
Ἐκεῖνος, πού ἀκούει τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, « ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. ε΄ 24) καί «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ἰωάν. ια΄ 26). ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καί νεκρούς ἀνασταίνει καί ὅποιος κωφεύει στό λόγο του, σίγουρα  ἀργοπεθαίνει.
Καί σύ ἐλεεινέ θνητέ, ἄνθρωπε τῆς συμφορᾶς κωφεύεις στό λόγο τοῦ Χριστοῦ, κι’ ἀφήνεις τήν ψυχή σου νά πεθαίνει καί δέν δέχεσαι τόν ζωντανό νερό τῆς πραγματικῆς χαρᾶς, πού ἐξ οὐρανοῦ κατεβαίνει ὡς Χάρις, ὡς δρόσος θεϊκῆς προσφορᾶς;
Πεπατημένη ὁδός κάθε ψυχή, πού κωφεύει στό λόγο Σου, Κύριε. Ἀπό πνευματικά τῆς πονηρίας δαιμόνια λυμαίνονται καί καταβασανίζονται οἱ ἀστόχαστοι τῆς ἀφροσύνης ἐρασταί καί ἐκεῖνοι, πού δέχονται μέ χαρά τό λόγο σου καί στήν πρώτη δυσκολία σέ ἀρνοῦνται,  λιποτακτοῦν καί χάνονται ἀπό ἐπιπολαιότητα. ’Αλλά καί οἱ ἄνθρωποι, πού ἀφήνουν νά βλαστήσουν στήν καρδιά του τά ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας, δέν ἀφήνουν  τό λόγο τοῦ Θεοῦ νά βλαστήσῃ καί νά καρποφορήσῃ στήν ψυχή καί τή ζωή τους τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος. Συμπνίγεται ὁ σπόρος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ  ἀπό τά ἀγκάθια, ἀπό τίς κοσμικές φροντίδες, ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἀπό τίς βρωμερές σαρκικές ἡδονές καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βυθίζονται στό Βόρβορο καί χάνονται στούς ψεύτικους παραδείσους τῆς ἀβύσσου.
Βυθίζονται «εἰς ἰλύν βυθοῦ» καί ἄγονοι καί ἐν
ἀγωνίᾳ περιφέρονται στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ.
Ὁ λόγος Σου, Κύριε,  ζωοποιεῖ.
Εἶναι τό ὕδωρ τό ζῶν (Ἰωάν. δ΄ 13-14).
Ὅποιος πιῇ τό ὕδωρ, πού προσφέρεις  Σύ,
Κύριε, σέ ὅλους μας δωρεάν, δέν ξαναδιψάει,
ἀλλ’ αὐτό τό ζωντανό Νερό γίνεται μέσα μας
Πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον.
Ὁ λόγος Σου, Κύριε, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν τροφή
τῆς ψυχῆς, ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος ὁ ἐπιούσιος,
«ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ
κόσμῳ» (Ἰωάν. στ΄33-34). Καρποφορεῖ στίς καρδιές,
πού τόν δέχονται καί τόν κρατοῦν σφιχτά, ἀγωνίζονται μέ ὑπομονή καί νικοῦν τίς δυσκολίες, τίς θλίψεις καί τά βάσανα καί καρποφοροῦν στόν κατάλληλο καιρό καρπούς ἑκατονταπλασίονας, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος (Γαλάτ. ε΄ 22-23) καί προσφέρει ζωήν καί ἀφθαρσίαν.
Εἶναι δυστυχεῖς, πτωχοί καί γυμνοί καί ἐλεινοί, ὅσοι. δέν ἀνοίγουν τήν καρδιά τους, Σέ Σένα, Κύριε. Καί ἀρνούμενοι «τόν μόσχον τόν σιτευτόν» προσπαθοῦν νά χορτάσουν τήν πεῖνα τους μέ τά Ξυλοκέρατα τῆς ἀπιστίας, μέ τήν τροφήν τῶν χοίρων (Λουκ.ιε΄16). Κωφεύουν στό λόγο Σου, Κύριε, ἐγκαταλείπουν τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί προσπαθοῦν νά ξεδιψάσουν τή δίψα τους στά «λασπονέρια»τῆς ἀποστασίας, οἱ ἄμυαλοι...

Μᾶς τυφλώνει ἡ ἔπαρσις, Ὁ Ἐγωϊσμός , ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, οἱ βρωμερές σαρκικές ἐπιθυμίες, καί δέν θέλουμε νά ἀκούσουμε τό λόγο Σου. Δέν θέλουμε τή

Δική Σου, Κύριε, πάνσοφη καθοδήγησι.
Δέν θέλουμε συμβουλές καί σοφές Ὁδηγίες.
Θέλουμε νά κάνουμε τοῦ κεφαλιοῦ μας.
Νομιμοποιοῦμε τίς διαστροφές μας.
Καί ἀνερυθριάστως καυχώμαστε, γιά τή γήϊνη σοφία, πού εἶναι πραγματική μωρία καί μέ καύχησι κραυγάζουμε...«Ἐγώ ξέρω καλλίτερα ἀπό τόν καθένα σας, ποιό  εἶναι τό σωστό καί ποιό τό λάθος». Εὔσπλαγχνε Κύριε, λυπήσου μας καί συγχώρησε τήν ἀφροσύνη μας καί τήν ἀνοησία μας.
Εἶναι πολύ λυπηρό νά διαπιστώνουμε στήν πορεία, πώς ὑπάρχουν συνανθρωποί μας, πού κατέχονται ἀπό τό δαιμόνιον τό κωφόν.
Κύριε, ὅταν συναντῶ στό δρόμο μου ἀνθρώπους, πού καυχῶνται γιά τήν αἰσχρότητά τους καί γιά τήν κάθε εἴδους διαστροφή καί κλείνουν τά αὐτιά τους στό λόγο Σου, πικραίνομαι καί δυσανασχετῶ. 

Συγχώρησέ με Θεέ μου. Λαλῶ πολλές φορές εἰς αἰγιαλόν ἤ τόν ἀέρα δέρων, καί νοιώθω δυστυχής.

Καί εἶμαι πολύ χαρούμενος ὅταν, μέ τή Χάρι Σου,
διαπιστώνω, πώς ὑπάρχουν πολλές ψυχοῦλες,
ἁγνές , καθαρές, γῆ καλή καί ἀγαθή, πού δέχονται μέ χαρά τό θεῖο σπόρο, τό λόγο Σου, καί καρποφοροῦν καρπούς ἐκατονταπλασίονας. Γονατίζω μπροστά στή ἁπλότητα καί τήν καθαρότητα αὐτῶν τῶν ψυχῶν, καί τίς προσκυνῶ. Κοντά τους νοιώθω στόν Παράδεισο.
Πράγματι εἶναι μακάριος ὁ λαλῶν εἰς ὦτα ἀκουόντων. Κύριε, Σέ παρακαλῶ, εὐλόγησε τή σπορά τοῦ λόγου Σου καί τούτη τή χρονιά πού μᾶς χαρίζεις. Κάμε, στήν καρδιά τῶν ἐπισκεπτῶν αὐτῶν τῶν  σελίδων, καί ὅλων τῶν ἀκροατῶν τοῦ θεϊκοῦ Σου λόγου, νά βλαστήσῃ καί νά καρποφορήσῃ ὁ λόγος Σου.
Μή μέ στερήσῃς, Κύριε, τῆς ζωντανῆς Σου Παρουσίας στήν ἀδιάκοπη σπορά τοῦ, πιό γλυκοῦ καί ἀπό τό
μέλι, θείου λόγου Σου. Πότιζε μέ τό ζωντανό νερό τίς καρδιές μας καί ἀξίωσέ μας νά Σέ δοξάζουμε, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, γιατί Σέ Σένα, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  ἀνήκει ἡ τιμή, ἠ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.